Mijn broer werd geboren eind 1980 en is dus een 6-tal jaar jonger dan ik.

Ik zat in het eerste studiejaar en ik was O zo fier dat ik een zusje of broertje kreeg! Ik ging een klein mamaatje kunnen zijn! 

Maar ja, dat was minder waar natuurlijk! 

Hij werd geboren met klompvoetjes en een lui oog en heeft in zijn baby tijd en kindertijd wel heel wat meegemaakt dus.

Hij was natuurlijk het "manneke" dat alle compassie verdiende. 

Ik herinner me nog goed de gipsen die hij aan had. Telkens een paar weken gips, een week zonder ... en zo heeft hij dan uiteindelijk ook leren lopen.

Zijn oogje werd geopereerd toen hij een jaar of 4 was en dat beeld blijft me ook nog altijd bij. Hij lag in de Groene Briel in Gent en ik ging hem bezoeken met papa. Maar hij was ook besneden en dat vond ik dus nogal een akelig zicht. 

Alles is wel goed gekomen met hem.

Integenstelling van mij, is hij opgevoed bij een onthaalmama en daarna bij de moeder van mijn ma. Hij ging ook nooit naar dezelfde school als ik, al had ik zo graag voor hem gezorgd!

Hij was eigenlijk al een kleine verwende etter van kleins af aan. Hij vond het zalig, als ik eens thuis was, om mij te plagen en te pijnigen. Ganse haardossen trok hij uit!

Toen hij 12 jaar was, was ik door omstandigheden het huis al uit en heb ik hem dus een tijdje niet gezien.

Hij is toen naar het Don Bosco college gegaan, maar welke richting hij deed weet ik niet. 

Een aantal jaar later is hij op het verkeerde pad gekomen, door werkmakkers. Hij heeft zeer diep gezeten, maar is er wel bovenop gekomen.

Toen is ook het contact met mij teruggekomen al liep dat niet van een leien dakje.

Hij is nogal een eigenzinnig iemand, heeft nooit tijd en goesting voor een ander en laat nooit iets van hem horen. Respect is bij hem ook ver te zoeken en een beetje steun al evenmin. 

Een goeiedag, heeft hij nooit leren zeggen, hij loopt je liever voorbij.

Hij was een heel klein en tenger ventje toen hij geboren was, iets te vroeg geboren en woog maar 1,6 kg. Dat zou je hem op latere leeftijd niet meer aangegeven hebben want hij was eerder aan de mollige kant geworden ;-)

Hij was op school de primus van de klas en behaalde dus superscores! Behalve voor godsdienst, dat was echt zijn ding niet, haha.

Hij heeft altijd een hele mooie job gehad in een grote vrachtwagenfabriek. Hij was daar technisch tekenaar en kaderlid. Een mooie functie!

Hij was en is geliefd bij al zijn vrienden, al zijn dat niet altijd even "goede of ware" vrienden. Iedereen kent hem en hij kent iedereen. 

Het nadeel was natuurlijk dat hij die vrienden niet thuis ontmoette, maar eerder in t café. Hij dronk graag en soms té graag een pintje. Na jaren is dat eigenlijk wat uit de hand gelopen. De biertjes werden zwaarder alcohol. In het begin in t geniep en daarna maar in t zicht. Daardoor heeft hij dus een alcoholverslaving gekregen.

Halfweg de jaren 80 werd het plots allemaal heel somber voor hem en de vooruitzichten waren niet goed.

Op een dag kreeg hij een hartaanval op zijn werk, niet ernstig maar een verwittiging. Papa kwam naar huis, ging naar de dokter ... en kreeg erge resultaten! Stoppen met roken en drinken!

Dat roken dat ging toch wel tamelijk vlug, al herviel hij soms eens, maar de drank .... nee een ramp.

Na de eerste zware operatie, was hij wel wat banger geworden. Hij had verstopte aderen in zijn lies.

Een paar hartaanvallen later, kwam er ook een tweede operatie en nog een volgende en nog een volgende .... en uiteindelijk heeft hij de drank vaarwel gezegd.

Voor hem was dat een zeer moeilijke periode, en ik was net in de puberteit en had een vriendje ...

En mama, ja die deed er heel wat bovenop om mij het leven zuur te maken en hem daarvoor te gebruiken.

Eigenlijk was hij iemand die nogal goedgelovig was, altijd op zoek naar respect en liefde én veel nood had aan vriendschap. En soms deed hij dat op de verkeerde manier. Hij stond altijd voor iedereen klaar en deed alles om ook maar wat te verkrijgen.

Bij vele mensen lukte hem dat ook, maar bij mijn moeder, nee, zij boorde verder ...

Na een jaar of 5 zonder alcohol, is hij hervallen. Niet goed dus! Hij heeft toen ook maag - en darmkanker gekregen en is daar wonderwel bovenop geraakt. 

Nu, op zijn 62 jaar is het erg gesteld met hem, héél erg! Zijn toestand is al een paar weken kritiek en zijn geheugen is zwaar aangetast ...

Papa, jij bent en was mijn god! Blijf vechten want dit verdien jij niet! Ik wil je niet kwijt!

Ik zou moeten zeggen mama, maar dat heeft een totaal andere mening voor mij.

Moeder is degene die me op de wereld gezet en voor de rest ...

Mijn moeder is geboren als derde kind in een gezin van 6. Ze is geboren in 1951

Ze heeft nog 1 oudere broer en had ook nog een zusje die gestorven is. Haar zusje stierf op 9 maand aan de stuipen. Zij heeft haar nooit gekend.

Na haar zijn er nog 3 broers gekomen.

Hoe haar studies waren weet ik niet, ik weet enkel dat ze handel gedaan heeft en dat ze daar heel goed leren koken heeft.

Koken is dan ook één van haar enige goede kanten. 

Ze heeft altijd gewerkt in een boekenbedrijf samen met een tante van haar. 

Na jaren is dat boekenbedrijf beginnen verlies boeken en moesten er koppen rollen. Door haar grote mond en mede door een zogezegde laffe zet van haar tante, is ze ontslagen. Ze was toen al op een leeftijd dat ze aan geen werk meer kon geraken en is dus op de stempel geraakt.

Ondertussen is ze op pensioen gegaan.

Qua karakter is ze iemand die perfect weet te manipuleren én is ze enorm jaloers. Daarvoor zet ze alle middelen in.

Respect voor haar medemensen heeft ze waarschijnlijk nooit geleerd

Eindelijk, na 38 jaar heb ik de moed gevonden om mijn leven te vertellen! Al zal dit zonder namen of toenamen zijn, kwestie van de privacy wat te behouden. 

Ik moet mijn verhaal ergens kwijt en ik wil stilaan naar de buitenwereld toe komen, omwille van de laatste belevenissen.

Dit zal me deugd doen en opluchten!

Het is te hopen dat vele mensen dit lezen en eindelijk beginnen in te zien wat er goed en wat er fout was of is.

In ieder geval is het de bedoeling om zowel lotgenoten te ontmoeten en ook andere mensen!

Dikke kus 

Mies

Op 12 februari 1974 ben ik geboren!

Wat ik daarvan nog weet? Eerlijk gezegd, van vertellen ja, ... maar zelf, neenee ik was een "normale" baby en mijn geheugentje bestond toen enkel uit wenen = eten of aandacht, moe = slapen én ademen! 

Mijn geboorte liep niet van een leien dakje! Ik was een 10 tal dagen overtijd en ja, ik heb het mijn moeder niet gemakkelijk gemaakt.

Meerdere keren en dagen ervoor kondigde ik me aan door loos alarm te slagen en meerdere keren moest ik dus nog wat wachten ...

Mijn moeder had al een paar maanden last van een chronische appendix en dat was niet anders tijdens de bevalling.

Volgens de verhalen was het een zware bevalling en moest ik een dag of 2 in de couveuse want ik zag wat geel. Mijn moeder had ook afgezien, maar wat er met haar mis was weet ik niet. 

14 dagen na de bevalling, moest ze dan uiteindelijk geopereerd worden en werd haar appendix verwijderd.

Mij verzorgen ging toen al moeilijk, dus wou mijn grootmoeder langs papa's kant inspringen om te helpen. Zij kwam elke ochtend naar ons toe, nam me uit bed, gaf me een badje, deed m'n kleertjes aan en gaf me eten. Toen mama het aankon, deed zij verder in de loop van de dag. 

's Avonds was dan het omgekeerde ritueel. Meme kwam terug, gaf me eten, waste me en deed mijn pyamaatje aan en stopte me in bed.

Na een paar weken, zei meme tegen mijn moeder dat het beter was om me 's morgens te komen halen en bij haar verder te verzorgen, zodat papa me 's avonds kon komen halen om bij hen te zijn.

En daar start mijn verhaal ...