Het is herfstvakantie. Oef, tijd om uit te blazen. Batterijen weer heropladen... en dat mag jij doen in de speelvogel.We zijn al op kennismaking geweest en dat viel goed mee. Het keukentje vond je erg leuk. En dan was het gisteren zover. Mama met weeral de krop in de keel... wat wil je, je bent het duerbaarste wat ik heb en dat geef je niet graag uit handen, vooral niet als je je kind huilend achterlaat. Een geluk dat papa mee ging om je af te zetten 's morgens. Bewust hebben we het afscheid niet te lang gemaakt maar je tranen deden mij veel pijn. Het liefst nam ik je direct weer mee. Maar papa heeft ook gelijk... je moet de kans krijgen om te leren omgaan met veranderende omgeving, vrienden maken,... Maar ik kan je garanderen, de hele dag lang heb ik verlangd tot het tijd was om je te gaan ophalen. Papa kon voor mijn part niet snel genoeg rijden naar de speelvogel. Bleek dat je de ganse dag gespeeld had en dat je bovendien al 2 knutselwerkjes had gemaakt. Toen we aan kwamen was je zelfs samen met andere kinderen aan het springen. Het horror beeld dat ik de gehele dag voor mijn ogen had gezien van een kleine jongen die al krijsend aan de deur om zijn ouders stond te roepen, spatte als een zeepbel voor mijn ogen.Oef. Toen we je onderweg naar huis vroegen of je morgen zou terugkeren was het antwoord kort maar geruststellend: ja. En inderdaad, de dag nadien ging je al zonder traantjes naar de speelvogel. En mama's krop in de keel was al een beetje kleiner.. maar toch...
03-11-2015 om 22:14
geschreven door Zonnestraaltje
