Ik ben van nature zo vrolijk, tikkeltje impulsief en ontzettend naïef. Ik geloof in de goedheid van de mens, de warmte van de zon, de fladderende vlindertjes en alle tralalalalalalala....
Zelfs na de scheiding van m'n ouders omdat mama de liefde bij een ander vond en nu ver weg woont, zelfs na het alcoholmisbruik van m'n vader die nu in een gesloten instelling zit en en nooit meer thuis zal komen, zelfs na de zelfmoord van m'n broer, zelfs na het besef dat mijn hele basis onder mijn voeten uit gemaaid is, ... bleef ik geloven in een mooie wereld en die ik nog wat mooier kan maken door te stralen en door te gaan.
Ben ik dan nu gewoon een domme, naïeve trut? Of is het een gezonde ingesteldheid? Ik weet het niet. M'n lijf gaf aan van niet blijkbaar. Mijn motto 'ieder huisje heeft z'n kruisje en we moeten allemaal door' werd er niet door aanvaard. Nu, een half jaar later, 14 kilo minder, m'n haardos uitgedund, darmen die niet mee willen werken, bijnieren die het niet meer zien zitten, ... was ik toch weer op de goede weg. Gewoon, omdat ik vind dat door geboren te worden, we het waard zijn om te leven.
Da 's toch een simpele conclusie?
Maar afgelopen zondag ging m'n kat dood. Dé kat van m'n leven. Hét diertje die mij door m'n moeilijkste periode heen heeft geholpen, en enige die altijd bij me was als ik weer onderuit ging. Dit beestje kwam niet zomaar op mijn pad. Hij kwam letterlijk naar me toe, hard miauwend en duidelijk in de problemen, een dikke 3 jaar geleden.
Na veel dierenartsbezoekjes, speciale voeding, ... hebben we hem er toch door gekregen ondanks een slechte prognose.
Maar hij had hier zijn gouden mandje gevonden.
En toen draaiden de rollen om. Toen was ik degene die hulp nodig had en was hij er voor mij. Ongelooflijk wat een band we hadden, misschien voor sommigen niet te begrijpen, maar het leek een sterkere band te zijn dan met mensen.
Zondag liep het plotseling mis. Hij had een aanval gekregen, bleek een bloedklonter te zijn. Na een spoedbezoek bij de dierenarts van wacht konden nog bloedverdunners en pijnstilling gegeven worden, maar na enkele uren ging het van kwaad naar erger. Ik wist dat, ook in overleg met de dierenarts, we geen andere keuze meer hadden. Met pijn in het hart ben ik terug naar de dierenarts gereden. Ik wilde er zelf bij zijn. De kinderen en m'n man hebben thuis afscheid genomen.
Het diertje zag af en kreeg de ene na de andere aanval. Ook in de auto. Vreselijke pijn. Zo hard dat hij z'n neusje tussen de tralies door perste tot het begon te bloeden. Het leek wel horror toen na een tijdje ook zijn klauwen bloedden van het verkrampen door de tralies heen.
Laten we eerlijk zijn en toegeven dat ik 'lichtjes' te hard reed, maar m'n hart wist dat dit diertje niet langer mocht lijden.
Ik had één vereiste: het moest sereen gebeuren. Ik heb 'm in een handdoek gedraaid, met één pootje vrij en z'n mooie koppie. Ik hield hem op m'n schoot. Dat allermooiste koppie legde ik tegen m'n huid aan in m'n nek. Ik wilde dat hij voelde dat ik bij hem was en dat het okee was om los te laten. Hij was op dat moment heel rustig. Eerst kreeg hij een spuitje om te slapen, ik voelde de spanning verdwijnen. Ik praatte tegen hem, schommelde hem zachtjes heen en weer, gaf hem kusjes en liet mijn tranen ook lopen. Dit was geen gewoon afscheid. Dit was afscheid nemen van mijn vertrouweling, de enige die me altijd begreep. Daarna kwam het andere spuitje. Bijna onmiddellijk stopte zijn hartje. Het diertje was echt op.
Het heeft even geduurd voor ik recht kon staan, maar de dierenarts toonde veel begrip. Echt een schat van een mens. Ze begreep me.
Het ontglipte me, maar ik kon het niet laten. Ik zei nog tegen haar: "dit doet me meer pijn dan bij een mens. Een dier is een dier, een onschuldig, bewust leven. Maar mensen kunnen beesten zijn. Niet allemaal beesten, maar de meesten wel onbewust." Ze gaf me groot gelijk.
Nu, 3 dagen later, in een leeg huis met m'n man op 't werk en de kids op school, vind ik het vreselijk om hier te zijn. Ik mis m'n maatje. En ik moet WEER door.
Meestal gaat het goed, maar nu even niet en dat is ook okee. Verdriet hoort er ook bij. Dus nee, nu heb ik voor de rest even geen zin.
