Voilà, hier zijn we dan. Bij de eindmeet van dit verhaal. Ik begon hier een kleine twee maanden geleden mee en hier sluit ik af. Het wordt tijd dat ik tot een besluit kom of althans een samenvatting van het geheel. Ik begon dit blog in opdracht van Joke Maex. Zij besliste niet dat ik een blog moest beginnen, dat deed ik zelf, maar ze gaf me wel de opdracht na te denken over wie of wat God voor mij is. Een opdracht waarvoor ik tijd kreeg tot vandaag. De opdracht, mevrouw Maex, is echter nog niet voorbij. Jouw opdracht zal een opdracht zijn die me mijn hele leven zal bezighouden. Op sommige momenten uiteraard al wat meer dan op andere momenten. God is altijd en overal aanwezig: in de mensen die ik ontmoet, in de dingen die ik doe. Ik zie Hem niet, maar Hij is er wel. Hij is de lijm die me verbindt met anderen. Ik ben een mensenmens. Ik heb graag mensen rondom me, ik help graag mensen, ik ben graag bezig met mensen. Die drijfveer is God voor mij. De bewondering en verwondering voor anderen. Ik geef toe, soms verwens ik God ook wel: als Wim zijn vake veel te vroeg sterft bijvoorbeeld, maar ik ontmoet Hem dan weer wanneer Wim zijn moeke zegt dat ze niet huilen kan, maar alleen maar dankbaarheid voelt voor de 40 jaren die zij samen met vake heeft mogen doorbrengen en waarbij zij samen met vake hun 3 kinderen hebben kunnen grootbrengen. Al wat ze gevraagd had aan God en verkregen heeft. Ik ga niet wekelijks naar de mis, en dat hoeft volgens sommigen ook niet om in God te geloven, maar ik ben er wel van overtuigd dat je door naar de mis te gaan je je meer verbonden voelt met God en met mensen die ook in God geloven. Praten over God is geen dagdagelijkse bezigheid, hoewel ik vind dat dit geen taboe-onderwerp mag zijn. Ik heb anderen met mijn blog aangezet om over God na te denken. Anderen hebben mij ertoe aangezet over mijn idee over God na te denken. In dat opzicht vind ik mijn opdracht al zeer geslaagd. Ik was in verbondenheid met anderen aan het denken en praten over God. God die volgens mij in alles en iedereen zit en waarvan ik me afvraag wie Hij zou zijn, moest Hij een mens op aarde zijn. Of is Hij dat al? God zet je aan het denken over je doen en laten, geeft zin en brengt rust. Ik sluit af met een lied dat sinds het geven van de opdracht door mijn hoofd spookt. De opnamekwaliteit is niet groot, je hoort amper de muziek, maar mijn stem, Zijn Stem, is goed te horen. Veel luisterplezier, het ga je goed en tot een volgende keer, wie weet, op deze blog!
