Ik ben door alles wat we hebben meegemaakt van het principe: EERST ZIEN, DAN GELOVEN!

En dat sinds een heel stomme, korte situatie die ik jaren geleden heb meegemaakt. Ik stond heel gewoon in mijn geboortedorp bij de bakker, te wachten op mijn beurt. Voor mij stonden 2 dames, van iets oudere leeftijd, met elkaar te babbelen. Mijn oor werd nieuwsgierig en ik begon mee te luisteren. Het had precies zo moeten zijn, want na een tijdje ging hun conversatie als volgt: 

madam 1: "Zeg, heb je het al gehoord van dat koppel daar?" (sorry dat ik niet specifieker ben, zij zeiden er naam en woonplaats bij)

madam 2: "Ja, verschrikkelijk he, die zijn uit elkaar. Arme kinderen weer...

Ondertussen stond ik dus al aan de grond genageld, want ze hadden het over MIJN ouders en IK was 1 van die kinderen!!!!

madam 1 ging verder: "Mij verwondert het niks dat ze is gaan lopen met een andere vent, want hij zuipt veel te veel en ik heb al gehoord dat hij haar ook sloeg."

madam 2: "Och gij? Ma da's typisch bij zo'n zuiplappen he. Daar sta ik niet van te kijken."

EUH... What the f***!?!?

Ik had 2 opties in mijn hoofd op dat moment. De vrouw van de bakker stond lijkbleek al mee te kijken, die had door wat er aan de hand was.

Ik kon ofwel een scène gaan maken en die vrouwen eens goed de waarheid vertellen ofwel een knipoog richting bakkersvrouw geven en naar buiten gaan.

Ik ben nog altijd dankbaar dat ik voor optie 2 heb gekozen.

Maar sinds dat moment geloof ik niks meer wat ik hoor. Ik wil er eerst zeker van zijn door betrokken personen zelf aan te spreken. Door niet te roddelen of te oordelen. Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Je hebt zo snel iets gezegd over een ander, maar ik blijf oefenen!

In elk geval...

Vroeger was ik ook van mening... Dood is dood. Je leeft hier en als 't gedaan is, word je ofwel opgebrand ofwel wormenvoer. Heel cru, maar in mijn ogen gewoon de waarheid. Ergens had ik wel het gevoel dat sommige 'toevalligheden' wel héél toevallig waren, bijna onmogelijk toevallig, maar toch... Dit is de wereld en er is niks daarbuiten.

Maar mijn broertje stierf. Ik was apathisch, of in shock, ik weet het niet. Die beelden, jonge kerels die hem aan drugs hielpen die kwamen condoleren, ... Ik weet het niet, het was heel raar. De blik op mijn broer zijn gezicht zei genoeg, hij was opgelucht dat hij weg was, zoals ik gisteren al beschreef.

Tijdens het condoleren kwam er een, voor mij onbekende, oudere vrouw naar me toe. En ze zei me dat ik ergens in de komende weken een droom zou krijgen, over mijn broer. En dat die droom heel speciaal zou zijn, maar dat zou ik vanzelf wel voelen.

Vreemd... Ze wandelde door, ik ging ook verder, mijn broer werd gecremeerd. Ik heb hem in zijn heel warm potje zelf naar zijn graf gedragen en het leven ging weer verder. De dag na de begrafenis moest ik van mijn baas weer gaan werken, anders hoefde ik niet meer terug te komen, dus zo heb ik het dan ook maar gedaan.

Weken gingen voorbij, maar het ging niet goed. Ik moest even weg. Gelukkig konden we last minute een reis boeken en een week later zat ik met mijn gat aan het strand in Turkije. De stilte deed me deugd, ik probeerde te genieten, ik probeerde weer geluk te voelen, maar meer dan een neplach kreeg ik niet klaar.

Het is tijdens die periode dat ik heb geleerd me te verstoppen achter een masker. Alles was weer goed en het leven gaat vrolijk verder, joepie!

Maar daar in Turkije, kreeg ik DE droom.

Ik zal het nooit vergeten.

Ik zag mijn broer naar de toe komen, hij zag er fantastisch uit. Maar hij was niet zo goed gezind. Hij zei me: "Zolang als jij me niet los kan laten, zal ik nooit verder naar het licht mogen. Je moet stoppen met uit te zoeken wie mij drugs verkocht, je moet stoppen met te denken dat het jouw schuld was. Het was mijn keuze en die heb ik heel bewust gemaakt. Kijk hoe mooi het hier is, voel hoe goed het hier is, ..." En mijn broer nam me mee naar een wondermooie plaats met een prachtig heuvellandschap, vol perfect gras, bloemen, prachtige kleuren, ... Meer aan de linkerkant van het gebied stond een gebouw dat heel veel licht uitstraalde, daar mocht ik niet heen. Hij nam me verder mee, ik genoot van de mooie geluiden, heel zachte geluiden, en het gevoel van pure rust en liefde overviel me. M'n broer zei dat hij mijn verdriet begreep en dat hij daar ook heel veel spijt van had, maar dat hij dit gewoon moest doen. Zijn tijd was op en ik moest me daarbij neerleggen. Hij hoopte dat ik het zou begrijpen nu hij me had laten zien waar hij was. Hij wilde graag verder gaan (ik denk dat gebouw binnen), maar dat kon niet door mijn immense verdriet.

Hij bracht me terug naar de kamer en liet me zien hoe hij glimlachend terug naar het licht ging. Hij zei dat hij nooit ver weg zou zijn, maar ik moest hem de vrijheid geven en loslaten. 

Toen werd ik wakker en ik wist dat dit geen droom was. Ik voelde dat er iets heel speciaal gebeurd was. Ik heb het de eerste tijd tegen niemand verteld, want ik wist niet goed wat ik hiermee moest. Maar die eerste, stekende pijn van zijn verlies, was wel weg. Ik heb heel bewust voorgenomen om mijn best te doen hem los te laten. Het was zijn keuze... En ik moest verder. 

Dat was mijn eerste, toen nog "vreemde" ervaring. Er volgt nog veel meer. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Hartegroet, Madelief