soms is het moeilijk om te schrijven, het is pijnlijk en vermoeiend

dan kruip  ik mij in een cocoon en leef een paar dagen in mijn eentje

de pijn en het gemis laaien weer op

het duurt enkele dagen eer het weer over is

daarna probeer ik weer normaal te leven, wat wel lukt

maar er zijn toch steeds die momenten van alleen willen zijn

niets horen, niet praten, alleen terugdenken aan de mooie herinneringen

meestal merkt niemand het, misschien zijn ze het gewoon,

het hoort nu eenmaal bij mijn leven

we gaan vandaag proberen weer gewoon verder te gaan

jacqueline

22-07-2015 om 08:16 geschreven door jacqueline  

postuum kreeg je deze medaille

is dit de vergoeding voor je leven

moet ik het hier verder mee doen

het maakt me soms zo boos, zo machteloos

niemand had jou op missie mogen sturen, je was milicien

ok, je had voor de para's gekozen, maar je was amper 20 jaar

je opleiding was nog lang niet voltooid, toch stuurden ze je naar ginder

je kon zelfs geen afscheid nemen, het gebeurde allemaal hals over kop

wat blijf ik die dag haten

jacqueline

16-07-2015 om 08:54 geschreven door jacqueline  

ik weet nu dat ik wel nog recht heb op een leven

en toch voelt men zich soms schuldig na een prettige dag

het is makkelijk gezegd dat je leven verder gaat, het gaat

inderdaad verder maar op een heel andere manier

een hele familie lijdt er onder

jaren kon ik het woord defensie niet horen zonder boos worden

maar wat haalde het uit, niets, alleen dat je jezelf ziek maakte,

je opsloot , met niemand wilde praten

ondanks alles moet ik er nog regelmatig tegen vechten

maar dan denk ik aan al die mooie herinneringen

aan wat de para's me geleerd hebben

en ja meestal lukt het wel om dan de dag goed door te komen

jacqueline

15-07-2015 om 07:45 geschreven door jacqueline  

af en toe gaat het niet zoals je wil

je wil wel graag iets gaan doen maar het lukt niet

gedachten dwalen af, vragen gaan door je hoofd

je blijft gewoon de ganse dag in pyama het kan je niet schelen wat men zegt of denkt

niemand kent beter je gevoelens dan jijzelf

af en toe zwak zijn moet kunnen

je eens goed uithuilen lucht op

ik zit nu al een paar dagen in zo een situatie

ik weet ook dat het weer overgaat, ik vecht er tegen

ik wil dat mijn zoon trots op me is

jacqueline

13-07-2015 om 09:26 geschreven door jacqueline  

11-07-2015 om 10:23 geschreven door jacqueline  

na deze sprong bekeek ik het leven heel anders

ik had iets gedaan wat Gert in zijn opleiding ook had gedaan

de hoogte was wel heel wat hoger

ik was nu echt bij de groep en langzaam begon ik opnieuw te leven

te genieten dank zij de hulp van de para's

hier begon een nieuw leven , zonder Gert ook maar een moment te vergeten

graag wil ik dit beschrijven en hopen dat anderen het ook proberen

niet op deze manier , maar iets waar ze echt in kunnen opgaan

zonder je schuldig te voelen dat je nog kunt genieten

ik ben er zeker van dat Gert nu trots op me is en zo zal het bij

alle ouders zijn die een kind verloren hebben

ze zullen trots zijn als je weer durft leven

jacqueline

10-07-2015 om 09:49 geschreven door jacqueline  

10-07-2015 om 08:37 geschreven door jacqueline  

ook na de herdenkingsplechtigheid bleef ik in contact met de para's

elke dag komen we op fb, praten over alles en nog wat, veel over het leger natuurlijk

op een dag dagen ze mij uit om mee te gaan naar de toeristentoren in Herentals en een

deadt ride te doen, ik stemde toe alhoewel ik niet wist wat het was

bleek het een sprong van 24 m hoog, je springt en glijdt langs een koord naar beneden

toen ik daar aankwam dacht ik , amaai je hebt iets beloofd, zo hoog,

maar een woord is een woord

eerst 112 trappen doen, dan sta je boven op de toren, de kruinen van de bomen

daar kijk je gewoon op neer

ja krijgt een speciale beveiliging aan, kruipt over een hekje, dan sta je op een smalle plank

je wordt vastgemaakt (heel veilig alles) en dan spring je

het was een geweldige ervaring en ik ga het nog steeds doen

jacqueline

10-07-2015 om 00:00 geschreven door jacqueline  

vandaag wil ik het schrijven van een vriend van Gert delen

het behoort ook tot het verwerkingsproces, wanneer ik ze lees

weet ik dat hij nooit vergeten zal worden

jacqueline

09-07-2015 om 16:56 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 16:54 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 16:24 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 15:57 geschreven door jacqueline  

09-07-2015 om 15:56 geschreven door jacqueline  

ik had nog nooit iemand van de groep para's in levende lijve gezien

ja bij de begrafenis waren er zoveel aanwezig maar dat beseft je niet

alle dagen ging ik op fb een uurtje soms iets lang, met hen praten

ik leerde er heel wat kennen, we werden meer eigen met elkaar

af en toe vertelde ik iets over Gert of plaatste een foto, niemand

die me pushte

de eerste maal dat ik een deel van de groep ontmoette was in september 2014

op de opendeurdag in Tielen, de kazerne waar Gert gelegen had

ik ging er met een klein hartje naar toe, maar het viel allemaal zo goed mee

ik praatte met elke jongens die met hem in Kigali waren, een gewoon praatje

ik zag daar wat oefeningen die  Gert ook had moeten doen om zijn rode muts te behalen

eerst gaan ze naar Marche Les Dames voor de opleiding en rode muts, nadien naar Schaffen

voor hun sprongen en dan naar hun kazerne, voor Gert was dit Tielen.

het deed raar aan te lopen waar hij vertrok, waar hij hier in België het laatste liep

ondanks alles was het een geslaagde dag

jaccqueline

we hebben nog lang nagepraat en plannen gemaakt hoe het nu verder zou gaan

want hier stopte het niet

08-07-2015 om 16:12 geschreven door jacqueline  

bestaat toeval of niet

gebeurt alles met een reden

je begrijpt niet meteen alles wat je overkomt

soms zie je pas na jaren de achterliggende betekenis

het zijn leermomenten

maar je moet ze ontdekken

soms alleen, soms met hulp van anderen

zelf ontdekte ik geen enkel leermoment

toen kwamen de vrienden para's in mijn leven

zij leerden me om terug te leven

het ging stukje bij stukje

vaak wilde ik het opgeven

wat zin had dit alles nog

ze bleven me stimuleren

hoe diep ik ook in de put zat

zij haalden me er telkens uit

telkens weer, tot ik niet meer in die put terecht kwam

maar langzaam, stap voor stap terug ging leven

jacqueline

07-07-2015 om 08:58 geschreven door jacqueline  

vanaf nu schrijf ik hoe mijn leven na al deze gebeurtenissen verloopt

nooit had ik gedacht dat ik nog zou durven lachen, plezier in het leven hebben

zonder schuldgevoelens

ik vond dat ik geen recht meer had op een normaal leven

dat ik niet mocht lachen

want ik had een kind verloren

maar dat was buiten de para's gerekend

ze namen mij in hun groep op, ik werd een van hen

ze hielpen mij als ik het moeilijk had, stimuleerden mij, troosten mij

dank zij hen kan ik nu een gewoon leven leiden

en dat wil ik hier schrijven in de hoop dat mensen die ook een kind verloren hebben

terug leren te leven, dat men zich niet schuldig mag voelen als men lacht

het volgende deel van deze blog gaat over mijn leven NU

jacqueline

06-07-2015 om 10:01 geschreven door jacqueline  

05-07-2015 om 10:14 geschreven door jacqueline  

vanaf morgen ga ik verder

het was te warm om te schrijven

ik wens jullie een mooie zondag

jacqueline

05-07-2015 om 10:12 geschreven door jacqueline  

02-07-2015 om 08:35 geschreven door jacqueline  

02-07-2015 om 08:32 geschreven door jacqueline