Mijn man was voor de eerste keer mee geweest en eigenlijk hebben die 2 het hele gesprek gevoerd. Ik zat er een beetje bij als piet snot, maar dat deed ook wel eens goed. Fijn om 2 mannen over mij te horen babbelen, haha! Maar in de goede zin natuurlijk.

Blijkbaar ben ik nog altijd niet in staat om mezelf naar waarde te schatten. Ik vind dat ook moeilijk. Je kan toch moeilijk van jezelf zeggen "oh, ik ben geweldig". 

Nee, dat kan ik dus niet. Het lukt me wel al om in de spiegel te kijken en te zeggen "ça va", meer krijg ik er niet van gemaakt en daar moeten ze maar mee content zijn". Da 's toch ook niet verkeerd, wel?

De psychiater zei ook dat we een huwelijk in harmonie hadden. Klinkt mooi he. Blijkbaar zijn er niet veel koppels die dat voor elkaar krijgen. 

Is het fijn om thuis te zijn? Ja.

Hebben we ooit ruzie? Nee.

Houden we van elkaar? Ja.

Respecteren we elkaars vrijheid? Ja.

Vertrouwen we elkaar? Ja.

Mag ieder zijn eigen hobby's doen, ook al sta je er zelf niet achter? Ja. 

Enz, enz, enz, ... En dat is blijkbaar een huwelijk in harmonie. Mooi zo. Dat hebben we dan toch voor elkaar gekregen.

En dat is ook. Ik denk dat daarom onze kinderen zo gevoelig zijn. Die kennen geen ruzie. Dus als ze op school of ergens anders een ruzie meemaken, klappen ze dicht.

Tja, wat kunnen we daaraan doen? Dan maar ruzie beginnen maken? :-D Om niks? Nee nee, laat ze nog maar even kind zijn in ons veilige nestje. We hebben nog tijd zat om ze voor te bereiden op de harde wereld. Ze zien nu al te veel op TV of computer. 

Gelukkig genieten ze van knuffelen met dieren, buiten spelen, gezelschapsspelletjes spelen, hutten bouwen, knutselen, ... In plaats van die schermen allemaal. 

En ik ben dus bevlogen... Haha, een nieuw woord in mijne woordenboek. 't Is wel mooi hoor, als je de betekenis opzoekt:

En ook hier zou ik een uitzondering zijn. Ik moest nadenken over mijn succesverhalen tot nu toe in m'n leven, dus positief. En inderdaad, als ik iets in m'n kopke krijg en ik voel in mijn buik dat het goed zit, ga dan maar aan de kant, want ik zal mijn doel bereiken. Ik stop niet voor het er is. Niet door anderen aan de kant te rammen, maar door ze mee te trekken en te enthousiasmeren in het verhaal. Als ik voel dat het echt goed zit, komt het ook zonder twijfel goed.

Alleen is de vraag? Wat ga ik nu doen? Ga ik terug mijn oude job oppakken, waar ik geen uitdaging meer in vind, maar blijkbaar wel goed in ben? Of heb ik een nieuwe uitdaging nodig? Ik heb nog even de tijd. Nog even de tijd om te herstellen.

Het verdriet om m'n maatje, m'n kat, is al een beetje gezakt. Effe dipje, maar we klimmen weer omhoog. 

Ik ben nog aan het herstellen. Zien dat m'n haren terug een volle bos worden, in plaats van zo'n preuts staartje. Zien dat ik niet meer spierpijn krijg als ik een mand met was naar boven heb gedragen met een hartslag van 130, ... En dat ik terug graag iets doe.

Stap 1 is een hobby zoeken. Wat doe ik graag? GEEN FLAUW IDEE!! Ik heb daar nooit tijd voor gehad. Muziek? Tuinieren? Wandelen? Fietsen? Haken? Sporten? Schilderen? Ik weet het niet. Da's allemaal best leuk. Maar om van iets m'n hobby te maken... Geen flauw idee.

Heeft elke mens een hobby? Is dat nodig? Wat doe IK graag? Geen idee. En dat is blijkbaar fout. Maar in mijn hoofd maakt het me gewoon niet zoveel uit. In alles zit wel iets tof. Waarom dan 1 ding zoeken waar ik helemaal happy van zou worden? Een gematigd 'happy zijn' in alles wat je doet is toch ook goed?

Ik hou meer van nieuwe dingen proberen.

Vorig jaar indoor skydiven gedaan, zo tof! Dus dit jaar wil ik uit een echt vliegtuig springen. Maar ik vind niemand die mee wil. Raar. Ik dacht dat iedereen dat wel eens zou willen doen. Niet dus. 

Laatst moesten we tijdens een cursus onze angsten opsommen. In een groep van een tiental mensen waren er aan het pennen, daar leek geen einde aan te komen. Maar over angsten kreeg ik eigenlijk niks op papier gezet. Van wat zou ik nog bang moeten zijn? Ik heb zowat alles meegemaakt. 

Maar omdat het verplicht was, heb ik maar opgeschreven dat ik bang was om levend op te branden of in volle bewustzijn te verdrinken. Ja, dat zijn wel dingen die ik best vermijd. 

De anderen hadden het over een autobotsing, of ziek worden, of doodgaan, of scheiden, ... Maar daar heb ik geen schrik voor. Iedereen gaat dood, hopelijk valt de manier waarop mee. En voor de rest zijn het allemaal dingen die nu eenmaal kunnen gebeuren. Moeten we daar dan angst voor hebben? Dan kan je toch beter het huis niet meer verlaten. Ah nee, dat gaat ook niet, want daar kan je ook ziek worden, een scheiding aangekondigd krijgen of dood neervallen. Mmmm, moeilijk dan om er gewoon te zijn.

Later moesten we onze frustraties opschrijven en daar had ik er wel een hele hoop van. En algemeen gezien ging het vooral over het niet meer bewust leven van de mensen in deze maatschappij. Ik had: oordelen, roddelen, kuddegeest, liegen, overconsumptie, egoïsme en egocentrisme, ... Ze hebben me toen gezegd dat ongeveer 90% van de mensen nu zo leven hier. Ik wist niet wat ik hoorde. 

Dus in een groepje van 10 zou ik er als 'de alien' uitkomen, want ik leef zo totaal niet. Voor mij is een auto een brok materiaal dat mij vervoert van de ene naar de andere plaats. Ik hoef gene sjieke en veel te dure bak. Fijn voor de mensen die dat kunnen betalen en dan kan ik ook al eens zeggen 'wauw, vette bak', maar ik hoef dat niet. Voor mij is genieten met m'n tenen in het gras wriemelen, de kippen op m'ne gazon zien kakelen en die een knuffel komen halen, naar de wolken kijken, een regenboog zoeken na een bui, stilte ervaren, met m'n kinderen bezig zijn,... Ik hoef niet naar een of ander exotisch eiland om tot rust te komen. Of naar dure gala's met sjieke kleedjes, dure drank en veel te veel hapjes. Mooi om te zien, fijn dat de mensen daarvan kunnen genieten. Wel jammer dat ze dàt zien als echt genieten, maar ik gun het hen van harte. Jaloezie en afgunst brengt je nergens. Laat los, laat los en geniet eens van de kleine dingen. Dat zeg ik dikwijls. Zo'n nogal bekende spreuk is:"het zijn de kleine dingen die m'n hart doen zingen". Maar dat is ook. 

Hopelijk zien steeds meer mensen dat in. Het leven kan zo simpel zijn. Leef vanuit je buik/hart, in plaats van uit je hersenen. Wij zijn geen kuddebeesten, we zijn allemaal uniek en ik hoop dat we dat weer meer gaan beseffen. Volg je eigen pad, wat je diep vanbinnen voelt. Je bent het al waard omdat je er gewoon al bent.

Ik heb er ook het vertrouwen in dat alles op z'n pootjes terecht zal komen. Ik ging teveel op in de frustraties, het onbewuste van de mens ook bij mij binnen te laten. Maar nu niet meer. Ze zullen nog wel zien. Deze 'bevlogen' madam komt weer terug, sterker dan ooit tevoren. 

Wat het zal zijn, nog geen idee. Maar ik heb vertrouwen. Het komt allemaal goed. En ondertussen, rust ik nog een beetje, in stilte, in m'n huisje, zonder oordeel.

Dat doet deugd.

Tot snel! Liefs, Madelief