Daar moest ik het grootste deel van mijn kindertijd mee leven, met Herpes Labialis en EEM. Zoek dat maar eens op, die EEM...
Je zou kunnen zeggen, bwa, wat koortsblaasjes en wat aften... en dan...
Inderdaad, maar wat als je lippen en wangen zo vol met koortsblazen staan, dat het één grote korst wordt? Wat als je zoveel aften in je wangen, op je tandvlees, in je keel, binnenkant lippen, ... hebt dat je zelfs niet meer wilt slikken?
En die EEM, die ervoor zorgt dat je niet kan stappen of iets vastpakken?
Tja, 25 jaar geleden was er nog geen Aciclovir op de markt. Ik mocht het wel mee uittesten dat wel. Toen was het nog gewoon Zovirax.
In de plaats daarvan werd ik volgeduwd met pijnstillers en cortisone. De huisdokter kwam geregeld langs om m'n lippen open te snijden, zodat ik met een rietje toch wat kon drinken.
Ik ben in Leuven, in Jette, in Maastricht, ... overal geweest. Nergens konden ze mij helpen. Maar ze vonden me wel een interessant geval.
Daar zat ik dan, in m'n onderbroekje, met koorts en pijn... Terwijl studenten dermatologie me van top tot teen aan het bekijken waren en me een heel interessant studiegeval vonden...
Maar dat was maar de lichamelijke pijn.
Je kan je niet voorstellen hoe zwaar dit mentaal was. Na zo'n "aanval" moest ik terug naar school. Ik stond nog vol met korsten, maar na zoveel weken afwezigheid, moest ik echt terug. Gelukkig kon ik gemakkelijk leren, dat was een voordeel, ik heb nooit een jaar over moeten doen.
Maar het waren zware jaren. Jaren van pesterijen, de hele school die me ontweek en overal hoorde ik "pas op, daar loopt dat wrattenzwijn"...
Elke avond weende ik mij in slaap...
Om die pijn te verlichten, begon ik me te krabben. Gewoon, met m'n nagels, op m'n armen, op m'n duim, tot het bloedde. Die pijn nam voor eventjes de mentale pijn weg. Hier had ik controle over. Niet over de pesterijen, niet over de herpes, niet over mijn lichaam, niet over m'n nachtmerries, maar wel over die pijn. Hoe ver wou ik gaan...
Om terugbetaling van medicatie te krijgen, hadden ze het virus levend nodig. Dus vonden ze in het labo nodig om m'n lippen onverdoofd open te snijden.
Als ze het virus levend te pakken kregen, werden voortaan m'n pillen terugbetaald. Nu is dat sowieso, toen nog niet.
Kan je je voorstellen? Als meisje, zonder verdoving, met een mes je lip laten opensnijden zodat ze er met een wattenstaafje onder kunnen wrijven om het virus te pakken te krijgen?
Maar ik deed het, speciaal voor mama en papa. Want ze wisten het niet, maar ik hoorde ze dikwijls praten over hoe duur m'n medicijnen wel niet waren.
Om de 4 uren moest ik een pil pakken. En met één doos kwam ik maar een paar dagen toe. Ik weet nog goed dat we eens van een "aanval van herpes en EEM" de rekeningen bijhielden en we op een totaal van ongeveer 250 000 BEF uitkwamen. En als je dan even rekent... verschillende jaren aan een stuk, zo'n 2 tot 3 aanvallen per jaar... Ik voelde me schuldig dat mijn ouders zoveel werd onthouden omdat ze hun zuurverdiende geld aan mij moesten uitbesteden. Ze droomden van een eigen huisje bouwen, maar dat is er nooit van kunnen komen....
Meteen een goede vraag. Waarom start ik een blog? Waarschijnlijk omdat ik schrijven gemakkelijker vind dan praten. En om hopelijk mensen te bereiken die net zoals ik in een heel diep dal hebben gezeten. Maar ergens diep vanbinnen, is er toch een drang om door te gaan, om te leven, maar op een andere manier.
En hoe doe je dat dan? Gemakkelijker in theorie te lezen of te horen dan in praktijk ook werkelijk toe te passen.
Alhoewel, ik denk dat ik eindelijk een punt aan het bereiken ben dat het me lukt. En dat wil ik graag delen. Want steeds meer mensen hebben met dit probleem te maken.
Dus welkom... Hopelijk minstens 1 iemand. Iemand die mijn verhaal wil volgen. Blijkbaar volgens de psychiater een zwaar verhaal, terwijl mijn motto altijd geweest is: "ieder huisje heeft z'n kruisje" en je moet gewoon verder.
Dat deed ik ook, ik was er heilig van overtuigd dat je jezelf wijs kon maken dat je sterk kon blijven door steeds door te gaan, niet terug te blikken, niet stil te staan bij dingen,... Maar dat pakte even anders uit.
Ondanks de vele signalen, luisterde ik niet. Ik bleef even koppig doorgaan. Tot ik letterlijk omviel, maar dan echt letterlijk. Nooit gedacht dat dit echt bestond. Ik dacht dat je zelf in handen had of je een burn-out, bore-out, depressie,... zou krijgen en ik was er heilig van overtuigd dat mij dat nooit zou overkomen.
Dat is ook niet gebeurd, oh nee. Nee, ik heb te maken gehad met een volledige shutdown. M'n lichaam was op. Ik viel neer, werd thuis gebracht, ben ik slaap gevallen en pas weken later terug "wakker" geworden. Ongelooflijk vreemd. Dat is ongeveer een half jaar geleden. Ik begin te herstellen en het wordt tijd dat ik m'n ervaringen deel, zodat ik hopelijk anderen ervan kan sparen en inspireren om positief in het leven te staan, ondanks harde tegenslagen. Gewoon, omdat je geboren bent, omdat jij het bent, omdat je mag beseffen dat jij het ook waard bent.
Veel leesgenot! Ik ga de uitdaging aan om heel regelmatig een bericht te posten. Met persoonlijke ervaringen, met de drang naar het leren omgaan met emoties, met een zoektocht naar geluk, met bedenkingen bij studies/boeken/cursussen/... En hoe ik er zelf van ben gegroeid, neergemaaid en terug opgestaan.
