Voila, dag 1 van je 2de week naar school zit er op! Vanmorgen was je behoorlijk enthousiast om naar school te gaan. Je stribbelde niet tegen om je trui en je fluohesje aan te doen. In tegendeel. Je ging gewillig mee naar de gang, naar de auto,...  Op weg naar school vertelden we het gedichtje dat je geleerd had: de zon is groen, de lucht is blauw,... En toen we een kraan passeerden riep je dolenthousiast: "kijk, een klaan". De "R" lukt nog niet helemaal. Superlief!

Op school aangekomen was je ook erg gewillig om uit te stappen en richting de ochtend-opvang. Daar deed ik je truitje af en toen... kon er zelfs al een klein glimlachje van af! Je ging dan op schoot zitten bij de juffrouw die de ochtend-opvang leidde en daar zat je op je gemak. Ik maakte er geen onnodig drama van en ging weg met een "tot vanmiddag, schat!"

's Avonds bij het thuis komen was je nog steeds laaiend enthousiast. Je had je blijkbaar erg geamuseerd met de kindjes in de klas. En daar ben ik heel blij voor! Je zult nog een aantal jaren naar school moeten, dus ben ik blij dat je het begin al prettig vind!

28-04-2015 om 21:40 geschreven door Zonnestraaltje

Hoe meer zon er is, hoe meer we met z'n allemaal buiten verblijven. En waar kan je dat beter doen dan aan 't zeetje? Dus, zijn we nog een weekendje naar zee gegaan. Meer bepaald naar de caravan in Nieuwpoort. Op vrijdagavond zijn we vertrokken, nadat ik gedaan had met werken. Maar, na het uitladen, mocht jij algauw naar je bed want je had er je eerste schoolweek op zitten en dat had wel wat energie gevergd!

Op zaterdagochtend werd je wakker tussen ons, want als we in de caravan slapen, dan laten we jou altijd tussen ons slapen zodat je niet uit bed kan vallen, zoals je vorig jaar gedaan had. Je was meteen in topvorm natuurlijk want wakker worden tussen je mama en papa, dat is toch wel een klein gelukje voor jou! Na een lekker ontbijt hebben we een wandeling gemaakt op de camping, aangezien je steeds maar bleef zeggen "dietjes kijken". Daarmee wil je zeggen dat je naar de diertjes wilde gaan kijken. Je gaat dolgraag naar de geitjes en hertjes kijken. En natuurlijk... naast het dierenpark is er een grote speeltuin. En daar kun je nu toch echt geen "neen" tegen zeggen, nietwaar?! Een schommel, een glijbaan, een megagrote zandbak, een katrol, een speelhuisje... wat wil je nog meer?

's Middags heb je - zoals gewoonlijk - wat geslapen.

In de namiddag zijn we dan samen naar het strand in Nieuwpoort getrokken. We liepen langs de branding, zo dicht mogelijk bij het water. En soms een beetje té dicht ;-) Je hebt er rondgelopen met Sterreke aan de leiband en een stukje op papa's schouders. Per slot van rekening  ben je nog "maar" (lees: al) twee en een half jaar dus kunnen we onmogelijk verwachten dat je al een half-uur wandeling volledig zelf doorstaat. Maar je hebt het supergoed gedaan. We waren heel trots op hoe goed en hoeveel je stapte. Over de golfbreker, van de golfbreker, naar het water, van het water, op de schelpjes, van de schelpjes, gooien met schelpjes, met Sterre aan de lijn, op papa's schouders, van papa's schouders,... Nadien zijn we dan nog iets gaan drinken in een tearoom. Daar ben je heel flink geweest. Je hebt er in de taverne wat rondgelopen, je drankje gedronken, bij papa op schoot gezeten, met papa's zonnebril gespeeld,... Nadien reden we terug naar de caravan en dan ben je als een blok in slaap gevallen.

Zondag, opnieuw wakker worden tussen mama en papa. Wooehoee! Lekker ontbijtje samen, dan een beetje met de plastecine gespeeld, nog es naar de diertjes gaan kijken en dan bij de diertjes... een furtje gekregen om "u" tegen te zeggen! Je was ontroostbaar, mijn kleine mannetje! Je ligt in strijd met jezelf: je wil al veel zelf doen maar je bent nog beperkt omdat je nog klein bent. Dat maak je intens kwaad. Toen we terug kwamen bij de caravan was je nog niet doorheen je crize-ke. Je was helemaal over je toeren en dan heb ik je in bedje gelegd, een beetje tegen je verteld en dan ben je in slaap gevallen. Je hebt dan 3 uur aan een stuk door geslapen. Intussen hebben wij de tassen terug gevuld om dan opnieuw richting huis te vertrekken.

Zo zat ons weekend er alweer op, en waren we klaar om schoolweek 2 te starten. Benieuwd wat dit zal brengen!

Bijlagen:
20150428205244.JPG (240.6 KB)   
20150428205247.JPG (216 KB)   
20150428205317.JPG (255.5 KB)   
20150428205321.JPG (212.9 KB)   
20150428205411.JPG (239.9 KB)   
20150428205411.JPG (239.9 KB)   
20150428205411.JPG (239.9 KB)   
ALEXANDERAANZEE.jpg (221.7 KB)   
ALEXANDERAANZEE.jpg (221.7 KB)   

We zijn al donderdag vandaag. Oef! De week is al bijna voorbij. We zijn al meer dan de helft voorbij. Meer dan de helft van jou eerste schoolweek. Je hebt het al echt heel goed gedaan! De eerste dag heb je wat gehuild toen we je naar juffrouw Famke lieten gaan. De tweede dag huilde je - vanzelfsprekend - ook maar je werd gauw bijgestaan door de onthaaljuffrouw. De juf zei 's middags dat je het goed gedaan had. Je hebt 's morgens wat tijd nodig om te wennen aan de plaats waar je bent en al die kindjes, maar eens je wat 'ontdooid' bent, gaat het een stuk beter en ga je spelen. Woensdag heb je ook gehuild, en tegen 11u was je moe. Dat sterkt ons in ons idee dat we er goed aan gedaan hebben  om je nog maar halve dagen naar school te laten gaan. We weten dat je nog niet in staat bent om 8uren na elkaar wakker te blijven, laat staan naar school te gaan. Je hebt in de namiddag nog nood aan een stevig dutje van een paar uur. En dat is je gegund! In de namiddag, als je dan wakker bent, kun je dan met je papa spelen en op woensdag met je mammie spelen. Dat is natuurlijk helemaal te gek voor jou! Alle aandacht dan voor jou alleen!

Vanmorgen, toen ik je naar school bracht, met je groene fluohesje aan, waren er al bijna geen traantjes meer. De opvangjuffrouw wist al bij het aankomen je naam en ze wist ook dat er een Konijn in je schooltas zat. "Mag ik eens je konijn zien?" vroeg ze. En toen was het ijs al meteen gebroken voor je want je wees direct naar je schooltas. Aarzelend haalde je meneer Konijn eruit en toen gaf ik je een zoen en zei dat ik ging vertrekken. Je ging bij de opvangjuffrouw op schoot zitten en keek mij met die mooie puppy-ogen van je aan, maar echte traantjes kwamen er niet. Ik was en ben bijzonder trots op jou. Nu nog 1 halve dag te gaan en dan is het weekend. Dan gaan we naar zee, naar de caravan. Uitblazen van deze eerste schoolweek.

Je hebt er echt geen idee van hoe trots ik op jou ben.  Ik hou van je, mijn zonnetje!

23-04-2015 om 21:09 geschreven door Zonnestraaltje

Jawel, het zit erop! Hoera!!!

Toen we je deze ochtend wakker maakten, zat ik al zelf met de krop in mijn keel. Maar jij liet het niet aan je hartje komen en nam mooi de tijd om wakker te worden. Toen ik me niet langer kon inhouden, omdat ik zo nieuwsgierig was naar je antwoord, vroeg ik of je wist waar je vandaag naar toe ging. "Juffrouw Famke" zei je. Ik was erg blij dat je dat antwoordde. Blijkbaar hadden we je toch wel redelijk goed voorbereid op de verandering die zou komen. Alleen, kon je het onmogelijk goed inschatten.

We deden je kleertjes aan en je at mooi je twee boterhammen op deze ochtend. Daar was ik blij om want de laatste tijd durf je wel eens nalaten om te ontbijten. Maar nu je naar school gaat, is het nog belangrijker geworden om te eten 's morgens natuurlijk. We maakten je schooltas klaar (koekje incluis), kleedden je aan en namen je mee naar de auto. Je keek wel raar op dat zowel mama als papa mee gingen met de auto. Aan school gekomen, haalde papa je uit de auto en gaf hij je je schooltas. Super vind je die trolley-schooltas! Je sleepte hem gewillig achter je aan, richting de school. We werden in school direct verwelkomt door de directrice, die ons richting de speelplaats liet gaan. De ganse tijd hield je in je ene hand je schooltas vast en met je andere handje hield je ons vast. Op de speelplaats gekomen was je verwonderd van de vele kindjes die er liepen. Je ging gewillig met ons mee, richting juffrouw Famke, maar je hield je een beetje afzijdig. Logisch natuurlijk want voor jou was dit een totaal nieuwe ervaring. Juffrouw Famke was blij om je te zien en ik gaf je nog een dikke zoen, trachtte zoveel als mogelijk de traantjes door te slikken, verteld je dat we vanmiddag van school zouden komen halen en we vertrokken. Juffrouw Famke nam je op de arm en ik draaide me nog één keertje om om te zwaaien. Toen zag ik dat lipje naar beneden gaan. Een huillipje. En jawel, daar waren mijn waterlanders. Maar ik was vlug doorgelopen met papa zodat je mij niet kon zien. Anders zou het voor jou nog een groter drama worden, net als voor mij. Papa pakte mijn hand vast en kneep erin. Een geluk dat ik mijn rots in de branding bij me had, want anders waren er nog veel meer watervallen van gekomen. Onderweg naar de auto kwam ik dan nog een voormalig collega van mij tegen. Ze zwaaide: "hey wat doe jij hier". En ik natuurlijk "eerste schooldag". "Oooh" zei ze "dat loopt wel los hoor". En wij weg. En die korte woordjes van haar, deden me wel wat. Inderdaad, het zou los lopen en ja, ik moet je de ruimte geven om groot te worden. Ze had en heeft gelijk.

Toen zijn we naar huis gereden en ben ik vertrokken naar het werk. Eigenlijk een geluk dat ik naar het werk kon om mijn gedachten te verzetten, anders had ik de ganse voormiddag niks anders gedaan dan gepiekerd. En nu was ik wat afgeleid. 's Middags ging ik -zoals gebruikelijk- naar huis en mocht direct mee naar school waar we je gingen oppikken. Op weg naar de speelplaats kwamen we opnieuw de directrice nodig en die stelde ons meteen gerust: je had wat gehuild maar het had al bij al niet lang geduurd en nu was je aan het spelen op de speelplaats. We liepen direct door naar de speelplaats waar we ook tot de constatatie kwamen: "jee, moeten we in zo'n bende kinderen onze kleinste terugvinden?" We zochten de speelplaats af en daar zagen we je ineens lopen, op de voet gevolgd door een paar grotere kinderen die met je wilden spelen. Ik bleef van op een afstandje even toekijken om te zien hoe je reageerde. Maar je had groot plezier. Je liep snel weg, richting het grote houten buitenspeelgoed en behendig klom je daar onderaan op. Toen riep papa je naam. Je keek rond want je had je naam gehoord, maar je wist niet van waar het geluid kwam. Toen je ineens je papa zag staan keek je eerder verwonderd. Een gezichtje dat boekdelen sprak: "wat doe jij hier? Ik ben wel druk aan het spelen hoor!". Maar dat snoetje bleef niet lang op "verwonderd" staan, maar smolt algauw en je kwam met je armen open naar ons toe gelopen. We namen je mee naar de klas om je schooltas te gaan halen en daar zagen we nog eens juffrouw Famke. Ze zei dat je het goed gesteld had: je had inderdaad wat gehuild, maar maakte ineens de klik dat je hier best wel kon aan wennen. Na een uurtje was je dan ook beginnen spelen met de prikkertjes en blijkbaar vond je dat erg leuk. Tijdens de tien uur speeltijd had je een melkje gekregen, maar dat had je niet echt moeten hebben. En over de middag had je dan nog 2 volle! borden gegeten. "Toen ik wilde helpen - zei juffrouw Famke - "zei hij dat hij 'ikke zelf doen'" en mocht ik gaan". We hadden plezier toen we die opmerking hoorden, want zo kennen we je: "zeluf doen". Een plantrekkertje, met een gouden hartje.

Onderweg naar huis vertelde je "veel auto's" - "auto's gevaarlijk" - "opletten auto's". Dat had je nog nooit gezegd! Amai, wat een invloed heeft de school al gehad in die paar uur dat jij in school was!!

Over de middag heb je dan een tweetal uur geslapen en nadien heb je nog gespeeld met papa totdat mama thuis kwam. Je hebt vanavond nog een groot bord rijst met kip gegeten, nog een uurtje buiten gespeeld en om 18u30 hebben we je dan klaargemaakt om naar bed te gaan. "Morgen klasje" zei je net nadat we je ingestopt hadden. "Ja - zei ik - "morgen klasje". En met een glimlach van trots verliet ik je kamertje.

Hieronder nog een paar foto's van net voor je naar school vertrok met mama en papa.

20-04-2015 om 20:26 geschreven door Zonnestraaltje

Jawel,  het was afgelopen vrijdag zover... Je hebt moeten afscheid nemen van Bieke, de onthaalmama. En ik moet eerlijk bekennen dat dit niet zonder traantje is gegaan. Jij had er minst moeite mee, wellicht omdat je ook nog niet helemaal begrijpt wat er te gebeuren staat.  Maar wij begrijpen het meer dan ooit: vanaf volgende maandag ga jij immers naar... school! Wooow! Jawel, je bent al zo groot!

Al gans vorige week had ik het er moeilijk mee. Mijn kleine jongen moet al naar school. Nu al! We weten wel dat je er klaar voor bent, maar toch... Nu al! Maar wat heeft het voor zin om het uit te stellen? Jij bent er klaar voor! We merken dat je je begint te vervelen als je gans de dag bij de onthaalmama bent. Niet dat Bieke jou geen uitdagingen geeft hoor, maar gewoon omdat je toe bent aan andere dingen... je bent toe aan meer. Meer uitdagingen, daar is waar het om draait. Je bent klaar om te gaan leren, om nieuwe kinderen te leren kennen, om in een grotere omgeving op te groeien. De afwisseling thuis-opvang is te klein geworden voor je. Je wil meer. En dit ga je nu ook krijgen. In de vorm van: school.

Intussen zijn we Bieke ongelofelijk dankbaar voor al wat ze gedaan heeft voor jou (en ons). Ik meen het als ik zeg dat je geen betere onthaalmama kunt bedenken. Ze heeft je niet alleen helpen groeien, maar ook opgroeien, helpen ontwikkelen, helpen opvoeden met waarden en normen. Met vrijheid en met beperkingen. Super gewoon!

En voila... daar zijn we dan. Morgen is je eerste schooldag! Het is zover. Pfff. Wat kijk ik daar tegenop! Mijn kleine man is al zo groot. Maar vooral ook, mijn kleine man moet naar zo'n grote school. We hebben bewust voor deze school, de Zilverberg, gekozen omdat we een school zochten die niet té groot was, maar ook niet té klein. Want, als we puur op gemak zouden voortgaan, dan konden we je even goed in het schooltje van Beitem hebben ingeschreven. Maar we hebben bewust rondgekeken voor een school en scholen afgewogen ten opzichte van elkaar. Een luxe dat we dit kunnen in de regio, en die luxe hebben we benut.

Je bent eerder al twee keer op bezoek gegaan naar de school en naar de klas. Je hebt juffrouw Famke al ontmoet een tweetal weken terug. Ze kwam heel sympathiek over. Iemand die echt dient voor het beroep peuter- en kleuterjuffrouw. Want het is geen gemakkelijk beroep. Je moet er voor gemaakt zijn. En dat is zij volgens mij wel. Ook heb je al de klas gezien en de turnzaal. Toen we in het klasje kwamen, ging je al direct spelen met de uitgestalde speelgoedjes. De blokken vind je thuis leuk, en in het klasje was dat duidelijk niet minder. Dat was leuk om te zien: je bleef gewoon jezelf, ongeacht de verandering van omgeving. Super, zo zien we het graag natuurlijk! Op de overdekte speelplaats ging jij al meteen met de fietsjes rijden die er stonden en keek je nieuwsgierig naar de kindjes die er aan het spelen waren. Het is natuurlijk spijtig dat je geen enkel kindje kent, maar ik geloof wel dat jij snel vriendjes zult maken.

De afgelopen weken hebben we allemaal geprobeerd om je zoveel als mogelijk al voor te bereiden op wat komen zou, door je te vertellen dat je juffrouw Famke heet, dat je naar klas zou mogen gaan, dat daar kindjes zijn om mee te spelen, door je een schooltasje te geven, door te vertellen wat er te gebeuren stond, door je te leren antwoorden op vragen zoals: hoe heet jij? hoe heet je mama? hoe heet je papa? waar woon jij? Maar ook door je te leren op het potje te gaan en door je te leren om zelf je jasje aan te doen.

Maar nu, lig jij in je bedje. Over acht uren sta je op en dan is het zover... Dan maken we je klaar om je mee te nemen naar school. En dan... dan begint je schooltijd, een tijd vol nieuwe uitdagingen, nieuwe vriendschappen, nieuwe ervaringen,... Je zult jezelf anders leren kennen, je zult de maatschappij leren kennen, je zult leren hoe je jezelf kunt zijn in de maatschappij, je zult leren dat mensen verwachtingen van je hebben, dat het goed is om ook verwachtingen voor jezelf te stellen, je zult leren materialen te gebruiken, je zult leren om jezelf te ontplooien. Maar lief zonnetje, ik hoop dat je vooral geniet. Zoals mijn pepe altijd zei: "je leeft maar één keer". Ik wens dan ook dat je er alles uit haalt. Dat je geniet, dat je leeft, maar wel er je verstand bij houdt. Dat je weet, dat we altijd trots op je zullen zijn. Ongeacht wat je kiest. We zullen er voor je zijn en we houden van je.

Zowel je mama, je papa, je mammie, je pappie, je oma, je opa, je pepe Luc, je meme Nicky ... we staan als één blok achter je en wensen je alleen het allerbeste toe.

Puur om je een idee te geven, je schooluren zijn als volgt: 8u 45 tot 12u en van 13u15 tot 16u05. Behalve op woensdag van 8u45 tot 11u30.

19-04-2015 om 21:34 geschreven door Zonnestraaltje

Gisteren zijn we, zoals we beloofd hadden aan Alexander, nog eens naar Plopsa-land geweest. Ons vorige bezoek dateerde al van een paar maanden geleden, aangezien het toen winter was. Maar, sinds een week is het pretparken-seizoen terug geopend. Dus: ideaal moment om eens binnen te springen om Plop en zijn vriendjes een bezoekje te brengen.

Vanmorgen maakten we je wakker met de melding dat we vandaag naar Plopsa zouden gaan. Je was meteen al laaiend enthousiast maar we merkten aan de ontbijttafel dat je toch nog een beetje moe was. Dus hebben we je beloofd dat je mee mocht naar Plop maar dat je eerst nog een beetje moest rusten. Dus we lieten je ontbijten en zeiden aan de ontbijttafel dat je eerst nog een beetje moest slapen alvorens we gingen vertrekken. We verwachtten een beetje gemopper maar dat was volledig onterecht. Toen je in je bedje lag zei je zonder mopperen: "eerst slapen, dan weg". We waren trots dat je begreep hoe we de dag gepland hadden voor je.

Een goed uur later werd je terug wakker en gingen we je uit bedje halen. Wij hadden tijdens je slaapje al de tas gemaakt en alles in gereedheid gebracht om te vertrekken. We twijfelden wat om al dan niet de buggy mee te nemen want je bent intussen al wat groter maar tegelijk is het toch een lange wandeling in het pretpark. Het was dus nog maar een kwestie van kleertjes aan en hup de auto in. Op de heenweg was je erg rustig. Je wilde je tutje en je konijn en toen hebben we je de hele rit niet gehoord.

Op de parking van Plopsa aangekomen, wees je meteen naar één van de standbeelden van Bumba aan de ingang. We gingen die richting uit om een abonnement te kopen voor jou. Tot vorig seizoen kon jij steeds gratis binnen omdat je nog klein was. Maar kleintjes worden groot en dus was de tijd aangebroken om een abonnement aan te kopen voor jou. Binnen gekomen, stond Bumba jou al op te wachten. Maar je had geen zin om hem te begroeten. Meer dan een zwaaitje vanuit de verte, wilde je niet doen.

Toen gingen we meteen richting Mayaland omdat een volgende regenbui zich alweer aandiende. Nochtans, toen de 's morgen naar het weerbericht keken, werden er opklaringen beloofd. In Mayaland keken we meteen rond waar je nu allemaal al op kon. Sinds je vorige bezoek ben je wat gegroeid, en zijn er een aantal attracties waar je nu wel op mag. De attractie's die je al kende van vorig jaar, ging je meteen bezoeken: het ballenbad en de peuterspeeltuin. Je ging het ballenbad in met papa, die je doorheen het ganse ballenbad sleepte. En dat vond je gewoonweg geweldig! Een supergrote smile was daar het bewijs van. Daarna kroop je op handen en voeten over de boord van het ballenbad. En plezier dat je had toen je de andere kindje ook zag spelen.

Daarna ben je naar de hoge glijbaan gegaan. Een glijbaan met 3 heuvels waar je enkel op mag onder begeleiding en met een glijzak onder de poep. Eerst durfde je niet zo goed en moesten we je een beetje stimuleren. maar eens je naar beneden gleed, tussen de benen van papa, werd de smile steeds groter. Maar bij de vraag of je nog een keertje wilde, schudde je je hoofdje toch van niet.

"Boterham" zei je ineens tegen me. Oei, dat was een duidelijk signaal! Dus gingen we richting het Piet Piraat-restaurant. Daar bestelde papa 3 grote borden (neen, geen kinderporties): eentje met Vol-au-vent, eentje met balletjes in tomatensaus en eentje met stoofvlees. Je mocht kiezen welk bordje wilde en je koos direct voor de balletjes in tomatensaus. Ik gaf je een beetje ketchup (want daar hou je van) en sneed de balletjes in kleine stukjes. En meteen ging je in de aanval. Je begon te smullen van de balletjes in tomatensaus totdat de saus van je kin droop. Ik moest je zelfs stimuleren om ook wat frietjes te eten, want anders had je ze zelfs niet aangeraakt. Je had bij je maaltijd ook een glas water gekregen. En daar was je trots op: "Sanne glas" zei je. Wat een glas toch allemaal niet kan doen! Veel beter dan de gekleurde plastic-bekers die je thuis krijgt om uit te drinken! Op de achtergrond speelden de deuntjes die je kende van de Piet Piraat en ineens zei je voor het éérst en heel spontaan: "Piet Piraat". En wij maar juichen!

Na de maaltijd in het Piet Piraat-restaurant gingen we weer naar buiten. Spijtig genoeg waren de wolken nog niet opgedroogd. In de regen stonden we te kijken naar de bootjes. Dat vond je mooi en dus keken we op de kaart of jij daar ook op mocht. En jawel hoor, onder begeleiding van een volwassene mocht je daar al op. We waren best wel verwonderd want deze attractie ging toch wel al behoorlijk snel. Ik vroeg mij af hoe je zou reageren want doorgaans ben je niet zo'n lefgozertje voor nieuwigheden of snelle dingen. Ik ging met jou aanschuiven in de rij voor de bootjes. Vanop onze wachtplaats in de rij konden we de bootjes al zien draaien en desondanks zijn verwachting, gaf je niet te kennen dat je bang was. Dus... dan zouden we het proberen hé! Na een beetje aangeschoven te hebben was het aan onze beurt. Ik plaatste je naast mij, maar wel dicht tegen mij en controleerde zeker drie keer of de veiligheidsbuis wel goed toe was. Bovendien hield ik je goed vast want ik was erg bang dat ik je zou kwaad geraken. Gedurende de rit, die toch wel vrij snel ging, keek ik om de paar seconden naar je gezichtje om er zeker van te zijn dat je het wel leuk vond. Ergens verwachtte ik ineens een angstig gezichtje te zien en een "mama, bang". Maar nee hoor! Als we uitstapten zei je "nog a kee". Als dat geen plezier is! Dus toen ging papa nog eens mee met jou om een ritje te maken.

Daarna gingen we wat verder wandelen, aan het rondneuzen naar de volgende attractie waar jij op kon. En dat werden de autootjes. Papa zette je in één van de autootjes en maakte de gordel vast. We waren nieuwsgierig hoe je zou reageren want je had nooit eerder alleen op een attractie gezeten. Doorgaans ben je ook niet zo erg op je gemak als je ergens in een vreemde omgeving bent, dus we waren benieuwd naar je reactie. Je zat alleen in het autootje, met je gordel om je buikje en keek geschrokken toen de auto vooruit ging. Ik dacht dat je elk moment in paniek zou raken en zou roepen om je ouders, maar dat deed je niet! Je hield het stuur stevig in je handen en er kon na één rondje zelfs een lach bij! We waren zo trots! Ik zei meteen tegen papa: "amai, hij is toch al een grote jongen geworden hé! Het is weer een stuk loslaten voor hem (door alleen in een attractie te zitten), maar ook voor ons: ons zoontje zit alleen in een attractie (hopelijk gebeurt er niks)."  Papa en ik groeiden met de minuut van trots! Na vier (van de vijf) rondjes had je het wel gehad want toen begon je toch naar je mama en papa te roepen. Maar je probeerde je wel nog één ritje kranig te houden. Daarna stond papa al meteen weer bij het autootje om je er uit te halen. En toen hebben we je natuur overladen met "proficiat's" en "wat een flinke vent zeg!"

Toen had je de paardjes-carroussel gezien, diegene waar je vorig jaar ook al op gezeten had. Maar ik wilde je eerst eens meenemen naar de ballonnetjes. Allemaal mini-luchtballonnen waar je onderaan het mandje kon zitten en die je meenam in de lucht. Je was nog nooit eerder in een attractie geweest die de lucht in ging. En al helemaal niet zo hoog! Ik nam je weer stevig beet en liet je genieten van de wind door je haartjes. Je was verwonderd en verrast dat je even hoog zat als de bomen. Je had je snoetje moeten zien toen ik zei "kijk eens naar de bomen! Je ziet de bovenkant!" Je had reuzeplezier. Waarschijnlijk ook omdat je kriebeltjes in je buik voelde.

Na de ballonnetjes gingen we richting paardjes-carroussel want je had intussen wel tien keer het woord "paardje" gezegd. Het was wel duidelijk dat je op de paardjesmolen wilde. Dus gingen we aanschuiven aan de paardjesmolen. Maar eenmaal je op de carroussel zat, wilde je liever niet op de paardjes maar wilde je liever op één van de tafeltjes op de carroussel zitten. Zo gevraagd, zo gedaan. Je had er reuzeplezier in dat de tafeltjes helemaal om hun as konden draaien.

Daarna gingen we naar de kinderboerderij. Dat vond je vorig jaar ook al ge-wel-dig! De geitjes waren jammer genoeg niet van plan om buiten te komen aangezien het wat spatterde, maar de schaapjes, vriesganzen en kippen lieten zich niet kennen: die kon je gerust aaien. Ineens pikte een kip naar je vinger. Wat ben je toen geschrokken, maar je was snel gesust al je zag dat de kip ook in papa's vinger pikte en papa dat niet erg vond. Aan de kinderboerderij was er een attractie met traktoren: je kon in een tractor zitten en die voerde je doorheen een parcours. Papa moest uiteraard wel mee, maar je was helemaal enthousiast van de tractoren. Je hebt thuis een speelgoed-tractor en bent altijd laaiend enthousiast als je een tractor ziet voorbij rijden. "Traktok" zeg je daar tegen. Echt zo lief!

Na het bezoek aan de kinderboerderij gingen we weer richting uitgang want je werd stilletjes aan wat moe. We waren trots op je dat je vandaag al zoveel had gedaan vandaag en dat je zo flink was geweest de ganse dag!  Toen we richting de auto liepen gaf ik je een ballon. Eentje die ik in mijn zakken had bewaard tot het moment dat je eens uitzonderlijk flink was geweest. En nu was echt wel hét moment om je te belonen met de ballon. Je hield je ballon stevig vast toen we naar de auto gingen.

We waren nog maar een goeie 10 minuutjes in de auto en je lag al te slapen. De ganse rit lang heb je geslapen, totdat we thuis kwamen. Daarna heb je nog een boterhammetje gegeten en kon je zo goed als direct terug slapen. En dat heb je gedaan, tot 9u de dag nadien!

Bedankt Alexander voor de mooie momenten samen!

10-04-2015 om 00:00 geschreven door Zonnestraaltje