Deze morgen vertrokken met een dubbel gevoel, bedroefd van eerst afscheid genomen te hebben van Wim en Stephanie, daarna van vrouw en kleinkinderen Stan en Dora in Mussidan. Anderzijds blij dat ik nu de komende 6 weken kan doorstappen recht op mijn doel af, zonder rekening te moeten houden met iets of iemand.
Het bleek een tocht te worden zonder veel belevenissen. Onderweg 3 kleine dorpjes met een kerk en 10 huizen, maar voor de rest rien du tout. Toch een speciaal kerkje in Monfaucon, die heeft geen klokkentoren maar een klokkenmuur. Dit is een muur die boven het dak van de kerk doorloopt, achter deze muur (dus boven het dak) is er een open houten gebinte waar de klok in hangt.
Naar het einde van mijn dagtocht veranderde de omgeving sterk. Plots had ik een paar stevige klimmen tussen de wijnvelden. Eens boven had ik een prachtig panorama over de vallei van de Dordogne. Na een fikse afdaling bereikte ik de rivier en het stadje Sainte-Foy-la-Grande.
Morgen steek ik de rivier over en…., dat vertel ik morgen wel!
Deze avond slaap ik in de oude pastorie, die omgebouwd is tot een refuge en enkel mag gebruikt worden door pelgrims. Voorlopig ben ik er nog alleen.
El peregrino, José