Mijn woorden hebben enkele mensen wakker geschud en ze leggen mij meteen het vuur aan de schenen, schitterend!
Ik denk dat de waarden waarover jullie spreken voor heel wat mensen gelijk staan met christen zijn. Ik zeg niet dat dit voor mij zo is, maar ik merk wel dat heel wat mensen uit mijn omgeving hun geloof gelijkstellen of verantwoorden met het aanhalen van deze waarden en normen.
Mijn punt was net dat het geloof nu heel anders beleefd wordt, veel minder diep en veel oppervlakkeriger in tegenstelling tot vroeger. Ik ben er wel van overtuigd dat we nu in een stadium gekomen zijn dat mensen die voor God kiezen, dit met heel hun hart, hoofd en handen doen. Als ik het zou moeten voorstellen op een contnuüm, dan zou het er alsvolgt uitzien: eigen keuze - keuze van de massa - eigen keuze, met een dalend aantal christenen. (Voor alle duidelijkheid, ik spreek hier voor de christenen in België). Maar wanneer ben je een christene? In principe vanaf het moment dat je gedoopt bent. Maar wat heeft het voor zin als je je kind voor de rest niet bewust maakt dat je Jezus en God als voorbeeld en inspiratie in je leven ziet en je enkel de feestelijkheden in de verf zet?
Het weekend is weer voorbij, tijd voor een nieuwe gedachte! Afgelopen weekend ging het vrijgezellenfeest door van een goede vriendin. We trokken naar de Belgische kust voor een onvergetelijke tijd. Buiten de bruid in spé kende ik niemand van de groep en het was dan ook even bang afwachten wat het zou worden. Niet dat ik niets durf zeggen of in een hoekje zou kruipen, maar die eerste momenten zijn toch altijd spannend. Zo is het ook met God. Soms is het bang afwachten wat Hij van plan is met ons en wat de tijd die je met Hem doorbrengt zal opleveren.In de groep zaten mensen die elkaar al lange tijd kennen. Zij hadden geloof en vertrouwen in elkaar. Zoiets komt niet op één, twee, drie. Het is dan soms moeilijk dat geloof en dat vertrouwen los te laten en je open te stellen voor iets nieuws. Vroeger was het geloof in God een vaststaand feit, iets dat niet in vraag gesteld werd. Je openstellen voor iets nieuws was ongehoord. Nu lijkt het omgekeerde wel. Mensen moeten opnieuw overtuigd worden van het geloof. Ze moeten loskomen van hun vertrouwde omgeving en opvattingen. Waar vroeger de kern het geloof was en de vernieuwing hun intrede deden en mensen zich daarvoor openstelden, zijn nu die nieuwe dingen de kern waarrond de mensen hun leven opbouwen en moet het geloof zijn weg naar die kern banen. Ik zeg niet dat dit voor iedereen is en ik ben ervan overtuigd dat er nog steeds heel wat christelijke waarden en normen hun accent leggen in heel wat huisgezinnen, maar het geloof wordt steeds minder bewust beleefd. Of zie ik dit verkeerd? Is het er wel, maar praten we er gewoon niet over, durven we niet? Is geloven in God alleen maar voor de durvers???
Durft er iemand hierop te reageren??? Ik daag je uit!
