Wie m'n berichten heeft gelezen, weet ondertussen dat ik graag door het leven ga zonder te oordelen. Het is zo laag om te praten over anderen achter hun rug, om te oordelen zonder oorzaken te kennen, om stempels te drukken,... En het zit er zo ingebakken, in onze cultuur: roddelen, schijnheilig zijn, ... Gelukkig niet allemaal. Maar ik heb ook gemerkt hoe gemakkelijk je jezelf laat meeslepen. Ik heb echt moeten leren om er niet meer in mee te gaan, in deze gesprekken. En dan pas valt op hoeveel mensen dit doen. Spijtig, maar ik laat dat los. Ik haak af bij zulke gesprekken, of ik zeg eerlijk dat ik er niet aan meedoe, omdat ik er het fijne niet van weet. Of dat ik het zelf eerst zeker moet weten en dan pas geloof. Ik ga dan ook dikwijls rechtstreeks naar de persoon zelf.
Dit bovenstaande om eigenlijk m'n verdere stukje van vandaag wat kracht bij te zetten.
Want wat weten we eigenlijk? Ik denk dat de meeste mensen zich dit toch afvragen... Is het dit? We worden geboren, we leven of worden geleefd en daarna worden we verbrand of wormenvoer. Is het dit? Niet meer?
Ik dacht vroeger van wel, met een grote nadruk op VROEGER.
Het begon allemaal met m'n droom die ik in een van m'n vorige blogs heb beschreven. Van daaruit groeide m'n nieuwsgierigheid en ben ik verdere cursussen gaan volgen. M'n kast raakte ook meer gevuld met wetenschappelijke boeken, want... EERST ZIEN, DAN GELOVEN!!!!
Dus met alle wonderlijke dingen die ondertussen op m'n pad zijn gekomen, wilde ik er ook bewijzen of toch tenminste raakvlakken met het wetenschappelijke van hebben. En het is eigenlijk ongelooflijk.
Het is voor mij wel duidelijk, ook voor de kleinste wetenschapper: alles is energie. Echt alles. Hoe vaster de materie, hoe dichter de energie op mekaar 'geperst' zit.
Ook zijn er verschillende energieniveaus en trillingsfrequenties. Dat is er gewoon, dat is wetenschap, punt aan de lijn.
Ook is duidelijk:
- energie kiest de weg van de minste weerstand
- energie trekt gelijksoortige energie aan
En dat zijn mooie punten. Want zo werkt het ook voor de mens. De meesten denken uiteraard bij het woord 'energie' aan elektriciteit. Maar ALLES is energie, ook de mens. En je kan laag zitten in je energie, dat is boosheid, verdriet, jaloezie, afgunst, wraakgevoelens, schrik,...
Maar je kan ook hoog in je energie zitten: dan ben je blij, gelukkig, je 'straalt' als het ware.
Voor mensen met een depressie kan dit heel belangrijk zijn. Ik heb jarenlang m'n depressie weggestoken, tot het zich uitte in het uitschakelen van m'n lichaam.
Dan ga je nadenken.
Wat is dit nu? Is het dit? Is dit alles? Wil ik hier nog zijn? Wat heeft het nog voor zin? Amai, over lage energie gesproken he!
Maar ik besloot niet in die neerwaartse spiraal te blijven en mij echt te verdiepen.
En hoe meer ik mij verdiep, hoe meer ik ervaar, hoe meer ik experimenteer, hoe meer ik te weten kom dat 'de mens' nog maar heel weinig weet.
Er is zoveel meer. Zoveel meer dat ons geschonken wordt door onze aarde, maar ook door 'iets', waarvan we nog niet weten wat het is.
Sommigen noemen het godsdienst, sommigen noemen het levensbeschouwing, ik (en nog vele anderen natuurlijk) het 'het universele'. Want ik vind dat het alle godsdiensten overstijgt. Eigenlijk is het godsdienstige, volgens mijn mening dan he, een menselijke vertaling van dat 'universele'. Want de basis van godsdiensten lijkt toch allemaal op elkaar.
Eigenlijk heel mooi, maar jammer dat het soms zo extreem moet zijn en allesbepalend volgens de regels die 'die godsdienst' ons heeft opgelegd. Zijn het niet de mensen die er door de eeuwen heen al die regels aan gebonden hebben? Maar ergens hebben ze toch allemaal al gevoeld dat er 'meer' is.
Steeds meer wetenschappers zijn het er ook over eens dat 'gronden' zo belangrijk is. Wat is dat? Gewoon op blote voeten rondlopen! Simpel! Meer is het niet! Het is pas sinds een paar eeuwen dat we rubber onder onze voeten steken! Maar het is al door ontelbare onderzoeken ondertussen bewezen dat contact met de aarde ontstekingsremmend werkt. Dat alleen al is toch fantastisch!
En wat met meditatie? Mja, mensen die me kennen, weten dat ik het tegenovergestelde was van een persoon die rustig kon mediteren. Ik raasde maar door, sloeg soms nachten over omdat ik slapen tijdverlies vond, ... té extreem dus. En ik besloot het een kans te geven, en nog een kans, en nog een kans, ... Geregeld dat stomme kussen tegen de muur gesmeten als ik weer kriebels in m'n benen kreeg van het stil zitten. Of als de zenuwen door m'n lijf begonnen te gieren, mhoa, om zot van te worden.
Maar na een half jaar volhouden, kan ik nu eindelijk echt mediteren. En zo diep, zo rustgevend, zo vredig,... M'n lichaam ontspant, m'n geest maakt zich leeg, soms mediteer ik gewoon op muziek, soms geleid door een stem, ... Maar ik zou niet meer zonder kunnen. Een uur vliegt voorbij, het lijkt minuten te zijn geweest.
Ook het beheersen van je ademhaling. Echt, het werkt zo helend.
Ik heb het zelf moeten ondervinden, voor ik het geloofde. Ik heb echt door moeten zetten, ik vond het ontzettend moeilijk om te leren als kuddebeest van de maatschappij, maar nu apprecieer ik de kleinste momentjes waarbij ik mezelf automatisch tot rust breng.
Geen gsm, geen tv, gewoon tot jezelf komen, zelfs onder de douche, in bad, tijdens het wachten aan de kassa van de supermarkt, ...
Het is een deel van mezelf geworden. En het werkt. Ik ondervind de rust, ik word meer mezelf, ik scheid me af van de kudde, want ik accepteer mezelf zoals ik ben en ik doe het op mijn tempo.
Konden alle mensen dat maar.
Maar ik zie dat de grootste hoop zich hier niet van bewust is. Ook als leerkracht merk ik dat dikwijls. De druk die kinderen ondervinden, dat is bijna niet meer te meten. Heel erg. Kinderen mogen geen kinderen meer zijn, maar moeten gecreëerd worden tot bijna 'machines' die moeten kunnen meedraaien in de maatschappij, want anders komen ze er niet!
Oh, ik wou dat ik over iedereen heen kon schreeuwen dat dit helemaal niet is. Breng rust, breng vertrouwen, leer kinderen hun eigen talenten ontdekken, leer ze zichzelf te appreciëren met hun eigen sterktes en zwaktes en ook... dat die zwaktes er mogen zijn. Niemand is perfect. Maar iedereen heeft z'n plekje hier. En als die basis stevig gelegd is, komen ze op hun pootjes terecht hoor. Misschien dat ze niet goed kunnen lezen, maar so what?! Later runnen ze misschien een bedrijf waar ze een secretariaat hebben die alles voor hen leest. Of als ze niet kunnen rekenen? So what, misschien leeft er wel een groot kunstenaar onder hen die gelukkig door het leven gaat met een kwast in hun hand. Prachtig toch?
Hola, mijne post is weer lang aan 't worden. Stilaan afsluiten dus maar weer. Ook al zou ik nog uren door kunnen gaan.
Binnenkort zeker meer. Het helpt mij ook te uiten, mezelf durven zijn, ook al is het nog wat anoniem, maar hey ;-) ik ben ook nog aan 't leren.
