Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
de koerservaring
01-03-2010
1 maart, de voorbereiding
Het staat al een tijdjen op een bord in de keuken daar waar normaliter een deel van het boodschappenlijstje wordt op genoteerd. Het staat er in koeien van letters, "6 maart, 147, K-dag". Geen plaats meer om er nog iets anders bij te krijgen.
Die van ons dacht dat het een geheime boodschap was van ons kleinste, maar niets is minder waar. t Is zo klaar als een klontje.
6 maart een dag om naar uit te kijken, 6 maart zal het precies 147 dagen geleden zijn dat ons groen ventje met dat blauw helmken nog een koersken heeft gereden. 147 dagen is het inderdaad al geleden. Wie goesting heeft om het na te tellen, doe maar Ons kleinste kan een dagsken mis zijn, maar wij nemen het voor waar aan. 6 maart is het K-dag en das niet mis te verstaan, dan is het KOERS-DAG !!!!
De batteriekes worden al een tetteken opgeladen. Ondanks de felle winter werd zoveel als mogelijk op de openbare weg gereden, koud of niet koud. Na de school rap een uurken de fiets op, en in de weekends een serieus ritteken, s woensdags met de club
Kon het niet buiten, dan kon het binnen op de rollen met het portatiefken vollen bak op MNM, een getsjingeltjangel voor mannen van mijnen ouderdom maar t klink als muziek in zijn oren
kilometerkes doen als voorbereiding op hetgeen komen gaat.
Den dag van de grote file, ge herinnert het u zeker nog, den dag dat er geen verkeer was want iedereen stond stil. Half België was ondergesneeuwd dattet niet schoon was (allez toch niet voor de automobilisten die efkes wat langer onder weg waren naar het werk ). De landschappen waren anders wel wonderschoon. Van in den auto kont ge der uren lang van genieten. t Was een woensdag en de clubleiding had wijselijk besloten om de clubtraining niet door te laten gaan.
Een raadpleging van den buienradar op de www verklapte ons dat er bij onze zuiderburen niet al te veel sneeuw was gevallen. En ondanks de drukke professionele bezigheid met heel strakke planning hadden we ons toch een paar uurkes vrij kunnen maken. Wijle dus naar huis en onderwijl het thuisfront verwittigd dat ze zich schrap moesten zetten ende klaar moesten staan voor een stevig ritteken met de fiets. Want ik was er klaar voor. En als ik er klaar voor ben dan moet ons klein groen ventjen met dat blauw helmken ook maar klaar staan
Dus thuisgekomen, het fietsken en wat reservemateriaal den auto in, ons klein groen ventjen gekleed gelijk hij naar de Noordpool vertrok en wijle weg. Richting Wallonië en moest er daar teveel sneeuw gelegen hebben dan reden we verder richting kust
Nog maar net de taalgrens over iets voor Papignies, fietsken uit de koffer en rijen maar. De sneeuw lag er wel op hoopkes langs de kant van de weg, maar de straten waren vrij en vooral droog ! Hij met de fiets en ikke met den auto temperatuur : mijnen airco stond op 22 graden. En buiten was het net een dikke -2 of zo iets. Jamaar ik hoor de commentaren al ik zat daar wel in mijn hemd hé maar hij was wel dik gekleed hé.
baai de wee moest ge u afvragen waar de sneeuw ligt, dees fotokes zijn van zaterdag gepasseerd hij is zeker niet bang van een beetje bergop.
pa nen Duvel hij toch al een vedett
van van acheteren, nen echten coureur, gans zijne pa ( een paar kilookes geleden)
Awel ik moet zeggen, goe bezig aan een schoon tempoken maalde hij met een hiel klein verzetjen de kilometers af. Maar jongens toch ook daar, in Wallonië dus, hebben de barre weersomstandigheden en het strooizout hun uitwerking niet gemist. Af en toe moest er serieus geslalomd worden tussen de gaten in het wegdek. En ook in Wallonië : Des putes partout hé. Maar als ge slalomt doet ge meer kilometers en da was toch de bedoeling van het middagritteken hé.
op de achtergrond een stukje Rossignol te Frasnes
Nadat we al een paar keer na mekaar den gevreesden (echten) Rossignol hadden beklommen (18%) rijden we om een bekken te bekomen van Frasnes naar Doornik. En even voorbij het dorp aan een rond punt rijdt de onzen achter den auto. Ik versnel wat en ons groen ventjen trekt zich op gang en hangt zo goed als aan den barresjok van den auto. Ik geef wat gas bij hé om hem ne vrijen doorgang te geven maar hij trekt zich weer op gang en volgt. De kilometerteller ging al goed boven de 40 mare toch, hij wou niet afgeven. Allez, mij goed en metéén oog op de enorme langerechte weg en het andere in mijnen achteruitkijkspiegel zet ik de cruise control op constant 46 hij volgt. Hij hangt op amper nen halven meter van den auto.
Grappig, op een bepaald moment hebben we der een paar eens ferm laten verschieten.
Links aan t stuur is er een knopken en als ge daar aanduwt, dan verhoogt de snelheid van de cruise control met 1 kilometerken per uur Maar wat is nu een kilometerken meer, geen 200 meter verder nog een paar keer gestoempt hé. In den achteruitkijkspiegel zag ik hem wat heen en weer slaan met zijn schouderkes De weg gaat op en neer en hier was het weer wat meer op dan neer
Ik vroeg me al af wanneer hij ging lossen en vind het knoppeken weer stoemp stoemp stoemp. De teller staat op 55. 1 km, 2 km, 3 km bah hij volgt goed, en ik zat comfortabel linkeroog naar voor rechteroog ook maar dan om via mijn spiegelken naar achter te kunnen zien. Ik zag dattet goed was. De pedaalkes gingen goed rond en hij zat stil op het zadel
Hij doet me teken, in de verte voor den auto, een paar wielertoeristen. Ik dacht bij mijn eigen mijnzelven, ge moet goed zot zijn om in zon weer met het fietsken een toerken te maken
Ja, als ons klein groen ventje met zijn blauw helmken pal achter den auto rijdt, dan ziet hem door de achterruit en een bekken verder door de voorruit en nog veel verder tgeen wat er op de weg gebeurt. Heel attent dus, ook al rijdtem op dat ogenblik ongeveer 55 per uur hé. Blijven rijen doet em teken. Allez dat pees ik toch. In ieder geval van snelheid minderen was er geen sprake. Een aantal autos waren ons al voorbij gestoken de chauffeurs dik gapend. Enen bleef een eindje achter, het spektakel gadeslaand.
Op het moment dat we die wielertoeristen voorbij reden/vlogen stonden die als aan de grond genageld. En als ge ergens genageld staat, dan gaat ge niet te rap ne meer vooruit hé. Eerlijk, die mannen hun ogen schoten uit hun kop gelijk ze ons wilden volgen terwijl zij der eigenlijk omzeggens bleven staan. Dat ritteken tegen die snelheid heeft een klein 12km geduurd, dan vond ik het meer dan voldoende. Tijd om ne keer te stoppen en de jongen een warm dranksken te geven.
dit zie ik als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk
dit zie ik als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk als ik eens kort moet freinen.
Diene die achter ons reed en niet wilde voorbijsteken was nen echte kenner, bij het verder rijden stak hij zijnen duim de hoogte in. De mens had er plezier in beleefd. Eigenlijk ik ook en onze kleinen dienen dronk ne keer van zijn bidongsken. Even bekomen van die inspanning keek hij me aan en vroeg : "Keren we op dezelfste manier naar huis ?"
De stage in den Ardeche in Frankrijk is goed verlopen. Een woordeken van dank en chapeau voor de begeleiders en organisatoren want ge moet het toch maar doen om met een ander zijn wildemannen toch maar een week op te trekken.
Een 550 kilometer hebben ze er ginder doorgemaald, zonder het rollenwerk mee te rekenen want was het weer hier niet te fameus, ginder in 't zuiden van Frankrijk ook al niet.
Dit weekend zijn de groten er ingevlogen. Het Belgische wielerseizoen is zaterdag gestart met de Omloop Het Nieuwsblad. Zondag was het in Kuurne te doen. Ook werd in bijna alle categoriën zondag het startschot gegeven. Hoewel er al een paar aanloopkoerskes waren konden de juniores dus pas vanaf zondag officieel echt hun kunnen tonen. Maar vorig jaar had onze kleinen net na de stage een klein dipje waardoor we besloten niet onmiddellijk te koersen. Eigenlijk kwam het goed uit. Het stormweer liet een normaal koersverloop toch niet toe. Allez zeg nu zelf, waar gaan we naar toe ? In Kuurne-Brussel-Kuurne werd nen Ollander Flandrien genoemd.
Tijdens de TV-uitzending van zondag had die van ons het heel moeilijk. Ze heeft bijna een stuk van haar lip gebeten. Tot onze coureur het doorhad en in haar plaats het in de living liet weergalmen "Eten hé en drinken hé !". De weersomstandigheden lieten het niet toe, maar wie onderweg niet at of dronk ging onverbiddelijk overboord. Den onzen heeft ook gezien dat de mama's kreten onderweg eigenlijk wel een terechte bezorgdheid zijn.
rijdend tegen een meer dan degelijk tempo.
Zijn we zondag niet gaan koersen, zaterdag zijn we wel nog een paar uurkes gaan trainen. Een kleine 100 geaksidenteerde kilometers later waren we terug thuis. Onderweg een passage van de renners op de Kruisberg in Ronse meegenomen. Misschien hebben jullie hem ook zien staan, close up in beeld, amper een paar seconden maar heel duidelijk herkenbaar. Meerdere hebben een SMS-ken/mailken gestuurd, vooral jong vrouwvolk Daar stond boven op de top een groen ventjen met een blauw helmken, de kleuren van de club showend. De sponsors zullen ook content zijn, want die zijn gratis in beeld geweest
Volgende zaterdag gaan wij van start in Lierde. 12 ronden van 6,5 kilometer. Net geen 80kilometer dus. Vertrek is voorzien om 16u00. Ik peins, neen ik weet zeker dat van vrijdag op zaterdag der een paar slecht zullen slapen ....
Begin oktober werd de laatste wedstrijd gereden. Een eeuwigheid dat we nog iets op de blog hebben gemeld .
Maar wat moet ne mens brengen in de winterperiode? Een aantal van de groene ventjes kregen er niet genoeg van en gingen op het elan door. Sommigen trokken naar de Blaarmeersen in Gent, naar het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx waar ze op de piste urenlang rondjes trokken. Anderen gingen het wat frisser zoeken en trokken het veld in.
Ons groen ventje met zijn blauw helmken deed het rustiger aan in zette de fiets aan de kant. Anderhalve maand zelfs. Geen trainingen dus, maar wel af en te eens een ritje wegens zich niet kunnen inhouden en ja ook een enkele keer op uitnodiging van Opa Willy mee naar de Blaarmeersen waar er toevallig ook pistegrootheid Iljo Keisse aan het oefenen was.
Voor de rest echt rustig, wat lopen, wat zwemmen, wat kilokes bijwinnen .
Sinds begin december wordt er weer serieuzer en meer voor de sport geleefd. Het bezoek aan een sportdokter te Waregem laten ons toch weer het beste verhopen.
Statistisch gezien heeft hij een goede sprong voorwaarts gemaakt ten opzicht van vorige jaar. Iets wat normaal is hé. Hij is groter en sterker geworden. En hoewel zijn vetpercentage nog iets te hoog ligt is het enkel op dat vlak dat ik hem nog kan verslaan
Momenteel bouwt hij rustig op hartslag rijdend zijn conditie op. De gedrevenheid en de goesting waarmee hij al naar eind februari uitkijkt t zit weer goed
Half februari trekt hij in de Krokusvakantie samen met de clubmakkers als voorbereiding op het nieuwe seizoen naar het zuiden van Frankrijk.
Dat het hem menens is en dat hij er het allerbeste wil van maken bewijzen bijgevoegde fotos.
Op één van zijn ritjes hebben we hem eens gevolgd. Wij met den auto natuurlijk. Want ge moet goed zot zijn om, hoewel goed ingeduffeld, in de natte vrieskou kilometers af te malen, dit terwijl er omzeggens geen kristene ziele buiten durft te komen.
Wij, ben ik natuurlijk, maar ook zijn zus en eerste supporter, de fotografe van dienst.
Voor de geïnteresseerden en de streek-kenners, de tocht liep langs Akrenbos, Deux-Acren, Ghoy, Ogy alwaar rechtsomkeer gemaakt werd wegens donkere en dreigende wolken, en de kleine wegjes licht bergop richting Flobecq ofte Vloesberg werd ingeslagen. Vandaar naar Opbrakel en Brakel om in Parike door te steken naar Sint Martens-Lierde waar we den Eikenmolen niets links konden laten liggen.
Tis te zeggen, IK kon die niet links laten liggen.
De aanmoedigingen van zijn zus door het open raampje met Allez Stijn deed hem al ver toekomstgericht denken en zijn hartslagmeterken luider en rapper piepen .
Voor die dat nog niet echt mee zijn Stijn is Stijn Devolder die op de Eikenmolen twee jaar na elkaar zwaar heeft uitgehaald en zo dan ook twee keer Vlaanderens mooiste heeft gewonnen.
Via Sint-Maria-Lierde waar een deel van het parcours van één van de eerste koersen van het seizoen werd gedaan keerden we terug naar Hemelveerdegem (skonen naam van een skoon dorpken met een heel skoon marktplein) en werd doorgereden naar Ophasselt om dan via Schendelbeke, Onkerzele en MoerbekeAtembeke terug naar huis te rijden.
Het zit er op, het is gedaan. Een aantal nieuwelingen hadden afgesproken om hun "Putte-Kapellen" te rijden in Erembodegem. Als wielerfan weet iedereen dat in Putte-Kapellen de laatste wedstrijd gereden wordt bij de allergrootsten. Nadien wordt steevast een feestje gebouwd
Daar waar amuzeleute belangrijker is dan de uitslag op zich, kon het ook niet anders dan bij ons ook een waardige afsluiter op te zetten. Het was al een tijdje beslist en al een skoon pleksken werd gereserveerd. Na de koers en de verzorging van de jongeren zou het glas geheven worden op een mooi seizoen.
Erembodgem ligt tegen Aalst, en in Aalst kennen ze er wat van. Echter een aangekondigde alcoholcontrole was een remmer waardoor niet echt op tafels werd gedanst. Spijtig maar een sjaans want effectief, na een akkefietje op de terugweg heel laat op den avond, gaf een dikke groene "S" van save een vrije doorgang.
Na een lekkere maaltijd, koffie, koffie, koffie, koffie, gelukkig, na een akkefietje was er alcoholcontrole.....
Plannen worden nu al gesmeed. Waar gamen tnoste jaar beginnen koersen hé ?
Hoewel we als ouders en supporters van de groene garde op en naast het veld een mooi seizoen hebben gehad dreigt een vooruitblik toch even negatief te zijn. Het clubje van eerstejaars en tweedejaars nieuwelingen die wekelijks met elkaar optrokken en lief en leed met elkaar deelden, wordt noodgedwongen gesplitst.
De tweedejaarsnieuwelingen worden juniores en die rijden meestal niet op dezelfde plaatsen als de nieuwelingen. Het werd die avond meerdere keren herhaald. We gaan mekander missen. Het afscheid raakte zo toch nog de gevoelige snaar en met omzeggens bevochtigde ogen werd huiswaarts gereden.
Het naar huis gaan en afscheid nemen was even moeilijk...
De koers zelf. Op een enkeling na was de top van de groene garde present. Er was nog ander skoon volk. De Belgische kampioen kon zijn trui laten bewonderen aan het eigen supporterscafé. Een aantal van zijn steengoede ploegmaten zou hem hierin wel een handjen helpen. Ook nog andere ploegen waren present met hun kleppers. In het laatste weekend mochten we dus nog stevige strijd verwachten.
Tien ronden lang werd hard gestreden.
Het parcours was niet van de poes. Het was zeker minder vlak dan eerst was gedacht en zou snel het kaf van het koren scheiden. Hier en daar was het zelfs gevaarlijk. s Morgens had het goed geregend en op sommige plaatsen lag de straat nog nat. Dat in combinatie met de recent gevallen herfstbladeren . Neen, ons klein groen ventje met het blauwe helmken heeft zich recht gehouden
Het wegdek nat, gecombineerd met afgevallen bladeren : gevaarlijk glad.
Voor de lens van zijn zus een jumpken plaatsen, dees zal een skoon fotoken worden.
Dat het einde van het seizoen nakende was, was zeker te merken aan het aantal premies dat kon gewonnen worden. Spijtig voor de andere renners, maar twee van de drie premies gingen naar Woopers (waarvan eentje naar dat groene mannetje met zijn blauw helmken). Michiel Vander Beken weergalmde alweer tussen de huizenrijen. In de derde ronde was hij even en net op het goede moment alleen aan de haal gegaan.
Een paar rondes verder, braafjes in het pak, uitkijkend naar een volgende mogelijkheid.
Tienronden lang werd hard gestreden. Er waren meerdere ontsnappingspogingen, maar deze werden altijd teniet gedaan. Teveel "verkeerde" renners zaten in de goede ontsnapping. De groene garde deed het gedurende het verloop van de wedstrijd uitstekend. Er werd attent gekoerst en steeds was er iemand mee in de aanval.
Eén van de probeersels om weg te raken.
Gelijk gewente deden we met een paar ouders het parcours met het reservefietsken en net toen we op een heuveltop al genoeg goeds hadden gezien en besloten verder te rijden, kreeg een betere renner uit een andere ploeg voor onze neuzen een lekke band.
Sportief als we zijn boden we een wiel aan, en na enige aarzeling werd de hulp toch aanvaard. Professioneel als we zijn werd het wiel in geen tijd vervangen en kon de pechvogel aanpikken aan een achtergebleven groepje.
Het mocht echter niet baten. Het peloton ging vrij hard. Twee ronden later was de achterstand dermate opgelopen dat de jongen en zijn makkers uit de wedstrijd moest stappen.
Niet altijd gaat het sportieve boven alles. Omdat we op het parcours rondrijden op het reservefietsken zie je de renners op verschillende plaatsen van de omloop en kan je een aantal zaken toch wat anders inschatten. En hoewel je als toeschouwer, die amper een fractie van de wedstrijd ziet, merkt dat er combines over de ploegen heen werden gesmeed, kan je je alleen maar afvragen of sommigen het wel waard zijn de clubkleuren aan te trekken.
Na de koers, samen met ma en pa op weg naar de wagen.
Op het einde van de voorlaatste ronde raakt nog iemand weg. Hij gaat fors door. Een aantal waaronder het groene ventje met het blauw helmken proberen er tevergeefs halfweg de laatste ronde nog bij te raken. Achteraan het peloton wordt een scherpe bocht verkeerd ingeschat. Er gaan een paar renners tegen de vlakte. Onder hen 2 Woopers. Buiten wat schaafwonden, gelukkig zonder al te veel erg waardoor ze de afsluiter later op de avond niet moesten missen.
Niet overal is er een sporthal aanwezig waar gedouched kan worden. Meestal is het avontuurlijk "kamperen".
Ons klein groen ventje met het blauw helmken heeft het niet slecht gedaan. Hij zat evenveel keer vooraan als achteraan en probeerde een paar keer weg te raken. Het seizoen heeft lang geduurd misschien net iets te lang. Hij eindigt achteraan het fel uitgedunde peloton.
27ste op 59.
Hij mag terugblikken op een zeer geslaagd wielerseizoen.
We zijn fier op hem wat hij allemaal gepresteerd heeft en kijken al uit naar ergens begin maart volgend jaar waar het volgende seizoen opnieuw van start gaat.
De griep is in het land en niet alleen de Mexicaanse. Bij Woop zullen ze het geweten hebben. Zondag was er de laatste interclub Beker van België in Tielt. Om aan een volledige ploeg te komen moesten de reserven van de reserven worden opgeroepen. Rik de ploegleider van 't Bergsken Op, ge wet wel den bakker van de bakkerij op de Winterkeer in Tollembeek (als ge aan 't station in Galmaarden zijt hé en ge rijdt bergop dan ligt de bakkerij op uwen rechterkant) awel die had zaterdagmorgend nog 3 man om mee te doen en hij moest er zondagnamiddag 5 hebben.
Twee van de geselecteerden lagen in de lappenmand. Spierpijn, koorts, braken, diarree, keelpijn en hoesten als dat geen griepsymptomen zijn.
We waren al goed op weg naar Orroir (zie vorig verslag) toen het bericht werd ontvangen.
Hoewel de wedstrijd in Corswarem hem misschien wel beter lag kon hij niet anders dan op de uitnodiging in te gaan om de clubkleuren te verdedigen.
Ons klein groen ventje liep vrij zenuwachtig na de opwarming. De goed in de apenjaren zittende jongeman moest even "wakker" geschud worden met de melding dat hij zijn verbale agressiviteit beter kon omzetten in meer bruikbare energie bij het pedaleren tijdens de koers. Enige momenten later zeitem dat hij er een lap ging op geven. Dees klonk al rustiger en vele beter.
De start. Ons koereurkes werden aangepord om toch maar tijdig aan de start te verschijnen. Een verzetcontrole zou zeker weer gebeuren en het merendeel van de renners van de andere ploegen waren niet meer in de omgeving te zien. Ge kunt al denken waar die van ons weer gingen staan
De start was toch nog een eindje stappen van de plaats waar we geparkeerd stonden. Maar daar aangekomen amaai, groene ventjes in de voorste gelederen. Eén, twee, ik tel er drie. Geen blauw helmken bij. Gofter waar zit die. Ik passeer de ganse meute, en yip, goed achteraan staat hij binnensmonds te mompelen.
"gffrgffer moeje na ne kier weten, we staan hier vooraan gereed om door te schuiven en mij en een aantal anderen halen ze der uit voor een verzetcontrole. Zie ma hier weer ne kier staan, giel vanachter .".
Van in de start wordt er ingevlogen alsof dat alle koereurs dringend ergens heen moesten. Na 13 rondjes kwamen ze pertank op dezelfde plaats van vertrek terug. Gek jong zoals die der van in het begin invlogen.
Gezien bij een interclub de reservefietskes boven op de volgwagen gemonteerd worden staan de papa's rijwielloos te voet aan de kant van de weg mekander een beetjen doelloos aan te staren.
Meer dan 79 kilometer Bijna twee uur 13 ronden van iets meer dan 6 kilometer.
"En als we nu eens een toerken te voet deden ?" vroegen we ons af. En wijle weg.
Zo snel als de renners vertrokken waren, zo snel was er nood aan een sanitaire stop. En in het eerste beste café dat we tegenkwamen hielden we ons ook niet in. Een sjaans, een rondeken werd afgehaspeld op iets meer dan acht minuten en dan is er genen tijd om tijdens de brilopwarming de gazet te lezen.
Ambiaanse dus bij de mannen die ondertussen op het terasken nog net niet het schuim van hun pint hadden zien verdwijnen terwijl den dezen al terug was. Want daar waren ze al. De renners kwamen de bocht uitgescheurd. De Woopers zaten verspreid in alle geledingen van het peloton. Ons klein groen ventje met het blauw helmken had ik niet gezien. In de gewente waren de ogen meer gericht op de achterste delen van het peloton maar blijkbaar was hij al goed naar voor getrokken en zat midden in het pak.
Nog 70kilometer, te vroeg om de benen te strekken, hoewel . het kan verkeren zei Bredero.
In de vorige interclubwedstrijden was het telkens tot een massaspurt gekomen. Het vlakke parcours over de brede wegen in en rond het centrum van Tielt zou niet als scherprechter dienen dachten we.
Een kleine 800meter en een ronde verder blijven we weer staan om een passage te volgen. Een Wooper rijdt even solo voor de groep. Een schitterende poging om eventueel andere gelukzoekers een rode loper voor te leggen om samen iets moois uit te proberen.
Ons klein groen ventjen met het blauwe helmken was attent vooraan terug te vinden.
(achteraf van horen zeggen van supporters die aan de meet waren blijven hangen werd omgeroepen dat het ploegenspel van Onder Ons Parike perfect werkte tiens, ene weg en nen anderen afstoppen verzekerst )
Een sjaans ook dat we daar net in dat bruin café gestopt zijn want gedurende de rest van den toer zijn we niet echt veel meer tegengekomen.
Eigenlijk was da geen sjaans, maar malsjaans hé. En wijle maar stappen....
Wij blijven dus een stevig staptempo aanhouden, we willen niet onderdoen voor de renners. De prestaties van ons jonge gasten worden even overlopen. Het was een schitterend jaar met overwinningen en vele ereplaatsen. Groot jolijt als we de spurt van ons klein groen ventje met dat blauw helmken in Herzele opnieuw overdoen en beide handjes de lucht in gooien.
Toevallige voorbijgangers vinden ons waarschijnlijk rijp genoeg voor een dwangbuis met verplichte opname in één of ander Geels gasthuis.
Ondertussen zijn de renners ons nog eens gepasseerd. Het gaat er hard aan toe. 25 man rijdt 100 meter voor op het peloton. Geen enkele groene te bespeuren. Als dit de goede vlucht maar niet is hopen we.
Een ronde later stellen we vast dat onze bezorgdheid voorbarig is. Vier man weg. Ze hebben 150 meter voor. Twee van Kon.Balen en één van Bodysol en een klein groen ventje met een blauw helmken. Schoon volk gedomme, zeker dat groen ventje. (eigen kind skoon kind hé)
Den onzen doet mij teken. Ik merk het ook, gisteren stond zijn gezicht getrokken, vandaag een dag later lijkt het erop dat hij speelt met zijn fietsken. Zijn oogskens blinken. Waarschijnlijk een geluk dat zijn overtollige energie bij de opwarming nog even werd getemperd. 't Ware spijtig van nu al nix meer over te hebben Amaai zeg, ze gaan vooruit.
Het mocht niet baten, ook die poging draagt niet tot het einde.
Een ronde verder zit Michiel in de tweede helft van het peloton even op adem te komen toen het gebeurde. 4 man rijden even voorop, gevolgd door nog eens 5 en dan nog een paar. Hij zat te ver om mee te gaan. Zeventien raken op die manier weg. Verdekke waarom zit daar maar ene Wooper bij? Er wordt verschrikkelijk hard gereden. De voorsprong bedraagt rondes lang tussen de 15 en de 30 seconden.
Het peloton laat niet begaan. De koplopers raken niet echt weg.
Voorlaatste ronde Michiel zit bij het opdraaien van het rechte stuk naar de aankomst in derde positie van het peloton. Ze zien de koplopers rijden. Wordt het gaatje nog gedicht ?
Twaalf seconden horen we in de luidsprekers. De koplopers moeten alles uit hun kas(t) halen om voorop te blijven.
Laatste passage, de vluchters zijn weer wat uitgelopen. Ze zullen niet mogen twijfelen noch naar mekaar mogen kijken. Michiel zit in de eerste helft van het peloton. Hij oogt nog fris na meer dan 70kilometer koers.
We haasten ons de aankomst voorbij en positioneren ons op een verhoog waar we de renners vrij goed zien aankomen.
Drie hebben zich op een paar honderd meter voor de aankomst uit de kopgroep losgerukt en spurten een paar meter voor de andere vluchters de meet over. Ons klein groen ventje zou ook nog een poging gewaagd hebben dacht ik bij mijn eigen mijnzelven. Misschien zorgt hij seffes voor een verrassing
Een handvol seconden na de koplopers komt het ganse peloton aangestormd. Ik tel één twee, drie, vier groene ventjes. Geen blauw helmken te bespeuren. Heb ik hem gemist ? Ik blijf in de grote meute zoeken. 1,2,3,4 neen, ik mis der enen.
"Michiel is gevallen" wordt door de makkers geroepen . Gotmiljaar ten is niet waar, ist weer van da. En ikke lopen naar de meet en spreken er een official aan.
- zijn er gevallen ? - neen niet dat ik weet ? - 't moet nochtans zijn, de ploegmaten hebben me dat daarnet bezorgd toegeroepen. - neen, we hebben geen melding gekregen. kijk daar is de ambulance.
Jonges, mijnen tikker ge kunt het niet geloven ik peins dattem tielt sloeg (kon niet anders hé we waren in tielt). Maar die ambulance paseert begot de aankomst zonder te stoppen Niemand er in dus. Een pak van mijn hart. Ook de official kijkt raar.
- misschien in de camion met de groene vlag? diene komt daar aangereden.
We wachten even, Maar diene rijdt ons ook voorbij gene Michiel. Gene Michiel? vraag ik me luidop en niet in het minst verbaasd af.
- diene is waarschijnlijk onderweg achtergebleven. Dat is niet normaal hé. Geen melding van een val en een renner voorbijrijden die aan de kant ergens geparkeerd staat dat is geen goej organisatie hé..
En ikke weg, lopend het parcours omgekeerd volgend. Ginder in de verte, op het einde van het rechte stuk naar de aankomst. In het midden van de 10meter brede weg, moederziel alleen, niemand rond hem, komt hij met het fietsken in de hand afgestapt richting aankomst.
Zielig, ik had tranen in de ogen Het deed me denken aan Claude Criquielion die in het wereldkampioenschap te Ronse na zijn val, te voet en met zijn fietsken slepend achter hem, de laatste tientallen meters aflegt. Het zelfde gezicht, de boosheid, de verontwaardiging over de oneerlijke hardheid van de sport.
Hij was kort van stof en met een klaar en duidelijke "Lotj ma geruist!!!" stapte hij midden van de straat verder.
Op het eerste gezicht was er geen erge lichamelijke schade. Ik zag niet onmiddellijk iets aan het fietsken. De wielen draaiden nog goed rond, der stond nog een stuur op, hij had nog een zadel, enkel de ketting hing slap en het versnellingsapparaat zag er wat verwrongen uit
Hij bleef stappen richting aankomst. De ogen gericht op het spandoek. Hij GING zijne koers uitrijden. Hij GING over de meet waren de enige verstaanbare woorden in het gemompel.
In de verte worden de eerste drie naar het podium geroepen. Een agent sluit voor de veiligheid van de ceremonie protocolaire net met nadars een laatste stukje doorgang naar de aankomst af.
Ons groen ventje met dat blauw helmken wil niet wijken van het idee het niet te halen en haalt zwaar uit naar de geüniformeerde man. "Hoe zittet jong 't is niet omdat de groene vlag al gepasseerd is da kik nie meer in koers zit hé. Zelfs met ne kapotte velo en tevoet goenek ginder over de streep geraken. Ik zal en goen in den uitslag stoen!" Den verbouwereerde agent bekijkt hem zwijgend aan, bukt zich, grabbelt de nadars onderaan en maakt een opening zodat diene van ons gelijk een superheld heroïsch langs de "grote poort" en nog steeds in het midden van de 10 meter brede straat zijn weg kon verder zetten.
Ik bleef even staan en hij legde met opgeheven hoofd zonder ommezien en zonder woord van dank de laatste 50 meter richting triomfboog af.
De official met wie ik had gebabbeld had hem al een tijdje in het oog. De manier van kijken, de manier van stappen, het had hem ook niet onberoerd gelaten en hij sprak hem aan.
Na een kleine bevraging of met hem alles OK was deed Michiel zijn verhaal. Anderhalve kilometer voor de meet zat hij in 15de-20ste positie. Hij wou nog een poging wagen. Een paar plaatsen voor hem ging echter iemand in de fout. De renners daarachter waren gevallen. Michiel kon die niet meer ontwijken en ging ook tegen de vlakte. Hij dacht nog over iemand gereden te hebben. Met 5 lagen ze er. (Zijn ploeggenoten die in het midden van het peloton zaten hebben hem zien liggen). Fiets kapot. Geen verder rijden mogelijk. De andere ongelukkigen konden wel hun weg verder zetten. Het merendeel van de volgwagens reed hem voorbij. De volgwagen van de club waarop het reservefietsken gemonteerd staat bleef weg en bleef weg . die was nergens te bespeuren nu hij hem net nodig had. De groene vlag passeerde zonder stoppen
Anderhalve kilometer te voet .
Hoewel de groene vlag al heel lang gepasseerd was wordt Michiel als 115de en allerlaatste geklasseerd op 5minuten en 9 seconden Jammer dat enkel de winnaar een trofee wordt overhandigd
Ne mens moet niet altijd geloven wat er in de media verteld wordt. Orson Welles had het in 1938 met zijn luisterspel The War of the Worlds half Amerika in vuur en vlam gezet. In zijn realistische hoorspel had hij het in nieuwsflashes over een invasie van groene marsmannekes en iedereen moest maar rennen voor eigen lijf ende leden.
Deze keer was het iets minder, maar als ne mens het aan den lijven ondervindt kan het toch wat spannend worden. t Stond immers in de gazette !!
orson welles : tha war of the worlds
Wat voorafging. Eén van de Woopers was gebrand om in Orroir nog eens van zich te laten spreken. In het begin van het seizoen had hij daar al een keer de betere uit België achter zich gelaten en hij was toen met de bloemen gaan lopen. Lopen is hier wel het goede woord, want de bloemen krijg je wanneer je als eerste met het fietsken de aankomstlijn passeert. Fietsen had de jongen (onze sjoe met de skone benen) dienen dag al genoeg gedaan. Hij mocht dus met de bloemen gaan lopen.
Eigenlijk moeten we de Nederlandse taal hier een beetje verkrachten want lopen is niet echt het juiste woord. Eerder wandelen, of slenteren maar beter ware zeker strompelen. Zeker als ge weet dat het parcours in Orroir voor een nieuweling zo vlak is als de Himalaya vooreen ervaren bergbeklimmer.. Als ge dan wint op één van de zwaarste Belgische parcours en ge moet nadien om op het podium te geraken nog een trapken op, waarna ge nadien er met pak en zak geladen der weer af moet, dan zou men eigenlijk moeten zeggen hij is met de bloemen gaan strompelen. Taalpuriteinen, gelieve niet te schieten op dezen die hier omdat dezen af en toe eens zondigt tegen de Dikke Van Dale of tegen het Groen Boeksken. t Is allemaal de fout van die leerkrachten die hem niet langer op school wilden. Ze hebben hem altijd doorgelaten alhoewel hij graag naar school ging en in bij sommige juffen wel meerdere keren t zelfste schooljaar wou overdoen
De ploegmaat van ons klein groen ventje met dat blauw helmken kende het parcours als geen andere en zou er dus weer een stevige patat op geven. Weliswaar werd rekening gehouden met een tweede plek, want ons klein groen ventjen met dat blauw helmken deed deze keer ook mee. Ge verstaat besten lezer, Woopers komen goed overeen en kunnen elkander wel degelijk goed motiveren . Oppeperen of zo iet allez ge verstaat me als er maar vuur in zit.
Orroir, voor diegene die het gemeenteken niet weten liggen, ligt net onder te taalgrens net voorbij Ronse (als ge van onzen kant komt hé) en zjust beneden Kluisbergen. Velen hebben het al door, net onder de taalgrens. De warmte, de sympathie, de behulpzaamheid, de gulheid in ambiance, dat kent er geen grenzen. Alles gebeurt er in perfect harmonische tweetaligheid. Maar, het steekt er niet niet altijd zou nauw En ne mens weet dat, ge moet er altijd een beetjen flexibel zijn. t Was dus koers zaterdag, dat stond overal gemeld, maar het vertrekuur was nergens te vinden. Niet op deze, noch op andere websites. Nergens. Ook geen spoor terug te vinden van verantwoordelijke organisatoren. Nix, nada, noegabollen. Gewoon, der is koers en dermee basta.
Enig speurwerk in de loop van de week bracht ons bij vorige lokale koersorganisaties en een telefoontje zou wonderen doen. Een belleken naar een vast 069/ nummer bracht mij bij een vriendelijke madam. Allo madam? Koers samedi ? kel uir? Wie madam, mersie madam, donk set a katruir! Mersi madam a samedi. Nen telefoon das toch gemakkelijk he. Uw talen kennen ook.
(Ik vraag me af waarom diene kompjoeter mij hier altijd interompeerd en teen en tander van autocorrectie wilt laten uitvoeren gevolgd door Voulez-vous installer la version Française ?. Een Française, tiens interessant, maar das niet vandoen want iedereen verstaat mijn Frans, zowel Franstaligen als Nederlandstaligen.)
Vwala , wij waren op de hoogte en via mondelinge overdraagbaarheidsmogelijkheden werden ook de collegas Woopers op de hoogte gebracht. Der zou immers een skoon afvaardiging van Woop in Orroir starten.
Zaterdag dan. katruir in den aprè midi, dan hebben we skoon den tijd om s morgens in den hof nog teen en tander te doen dachten we, want die van ons was al, en heel terecht, een tetteken (zegge heel mem) mij op een paar heel klein details aan het wijzen wat er in den hof nog allemaal stond te wachten Den hof is niet zo overdreven groot, maar momenteel begint hij stillekens hoog te worden ... ge verstaat me wel.
Wijle dus in de voormiddag goe zjang gegeven en net toen we al goed over de middag den innerlijken mensch een beetjen gingen versterken telefoon. - Zeg Polle, goed ijle kleinen in Orroir rijen? - joen - deis om 2 uren he dat diene koers vertrekt, ge wet dat toch, der stond nix van op de saait, mor menne skunen belt ma hier zjust met te zeggen dat dàt in de gazet stoet. - ja maar, ik hem van de week gebeld en men fraans es toch zu slecht niet dak ma misverstoen hem. katruir es tog geen twie uren. - jamor t stond zu in de gazet. Ze goen da doer toch niet inzetten ast nie woar es. Misschien hemmen ze dat doer in gezet omdavvet nie op de saait stoet. Nie op eure saait, nie op diene van velowallon, niet op den dienen van wielerbondvlaanderen, nergenst. Ik em doer zjust nor kurt gebeld en dienen es na al vertrokken. - miljaar, waduur is da? Twelvenalf en om twie uren begint de koers, en tes een uur rijen (besten lezer, iedereen kan ne keer mis zijn, maar tussen twee zinnen door was gans de familie al gemobiliseerd, was de spaghetti al aan t koken, waren de koerskleren al aangetrokken, allez den gansen rimram en op genen tijd stonden we ook vertrekkensklaar, geten, gedronken naar t WC geweest en ons haar gekamd. Gewwon hier terloops als voorbeeld, ons klein groen ventje met zijn blauw helmken had zijnen spaghetti wel echt al dente en het stuksken vlees duidelijk bleu naar binnen geschrokt enne ten is niet omdat het moet rap gaan dat het niet perfect kan zijn hé ) en het gesprek met den telefoongenoot ging ondertussen toch wel even verder - belda goa de rest? Ik goen toch nog eens verifiëren. - goe, lot ma iets weten hé? - binnen 2 minuten edde nen telefoon terug.
In plaats van te bellen naar een vast toestel, probeerde ik toch maar even op een gsm-nummerken welke we in de loop van de week tijdens ons zoekwerk ook hadden gevonden. Misschien kreeg ik daar een iemand anders aan de lijn om de mededeling van madam bevestigd te krijgen Tevergeefs, dezelfste vriendelijk vrouwenstem die bevestigde dat de koers vertrok om katruir, dan laprèmidi, kom toezjoer.
We waren er dus eigenlijk vrij gerust in en verwittigden onze collegas tot er enen verwarring zaaide en zei : - diene davvet ma gezeit heet weet het uit hiel goede bron kekt vertrekt gijle maar een bekken later, als wij aan t koersen zijn kunde dan mee supporteren. Ge zijt er misschien wel beter een ure te vroeg dan een ure te laat. Wijlen zen hier weg
En ten huize groen ventjen met dat blauww helmken : Kom manne, wij zijn ook weg. En kwart voor één den auto in, perfect wetend waarvoor de rechterpedaal dient. t Moest maar ne keer waar zijn wat er in de gazet stond.
Daar ter plekke aangekomen Parkingplaats jongens, parkingplaats, zoveel vrije plaatsen hadden we nog niet gezien Gelijk bij Orson Welles zijn verhaalken had de media zijn werk goe gedaan. Eén goe misverstaan woord anders geïnterpreteerd en een bekken gedramatiseerd overgebracht en ge krijgt nen hond in een kegelspel en al even erg als waarbij den olifant op ne zonnigen winterschen dag in ons moeder haren porseleinwinkel een sneeuballeken aan het rollen is .... al om zeep en ieder verward.
katruir dan laprès midi is gotverdoeme geen 14uir hé. Maar tgeeft niet, die van Woop waren deze keer serjeus op tijd en hadden de kleinere rugnummerkes Hoewel den onzen meer dan 20 minuten moest wachten, had hij het weer gekund. Met ne smaail tot achter zijn oren kam hij hem showen. Nummerken 13!
De inschrijvingen duurden wel vrij lang. Normaliter gebeurt dit digitaal. Maar nu was er iemand die dit hier al bijna een eeuwigheid verzorgt waardoor het manuele de bovenhand had gehaald. Met als gevolg dat een kwartierken voor de start van de koers der enen van de organisatie kwam afgelopen. Numeero dies, numeero dies, il ne peu pa partir, leinskripsion nèttè pa zjust!! Ki a numeero dies, zjee deezja fei une grosse parti du parkoer, ee zjen ne lui troef pa . t kan gebeuren hé t was enen van ons die langs den anderen kant van t dorp geparkeerd stond. En wijlen der met ons reservefietsken naar toe. Enne bergop hé!! Want Kluisbergen dat is gelijk Geraardsbergen, den berg in de naam, diene staat daar niet voor nix. Maar das niet erg zolang ge der niet teveel keer over moet, met de fiets wel te verstaan.
9 keer de aanloop naar en 4 keer de volledige Kluisberg stond de renners te wachten. Elke ronde was er een premie te verdienen en met al die beklimmingen waren er nog wat centen voor de winnaar van het bergklassement.
We moeten zeggen die van Wielerclub Onder Ons Parike hebben zich zaterdag van hun beste kant laten zien. De eerste twee ronden reden 6 van de 7 gestarte Woopers gewoon achteraan. Achteraan hé. En den onzen ? Ge gaat het niet geloven. Die zat er tussen. Bij die 6 hé. 't Was skoon om zien. De groene garde gevolgd door de groene vlag, precies ne ploeglijder achter zijn ploeg
De eerste premies waren al uitgedeeld tijd om ook eens iets te doen. Papa's en mama's en andere felle supporters hadden hun stem al kapot geroepen "allez vooruit", "opschuiven" , "te ver van achter", "das a plosj niet" en ook "eten eh en drinken éh"
Ruben, eerstejaars, 3 ronden alleen voorop.
Ronde 3, is er een aanval. Een groen ventje met een zwart helmken rijdt 15 seconden voor het peloton. Deze eerstejaarsnieuweling had vorige week op een diefje schitterend zijn eerste wedstrijd gewonnen en had er duidelijk opnieuw zin in. In zijn Karel Lismont-stijl houdt hij het 3 ronden lang vol.
Overpakken? Men bienen doen zier en ik doen alsof mijnen neus bloedt.
Net zoals Michiel hier waren alle Woopers veel vooraan in het peloton te vinden. Ze speelden het ploegenspel voortreffelijk. Na de hergroepering wordt in een spurtje bergop opnieuw een premie toegekend. Niet te geloven, numero treize nummer dertien wordt alles winnaar afgeroepen. Wat zal hij fier zijn.
De volgende ronde zien we een Wooper alleen op kop rijden. Amper 100 meter voor een op lint getrokken peloton. Het aanstormende geweld had een blauw helmken... Hij passeert alleen de meet en wordt even verder opnieuw ingelopen. Premie twee daarmee ook binnen.
Allez vooruit 't is mijnen toer.
Het zwaardere werk kwam er aan. Het peloton was toen al gehalveerd. De Woopers deden het uitstekend. Slechts één iemand had definitief moeten lossen. Een lang uitgerekt en in stukken gescheurd peloton rijdt een eerste keer de Kluisberg over.
hé zus, skuun fotoken maken hé!
Het kleine groen ventje met het blauw helmken had duidelijk zijn beste pijlen al verschoten en hangt gans achteraan af te zien. Volgende passage. Onze winnaar van de vorige editie schudt serieus aan de boom maar in de afdaling is er bij de kopgroep geen goede samenwerking en alles komt weer samen.
Weer een Wooper, hier Jonas alleen in de aanval op de Kluisberg.
De laatste beklimming. De kopgroep bestaat uit 19man. Wie durft. Michiel heeft krampen en moet de rol lossen. Moe gestreden zal hij een spurtje voor de zeventiende plaats winnen. Jammer, op de eindspurt van een conculega stond geen maat. De winnaar van vorige editie wordt 2de maar wint wel de bergprijs. De Woopers gaan lopen met 7 van de dertien premies. De concurenten zagen zaterdag Orson Welles' groene mannekes niet graag komen.
Den onzen, diep teleurgesteld omdat op het einde de benen niet echt meer meewilden steekt het op zijn rugnummerken. "Nummerken dertiene, kmoetet nie mier hebben, en nummerken 22 ook nie meer en nummerken 65 en nummerken 47 .... ". In de groep wordt spottend gelachen dat enkel nummerken 1 nog overblijft ....
We kunnen vrij kort zijn over het koersken in Maarke-Kerkem, we waren der niet bij, we hebben er niets van gezien, vorige week hadden we het nog gehaald, deze week echter niet. Ook geen foto's, de fotografe van dienst was met ons mee.
Hetgeen ge te lezen krijgt is grotendeels van horen zeggen.
Heeeel lang geleden hadden we al besloten om slechts één koersken per weekend te doen. Zaterdag kon onze koereur in Berlare rijden. Dat was gepland. Zondag waren wij dus in principe vrij. In principe dus. Dus hadden wij reeds lang geleden teen en tander afgesproken ende vastgelegd in enige reservatie welke we niet konden of mochten afzeggen.
Maar ja, eens het seizoen bekan voorbij en ge zijt in goeden doen blijft ge verder doen (lees : ge hebt nog niet gewonnen en het begint serieus te spannen en ge wilt persé eentjen winnen en der zijn niet veel koersen niet meer )
Wij dus de baan op met onze reeds lang geleden gemaakte afspraak en hij de baan op met de kort geleden gemaakte afspraak. We moeten hier niet bij vertellen dat opa Willy weer eens den eersten was om in te springen zodat ons groen ventjen met dat blauw helmken ter plekke zou geraken. Masseren gebeurde ook deze keer door Kurts stevige handen. (waarvoor dank hé manne)
Was het goed waar wij zaten ? Ja heel goed, het eten en de dranken waren uitstekend. We hadden al meer dan één aperitiefken op, en het eerste stuksken zat ook al achter ons kiezen. Toch knaagde het nog een beetjen in den buik. En van buik gesproken, bij den enen kan het een beetjen meer knagen dan bij den anderen. Hoe dikker den buik hoe meer geknaag. Kmoet er hier geen tekeningsken bij maken ge verstaat me wel...
Een SMS-ken met nieuws van het koersfront bracht enige kalmte . 'kem weer nummerken 13 !!! '. 's Avonds hoorden we het ganse verhaal, "'k stond achter enen en die ging nummerken dertiene krijgen en ik zei zo : 'gij gaat toch niet met da nummer rijden, zoudt ge niet beter de volgende nemen ?' en diene gast liet me voor."
Nummerken dertiene ne kick nog voor em op zijn fietsken zit. 't Zag er weer goed uit .. En terwijl als dat wij aan het volgende pla-ken begonnen waren kreeg ons klein den opdracht van die van ons om een een SMS-ken te sturen met "en eten hé, en drinken hé".
Iets na drie uur was er bij het tafelen duidelijk enige nervositeit te bespeuren. 't Was een zwaar koersken, de laatste punten voor de Beker van de Vlaamse Ardennen werden er verdeeld. Er zou zeker skoon volk meedoen. Een stimulans voor ons groen ventjen met dat blauw helmken. Zeker nu hij weer nummerken 13 had.
Het regelmatigheidscriterium zelf, daar hadden we geen oog naar. Michiel had niet voldoende deelnames en zou in de einduitslag zeker niet meespelen. Maar een interessant koersken, dat zag hij wel zitten.
De start was dus net gegeven zijn en hoewel we kilometers verder zaten konden we zijn inspanningen mee beleven
Een bekken later zo tegen 15u20, telefoon ... oei Michiel aan de lijn Michiel aan de lijn? vroeg ik me af.
Beste mensen, ken had nog nix gehoord en ook al zijn we van voor 60, ik had het wel al gezien. Op het displayken van de gsm stond in grote letters Michiel. En aangezien er niet teveel Michielen in mijn gsm geprogrammeerd zijn moest het wel komen van de gsm van ons klein groen ventjen met dat blauwe helmken. En dat betekent dat er iemand met zijnen gsm aan het bellen was.... Misschien zijn lief? Misschien een goej ziel die zijne gsm gevonden had en belde naar Pa ? Misschien iemand anders ?
en ikke : - met Paul, - ja pa 't benne kik hé ! - zedde nog niet vertrokken ? - ben al toegekomen ! Moeten opgeven... ik heb maar een ronde een half meegereden Mijn ketting 2 maal van achter afgelopen en vastgelopen tussen achtervork en de pion. Ik ben twee keer moeten stoppen en heb ze met mijn handen weer moeten opleggen. Twee keer zat ik vrij vlug weer in het peloton. Ik schoof op naar voor en toen liep ze er vooraan af en daar was ze compleet geblokkeerd. Ik kon niet meer verder rijden en ik kreeg ze ook niet meer los. De camionnet met de groene vlag heeft mij opgepikt. Nu rijd ik rond met mijn reservefietsken .
Opa Willy kon 's avonds het verhaal vrij geëmotioneerd bevestigen. "En hij zat pertang goe van veurn dieste ronde. Nix op oen te maarken. 't Was nie gelek gistern in Berloere wordattem konstant van achtern reed. En toen riep de speaker af : nummeken dertiene kettingbreuke. Ik peisdegen ierst dak het misop oo, moer as 't pelotong passeerdegen wasterem niet mier bij. 'k Stond 200 meter voorbij den arrivé en kaddet nog zjust ghoord. Kzen tein aga nor de kamionette gelupen en ja doer stontem"....
Gofter, gofter, gofter, had ik er bij geweest dan was ik misschien in de geburen met het reservefietsken gofter
En machteloos moet ne mens dat van op afstand ondergaan. Awel op diene moment kon ik wel gans mijne foersjet opfretten.
Michiel was niet de enig die wat pech had, dit weekend is het eigenlijk erg geweest. Gisteren ook al maar amper den helft over de meet gekomen, en vandaag ook al slechts 23 van de 62.
Schoon dorpken aan t Scheld. t Was er kermis. We waren er zeer vroeg. t Was raar. Reeds van bij de aankomst was het niet zoals anders. We stonden wel geparkeerd met een aantal andere Woopers op de parking aan de sporthal, maar t was anders. Ne mens voelt dat.
Het parcours zo plat als een biljarttafel met toch een paar honderd meter onregelmatig gelegde straatstenen zou niet echt een schifting kunnen doorvoeren. Ondanks vele verwoede pogingen was er hier vorig jaar ook al een massaspurt.
Toen had Michiel een goede dag en kwam hij met het peloton binnen. t Mag gezegd worden : één van de weinige keren
Na de opwarming had ons groen ventje met dat blauw helmken gezegd dat hij goei benen had. Niet gelijk anders dus. Anders heeft hij hier of daar pijn of is hij mottig en voelt hij zich niet goed. Maar nu, nu niets, alles was OK. t Was dus niet gelijk anders.
Aan de start stonden er 79 nieuwelingen die allen hun beste wieltje zouden voorzetten.
hé hiere ziede mij, hiere, stanek er op ?
De speaker doet de laatste mededelingen. Het is niet warm genoeg om bevoorrading toe te staan en om veiligheidsreden werd in laatste instantie ook het parcours nog eens gewijzigd. Er moesten nu 12 ronden worden afgelegd in plaats van 10. Een grote bouwkraan versmalde de rijweg waardoor in het centrum van het dorp geen veilige doorgang kon verzekerd worden. Hierdoor moesten de renners een ommetje maken. Maar daardoor zou een ronde te lang geworden zijn waardoor ze die snel weer wat hadden ingekort zoniet hadden de renners veel te veel kilometers moeten afleggen. Maar omdat bij 10 ronden ze te weinig kilometers zouden afleggen moesten ze nu 12 ronden afleggen.
Verstade ? t Geeft niet. 12 ronden dus en overal op de goei plaatsen seingevers.
achteraan de groep
Met een andere papa staan we met het reservefietsken langs het parcours. De renners passeren in een lang uitgerekt peloton. Het kleine groene ventjen met zijn blauw helmken is consequent steeds achterin op te merken. Niet goed bezig . t Seizoen duurt nu al 7 maanden ? Het is er niet in te prenten.
neen neen, niet vooraan, het peloton was even voor gaan rijden
250 duzend keren, met hoofdletters, in bold, tussen quotes en andere uitroeptekens, geen avance. Vanachter heeft hij een beter overzicht antwoordt hij mij altijd treiterend.
ge moet niet lang zoeken, gewoon even wachten tot het peloton gepasseerd is ....
allez jongsken, opschuiven hé
Oei, telefoon van die van ons. Paniekerig. Der is geen bevoorrading en hij is al een drinkbus kwijt !!! Allez en wij met het veloken op zoek. Ge moet weten zon ding kost rap 3 à 4 euro en als ge maar 5 euro prijs gereden hebt is dat rap op. We vinden die bus terug op het einde van de paar honderd meter slecht betegeld stuk weg. Blijkbaar was hij niet de enige die dreigde zonder drank te vallen.
Ronde na ronde het zelfde beeld. Af en toe probeert een enkeling en soms eens een duo weg te rijden, maar meer dan 200meter geeft het peloton niet vrij.
Het peloton is duidelijk aan het uitdunnen. Renners passeren ons met een lekke band of met een zadelbreuk. Er zijn misschien nog 50 renners in het peloton.
Ronde 8. Michiel zit mee voor aan een uitzonderlijk gebeuren. Gelieve te noteren ! Ronde 8.
t Zal gaan gebeuren dacht ik. Hij gaat een nummerken opvoeren.
goei supporters blijven supporteren, ook in mindere dagen, hier wachtend op een volgende passage.
Maar het deed me denken aan de wedstrijd vorig jaar. Toen reed hij ook constant achteraan tot ik eens serieus maar dan ook serieus wat decibels produceerde. Hij had me blijkbaar gehoord. De volgende ronde reed hij in derde positie . Volgende ronde weer gans achteraan.
Na de wedstrijd vroeg ik hem wat er gebeurd was en hij : awel get geroepen dak vooraan moest gaan rijden. Ik heb dat gedaan waar gij stond en ik heb mij nadien weer laten uitzakken .
een zeldzmae keer vooraan in het peloton terug te vinden.
t Zou deze keer anders zijn dacht ik tegen beter weten in. Ik had het gevoeld, het was niet gelijk anders. De explosieve inspanning bleef uit. Het leek erop dat het einde van het seizoen welgekomen is.
De aankomststrook is vrij gevaarlijk. Die is slechts 150 meter lang. De renners rijden licht dalend en moeten een bocht nemen van om en bij de 100graden. Net na de aankomst zijn er snelheidsremmers. De renners moeten dus snel uitwijken.
de scherpe bocht 150 meter voor de aankomstlijn. kijk hoe de renners zichin de bocht leggen.
De laatste ronde gaat in. Het wordt een massaspurt of toch niet. 10 renners hebben een kleine voorsprong. Michiel zit er niet bij.
Net voorbij de aankomst moesten de renners ferm uitwijken. Een paar meter achter Michiel staat rechts van de weg op een verhoog iemand de fotofinish te bedienen.
Volgens zijn zeggen had hij geen goeie benen vandaag maar heeft hij tevergeefs nog iets geprobeerd de laatste ronde. Hij werd bijgehaald een paar honderd meter voor de aankomst en kon niet meer aanpikken toen het groepje vertrok.
Zaterdagavond was den onze gelijk nen blok in slaap gevallen. De schoolse inspanningen van de voorbije week en de interclub hadden hem geveld. Hij had zelfs de courage niet meer om hem te douchen. Geen avance, om 20u30 in tram zeven en hij zou er zondagochtend niet uitkomen voor 10u30 Zo moe.
Gezien de masakker van gisteren waren we eigenlijk voorstander om vandaag niet te rijden en enkel te gaan supporteren. Gisteren compleet leeg gereden, t zou vandaag ook gene vetten worden. Maar, Michiel stond er op om in de gemeente waar zijn meter woont der toch ne pattat op te geven.
t Zag er naar uit dat het scenario van Tollembeek zich zou herhalen. s Middags genen honger en dus weinig gegeten, allez, toch tot de vaderlijke verplichtingen anders besliste.
t Was me anders wel het dagsken. Goe getimed, t moest wel maar met hulp van een paar toffe gasten zou alles wel dik in orde komen. En t is dik in orde gekomen.
Hoewel in Bavegem pas om 16uur vertrokken werd konden we er wegens lokale kermisfestiviteiten niet op tijd zijn en moesten we beroep doen op derden om ons groen ventjen met zijn blauw helmken tijdig ter plekke te krijgen.
Voor Woopmaten geen probleem. In de kamaraadschap opgebouwd het voorbije jaar doet men wel eens een efforken voor een ander. Een reden ook waarom het hecht groepken altijd op dezelfde plaats probeert te rijden.
Het vervoer van fietsen, de betere massage, kom, t was allemaal dik in orde. Zelfs zijn zo gegeerd nummerken 13 had hij weer te pakken gekregen. Moet er nog zand zijn ?
De eerste rondes waren al afgelegd toen we in Bavegem tevergeefs naar een parkeerplekje zochten.
Een eindjen buiten het centrum op de parking van de melkfabriek was er nog meer dan plaats genoeg. Die van ons werd ondertussen wel al bij zusters en nichten achtergelaten. Met het mooie weer zouden ze met Fleur (ne schonen naam voor een schoon en braaf kind) met de pousette een wandelingetje maken.
Opa Willy had me de sleutel van de camionette gegeven want niet alleen de fiets, maar Michiels ganse santenboetiek inclusief reservefietsken had den braven mens meegenomen. Een reservefietsken mee hebben is altijd handig als er iets voorvalt. Zie maar naar het verslag van de wedstrijd in Vollezele een week geleden.
Ondertussen hadden we een peloton zien voorbij rijden met halverwege het nummerken 13. Een luide Allez dertiene was genoeg om onze aanwezigheid beantwoord te krijgen met een coole Yoow ten teken van kem ijle gezien. Hij gerust, wij gerust. Twee hadden al van in het begin het hazenpad gekozen, maar het peloton liet niet begaan. Den onzen zat er wel altijd voor iets tussen.
Als er moest gereden worden was hij er graag bij
Op het puntje van het zadel. Het huis staat er niet stillekes bij...
Zoals reeds gezegd zijn er meer van Woop die hetzelfde koersken rijden. En aangezien men aan de aankomstlijn ook niet alles van de wedstrijd ziet, maken we met de fiets een rondje. Natuurlijk ook op zoek naar de andere papas van renners van de club.
Klein voorvalleken onderweg, van horen vertellen, maar die van ons verdient een standbeeld voor de snelle reactie.
400 meter voorbij de aankomst moeten de renners een bocht maken van bijna 180 graden. De renners vliegen een straat uit en draaien eigenlijk om een gebouw om zo hun weg verder te zetten. Een jonge dame werd verrast door de pilootwagen en stond pal in de weg net daar waar de renners de bocht in scheuren. De seingever stond er bij en keek er naar Het beschermende moederinstinct van die van ons kwam fel bovendrijven en ( volgens van horen zeggen hé) heeft ze haar stemmeken eens gebruikt, ondertussen nogal wel bonkend op de ruit van de in paniek verzeild geraakte chauffeur, om die toch maar wijs te maken dat ze subbiet en zonder vragen te stellen het kleine vrije plaatsje aan de kant van de straat moest innemen om de renners een veilige en vrije doorgang te kunnen geven. Dat meisken stond nog maar net stil of de eerste renners scheurden rakelings langs den barresjok van het kleine autoken. Als ik dezen heldenmoed te horen heb gekregen vroeg ik me eigenlijk af wie zijnen tikker nu het hardst heeft geslagen. Die van de koereurs die zjustekes diene auto hebben kunnen ontwijken, diene van die jonge dame, die van alle toeschouwers die niet gereageerd hebben, of diene van die van ons. (Gele briefkaarten met het goede antwoord moeten ons ten laatste volgende zaterdag bereikt hebben. Over den uitslag wordt niet geredetwist. Er zijn geen prijzen te winnen. De winnaar wordt persoonlijk verwittigd).
Ondertussen waren ons mannen goed bezig. Ze rijden attent mee. In ronde 6 rijdt een groepje van 4 met 2 Woopers naar 2 koplopers. Ons klein groen ventje met het blauw helmken is heel bedrijvig. Het peloton is zeker niet verslagen en volgt op een twintigtal seconden.
In de strijd wordt een lekke band voor een Wooper gemeld. We staan gereed met reservemateriaal en duwen de onfortuinlijke renner weer op gang hopend dat hij met de aangenomen fiets de groep kan vervoegen. Daar staan we dan, 3 papas, 2 goej fietsen en een kapot vehikel ons eigenlijk afvragend, is die fiets waarop diene gesprongen is, is die wel geschikt ? niet te groot ? niet te klein ? die pedalen, klikken die schoenen daarin ?
Verdoeme hé, dezen hier de fiets op en volle petrol bijna de groene vlag inhalend naar de aankomst. In de geburen stond immers de camionette met reservewielen en ander materiaal van onze maat. Bezweet van kop tot teen van de korte maar felle inspanning, wringen we ons door de grote schare supporters en doen snel het verhaal aan wie het moet horen. Er wordt zeer snel gereageerd. We nemen het nodige en rijden zo vlug mogelijk naar onze verderop geparkeerde wagen waar we er de fiets en andere spullen in zwieren. We rijden, met den auto deze keer niet alleen omdat het minder vermoeiend is, maar vooral omdat het rapper gaat en allicht iets te snel dan eigenlijk toegelaten naar de wachtende kompanen. Fietsken gerepareerd en dan maar wachten op een volgende passage.
We krijgen zes leiders. De inspanningen van ons groen ventjen met zijn blauw helmken en zijn metgezellen werden beloond. Ze hadden de koplopers bij gebeend. Het peloton passeert. Onze hulpbehoevende zit er niet bij. Daar komt de groene vlag Begot waar zit diene gast ?
Het mocht niet baten. We hadden hem op een fietsken geduwd welke een paar maatjes te groot was. Das goed voor een paar honderd meter maar hiermee twee ronden afwerken, t was geen doening Spijtig.
Nog twee ronden. Nog eens sleurend op de kassei.
Nog twee ronden. Uit het peloton zijn nog 4 man weg geraakt en komen ter hoogte van de aankomst vrij kort bij de kopgroep. Iets verder zijn er 10 leiders. Woop is met 3 renners de best vertegenwoordigde club. Maar zijn ze wel sterk genoeg ? Het merendeel van de medevluchters heeft al meerdere wedstrijden gewonnen.
De laatste ronde. Het peloton rijdt op 35 seconden en is bijna verslagen. Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken staat weer in de gazet . als er niks gebeurt tenminste. (goed hé, niks MET KS, dan duurt den tekst langer en blijft de spanning er ook nog een beetjen in).
De speaker roept. Iemand van Parike in de aanval. Oh ze spelen het spel goed denk ik bij mijzelf. Elk om beurten wegspringen. Er zal toch wel enen wegraken.
We staan 100 meter voor de aankomst en een grootvader van een ander Wooper komt een babbelken doen.
Michiel rijdt goed hé Kem dat hier geziene hoe hij aan de kop aan t sleuren was Eigenlijk wil ik wel een babbelken doen maar net nu niet. De speaker meldt een hergroepering. Ik kan het amper horen. . den braven man vertelt verder. Diene van ons is hiel de week ziek geweest en heeft zwaar medicamenten gekregen en ik had hem De speaker roept "en we krijgen opnieuw een aanval nu van het nummer 13". Ik onderbreek de man en doe teken aandachtig mee te luisteren. Een hele lange stilte van pakweg wel 1 minuut. Echt t was hiel lang, t Was eigenlijk commentaarstilte want der werd ondertussen een lieken gespeeld . de stem van de speaker weergalmt opnieuw. Nummer 13, Michiel Vander Beken heeft 10 seconden voor. Waarop den braven man het verhaal over de kleinzoon verder doet en eindigt met A Michiel zou ier wel ne kier kunnen wenn. Ik verontschuldig mij een niet luisterend oor te hebben, maar dezen hier zijnen tikker was weer een beetjen rapper aan het slaan.
Nog 6 seconden voorsprong.
Gofter dienen moet geven want dat duurt nu toch al een tijdjen dattem net voor de kopgroep rijdt.
De koploper is nu aan de grote Linde wordt omgeroepen. Begot das op anderhalve kilometer en nog altijd niet ingelopen. Zo vader zo zoon glimlachte ik even bij mijn eigen mijnzelven, wetend dat hij vele keren sneller rijdt dan ikzelf, maar een half uurken eerder had ik om andere redenen hetzelfde stuk ook zo hard gereden als ik kon. En ik had het volgehouden !
Nog 5 seconden. De koploper gaat de laatste kilometer in en zal zodadelijk de laatste rechte lijn ingaan. De speaker hitst de supports op. De spanning is niet te snijden.
Eén renner probeert het gat toe te rijden. Het is Jonatan Vlaeminck. En hij komt dichter. Als pa weet ge het dan wel. Verdoemen hé. Maar Michiel is een bijterkenen kan heel diep gaan.
Daar komt een renner uit de bocht. Het is ons klein groen ventje met dat blauw helmken. Tien meter daarachter de enige achtervolger. Nog 250 meter kassei licht bergop. De andere achtervolgers raken er zeker niet meer bij.
Michiel neemt rechts de greppel. Zijn belager heeft hem nog niet bij gebeend. Nog 150 meter. Hij zit in het wiel maar om voorbij te gaan moet hij de kasseien op. t Kan een voordeel zijn, Neen, dat is een voordeel. Nog 100 meter. Nog 50 meter. Hij komt naast Michiel
Het licht gaat uit Vlaeminck wint zijn 8ste van het seizoen
Het podium. Serge Baguet ex-Belgisch kampioen en ritwinnaar in de Ronde van Frankrijk mag de prijzen overhandigen.
Nog nat van het zweet een professionel interviewken afleggend. 't Zit in de genen.....
Schitterende prestatie. 2de op 62. Woop 2de, 5de, 10de en 11de knappe groepsprestatie.
Weer een interclubken zaterdag, geen klein koersken dus,
Dottignies, een gemeente met nogal wat koersbedrijvigheid. Hier worden heel veel koersen georganiseerd en hoe ! De renners kunnen hier dingen naar tal van nevenklassementen. Maar die interesseren ons eigenlijk minder. Het lijkt op TV een soap te moeten volgen waarbij je geen enkele aflevering mag missen of je kan niet meer volgen. De competitie op zich is leuk maar het moet plezant blijven. Een verplichting om ergens te moeten presteren leggen we dan ook niet op. We zien wel. Echter ons klein groen ventje met dat blauw helmken is echter zo gedreven
Zaterdag dan, 135 renners aan de start voor een grote ronde van een goeie 50 kilometer en 3 plaatselijke ronden van ongeveer 8 kilometer. Bekende koppen passeren de revue. 't Zal der weer hard aan toe gaan.
De verzetscontrole verloopt een beetje chaotisch. Een groot deel biedt zich keurig aan, een ander "slimmer" deel zeurt een beetje door niet de afgebakende weg te volgen. Het zijn de mannen van de clubs die veel winnen die de onbeschreven wetten overtreden en het slechte voorbeeld geven. De commissarissen kunnen de overmacht niet echt aan en laten begaan. Hoe noemen ze dat ? Walonische toestanden of zo iets. Ons klein groen ventje met zijn blauwe helmken en zijn ploegmakkers worden op die manier reeds voor de start in zak gezet.
voor de start. "slimmere" renners waren onder het lint doorgekropen. die van Woop, braaf als ze zijn ....
De grote ronde beliep dus een goede 50 kilometer. Hier moesten een paar nijdige hellinkjes beklommen worden. Zo een grote ronde, dat betekende een dik uur zitten nixen. Daarom gingen we proberen om op de grote ronde een paar passages mee te pakken.
(Klein opmerkingsken van de redactie. Der werd mij der op gewezen dat in voorgaande epistels der af en toe een klein tikfout geslopen is. NIX is met ks vanachteren en niet met een x. Dit zou kunnen aanleiding geven tot den aanzet van verwerperigheid van ons alom zeer gewaardeerd Groene Boeksken, wat zeker niet de bedoeling is. Mochten der mensen zijn die zich storen aan de gebruikte spellingsreglementeringen gelieve enige verschoningen in acht te willen nemen. )
Waar waren we gebleven, ah ja we gingen proberen van de renners een paar keer langs het parcours te zien. Enige voorbereiding hier was eigenlijk best op zijn plaats, maar ja, het parcours was ons pas een half uurken voor de start bekend. De madam van de GPS zou ons hier niet meer kunnen helpen. Gewoon afgaan op de stand van de zon, een portie gezond boerenverstand en een emmerken of twee sjaanse, 't Zou wel lukken.
Den dikken bult van Mont-Saint-Aubert moest beklommen worden en hoewel we die niet echt wisten liggen en wat kan ne mens nu beter doen dan kruispunt per kruispunt de seingevers te volgen en zo het parcours af te rijen.
We hebben dus de start gemankeerd, maar 't gaf niet we hadden dat al gezien, die van ons zijn wel niet van Brugge maar ze stonden wel weer van achteren . En wijle dus weg, vóór de koereurs. Moesten we achter de koereurs vertrokken zijn zouden we waarschijnlijk niet veel van de koers gezien hebben.....
Het begin van het parcours liep over bredere wegen maar eens de koers goed bezig ging het langs smalle verharde veldwegen van Waalsch dorpken naar Waalsch dorpken . Tgeen wat wij der in de Vlaanders zouden tegen zeggen als ge zo een baantjen maakt : "'t is maar om nen drogen voet te hebben". De tand des tijds had langs de kleine baantjes zijn goesting al mogen doen. Duidelijk te zien, de grote zware landbouwmachines die in het dunbevolkte gebied van uitgestrekt veld naar uitgestrekt veld moeten, hadden de wegjes ook al flink bewerkt. Net breed genoeg om een tractor niet te laten vastlopen waren ze links en rechts al stevig uitgehold. In het midden van de weg moesten de renners de graszoden die een goede 15cm boven het asfalt uitstaken ontwijken kilometers lang .... Toen ons kleine (de fotografe van dienst) dees zag was ze in alle staten. "Amaai is dat hier cyclocross? Menen ze dat da mijn broer hier moet passeren? Da meent ge niet.. Die zijn zot geworden !" Een kleine bloemlezing van 't geen er in den auto aan het weergalmen was. Maar och, zij die met het fietsken de taalgrens al hebben overgestoken en de dorpkes ontwijkend van boerderij naar boerderij hebben gereden weten waarover het hier gaat. De omgeving romantisch schoon en dat hoort er dan bij. Gelukkig was het droog en daardoor ook niet echt gevaarlijk.
Aangekomen op de grootste bult, een serieus heuvelken plaatsen we ons strategisch waardoor we het peloton van kilometers ver zagen aankomen. Een knap schouwspel. Eerst de pilootwagen, gevolgd door een hoopje zwaantjes, dan de koersdirectie, de renners , zwaantjes, volgwagens, achtergebleven renners, zwaantjes en ten slotte de bezemwagen met de groene vlag kort gevolgd door een laatste gemotcycleerde arm der wet. Het begin en het einde van de stoet een paar honderd meter uit elkaar.
Een oudere boerenvrouw van wie we met de auto op het erf mochten staan keek haar ogen uit. "Et çà pour des débutants ...."
Prachtig zicht over het landschap. De renners kon je kilometers volgen. 20 kilometer ver in de wedstrijd, weer een bredere weg.
Oh ja bekan vergeten, bergop de renners in een lang uitgerekt lint, ons klein groen ventjen met dat blauwe helmken achteraan.
Eens gepasseerd, wijle weer weg, maar waar naartoe? De kaart, madam de GPS, neen, zelfde weg terug naar Dottignies, er zijn toch nog 3 plaatselijke ronden. En maar geven, vooral gas.
Eens weer over de grasperkskens en ander onkruid aan het rijden besluiten we het er toch op te wagen en een klein straatje in te slaan, hopend op een grote weg uit te komen waardoor we nog meer gas konden geven om ons mannen elders ten velde aan het werk te zien.
't Was toch nog 30 kilometer vooraleer ze aan de plaatselijke rondes begonnen. Afgaand op de zon, wij richting noord ..
Gofter ginder ver, zo'n goeje 2 kilometer over de velden heen, ginder rijden ze. Geen groene mannekes te merken in de voorste gelederen, of toch? t Is moeilijk te zien. Zo ver, de renners zijn amper een half millimeterken groot.
De renners maken een hele grote lus. Als we ons haasten dan gingen we ze verderop van kortbij kunnen zien. We moesten weer naar het westen.
We wagen het er op en slaan op goed vallen uit links af en geven wat meer gas. Die van ons zit op de achterbank, ik voel het, niet alleen haar voet maar het ganse been in de rug ze is aan het freinen. In elken bocht wat meer
Plots gaat het geduw in de rug weg. "Ja daar passeren ze" wordt ongeremd gezegd. Daar staat een ventjen met een oranje fluo vestjen. 't Kon niet anders, alle seingevers die we al gezien hadden, hadden hetzelfde oranje vesteken aan.
Bijna stilstaand draaien we het raampje naar beneden vragen hem. "Pardong mesjeu, set issi ki passe le graan koers dè débutaa ?". Ge moet weten we zitten daar zjust over de taalgrens bij onze Waalsche zuiderburen. De kans dat ge daar nen franstaligen tegenkomt is vrij groot en wij zijn zo beleefd om ons aan te passen aan de plaatselijke voorzienigheden hé. "eskil vont passee dan kelkesinstaa sil voe plè?" continueren we.
Onze intenties waren goed maar waarschijnlijk de zinsbouw en andere grammatica iets minder. Diene vent springt voor onzen auto en probeert ons met zijn bordje duidelijk te maken dat we niet door mogen. De mannier waarop was schitterend. Precies ne keeper die ne penalty moet stoppen, Zo wou diene onzen auto tegenhouden. Armen wijd ietwat door de knieën gezakt, gat achteruit en met een zelfgerolde stoempken sigaret nog in de mond. "Sè poer fam, sè poer fam" schreeuwt hij herhaaldelijk uit.
Poer fam? dat willen we dan ook eens meemaken zie en aangezien we niet door mogen stappen we uit en wachten even. Komt in de verte plots een pilootwagen af, gevolgd door een zwaantje en nog een zwaantje.
Begot, 't was onze koers en niet den onverhoopten koers van diene seingever . Poer fam ? poer fam ? Men orei-j begot. Misschien hadden ze diene ket daar gezet met de belofte dat het ne koers was voor madammen .
Fin swat, wijle kontent dat we de mannen nog eens konden zien passeren. We leggen aan diene seingever in ons beste Frans uit dat ons groen ventje met dat blauw helmken ook meedoet (majo veir ee kaske bleu) en leggen hem op zijn Magrite's uit "sessi nè pazui nom".
Der wordt stevig gekoerst (passevit). We tellen nog 3 Woopers (trwa woepeirs). Ze gaan nogal ne gang (il von ne korridoor). Michiel zit nog steeds achteraan het fel uitgedunde pak. (Michel peu ganjee) Het gaat echter niet goed met hem, hij ziet af (sa ne va ni, ganjee sè poer une ootre fwa).
Minuten gaan voorbij (peti kaar duir!!!). Het peloton is in stukken gekapt. (peloton hasjee). Een paar renners zijn gevallen (koeruir val saint-par-teir) en sommige met materiaalpech zijn ook al achterop geraakt (platten tuub). Het gesprek vlot goed, hij begint ons te verstaan. (bon blabla).
Terwijl we nog wat moeten wachten en verder vertellen over koetjes en kalfjes (dè koej et dè peti koej) vragen we de kortste weg naar Dottignies. (sè par issi poer allee par la?). Omdat we te lang moeten wachten vrezen we een doortocht aan den aankomst te moeten missen (tedzju koers fini). Maar met de belofte van voorzichtig het parcours te volgen (kontinuee arrivee) mochten we doorrijden. En wijle weg (et noe sjemei).
Verdekke, als ge uw talen kent hé . toch gemakkelijk hé. Vriendelijke man zenne diene Walloniër.
We rijden heel voorzichtig achter een groepje gelosten en volgen het parcours verder.
We menen korter naar de plaatselijke ronden te kunnen en slaan af op een plaats waar de gelosten worden opgevangen. Een aantal jongens werden opgehouden omdat de achterstand te groot was opgelopen. Onder begeleiding van politie werden ze naar de aankomst gebracht waar ook zij nog even mochten spurten voor de eer.
hijgen en afzien. het was zijn dag niet.
Dat het in de plaatselijke ronden ook heel vlug ging bewijst het aantal gekende namen bij de achterblijvers. Ons groen ventje met dat blauwe helmken krijgt alle kleuren van de regenboog maar weert zich danig om ook niet te moeten achterblijven. Michiel hangt dus eerder achteraan het peloton. Het is geen koersken voor pannenkoeken. De renners zijn een dikke 10 minuten eerder binnen dan het snelste tijdschema.
Het wordt een massaspurt. Michiel komt met het peloton binnen. Compleet uitgeput ligt hij op zijn stuur. Hij is erg diep moeten gaan om het pak te volgen. Dikke druppels zweet rollen over het aangezicht. Na een hoop sterk gesuikerde frisdrank begint hij weer wat kleur te krijgen.
Gisteren had Michiel een goed koerske gereden maar had duidelijk nog wat reserve. (zie verslag van gisteren natuurlijk) Vandaag een ietsken zwaarder van koers wegens veel wind, kasseien en andere bergen. Het zou er niet gemakkelijk koersen zijn en de reserve zou goed van pas kunnen komen. Michiel had er duidelijk zin in.
Vollezele, decenia geleden gekend van wereldvermaarde stoeterijen, heeft nog een ander vermaard schoon ding. De Congoberg, zat ooit in de Ronde van Vlaanderen toen er nog een locale ronde gereden werd in de buurt van Ninove en omstreken alvorens naar de eindmeet te gaan. Nu is dat allang niet meer het geval en hoewel een kant met kasseien is belegd heeft de Congoberg dat gevecht om aandacht verloren. Menig ander koerske doet die Pajotse puist nog wel aan. De Congoberg heeft iets van een col in het hogere gebergte. Niet de moeilijkheid, niet de lengte, wél de schoonheid van de omgeving.
Als je boven even aan het uitrusten bent, kan je er genieten van één van de mooiste vergezichten van het Pajottenland. Je waant je in Toscane. Dit is niet overdreven. Je bent tevens in één van de stilste plekjes van Vlaanderen: het stiltegebied Mark-Dender.
Behalve natuurlijk als het koers is en wij bovenop de top staan
We waren goed op tijd, Michiel wou en zou met nr 13 starten. En hij had goed gemikt.
3 nummers te vroeg. Hij moest nog even wachten en liet een paar andere renners voor tot het de beurt was aan nr 13 om uitgedeeld te worden.
Fier als een gieter en met een smile van het ene oor tot het andere showde hij het nummer, de armen hoog de lucht in het nummer als een spandoekje tussen de handen. Ge moest het gezien hebben hoe hij leutig de straat overliep. Hij ging er iets van maken.
We waren uitgenodigd bij vrienden die boven de Congoberg wonen. Michiel kon zich daar gereed maken en er na de wedstrijd een douchken pakken. Dat is vele handiger dan een snelle vreef in de wagen, of laat staan ergens in één of andere vergruisde parochiezaal. De uitnodiging werd dan ook in dank aanvaard.
Hoewel de inschrijvingen al lang bezig waren en het tijd was om het parcours te verkennen en zich op te warmen, bleken we te vroeg toegekomen. De dame des huizes kon het niet laten nog even de gesofistikeerde stofzuiger ter hand te nemen om vakkundig het laatste zuchtje stof welke hoogstens een kwartiertje eerder de grond had geraakt vakkundig weg te moffelen.
Ons jongste ging net aanbellen toen ze de werkzaamheden hoorde en luidkeels met GELUUFTET NIET, HIER ZIJN ZE NOG OENT STOFZUIGEN het stiltegebied Mark-Dender verstoorde.
Een geluk, de wind moet ergens goed gezeten hebben zodat het omliggende groen de geluidsoverlast vlug kon absorberen en de rust snel kon doen weerkeren. De dame des huizes mag content zijn, de geburen zullen het waarschijnlijk niet gehoord hebben en zolang ze niet googelen en Congoberg niet ingeven als zoekargument zullen ze op deze blog ook niet terecht komen tenzij ze al fan zijn en bij update sowieso van dees een bericht ontvangen .
Het zij zo. Gedane zaken nemen geen keer en een proper huizeken is een proper huizeken.
Goed, proper huizeken dus, (zeker na de extra sofzuigerbeurt hé) Michiel maakt zich klaar. Nummerken 13 wordt opgespeld en een oerdegelijk stevig vlaams-brabants kaderplaatje wordt op het fietsken bevestigd.
En weg is hij. Af en toe passeren wat renners hijgend de top. De heuvel welke maar liefst 9 keer moet beklommen worden zal voor een aantal een paar passages teveel tellen.
38starters, niet overdreven veel, maar een zware koers en wel 10 andere koersen dezelfde dag maken al een selectie op voorhand. Op de deelnemerslijst merken we een paar kleppers op. Michiel zal moeten uitkijken dat hij de goede trein niet mist. Laat me corrigeren en het in dit mooie natuur- en stiltegebied liever hebben over : dat de vogels niet gaan vliegen zijn .
Begin koers, rustig achteraan het peloton.
Met het reservefietsken zouden we het een paar keer gehaald hebben maar van boven op de Congoberg naar de aankomst is het toch wel een eindje. Heen bergaf vormde niet echt een probleem maar terug . .
Laat het ons er bij houden dat het reservefietsken eerder dienst zou doen NA de kasseien en niet ervoor .
We besluiten boven op de top te blijven tot een paar ronden van het einde en dan pas af te zakken naar de meet. We zijn dan ook niet van gisteren hé.
De eerste ronde zijn er al schermutselingen, een paar man rijdt weg. Ons groen ventje met het blauwe helmken hangt achteraan het peloton. Zijn tong hangt ver uit de mond, hij snakt naar adem. Na de passage wordt ik vragend aangekeken. Een skoon teken zeggek, show verkopen daar istem sterk in .
Op het lange rechte stuk richting Denderwindeke zit de wind compleet tegen. Wie daar uit de groep wil blijven zal heel sterk moeten zijn.
We verplaatsen ons naar halfweg de Congoberg op de kasseistrook en zien de renners van ver komen. De koplopers blijven drie ronden voorop. Michiel zit vooraan in het peloton en rijdt niets forcerend mee de heuvel op. Ik wordt weer vragend aangekeken en met een knipoog bevestig ik : Ziedet.
Ronde vier. We staan weer op de top. De pilootwagen net voorbij, komt daar een groen ventje met een blauw helmken bovengesneld. Een grote van postuur hangt zwaar heen en weer schouderslaand in zijn wiel. 10 seconden later gevolgd door 3 renners, 15 seconden later gevolgd door 4 renners, de rest van het uitgerekte peloton volgt verderop.
t Is nog ver, maar het zag er naar uit dat dit (alweer rekening houdend met het gebied) de goede vlucht is.
't is de moment, wie niet mee is is gezien.
We willen de ontknoping zien en spurten met het reservefietsken over een hobbelige veldweg door het rechtover gelegen bos en stormen wat verder over een asfaltweg naar de meet.
Net op tijd. De pilootwagen is net gepasseerd. Ons klein groen ventje met het blauwe helmken sleurt een groepje van 5 richting Denderwindeke. Enkele seconden later volgt een groepje van 4 en daar zit schoon volk in welke beter niet weer aansluit.
Het peloton zal zich moeten haasten om de gazet te halen
Goed geprobeerd, maar de 9 smelten samen en blijven een kopgroep tot het einde. Het peloton is verloren.
Twee ronden voor het einde is er paniek in het huishouden. Een bericht van boven op de Congoberg. Michiel zit nog in de kopgroep maar doet hier rare dingen met zijne vélo. Hij heeft me geroepen hij is kapot of zu iet
We staan net na de meet met het reservefietsken in de hand. Niet weten wat hij wil noch wat er gaande is. Een bidongsken, gofter een bidongsken met water . We staan gereed.
Daar komt de pilootwagen, wat later zien we de renners. Michiel, waar is Michiel? Miljaar hij zit er niet meer bij. Een aantal supporters zien de zenuwachtigheid.
Blijkbaar zijn er nogal wat die ons groen ventjen met dat blauw helmken kennen. Ik had dat ook al opgemerkt bij vorige passages. En t was geen jong vrouwvolk, Maar ouw mannenvolk. Logisch, onzen oudsten had 500 meter verderop vakantiewerk gedaan in het rusthuis. De flapuit zal daar wel verteld hebben over zijn bijna gewonnen koers en zijn dikke prijzenpot in Lommel. En wat doet ne mens dan op ne zondag na de noen alst droog is en der is koers in de gemeente. A gaan kijken hé. Ik zou dat toch ook doen.
Dus die stonden daar met ons te wachten. Heel ordentelijk, netjes opzij.
De renners komen dichter. Hij zit er nog bij ! Ik zie een groen ventje met een blauw helmken. t Zal misschien niet zo erg zijn. We steken het reservefietsken in de lucht om zijn aandacht te trekken. Nog twee ronden. Er wordt serieus gevlamd.
Michiel wijkt uit de groep springt van zijn fiets, grabbelt het reservefietsken en gelijk een professioneel crosser springt hij gezwind op zijn nieuw ros en haalt een sprintje uit om de doorgereden kompanen in te halen.
In die vlotte beweging heeft ondergetekende natuurlijk ook zijn deel gedaan. Ge kunt u voorstellen. Fietsken ontvangen en doorgeven, fietsken afgeven en dan spurtend achter uwe kleine lopen om hem nog een duwken aan zijn gat te kunnen geven wetend da ge hem niet meer kunt inhalen omdattem veel rapper kan rijden dan gij kunt lopen .
Maar t is toch de geste die telt (maar t is te hopen dat daar toch geen beeldekens van zijn .)
t Was eigenlijk al even grappig als ons klein die in de vroege namiddag voor alle geburen riep dat er daar nog ene aan t stofzuigeren was en dat in dat stiltegebied begot eigenlijk, ze moeten dat toch wel ergens gehoord hebben
Met het reservefietsken de laatste ronde in.
De fiets van Michiel wordt nagekeken, maar er wordt niets abnormaals gevonden. De versnellingen werken prima, de remmen doen het goed. De pedalen staan vast. Allez der is niets op aan te merken. Maar onze kleinen zal waarschijnlijk we iets gevoeld hebben. Als er technisch iets ontbreekt dan merkt hij het zeer snel (en meestal terecht).
Laatste ronde. De 9 blijven bij elkaar. Er wordt nog wat geprobeerd, maar niemand raakt weg. Het peloton is verslagen. Velen hopen op Michiel of op de andere Wooper, een eerstejaars die heel sterk bezig is.
De spurt. Het gaat goed bergop aan de meet. Misschien wel iets voor ons groen ventje met dat blauw helmken. Nog 200 meter. Hij zit midden in het groepje. Hij raakt nog links nog rechts door. Net voor de meet laat hij zich weer domweg uitbollen en wordt op de meet voorbijgestoken. Gelukkig blijft het verschil in centen binnen de club.
Na de aankomst doet Michiel een bekken aan het bekomen van enige emotionele aandoeningen zijn verhaal. Zijn fiets kraakte aan de voorvork en hij had schrik. Hij durfde niet meer voluit te gaan maar wist dat wij aan de aankomst stonden. Hij was blij er zonder kleerscheuren geraakt te zijn. In de spurt kon hij niet voluit gaan. In de laatste klim van de Congoberg had hij nog een poging gewaagd, maar was twee keer uit zijn pedalen geschoten.
In de spurt bergop waren zijn kansen gehypothekeerd omdat hij niet meer van zijn zadel durfde te komen.
resultaat : 5de op 38
en het fietsken : het stuur en vork staan los. een gevaarlijke bedoening....
t Ging droog blijven volgens de weermannen. Maar het weer voorspellen op die voorschoot groot waarop we wonen lijkt een onbegonnen werk. Ten tijde van Armand Pien was het al niet veel beter, de brave man probeerde het weerpraatje aanvaardbaarder te maken door op het einde ervan uit te pakken met een droog grapje. Hert was toen ook al moeilijk om het weer te voorspellen van de voorbije dagen. Heden ten dage een déjà vu gevoel dus. Ons Belgisch zeekklimaat laat een terdege voorspelling moeilijk toe. 't Was dus droog voorspeld maar een paar realistisch natte druppels onderweg voorspelde een iets anders en zeker niet veel goeds.
Michiel had er vorig jaar (een jaar om snel te vergeten door alle miserie van breuken en andere ongemakken waardoor hij amper het tempo van de grote groep kon volgen), hij had er vorige jaar dus een uitzonderlijke dag en reed mee vooraan in de groep tot het begon te regenen. In het centrum van nederhasselt is er een strook met kleine kasseitjes. Skone porfieren blokjes van 5x5. Zulke blokjes na een droge periode geweekt in wat hemelvocht creëert enige gladheid en dat gecombineerd met de aantrekkingskracht van moeder aarde, ik moet het niet verder vertellen maar de verpleegsters ten velde hebben toen uitstekend werk verricht. Op zijn heupen zie je nog het verschil tussen het oude vel en het nieuwe vel. En dees zijn nog wat ander plekken dan de restanten van de val een paar weken geleden in Steenhuize .
Plekken op zijn heupen dus. En op de heupen kan zo'n weer werken
In het heenrijden keek ik in de achteruitkijkspiegel en zag hoe hij bedenkelijk naar de donkere wolken aan de hemel tuurde en terloops even bangelijk vroeg : Pa is dat aan t regenen ? . De moed zonk hem in de schoenen.
Regenen en regenen is twee en hoewel den boer al weken om een goej vlaagsken smeekt bleef het bij gedreig en een enkele druppel op de voorruit. Jammer voor den boer, een sjaans voor de koereurs en een geruststelling voor ons ventjen zonder blauw helmken. Mag ik, beste de lezer, der u hier attent op maken dat we nog in den auto zitten en dat onze koereur nog geen glimmend groen koerspaksken aan heeft en het gebruik van een blauw helmken in den auto nog niet echt verplicht is.
Den onzen bezorgd, maar toch content dat de wind de donkere regenwolken van het parcours wegdrijft. De weersvoorspellers kregen dan toch nog gelijk waarvoor een dikke proficiat. De weinige druppels hebben het parcours niet nat gemaakt. Het bleef droog.
Van het parcours gesproken, dat was niet van de poes. Maar dat wisten we al van vorig jaar. t Lag er nog steeds t zelfste bij. Verwonderlijk wel met al die wegenwerken zowat over gans Vlaanderen, t kon anders wel verkeren. Ik peins Nederhasselt dat ligt zo een beetjen vernepen tussen 't groen, ze zijn dat gewoon vergeten, ze weten het niet liggen, t kan niet anders zijn. In Aspelare, 8 keer een helling van 8%, het stukje naar de winkel van Paul De Smet op. Het peloton zou niet samen blijven dat stond vast.
Van bij de start werd er ingevlogen, de eerste ronden werd er afgetast, gewikt en gewogen, en er werden tal van prikken uitgedeeld. Meerdere pogingen werden ondernomen en ook Michiel probeerde weg te raken, maar het leek er op dat de "goede" koureurkes nooit in de vlucht zaten waardoor alles weer samen werd gebracht. Een groep van 7 renners waaronder 3 Woopers (de club van Michiel) rijdt weg. Een aantal betere renners laat onbegrijpelijk belopen. Ook Michiel houdt de benen stil, er zijn 3 makkers weg. Men zou wel een combine kunnen vermoeden van een aantal renners over de verschillende ploegen heen...
Het groepje is vertrokken, de goede trein is weg.
3 woopers nemen de leiding in de ontsnapte groep.
Ik had hem nog zo gewaarschuwd een aantal renners goed in de gaten te houden en zeker mee te springen als ze een poging ondernamen. Maar ja, treintje weg is treintje weg. Maar och kom, 't zal wel niet den eersten zijn die op "de kee" verdwaasd achterblijft en een trein laat rijden omdat ie staat te dromen van "geweldige reiservaringen" met onze nationale spoorwegen . (nu moete nie lachen hé want das al echt gebeurd ... nie lachen hé !!!)
in de buik van het peloton, heel attent meerijdend.
Eens voorbij de meet wordt er wat naar de mama geroepen. Voor een keer gingen de decibels de omgekeerde richting uit. Van de koereur naar de mama. Het al naar gewente "eten hé en drinken hé" bleef achterwege. De knop werd geswichet. "Hebben ze genoeg voor ?" werd er getierd en na een "Ja" ging hij zich rustig in de buik van het peloton nestelen, toch het overzicht bewarend in de fel uitgedunde groep. Tot dan zat hij steeds vooraan om meerdere pogingen om de kopgroep bij te benen af te breken. Toch kunnen er alsnog 4 het hazenpad kiezen maar die poging zou uiteindelijk aan de meet een minuutje tekort komen.
kop op, wie waagt aan te vallen.
De laatste ronde. We staan boven op de berg, de kopgroep komt er aan. Sommige proberen tevergeefs een spurt te ontlopen. Wat later, en dat is nu al geweten, één van de 4 achtervolgers zal de krant niet halen. 't Is te zeggen, diene jongen verdiende dat wel hé, maar in de gazet staan enkel de eerste 10 vermeld. In wezen is dit niet schoon hé, ze zouden er de 10 beste moeten inzetten. Zo zijn er van die kerels die ge in een koers nooit ziet, en die zelfs naar de meet moeten geduwd worden om het dan in de spurt al dan net niet af te maken. Goed, spurten is een belangrijk onderdeel van de koers en als ge dat kunt, dan wint ge wat meer. En dan staat ge ook wat meer in de gazet. De werkers, de hard labeurders, de waterdragers, de ploegbeesten, of jongens die elke week hun best doen om er iets van te maken. Die worden dan net niet vernoemd omdat ze ook al met een kleiner prijsken moeten gaan lopen. In de foetbal zijn het voor de supporters ook enkel de goalenmakers die hun ploeg naar de overwinning helpen, de middenvelders, de verdedigers en de doelmannen worden meestal vergeten terwijl die de eigen netten schoon houden en het scoren vaak op een blaadje presenteren.
Een geluk dat wij ons dat niet aantrekken. De amuzeleute op de fiets primeert boven het dikkere envelopken na de koers. Het sarcastisch lachje voor een te vroeg opsteken van beide handjes blijft een lachje en zal bij ons nog lang meegaan Maar wij waren content met de tweede plaats ook al staat zilver winnen gelijk met goud verliezen.
Terug naar de koers. Der zijn der dus al 11 gepasseerd en daar komt het peloton. Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zit in het midden van de groep. Zijn oogskes blinken als hij me aankijkt. Verdoeme, diene zit nog heel fris. Erg dat hij het goede treintje gemist heeft. Maar ja, een goej ziel verander je niet zomaar in een "Alexanders duivelken".
De koereurs moeten nog een ommetje maken van een paar kilometer. Een spurtje in dalende lijn met het reservefietsken brengt ons zeer snel naar het dorpscentrum. Ge weet, hoe zwaarder, hoe sneller en we waren er vrij snel, zodat we meer dan genoeg tijd over hadden om een skoon pleksken aan de aankomst te kunnen bemachtigen.
Een paar minuten later komen de eersten aan. Ondanks het feit dat er drie Woopers in de kopgroep zaten haalt de club de overwinning niet binnen. Iets later komen de achtervolgers over de meet gebold.
In de verte komt een groen ventje met een blauw helmken afgestormd. Die heeft zich nog losgerukt uit het peloton. In zijn zog iemand die rood blauw en paars uitslaat en hijgend na hem dertiende wordt.
De grote markt van sint-lievens-houtem leent er zich toe om de wagens van de ploegleiders en alle andere wagens maar vooral die van de papas en de mamas mooi afgescheiden te kunnen laten opstellen. Het vertrek zou heel mooi, ordentelijk zonder gevaar en vooral snel kunnen verlopen. Snel kunnen .
We waren er mooi op tijd ondanks het oponthoud boven koeikes berg waar die van De Gordel voorrang kregen toen ze van de wereldberoemde Geraardsbergse muur moesten doorsteken naar de iets minder wereldberoemde maar al even te duchten Bosberg.
Een lange rij wachtende autos tot gevolg om een naar adem happend en zwalpend wielertoerist veilig de drukke steenweg te kunnen laten oversteken. De bejaarde safety gard had het maar al te goed begrepen, fietsers hebben voorrang terwijl hij met zijn speelgoed verkeersbord stond te zwieren. Een paar minuten heeft het geduurd eer een gaatje tussen druppelsgewijs aankomende Gordelaars groot genoeg was opdat een paar wagens (waaronder den onzen) de weg zouden kunnen verder zetten. Jammer voor alle andere achter ons die moesten opnieuw wat geduld opbrengen.
Maar kom voor die keer meer of minder t zal daarop niet steken. In onze streek worden we meer met dat soort zaken geconfronteerd. Zeker in het voorjaar wanneer elk zichzelf respecterend wielergebeuren onze stad en zijn heuvelken MOET aandoen. Maar erger zijn de weken rond deze gebeurtenissen als de echte wielerterroristen zich onbesuisd wild naar nergens heen een weg banen waardoor ze als pseudo profs links en rechts van de rijweg door de bochten scheuren om zo uitgeput met lege handen maar toch in een overweldigende zelfgenoegdoening ergens een denkbeeldige aankomstlijn kunnen overschrijden. Dat ze hierbij de buurtbewoners enerveren en veelal de daver op het lijf jagen gaat waarschijnlijk in de euforische roes compleet verloren. Gelukkig zijn het merendeel van de wielerliefhebbers anders en gaat het hier om een aantal uitzonderingen die net als in de betere media ook hier even uitvergroot worden. En ik kant weten, want we rijden de zondag voor de noen ook per vélo.
We raken het stilaan gewend. We moesten dus wachten
Toch nog op tijd aangekomen, of ongeveer toch want de afspraak was om 13u30 en 't was om het in het skoon Nederlands te zeggen : iets over tien over half twee en een sjiek. De koers zelf begon pas om 15u00 niks erg dus.
Een interclub Beker van België is ne grote koers. Schoon volk dus en telkens een hele bedoening. Ik had ons klein groen ventje met dat blauwe helmken gevraagd tijdig aan de verzetcontrole te zijn, kwestie van eens vooraan te staan bij de start. In geval van, zou hij op die manier een eventuele snelle start niet moeten missen. Want, en dees is van horen zeggen, werd er in deze koers van in het begin ingevlogen. En voor ne keer dat hij dan een efforken doet, .ten mocht niet zijn. De officials stuurden alle renners die zich vroeg hadden aangemeld op straffe van boete wandelen. Ze mochten zich pas aanbieden na kwart voor drie.
Ik zag den onzen zo peinzen . ze sturen ons wandelen en we staan hier met ons fietsken !!! Amper 5 minuten later begonnen ze er toch aan. Den onzen in geen kilometers te bespeuren omdat em nog een toerken aan het maken was. Ah ja, hij had toch meer dan tijd genoeg. Ge kunt u voorstellen, deze liep hier ambetantig, vrietig ambetantig. Ik was al zeven keren gaan kijken waar em bleef en de groep voor de verzetscontrole werd almaar groter en groter
Hij moest zich eigenlijk al niet meer haasten, ten was toch geen avance.
De meerdere malen gofter in een decibelkwadraat ten berde gebracht,gingen over naar een gofter van verbazing want bij een volgende ijsbeerpassage aan startlijn had ik op de derde rij een groen ventje met een blauw helmken opgemerkt. Gofter hoe heeft hij dat geflikt. 2 minuten geleden was hij in de verste verte niet te bespeuren en nu staat hij daar controle gepasseerd en al.
De gespannen staat in periode van opwinding werd na het verschieten een slappe bedoenig. En hoewel we hier zeker niet spreken over Jan Wolkers en ander "Turks Fruit" zal het mij ook niet verwonderen dat dees u bekend in de oren klinkt.
Daar stond hij, twintig voor drie. Klaar om te vertrekken, babbelend met de lotgenoten die weldra gelost zouden worden en allen strijdend voor die zelfde bloementuil.
De spanning steeg, het werd drie uur. Een aantal voeten nestelden zich vast in de klikpedalen. Het werd 5 over drie en 10 over drie. Een aantal officials stonden voor de dranghekkens die de renners moesten bedwingen het koersveld in te vliegen. Er wordt wat onverstaanbaars via de micro afgeroepen. Wat later vliegt een takelwagen het dorpsplein over. Het grote gevaarte met oranje flikkerende lichten moet blijkbaar ergens dringend naartoe. Het wordt duidelijk waarom om kwart over drie de renners nog niet vertrokken zijn. Enen of anderen onverdroten heeft zijn wagen op het parcours geparkeerd. Dit wordt bevestigd in het geen omstaanders elkaar doorvertellen. Veiligheid boven alles. Iedereen waardeert de inzet voor de veiligheid en mort niet voor het lange oponthoud.
15u20 de politie probeert molenwiekend met de armen duidelijk te maken dat de pilootwagens mogen vertrekken. De signalen zijn niet zo heel goed begrijpbaar . Het deed me denken aan de "safty gard" boven koeikes berg die met zijn wit rond verkeersbord met rode rand aan het zwaaien was. Onbegrijpelijk maar toch de andere weggebruikers eerder doorlatend.
In documentaires op TV hadden we het al gezien. De natuur biedt hetzelfde schouwspel. Als één pinguïn vanop een ijsschots de zee induikt dan volgt de rest automatisch. Vergelijkbaar dus. Iemand had het goed bekeken en de duchtig zwaaiende man begrepen. Er mocht vertrokken worden en zo geschiede. Alle pilootwagens gingen er vandoor .. luttele seconden later gevolgd door 135 renners weer gevolgd door de ploeg- en andere volgwagens en al naar gewente als allerlaatste de wagen met de groene vlag .
Amaai das hier weeral een heel epistel en t was pertank weer ne koers waar nie veel over te vertellen viel
Met Camiel, onze gebuur van 72 die ook weer van de partij was gingen we een paar honderd meter voor de aankomstlijn post vatten. Omdat we ze daar beter uit de bocht zagen komen volgens hem .. Omdat er daar ne café was ja, en de zondagmiddag was het wel geweest en hij had hoog water Met de gedachte dat er 9 rondes waren en dat er tussen elke passage wel een 12-tal minuten tussen waren konden we echt niet beter staan. De eersten was om een skoon plekje te reserveren en bij den tweeden waren we al met drieën want er was een Wooper bij komen te staan. Die kende dat plekje ook al omdat het vorig jaar warm en dorstig weer was .. Ze kwamen rap, en niet alleen de coureurs.
Na een ronde of 6 van probeersels van ontsnappingen komt ver na de volgwagens en nadat we net nog iets besteld hadden een groen ventje de straat doorgereden. Verdoeme ene van ons .. De jongen had een lekke band gehad en had nog geprobeerd om opnieuw aan te sluiten door van volgwagen naar volgwagen te springen. Het mocht niet baten. Achterblijven op een peloton welke uiteindelijk gemiddeld meer dan 43km/uur haalt .. het is echt niet meer bij te benen.
En wij terug naar binnen. Toen we bij de bestelling het even hadden over de piercings in boven en onderlip van de bar-moeder merkte de Wooper op dat hij deze niet had gezien. Het niet onaardige ding had voor hem nog andere aandachtspunten maar vooral hij zat met zijn gedachten toch meer bij de koers ..
Twee ronden voor het einde trekken we richting aankomstzone.
De laatste ronde gaat in. Het kleine groene ventje met zijn blauw helmken zat op een enkele uitzondering na gans de koers in de achterste gelederen. Allez toch op de plaats waar het peloton ons voorbij snelde. De zeer hoge snelheid liet niet toe dat er langdurige ontsnappingen waren. Laat staan een ontsnapping die zou gedragen hebben tot het einde van de wedstrijd.
Een massa mensen wacht gespannen aan de aankomstlijn op de pilootwagens. De speaker annonceert een valpartij, een massavalpartij waar (uiteraard) veel renners bij betrokken waren. Het werd stillekes. Mijn tikkerken gaat weer boven de 180 .Niet al te goed voor mijne leeftijd.
Daar komen de renners de laatste bocht uitgevlogen. De snelst wint Ik tel één, twee, drie groene ventjes, allen zonder blauw helmken .
Het tikkerken gaat nog iets hoger. Sport is gezond wordt er dan beweerd, ja mijn oor zeg
Door de valpartij is het peloton in stukken gescheurd. Daar komt een tweede groot peloton. Ze zijn aan het spurten. Onbegrijpelijk, een wagen van de organisatie blijft aan de meet staan omdat een official moet uitstappen Het tweede peloton kan een aanrijding nipt vermijden
Een pak van mijn hart, ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zit halverwege in dit groepje.
26 augustus - Tijdrit Adinkerke - Beker van België
woensdag 26 augustus 2009
Tijdrit te Adinkerke.
Een hele bedoening daar in Adinkerke. Amaai zeg.
Ten was niet simpel om er te geraken. Ze annonceerden een beetjen goe weer en dit was net genoeg om reeds van ver op de autostrade plots in de file te moeten gaan aanschuiven. Heel veel klein pagadders hadden het idee om samen met broers, zussen, pas en mas en/of stiefpas en stiefmas en grootmoes en opoes en waarschijnlijk ook nog tantes en nonkels net dienen dag naar het gerenoveerde Melipark af te zakken alwaar momenteel Plopsaland gevestigd is. Heel veel volk dus om de Samson en zijne Gert te gaan bekijken.
Eirg hiel eirg, in de plaats van al die klein mannen ecologisch op te voeden en met den trein tot Adinkerke station te rijden en dan twee halve stappen te voet te gaan, zijn die allemaal met den auto daar naartoe getrokken. En wijle dus ook. Ge kunt u voorstellen, der was omzeggens geen verkeer want iedereen stond stil.
Een ommeken maken hielp niet veel, of het nu van noord of zuid of oost was we hebben het allemaal geprobeerd, ten hielp niet veel. File is file. Studio 100 zal dienen dag goej zaken gedaan hebben
Van het Westen komen hielp niet veel tenzij ge met den boot kwam . Adinkerke ligt aan de zee of toch ongeveer, der ligt nog een schoon stadjen tussen. Het doet me denken aan de tijd dat die van ons in t hospitaal werkten en der ene met Alzheimer aan het roepen was. Oostende, Bredene, Nieuwpoort, Den Haan, Hokke Kneist tot er een collega verpleegsterken de kamer in vloog en vroeg Wat scheelt er hé Lowietjen?" en onmiddellijk der verbijsterd deraan toevoegde "Maar jongsken toch gebt gans uw bed onder gekakt. Kont ge de panne niet vragen. Waarop Lowietje : kwist davvet oen de zie lag mor konder nie op komen! De Panne dus.
t Was dus een ietwat aanschuiven maar op de parking aangekomen konden we ons met dank aan de ploegmakkers op een gereserveerd plekje installeren. Het parcours wordt verkend, nadien wordt op de rollen (luidkeels door de papa aangemoedigd) verder opgewarmd.
"Allez Michiel vooruit ... legda in de droeien... nie frein'n geef moer bozze"
Een tijdrit is ietwat anders dan een rit in lijn. Iedereen vertrekt op een vooraf aangegeven uur. Klokvast. Het vertrek van ons klein groen ventje met het blauwe helmken was voorzien om 13u38. Per ploeg werden een beperkt aantal renners toegelaten. Die konden meedoen in de Beker van Belgie. Elk lid van de club zou om de 29 minuten vertrekken. Er waren immers 29 ingeschreven ploegen en elke minuut vertrok een renner. das nie moeilijk te tellen laat staan te verstaan hé. Daarnaast waren er nog een 50tal individuele inschrijvingen in het kader van de topsportcompetitie. Zegge een gezamenlijke wedstrijd omdat een tijdrit nu ook niet alle dagen georganiseerd wordt.
Het parcours was vrij eenvoudig. Vanuit een meer bevolkt kort bochtig gedeelte werd opgedraaid naar de polders waar op een breed recht stuk weg van wel 5 kilometer (tegen de wind in) moest afgelegd worden. Na een heel grote lus in kleinere wegen, keerde men terug naar de grote weg om weer richting bewoonde wereld te fietsen. Afstand bijna 17 eenzame kilometers.
Ik had het parcours met de fiets verkend en opgaand tegen de wind in botsend, ten was niet te doen. De weg liep ook al niet vlot in het terugkomen. Het lange rechte stuk bleef maar duren, der kwam genen eind aan...
Compleet murg ben ik van het fietsken afgesprongen .. amaai wa was da? . De wind en het onzacht rijden zou wel wat slachtoffers maken, zeker bij hen die de krachten niet konden doseren.
den onzen klaar voor de rit, geflankeerd door de swanjuir van den dag.
Voor het vertrek werden de fietsen gecontroleerd. De lengte van de fiets, de plaats van het zadel allemaal zaken waar een normaal mens niet bij stil staat, maar 't werd wel gecontroleerd. Hier en daar werden door de officials opmerkingen gemaakt. Ook bij Michiel maar drie minuten voor de start kon daar niet veel meer aan verholpen worden. Bij mijn weten werd niemand echt uit de competitie geweerd.
Het vertrek gebeurde op een verhoog. De schuine plaat naar beneden zou onmiddellijk een goede startsnelheid geven. Een biep op 30 seconden. Michiel zit klaar op de fiets schoenen in de klikpedalen. Iemand van de organisatie houdt hem aan het zadel vast. Dat is wel van doen. Hij kan wel wat surplassen, maar niet overdreven lang .
Biep nog 10 seconden, het computerscherm die de tijd aangeeft springt op rood bij 5, de official geeft met de vingers 4, 3, 2, 1. Michiel vertrekt. En wij met de volgwagen der onmiddellijk achteraan. Yip, met de volgwagen. Die van Parike hadden het geluk om een eigen volgwagen achter hen te krijgen. Hierop werd een reservefietsken gemonteerd voor in t geval ze onderweg panne zouden hebben. De echte grote jongens doen dat ook zo en waarom onze toekomstige Eddy Merckxen niet.
Alles geven van in het begin.
Michiel vliegt er onmiddellijk in. Om het dorp uit te rijden moeten een paar gevaarlijke haakse bochten genomen worden. De sportbestuurder van dienst met de micro in de hand schreeuwt het uit. schakelen, links, optrekken, allez alles geven . Ik mocht als passagier mee en zat er bij met een klein hartje, maar zag dat het goed was.
In het rechte stuk zien we de minuut voor hem gestarte renner een paar honderd meter voor hem uit rijden. allez ge hebt een mikpunt, rijdt er naar toe wordt in de micro geroepen. Na geen 4 kilometer wordt de voorganger ingehaald, voorbijgestoken en ter plaatse gelaten.
Goe bezig goe bezig, tempo aanhouden klinkt boven de wagen. Ons klein groen ventjen met het blauwe helmken rijdt goed, hij baant zich een weg door de tegenwind. De snelheidsmeter gaat tegen de 45. Ginder voor u rijdt er nog enen, ge kunt die ook pakken ! . Snelheid aanhouden. In de open vlakte blijft de wind bonken. de renner voor hem heeft een kleine 400 meter voor.
De maïsstengels gaan heen en weer. Ik durf niet te vragen of dees komt door onze kleinen die zo aan het geven is
We gaan de grote lus in. De voor-voorganger komt dichterbij. t Is te zeggen Michiel haalt dienen meter per meter in hé. Een motard van de organisatie houdt de volgwagen van de voor-voorganger op. Hij mag Michiel niet hinderen. De wind nog meer op kop. Het is vals plat naar boven. Het tempo gaat iets naar beneden. Allez allez, niet verzwakken. Pakt hem voor de bocht! wordt in de micro gebulderd. Een paar honderd meter verder mogen we de voor-voorganger ook voorbij. Michiel zit weer op het rechte stuk naar Adinkerke dorp. Het gaat goed. Hij verzwakt niet echt en houdt een goeie kadans aan. Door het niet komen opdagen van twee voor-voor-voorgangers heeft hij geen mikpunt meer.
Het aanmoedigen blijft duren. Allez vooruit, niet verzwakken en goe bezig. De wind en de afstand eisen hun tol. Het ontbreken van een mikpunt doet er geen goed aan. De kilometerteller is iets aan het zakken maar staat nog boven het streepje van de 40.
In de volgwagen wordt het lollig, er wordt gegrapt en Michiel moest er bij betrokken worden
Nog 4 kilometer, de micro wordt doorgegeven en in de velden weerklinkt En rechts boven de bomen ziet u de attracties van Plopsaland !! Waarop den onzen serieus doorgevend achteromkijkend zijn bezweet gelaat laat zien en terug roept F..k you Plopsaland. Hij steekt een tandjen bij om van het gelach weg te raken... Van een aanmoediging gesproken.
Één kilometer voor de eindstreep moeten we ons uit de voeten maken. De jager op zoek naar een voor voor voorganger wordt zelf opgejaagd en wordt prooi. Michiel haalt nog alles uit zen kas om zelf niet ingelopen te worden.
Gelukt, een paar seconden na Michiel komt zijn belager binnen.
resultaat 42ste op 132 (beker van belgië) 50ste op 171 (alle deelnemers)
24 augustus - 4daagse West Vlaanderen cycling tour dag 4
laatste verslag van de vierdaagse.
Iedereen moe . en niet alleen de koereurs .
t Is wel geweest.
We bewonderen de jongeren die alles zelf moeten klaarstomen om naar een wedstrijd te vertrekken en daarenboven alles weer moeten uitpakken na de wedstrijd.
4 dagen lang. Sjappoo. Neen, das geen Westvlaams. Voor die dat dees niet verstaan : Hoed Af.
Meulebeke, met de nodige wegenwerken in de omtrek was het dorp moeilijk bereikbaar. Ttz de madam van de GPS stuurde ons hierdoor van hier naar ginder Toch is iedereen er tijdig geraakt.
Een mooi golvend parcours van 8,5 kilometer en dat moest 8 keer afgelegd worden. Wegens de hitte, men voorspelde 30 graden en een loodzware zon werd er bevoorrading toegestaan. Net zoals de voorgaande dagen waren de papas present om de gasten van de nodige verfrissingen te voorzien.
We stonden halverwege een beklimming voor een zakenkantoor. In ronde 4 en 5 konden we ons ding doen en gelijk we nu al een paar dagen goed op dreef zijn en bijna professioneel in het doorgeven van drinkbussen mochten we dees vandaag ook weer doen.
Dus wij alles goed in de oren van ons mannen gepeperd.
Halvertwege het bergje staan we in een flauwe bocht naar links. We zien de renners van op 300 meter komen en zien ze nog eens 300meter verder de heuvel opschuiven.
Staan we? Eigenlijk zitten we. We hadden zo een klein opvouwbaar driepikkelken mee. Dat weegt omzeggens niets en als het open geplooid is kunt ge der op zitten. De zak met bidongskens naast ons geposteerd.
Een duidelijk van het leven genietend gepensioneerd koppel dat rechtover woont komt kennis maken en een babbelken doen. Sympathieke mensen die West-Vlamingen.
Afgelopen vrijdag merkten we dit ook al. Een tijdrit gevolgd door een gewone rit. Tussenin een lange pauze. Hier moet wat gegeten worden. Koereurs moeten vooral pasta eten. Maar ja als de pasta al van s morgens in de tupperware dooskes zit is dat s middags koud. Appetijtelijk is anders. Twee papas dus op pad. Een madam wat verder in de straat staat het ganse koersgebeuren gade te slaan van op haar inrit. Een eenvoudig vraagje en we moeten haar naar de keuken achteraan haar huis volgen. Ze warmt de spaghettis op in de microgolf. Meneer komt uit de living en een klapje over het wielrennen begint. Claudy Criquielion was ooit bij hem binnengeweest om zich te verkleden om nadien in het dorp een koerske te komen doen. Afgesproken was enkel een paar rondjes te komen doen maar ook niet meer. En ze hielden woord. Hij is van troi troi troi begon de gastvrije meneer tot we hem uit zijn lijden hebben verlost door te verbeteren naar Deux-Akren. (Criquielion is ex-wereld en Belgisch kampioen die hier op twee steenworpen in de naburige gemeente woont.) Terwijl het eerste kommeken spaghetti ver warm gemicrowaved was en het tweede kommeken klaar stond om in het oventje te gaan stelt meneer voor om een aperitiefken achterover te slaan want t was ver zijn uur en hij ging er toch eentjen nemen. t Was wel al dik twee uur maar een aperitiefken slaan we niet rap af Aangezien er geen kosten aan verbonden waren beloofden we bij een volgende gelegenheid nogmaals binnen te springen...
Waren we wat lang weggebleven, ons gasten hadden toch warme pasta. Gastvrije vriendelijke mensen die West-Vlamingen.
Op de koers zelf ging den babbel ook over de wielrennerij. Beide buurtbewoners hadden de straat overgestoken met een plastieken tuinstoel. Mevrouw was een paar minuutjes later gearriveerd. Ons zien zittend op zon gammel driepikkelken zegt mevrouw treiterend tegen haar man. Edde gi ni verteild dat zon stoele 2 euros es mor da ze der een pintjen bikrigen? Diene man met een Bourgondisch buikje wist niet waar hij het had en was licht gegeneerd enige westvlaamse wetten der gastvrijheid te hebben overtreden . Doch de grotere komfortabele tuinstoel en de frisse pint werden vriendelijk afgewezen gezien de kompanen in aantocht waren. Een ronde of twee verder zouden we toch opnieuw richting dorpskern verhuizen. Jammer voor meneer want die bleef droog achter terwijl we die bidongskes feilloos aan de koureurs doorgaven. Geen accidenten deze keer. Geen misvattigen.
De ogen van meneer en mevrouw waren gericht op onze bevoorradingstas waarin een drinkbus of 10 fris wordt gehouden. Enige curieuze bevraagstelling kon niet achterwege blijven. est we allemoel zjust wa in die pulle zit? want die jonge gastjes kommen ier nogal zeire deur? Toen we meneer vertelden dat hij met één sloksken van de inhoud van een bus genoeg zou hebben om zijn vrouw gedurende de komende drie dagen te ambeteren glinsterden zijn ogen. De ontnuchtering volgde even erna. Er zijn verhalen van trappisten en stout met een ei in de drinkbussen en kampioen Freddy Maertens reed zelfs op champagne, maar wees gerust in die van ons ploegsken zit enkel fris plat water. Proeven hoefde zelfs niet meer .
Elke ronde hadden andere renners het voortouw genomen, maar meer dan 150 meter voosprong heeft niemand echt gehad. Er werd opnieuw snel gereden. Meer dan 42km/u gemiddeld over de ganse wedstrijd. Beresterk moet je zijn om hieruit weg te raken en weg te blijven. Niet vergeten het zijn nieuwelingen nog geen juniores, nog geen beloften en zekere geen professionals. Hoewel, ze kunnen de bidongskens al goed aannemen
Ons klein groen ventje met dat blauw helmken had in het begin van de koers flanellen benen en bengelde meerdere ronden achteraan in het peloton.
De voorlaatste ronde. We staan 200 meter voorbij de eindmeet net voor een scherpe bocht. Twee man hebben 100meter voor. Het peloton passeert. Michiel zit in vierde positie. Hij is van gans achteraan naar voor opgeschoven. Extremen, te ver van achter, te ver van voor
8,5 km verder en een 12 tal minuten later bij de laatste passage is het peloton compleet uit elkaar getrokken. Ik hoor in de verte de speaker en massale valpartij komt vaag boven het gesupporter van de omstaanders. e pak gevaln hoor ik enkelen zeggen. Geen Michiel in de eerste groepjes, ook niet in het eerste peloton en ook niet in het tweede. Onze tikker klopt wat harder. "Ten es nie waar hé. Ligtem der weer bij?" stel ik me te vroeg de vraag. Daar komt hij met ploegmaat Ruben afgestormd. Beiden sleuren een groot peloton achter zich. Los daarvan komt de Amerikaanse kampioen afgevlogen. Blijkbaar was ook hij weer één van de ongelukkigen.
De aankomst. Eerst een klein groepje van 8, geen 10 seconden later een tweede groepje. Net daarachter een aanstormend peloton. 300 meter voor de aankomst werd in volle spurt een hergroepering tot stand gebracht. Te laat om nog door te schuiven naar een betere plaats.
We zijn content dat hij ongeschonden deze afleveringen heeft doorgemaakt.
resultaat 60ste eindresultaat over de 4daagse 53ste op 132.
23 augustus - 4 daagse West Vlaanderen Cycling Tour dag 3
Derde dag, vierde wedstrijd van de vierdaagse.
Miljaar, gisteren ook al weinig geslapen, niet door de cola, maar om t verslag af te krijgen.
Amaai zeg, de inspiratie was niet zoek, dat niet, maar de vingeren werden moe da was op den duur twee keer stoempen op een toetsken en drie keer zoeken naar den backspace. In t Westvolms de Kerekewere.
Vandoage ister nie vele te bekommentarjeren. t ware eijgintlik ne soaje koers. Een ontsnapingstje van etwa goej koereurs, mor da hing ni deure. En ne spirt veu diste plekke. En den irstn ad gewunn. Dien eet de bloemn hekrehen soamn me de piepers van een keune.
Gelieve enige verschoningen in acht te willen nemen, de grammatica en het vocabularium is nog niet compleet . De 4daagse duurt wel lang genoeg voor de koereurs en de entourage maar om het Westvlaamsch onder de knie te krijgen moest de cycling tour enige dagen zeg maar weken langer moeten duren. De gewente zou ook al veel doen in de administratie, maar buiten het feit dat we maar met 5 meer zijn nemen we de andere zaken er met de glimlach bij.
Onderschriften gaan we niet gebruiken, de verklaring volgt ongetwijfeld in de rest van het epistel. Ge zult het moeten doen enkel met wat tekst want de verantwoordelijke voor het portrettenmateriaal zit ergens op een familiefeest.
Vandaag was de afspraak in de Hoogstraat te Deerlijk aan het Sportcentrum, terug te vinden midden in het centrum van de gemeente. Iemand van de blauwe garde met streep op de broek en een potsken op zijn hoofd stuurde ons een door bomen belommerde parking op. Bleek dit eigenlijk de parking te zijn van het bijna aanpalend ontmoetingscentrum alwaar een bbq-feestjen aan de gang was. De geuren kwamen onze neuzen tegemoet Verdekke, dat op een zondagmiddag as terwijl as dat we al een paar dagen omgeschoold waren tot spaghettivreters. De verleiding was groot . maar net niet groot genoeg .
Toch stonden we er beter dan op de parking van het Sportcentrum zelf. Dat was een grote binnenkoer waar het met de hoge middagzon lekker koekenbak zou worden. De ploegmakkers waren ook mooi op tijd en konden dus ook genieten van de parkingvergissing.
Het hoekig en bochtig parcours voorspelde niet veel goeds. Vooraan in de groep starten was van groot belang. Wie achteraan verzeilde zou wel eens nooit meer vooraan geraken en vele krachten verspillen wegens na een haakse bocht telkens opnieuw moeten optrekken.
Der werd weer gevlamd van in het begin. Via de koersradio kan je het verloop beter volgen. Koersradio ja! Bij die grote koersen is er rechtstreeks verslag van op de moto. Zo kunnen zowel de speaker van dienst maar ook de koersdirectie en de begeleiders in de volgwagens het koersgebeuren nauwgezet volgen. Als ge dan zelf zon ontvangstapparaat hebt, dan kunt ge eigenlijk de foetbal-wedstrijd in het naburige dorp gaan bekijken en toch nog de koers volgen.
Niet dat we zon ding hebben, maar sommigen hebben dat zo luid staan (ook al om op te vallen) dat de ganse buurt mee kan volgen. En zeg nu zelf waarom zouden we die zotte kosten dan moeten doen ?
De ene ontsnappingspoging volgde de andere op. Het tempo lag zeer hoog.45km/u de eerste 20 kilometer. En dat de derde koersdag. Het zou er niet op verminderen. Het peloton kwam meerdere malen op een lang lint voorbij. Ondanks de hoge snelheid blijven die van ons verstandig in de buik van het peloton zitten.
In de 5de ronde is er een ontsnapping met 9 (zeer sterke) renners. Aan de bevoorradingspost rijden ze minstens 50km/u. Mochten ze hun armen hebben uitgestoken, gegarandeerd dat ze als een vliegerken waren opgestegen.
Maar gotfer, en het werd in de briefing nog zo benadrukt, geen Wooper bij de ontsnapten. Het is jammer, stel dat die voorop blijven. Daar gaat dan weer het ploegenklassement maar ook de schoonste prijzen. De koplopers blijven in zesdeversnelling rijden. Ik wil dat hier vergelijken met nen otto hé. Met nen otto met zes vitessen. Op een veloken staan er meer, maar t zal wel het grootste verzet geweest zijn wat die mannen op dat ogenblik aan het duwen waren. Amai zeg. Ze rijden 32 seconden voor.
Het peloton laat echter niet begaan. Het ploegenspel primeert. De gele trui, de groene trui en de witte trui zijn in gevaar. Er wordt gevlamd. De voorsprong of is het achterstand slinkt. Seconde per seconde.
Ronde 6, 7 en 8 mocht er bevoorrading gegeven worden. Ons mannen verspreid in het peloton nemen gretig de drinkbussen aan. Ook andere begeleiders staan molenwiekend met de gekleurde bidons te zwaaien. Wat is het gevaarlijk. De lege bussen vliegen in het rond.
Heel gevaarlijk. Een lege bus rolt doelloos over het wegdek. De renners kunnen ze nipt ontwijken. Of toch niet iemand rijdt er pardoes over maar valt gelukkig niet. Door de druk op de lege bidon wordt het deksel weg gekatapulteerd. Een renner krijgt het op de bovendij en schreeuwt het uit. Geen erg, er wordt verder gekoerst.
Het peloton hergroepeert. Niemand raakt nog weg. Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zat gans het koersgebeuren in de tweede helft van het peloton. Ondanks de goede swanjasies van kine Antoine blijft zijn gat zeer doen. De benen waren nochtans goed. Mare we kennen hem. Met zijn laatste krachten zal hij wel nog iets proberen. Hij sterft nog liever op zijn fietsken dan te moeten opgeven. Een bijterken. En hij had beloofd ik doen nog iet. Pijn of gene pijn.
Voorlaatste ronde. We verplaatsen ons richting aankomstzone. Als de wedstrijd voorbij is moeten ze een cola drinken. Suiker weet je. Met een Woop-truitje hoog de hoogte in wordt aangegeven waar de renners straks naar toe moeten. We geven ze een laatste aanmoediging.
Het wordt een massaspurt. Michiel komt vrij vooraan binnen. Moeilijk in te schatten omdat we een goede 100 meter na de aankomst met de colabusjes klaar staan. Hij passeert me als tweede wooper.
Zijn bezweet verhaal : gotfer, miljaarde, op 2 kilometer van den arrivé rijdt er ene van Balen weg. Ik zit in 20ste positie. Ik zeg tes de moment en ik zet aan. Ik kom bij diene gast en we hebben 50 meter. Die van Bodysol proberen het gat toe te rijden. In de scherpe bocht aan het tankstation kunnen we met twee de bocht aan. Het grote pak neemt meer risico. Ze schuiven onderuit. Ook de groene trui gedragen door een Amerikaan gaat tegen de vlakte. We hebben nog steeds een klein gaatje op het aanstormende peloton. Nog 1 kilometer. 200 meter voor de laatste bocht worden we gegrepen. Ik blijf geven
22 augustus - 4 daagse West-Vlaanderen cycling tour dag 2
Tweede dag, derde wedstrijd van de vierdaagse.
Gisteren nacht weinig geslapen. Wat wil je. Wetend dat ge s anderendaags paraat moet staan omdat ge met de coureur van iets voor de noen de baan op moet, dan kom je natuurlijk nuchter van de vrijdagse repetitie van ons harmonie omdat je de godganschen avond cola hebt gedronken.
Neen, anders is het ook nuchter (of toch bijna) want den tijd van de fanfare van honger en dorst is reeds lang voorbij. Mensen die de harmonie kennen en naar onze concerten komen weten dat. Der wordt muziek gemaakt evenwel op nen plezanten toon.
Goed, het gebeurt uitzonderlijk nog eens dat er wat uitspattingen zijn maar dat is eerder om de traditie in ere te houden. Maar deze keer nix, nix en nog eens nix. Enkel cola.
Echter, als er iets is waarvan ik de slaap niet kan vatten, dan is het cola. En wat kan ne mens dan nog meer doen dan zijne PC openzetten en een verslag schrijven tot een stuk in de nacht . Zeg zelf.
Ja, laat ons zeggen dat de nachtelijke bezigheid een verschuiving van werkuren zou geweest zijn. Vroeger in bed betekent steevast vroeger opstaan om des morgens vroeg een epistel neer te pennen. Dees enkel en alleen om de supporters op de hoogte te houden hé .
k Moet eigenlijk zeggen, deze keer is het niet anders hoewel de cola werd vervangen dor een lekker slaapmutske
Vandaag dus, Rekkem, even beneden Kortrijk grenzend aan Frankrijk en vlak tegen Moeskroen of is het Mouscron (dees hangt er vanaf van welke kant ge het bekijkt).
Het parcours wat meer dan lichtgolvend maar volgens een enkele coureur meer bergaf dan bergop zou wel eens voor wat schiftingswerk kunnen zorgen.
(eddet gezien? bergop en der staat nix van over de Rik zijn bergsken op . kmoest mij inhouden zijtem, de mens zijne winkel is nog gesloten wegens de conzjee en de mensen zouden voor een gesloten deur kunnen staan vandaar . anders stond er hier weer iet over het betere patisseriewerk en het betere koekenwerk we hebben sjaans, morgen is het ne platte koers .dan moetek mij niet inhouden morgen is er geen bergop .)
Diene van ons was giseren als een blok in slaap gevallen en deze morgen stond hij daar als een fris haantje die de wereld ging verzetten. Hoewel hij Abraham nog niet heeft gezien ging hij evenwel gebukt onder een last van wel meer dan 50jaar. De patat op zijn gat van gisteren was nog niet verteerd .
Kon niet anders, bij nader toezicht stond het midden van de straat nog steeds tussen zijn twee billen
Enige toegelaten producten van de dopinglijst in acht genomen begon het wat te beteren. Een bijterken laat zich niet doen en met in het achterhoofd dat een boer zijn schuur niet aftrekt voor ne slechte zomer was hij na het verorberen van een stevig ontbijt in zijne pyjama alweer den auto aan het volstouwen. Vandaag wast iets voor hem en hij zou er een lap op geven. Pijn of gene pijn.
Bij aankomst in Rekkem bleek dat het overgrote merendeel van de uit koers genomen deelnemers (achterop geraakt wegens val of andere) weer werden heropgevist en in de rit van vandaag mochten starten. Ook ons ploegsken kwam gisteren fysisch nogal gehavend uit de strijd. Echter vanwege administratieve polemieken moest er iemand noodgedwongen aan de kant blijven. Jammer.
Hier en daar zag je aan het oplapwerk van ellebogen en knieën de strijd van gisteren. Het moest een skoon veldslagsken geweest zijn. Ze konden er opnieuw eentje voeren en iets over drie gingen ze van start. Ge kunt het niet geloven, ze vlogen er van in het begin weer in.
De onzen passeert mij en schreeuwt het uit : KEM ZIER.
Wat kunt ge der op zeggen als hij ondertussen met de groep al 50 meter verder zit.. Niet veel hé. Hopen dat hij het vol houdt ? Zeker niet. Want forceren mag niet. Het is niet voor de papa dat hij de inspanningen doet en zichzelf kastijdt
Schermutselingen in elke van de 10 af te legen ronden Hier en daar gaat het licht uit en net als gisteren worden renners ronde na ronde uit de wedstrijd genomen. Er wordt ook gevallen maar veel minder en minder erg dan gisteren.
In het peloton. Plots een klapband van een voorwiel van een renner die naast den onzen rijdt. Tegen een 40 per uur is dat niet evident hé. Houdt u maar recht. De stuurvastheid was evenwel zoek waarop den onzen diene kerel in de ogen kijkt en zegt Ge gaat hiere toch niet in mij rijen? waarop de ongelukkige de andere kant afwijkt en even verderop min of meer maar eerder minder zacht de kant van een gracht afrijdt . mare voor t zelfste geld ligt de helft van het peloton tegen de vlakte hé.
4 musketiers vervangen ene ervaren begeleider om bevoorrading door te geven...
Het warme weer laat toe dat er bevoorrading gegeven wordt in ronde 6 en 7.
Papas worden opgetrommeld om deze taak op zich te nemen. Dit is een heel gevaarlijke bedoening. Hoewel stevig bergop komen de renners aan hoog tempo de opgegeven bevoorradingszone doorgereden. Een paar rondes op voorhand maken we duidelijk waar we ons bevinden. 4 papas op een rij zon 50 meter uit elkaar. Ieder met een paar drinkbussen in de hand gereed om ze af te geven.
Mare gezien we ons in de Westvlaanders bevinden, gaan we hun terminologie hier even overnemen en we herhalen. Ieders met een paar pullen in zen ann hereed om ze af te heven.
Een paar van ons renners werden weg gedrumd en zitten aan de verkeerde kant van het peloton. Straks kunnen we opnieuw proberen. Wanyt hetvolgende rondje mag het ook nog.
Dat het gevaarlijk kan zijn ondervond een begeleider van een andere ploeg. Die werd met zijn sjokkedeizen omver gereden en ging samen met een paar renners tegen de grond. Een onverwachte kwak van één van de renners om alsnog de laatste mogelijkheid te grabbelen om een verfrissend drankje te pakken te krijgen katapulteerde een paar metgezellen richting aangever .
Zon fijn bandje, gevolgd door stuur en frame en met daarbovenop een renner en dit tegen zon slordige 40km/u tussen de benen voelend, doet waarschijnlijk weinig deugd .
Een beeld of meer dan duizend woorden zijn hier niet echt nodig peinzek.
Gevloek en getier in allerlei talen weergalmden in het rond.
Ons mannen zaten overal in het nog 100man sterke peloton. Een beetje van voor, een beetje in het midden, maar ook van achter. En den onze van achter had nog steeds last van achter.
t Was misschien beter zo want stel dattem van voor zat en last had van voor, t ware ook ambetant.
Voorlaatste ronde. De leider in het jongerenklassement (de beste eerste jaars in het algemeen klasement) muist er van onder en krijgt een schoon gaatje . Ons klein groen ventje met het blauwe helmken was toen al goed opgeschoven en kon zich niet meer houden
Alleen daar naar toe gereden kijkt dienen anderen om (en voor waar aangenomen) zegt den onzen as terwijl aan den anderen zijn gat duwend ge moet gij niet omkijken ge moet rijden, we zijn weg ...
met 7 zijn ze weg
Beste mensen, ge moet nog niet gaan zoeken in den uitslag, alle ontsnappingen werden teniet gedaan zo ook deze, maar t was eerder van net niet want t was begot goed geprobeerd want een ietsje later kregen ze schoon gezelschap en bij het ingaan van de laatste ronde van iets meer dan 6 kilometer waren ze met 7. Den onzen was net na de streep serieus aan het sleuren. Ze hadden een 200 meter voor op een jagend peloton. De speaker van dienst had zijn werk om heel snel de aanvallers te vernoemen.
Begot het zag er schoon uit, zeker moest iedereen meegewerkt hebben.
Het ploegen- en ander combinewerk ten spijt, op 3 kilometer van de meet, hergroepering.
Den onzen blijft vooraan zitten. Een massaspurt wenkt. In de 600 meter flink bergop richting aankomststreep zou hij zich zeker niet laten doen.
In de laatste haakse bocht gaan ze voor hem tegen de vlakte .. Hij raakt niet weg . Het ganse pak ontwijkt de gevallen renners.
resultaat 83ste. (zijn gat doet nog zeer, mare morgen wil hij beter doen hé ..)
21 augustus - 4 daagse West-Vlaanderen cycling tour dag 1
4 daagse West-Vlaanderen Cycling Tour. 25 ploegen van 6 renners zouden een mooi peloton vormen, doch 2 ploegen moesten alsnog afzeggen wegens te weinig beschikbare renners. 23 ploegen kwamen dus aan de start van een nooit uitgegeven 4daagse voor nieuwelingen. 5 wedstrijden in 4 dagen want de eerste dag stond ook een ploegentijdrit als proloog op het programma.
De eerste wedstrijd vond plaats te wielsbeke en vanaf 13uur vertrokken de eerste renners van de eerste ploeg. Woop vertrok als 20ste ploeg om 13u38.
Dinsdag gepasseerd waren we met de geselecteerde renners het parcours gaan verkennen. Het was de eerste keer ook dat er in formatie werd gereden. Dit natuurlijk wegens het nog nooit geoefend. De jongens moesten het echt nog leren. Na de kennismakingsronde werd even halt gehouden en een verbeterde aanpak werd besproken. Wat later gingen de renners opnieuw de fiets op om echt te oefenen. Rik van t Bergsken Op (ge weet wel, den bakker uit tollembeek, die van die goej koeken en zedder nog niet geweest, t wordt hoogstens tijd, maar komt dan vroeg want t zou kunnen zijn dat zijn koeken al uitverkocht zijn omdat er zoveel volk over de vloer komt --) awel Rik dus met de luidspreker boven op de ploegwagen schreeuwde zijn mannen in het gelid. Een paar rondjes werden aan een mooi tempo afgereden. De cadans zat in de pedalen en het wisselen zat er goed in. Mooi, heel mooi voor renners die een dergelijke discipline nog nooit hebben gedaan. We hebben het hier wel over de discipline tijdrijden hé.
De jongens kregen er na een korte evaluatie niet genoeg van en wilden oefenend het tempotoch nog opdrijven. Het zag er mooi uit. De begeleiders heel tevreden, de renners ook content.
De terugrit Wielsbeke-Parike werd met de glimlach fietsend afgelegd. de begeleiders deden de slordige 40 kilometer weliswaar met de wagen . Maar niet gezwansd hé, t was dezelfsten afstand en met dezelfste gemiddelde snelheid hé
Terug naar de koers. Van de club uit had iedereen al een tijdritfiets om te oefenen en de dag zelf werden ze voorzien van een echte tijdrithelm. Precies echt. Jongens wat waren ze fier, en skoon!! Of dattet zou helpen moest nog afgewacht worden, misschien een reden waarom op voorhand fotokes werden getrokken .
We stonden halfweg koers opgesteld en hadden al een aantal ploegen zien voorbij rijden. Weinig ploegen waren half koers nog volledig. Sommige ploegen offerden blijkbaar voor half koers al een aantal pionnen op. Rik de ploegleider koos er eerder voor om met de ganse ploeg gezamenlijk de meet te overschrijden. Niemand overboord tenzij door materiaalpech natuurlijk.
Knap wat die van ons deden, mooi op één lijntje, rik schreeuwde het door de microfoon GOE BEZIG En ze waren goed bezig. Onze drie eerste jaars en 3 tweede jaars deden het uitstekend. Het Woop vriendenclubje kwam binnen en reed over de 6,6kilometer met een gemiddelde snelheid van meer dan 45km/u.
schoon op een lijntje.
Jammer dat ééntje op een paar honderd meters van de meet moest afhaken met materiaalpech. maar die had omzeggens zo weinig achterstand dat we konden stellen dat de uitdaging om gezamenlijk over de meet te rijden zo goed als volbracht werd. Woop werd als 10de geklasseerd in de uitslag. Ter vergelijking, tussen de 4de geklaseerd en Woop was amper 10 seconden verschil. Een knap resultaat dus.
De groepsfotokes mochten dus eigenlijk ook na de koers genomen worden .
Namiddagrit. Buiten de start werd en de eerste tientallen meters, werd de namiddagrit op het zelfde parcours gereden. 9 ronden moesten worden afgemaald. Een goeie 130 renners verschenen aan de start. Het was een nerveuze start. Een nerveuze koers ook, zou later blijken.
Het parcours bestond eigenlijk uit 3 delen, een hoekig begin in het centrum van de gemeente, gevolgd door een heel lang en breed stuk rijksweg van zeker meer dan 2 kilometer, gevolgd door een in de kouters kronkelende, goedlopende doch niet overdreven brede gemeenteweg om zo de laatste 250meter rechte aankomstlijn in te gaan.
En weg waren ze. Reeds vanaf het begin werden er renners gelost. er werd zeer vlug gereden.
Na twee ronden tellen we nog maar 5 woopers. Ééntje, al een gans seizoen goed op dreef komt ver na het peloton achter de volwagen afgevlogen. lek? Gevallen bleek later. Een (gekend) onhandig iemand had in zijn wiel gereden. t Is jammer om te zeggen maar in het peloton rijden van die halve garens die onder weg meer naar de skoon mokkes zitten kijken die langs het parcours wandelen. Eigenlijk zouden die kerels beter achteraan met steunwielekes rijden zodat ze niet constant van hun lijn afwijken en anderen de prak in rijden. Een halve ronde verder staakt onze wooper de strijd. De arm/elleboog deden te veel pijn om de kansen te kunnen verdedigen.
dan eens achteraan het peloton,
dan weer midden in de buik.
Er werd veel gevallen. meerdere keren gaan renners tegen de grond. achterblijvers gaan er onverbiddelijk uit.
Een tweede wooper grijpt halfweg koers bij het overschrijden van de meet met een pijnlijk grimas naar de rug. Ook hij was gevallen en had een pedaal in de rug gekregen van een al even onfortuinlijke deelnemer.
En ons groen ventje met zijn blauw helmken? Die had niet gezien dat een ploegmaat aan de haal was gegaan en was even lustig aan het peloton aan het sleuren de verontschuldigingen achteraf waren dan ook heel terecht. (en de terechtwijzing ook ).
Meerdere pogingen werden teniet gedaan tot net voor het ingaan van de laatste ronde een holander (de winnaar in lommel) en een amerikaan van de joesteetus naaits van de amerikaanse verenigde statische nationale ploeg van over t water voorgoed aan de haal gingen. Ze kregen amper 100meter maar hielden dapper stand. Dienen van de joesteetus naaits van de verdediging van de amerikaans staten heeft dan uiteindelijk bij het overschrijden van de meet gewonnen.. Omdat hij daar als eerste was gepasseerd natuurlijk. Maar der werd wel degelijk achter gekoerst. Dienen heeft dat niet zomaar kado gekregen omdat ze hier bij ons in de Westhoek in 18 en in 45 ne keer de meubels zijn komen redden. Neen, zeker niet. Door de achtervolgers werden er risicos genomen.
Ge kunt peinzen .. der waren der zodanig veel moe dat ze der met een groot pak zijn gaan bijliggen.
In het dorpscentrum passeert een langgerekt peloton. Wooper één, Wooper twee, een breukje wat verder op Wooper drie . en den onzen ? nog niet, nog niet . onderweg bij de mokkes blijven hangen ? Gotfer 't was de moment niet zenne ....
Ten is nie waar hé een beetje later komt hij de bocht uitgevlogen. Een paar man in zijn zog.
Ik moedig hem aan en hij terug ik ben gevallen godverdomme en weg was hij.
Het moet een goede adrenalinestoot geweest zijn want hij heeft in de laatste ronde nog heel wat goedgemaakt. Moe was hij na de rit zeker niet, fietske wat geabimeerd, maar die werd in de avonduren al vakkundig gerepareerd zodat hij morgen weer met piekfijn materiaal kan starten.
Hijzelf ? Een snee in zijn duim, en een zeer gat. Neen, helemaal niet geschaafd. Maar ge kon wel goed zien dat hij pardoes op zijn achterste was gevallen. De boebels van de ruwen termac stonden zowel links als rechts in zijn billen. Volgens mij is hijdan nog precies in het midden van de weg gevallen. Zo recht naar beneden, want tussen de linker en de rechterbil werd aan den onderrug een dikke streep waargenomen .
Het was wat moeilijk zitten dezen avond, maar de ervaren verpleegstershanden van de mama heeft met voltaren al enige verzachtende omstandigheden aangebracht zodat hij morgen misschien niet en danseuse het ritje moet afwerken.
in de eerste twee in imde en in st-katelijne-waver (beide vlaams brabant) had hij in het begin moeite om het hoge tempo te kunnen volgen. zeker in de eerste wedstrijd. toch was hij er tweemaal in geslaagd de wedstrijd in het fel uitgedunde peloton te beëindigen.
weliswaar telkens buiten de prijzen. maar wat wil je als er 150 renners aan de start komen heb je één kans op 150 om te winnen . mocht iedereen om beurt eens een wedstrijdje winnen dan moet je in het slechtste geval 150 keer starten hé allez ja kweet wiskundigen en kans berekenen maar met goej benen en wat koersinzicht en een hele hoop sjaans . en ge moogt uw armkes dan ook niet te vlug in de lucht steken hé.
gofter dat gaat hem nog lang te horen krijgen .
allez de koers
t was in zwevezele tegen wingene in de west-vlaanders. daar waar ze die varkens allemaal kweken en waar ze die mestoverschotten daar allemaal hebben. ja daar. en wij daar naar toe met gesloten vensters en de luchtverfrissing op non-actief. Echter met den airco op 17graden terwijl een stralend zonneken de veldbloemekes aan het strelen was, ten was niet te doen. dus wijle weer luchtverfrissing op en vesters af, en kan t u verzekeren, in wingene beste, in wingene stinkt het niet toch niet toen wij der doorreden. en ik moen derbij zeggen ik heb mijnen neus genetisch geërfd van ons ma. en ge kunt nie meer rieken dan uwen neus lang is kmoen der hier zeker geen tekeningsken bij maken, het stinkt er niet allez toch nie veel.
144 renners aan de start. en waar zitten die van ons ? yip, het gereserveerde plaatsje gelijk van gewoonte. een spurtje naar voor half koers zou hen wel in betere posities moeten brengen. als de vogels dan nog niet gaan vliegen zijn.
aan de start met nicholas.
na de start wriemelen zich 144 renners door het centrum van zwevezele, 25 ploegen van 6 renners. ja wiskundigen ge moogt mij hier weer eens attent maken dat dees niet klopt maar hier en daar was er een niet volledige ploeg en daar kan ik niet aan doen hé. de woop-ers waren compleet en dat was het bijzonderste.
de renners worden voorafgegaan en gevolgd door wat autos en motos van pers en andere officials nadien pas komen de wagens van de ploegleiders met reservefietskes en andere vervangbare onderdelen. een indrukwekkend lange sliert.
Tien ronden van 7 kilometer moeten worden afgelegd. Tien maal de laatste kilometer ingaan, tien maal de eindstreep passeren . Enigen uitleg voor de leken is misschien wel gepast. De laatste kilometer wordt aangegeven met een rode driehoek. Dat is een rode lap stof in gelijkbenige driehoek versneden en vrij groot, met een basis van wel 50cm en een hoogte van zon 70cm. dezen hangt midden boven de weg zon 4 meter boven de grond waar de renners passeren. omdat dat stuk stof aan de basis is vastgemaakt is ddor de aantrekkingskracht van moeder aarde de punt naar beneden gericht zeker als er geen wind is. 1000 meter verder dan de vod van de laatste kilometer (ongeveer hé) wordt over het algemeen een streep getrokken. dat is over het algemeen een geschilderde lijn van een paar centmeter breed. hier steekt straks enen (hopenlijk maar enen) één of meerdere armen in de lucht ten teken van overwinning. op diezelfde plek worden ook de prijzen gewonnen. geen 5 centimeter eerder (maar dat weet ons groen ventjen met het blauwe helmken ondertussen al ). die attributen hé, de vod en de streep, die worden op voorhand geplaatst. kunt ge u anders voorstellen dat er daar enen een lijntje schildert met zijn gat omhoog wijzend naar een aanstormend peloton . pijnlijk affaire hé . of dat er daar enen op een uitschuifladderken temidden van de straat staat een voddeken omhoog te hangen as terwijl as dat de koers bezig is
de gasten weg dus .
eerste ronden. ons groen ventje met dat blauw helmken achteraan het peloton.
oei telefoon het gesprek
- mijn vrouw kon niet geloven dat michiel gisteren der zo onderuit is gegaan we staan hier in het veld aan het picknicken, welken nr heeftem - 89, waar staat ge ? - in de meiboomstraat. das hier een heel lang stuk weg en ge ziet ze van veir komen - goed ik ga den toer doen en ga ulle zeker tegenkomen tot fleus. en ikke weg te voet, nog niet wetend dak de volle 7 kilometer zou moeten stappen.
mare wiskundigen, ik had een bekken gerekend. ikke 7km aan 5km/u stappen, en de coureurs 70km aan een goej 40km/u. ik zou skoon rond geraken zonder moeite en den arrivé nog zien.
de eerste ronde is afgelopen, het peloton in twee stukken, zon 15 seconden er tussen. den onzen in de kop van het tweede peloton. der was gevallen, zeker 40man tegen de grond werd beweerd.. vandaar de breuk. een aantal kleinere groepjes volgen later. verder op een enkeling.
de pelotons smelten samen. en ik maar stappen .
volgende passage, de grote groep passeert. geen michiel te zien. zou ik hem gemist hebben ? ik bel naar die van ons (die rond den arrivé was blijven hangen) die had hem ook niet opgemerkt. ikke gebeld naar ons opgekomen vollezeelse supporters jaja hij zit er nog in, maar ze vliegen hier naar beneden jong, niet te doen, niet te doen. michiel zit midden in het pak. iets meer naar achter.
een ronde verder en ik ook weer een kilometerken verder hé . geen michiel te zien ik wacht schoon aan de kant van de weg want die volgwagens dat die nog barchokken hebben en nie meer blutsen in hun carrosserie niet te doen. in een straatjen van ene man rijden ze mekander voorbij. t is dus best dat ge niet te dicht aan de kant van t straat staat. de volgwagens hebben een nummer en die willen natuurlijk hunne stek behouden. hoe meer naar voor hoe sneller ze een renner met pech kunnen helpen. daar is de groene vlag geen michiel.
ikke bel opnief naar ons supporters . - zedde zeker dagge hem gezien hebt? - jaja aan de linkse kant. hij is een beetjen opgeschoven. - allez kan zijn. ge zijt zeker hé, nen blauwen helm want er is er nog enen met ne zwarten helm hé. - jaja nummerken 89 en nen blauwen helm. hij heeft zelfs al eens geroepen en gezwierd...
telefoon van die van ons ik heb hem weer niet gezien hé gofter gofter .. waar zit diene
en ikke maar stappen
daar zijn ze weer . nu heb ik hem ook gezien. een klein groen ventjen met dat blauw helmken. ik tel zes woopers. ze zitten er allemaal bij. het peloton is nog 100man groot.
ikke bel om die van ons gerust te stellen . iedereen content.
allez ikke nog wat gestapt en kom op ongeveer 1300 meter voor den arrivé bij ons supporters.
de madam, fervent supporter geworden en niet vies om op een fluorescerend bloesken en dito sjakosjken een bekken velovet te wrijven is in de wolken met de prestatie. nog 3 ronden, tijd om ons wat dichter bij de meet te gaan plaatsen. ik moest echter eerst naar den auto om wat frisdrank en een warme vest te gaan halen. ondertussen zitten de renners in de voorlaatste ronde en komen ze opnieuw aan de meet.
ik kom op het parcours gestapt en krijg telefoon . - zeg diene van ulle was da ? der zijnder hier 19 gepasseerd en diene van ulle rijdt er alleen naar toe.. - wacht ne second want de eerste passeren hier beneden ik zie ze rijden k gaan lopen tot sebiet.
alleen in de achtervolging op weg naar 19 conculegas.
15 seconden later ons klein groen ventjen met zijn blauw helmken, snijdt scherp de bocht aan. 2 anderen volgen op een paar meter hij wacht der wordt geroepen van alle kanten . wat verderop komt het peloton afgevlamd... gevolgd door een sliert volgwagens.
we moeten wachten . tien minuten lang . en al naar gewente staan we een 75meter voor bij de aankomst.
daar komen ze aan . 19man spurten voor de overwinning michiel is er met de kompanen niet bijgeraakt. een groepje van 6 volgt op een handvol seconden .
10 seconden later de pelotonspurt deze wordt gewonnen door een wooper michiel zit links vooraan en laat zich vloekend bollen.
zijn verhaal : voorlaatste ronde zit ik net iets te ver. en ik wist het hé ik ben er nog naar toe gesprongen met een paar zijn we tot op 10 seconden gekomen maar we geraakten er net niet bij. we waren met een stuk of 7. der werd gevlamd. bij het optrekken in een bocht hapert mijn versnellingsapparaat, ik moet effen de rol lossen en raak miljaar niet meer bij dat groepken. het peloton kwam afgestormd, ik heb al gegeven wat ik kon 75 meter voor de streep rijden ze mij voorbij, maar ik ben blijven geven
de ploegmaten komen hem feliciteren met zijn actie
na de aankomst en het drinken van de verfrissende suikerdranken oogde diene van ons niet echt overdreven moe. twee dagen koersen na een worden blijkbaar goed verteerd. We zullen wel zien wat het geeft volgende week. dan zijn er 5 koersen in 4 dagen
eentjen van de speelvogel onderweg :
krijg ik daar ne kwak van een hollander, knijp alles toe, vooral mijn voorfrein . da wiel van achter omhoog natuurlijk, ksmijt da naar links en begin te petaleren recht ne los in neffest den auto van den bond. en ikke tegen diene gast allez tes nix saluut hé k zallet dienen hollander ne keer gaan zeggen.. en ik weer mijne velo op achter t peloton kem dan tegen dienen hollander ne keer vierkantig mijn gedacht gezegd en ik heb hem van de rest van de koers nie meer gezien .
gekend als woonplaats van de beroemste vlaamsche lolbroek. urbanus woont er. tollembeek is een rustige gemeente dat deel uitmaakt van galmaarden ook al gelegen in het pajottenland.
het parcours is lichtgolvend. een paar haakse bochten en de wind zouden de koers lastig kunnen maken.
tollembeek op een boogscheut van ons voordeur en ongeveer even ver van ons achterdeur, de supporters zouden zeker en vast komen kijken. de recentste uitslagen deden een mooie prestatie vermoeden.
ons klein ventjen had het al lang op de agenda staan, zeker nadat hij de andere koers in de geburen in overboelare wegens geblesseerd na een val had moeten missen.
de topsportkoers in het begin van het seizoen in viane zelf kwam ook al ongelegen wegens 4 kilo vermagerd in drie dagen tijd een weekje ervoor. de diagnose van meneer den doktoor was toen onverbiddelijk muzikaal. diafaa. voor de niet muzikanten is dees 2 tonen hoger dan diaree. voor de echte muzikanten is dees een half toontje minder erg, maar toch. de slibbere march had hem toen goed uitgeput. toch wou hij starten en diep teleur gesteld moest hij daar vervroegd de wedstrijd verlaten.
iedereen had begrip. alleen rust zou hem goed doen.
nu in tollembeek, zo dicht bij huis, had hij een nieuwe kans om zich even te tonen.
een maand vakantiewerk waarbij hij gemotiveerd wat centen verdiende om zijn fietsken te onderhouden en om wat nieuwe attributen te kunnen aanschaffen belette hem niet om duchtig verder te trainen en goed uit te rusten door tijdig in bed te kruipen.
een in de week wedstrijdjen tussendoor te lommel omdat in het weekend niet kon gekoerst worden bewees dat het poembakeffect niet echt bestaat. zeker niet als je een goede basis hebt.
in de aanloop naar de wedstrijd nu was hij een beetjen zemelachtig. hij had zijn 87 jarige mémé overhaald om voor het eerst in zijn (nog jonge) wielercarrière te komen kijken naar een koers. ten was niet ver en hij had al een plekje voorzien waar zij zich in een gemakkelijke zetel uit de zon kon gaan zetten.
hij was er op gebrand .hij wou zijn mémé eens overtuigen van zijn kunnen en eens tonen dat koersen niet gevaarlijk is.
mare mémés van 87 kunnen soms een beetjen tegendraads zijn en een eerdere jaja keerde zich via een misschien om naar een menne jongen wat goene kik doer kommen doen, ken kane kik nie uit de voeten den ochtend van de wedstrijd.
t kan ne jongen van 16 pakken zeker enen met het hartjen op de goej plek.
de warmte van de dag, de koers op een klein boogscheut, ne steenworp en ne spuug weg van zijn eigen deur en vooral tantes nonkels vrienden en andere kennissen die present gingen zijn. maar vooral de afzegging van mémé ten deed er helemaal geen goed aan. hij had er zo naar uitgekeken.
ons klein groen ventjen met dat blauw helmken was gebrand om zich te tonen, zonder zich te forceren want door enige verschuivingen in de week werd de reserverenner geselecteerd voor de interclub s anderendaags te zwevezele en daar moet je als clubrenner toch wel het beste van jezelf geven.
enige langdurige en repeterende afzonderingen in het klein kotteken werd dan ook een verplichte bezigheid maar was terzelfdertijd het ultieme overtuigende element om de mémé dan toch op het parcours te krijgen.
bekomen van de grootste emotie en ontdaan van alle lasten . (hihi een skoon woordspeling hé) kan hij zich klaarmaken voor de wedstrijd.
de warmte van de dag, de koers voor eigen deur, het wedervaren van de voormiddag, ten deed er geen goed aan. door de ganse heisa had hij echter niet echt trek om s middags wat te eten. weinig pasta, geen suikers .. nix.... t ging er niet in. het verdict zat er zo aan te komen.
net weggesprongen, 150 meter verder zit mémé in de schaduw te wachten. ze zal hem zeker gezien hebben...
aan de aankomst had hij nog een mooie voorsprong.
hij had het parcours meerdere malen verkend en wist precies in welke bocht er welke steentjes lagen.
in de tweede van de elf ronden heeft hij zich getoond en was een halve ronde alleen aan de haal.
in de vijfde ronde toen er 3 voorop waren ging hij alleen in de tegenaanval.
maar wat moest gebeuren gebeurde. de vele aanmoedigingen mochten niet baten
geen eten geen energie en zonder brandstof gaat het licht uit .
en in het donker sta je helemaal alleen .
aan de ritmische en elke toer weerkerende woorden van de mama zal hij nog heel vaak denken en eten hé en drinken hé
hij lost uit het groepje dat hem had bijgebeend, rijdt nog een rondje mee met het peloton maar wat verder gebeurt het....michiel rijdt alleen .... het peloton was weggesprongen.
verstandig als hij is rijdt hij nog even verder aan toeristentempo om uiteindelijk vroegtijdig (en boos op zichzelf) uit de wedstrijd genomen te worden.
als allerlaatste de groene vlag rijdt achter hem .... over en out.
na het te vroeg armkes opsteken van twee weken terug opnieuw een beginnersfout. soms zien we ook nog profs dezelfde fout maken. maar dat zullen wel profs zijn die dit nooit bij de nieuwelingen hebben meegemaakt. en bij de nieuwelingen ben je om te leren om te leren vallen en opstaan, om te leren wanneer je je armpjes in de lucht mag steken en om te leren dat eten en drinken tijdig voor en ook tijdens de wedstrijd heel belangrijke zaken zijn.
t is een goej les geweest.
resultaat 22ste op 38.
s avonds na een goed recupererend massageken is hij heel vroeg in zijn bed gekropen want s anderendaags ging hij bewijzen dat poembakeffecten niet bestaan.
Zoals geweten heeft onzen oudsten een vakantiewerk in een bejaardentehuis. Werken in de non-profit sector houdt ook in dat er in de weekend moet gewerkt worden. En voor den onzen maken ze dan ook geen uitzondering. Als Mijnheer De Croo in een ouw pekes/mekes-huis wordt opgenomen hoeft hij zich geen zorgen te maken. Der zullen snoens pattatten zijn want daar wordt in de weekend wel gewerkt.
Maandag had hij één dagje vrij na zes dagen van hard labeur. Als enige wedstrijd voor nieuwelingen was er in Lommel een criterium. Na een telefoontje met de organisatoren werd een plaatsje voor hem gereserveerd. Hij kon er starten. Vriendelijke jonges die Limburgers.
Wij dus naar noord Limburg een slordige twee uur auto en 160 kilometer verder.
3 uur voor de koers een goej portie pasta, als dat toevallig onderweg is ... Tja, ge moet er iet voor over hebben.
Het parcours zo plat als een biljart en in het centrum van Lommel was amper 1,8 kilometer lang. Hiervan een goed deel kleine vierkante kasseitjes.
De nieuwelingen moesten 25 ronden afleggen en buiten de normale prijsgelden was er om de twee ronden een klassementspurt. Op het einde van de koers werden de punten bij elkaar geteld. De winnaar kreeg een racefiets van het merk Ridley kado. De tweede en derde zouden verwend worden met een verblijf in Center Parcs Vossemeren.
Zo een criterium met een korte omloop is geen normale koers, daar wordt gevlamd. Net zoals bij de aspirantjes van in het begin vollen tuub. Er staat veel volk langs de ganse omloop van het parcours en er wordt op die coureurkes geroepen en getierd.
28 renners zouden er, als aanloop naar de wedstrijd voor de profs later op de avond, iets moois van moeten maken.
Den onzen stond ietwat onwennig achteraan het gedoe gade te slaan. 28 renners is niet veel, en hij zou wel vooraan geraken
Vooraan stonden die van Kon.Balen en ook kersvers Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden, ook al zoon van.
Een Lommelse schepen mocht het startschot geven. Maar het pistool liet het afweten. De man probeerde eerst met één hand, dan met twee. Dan kwam er iemand helpen en ging het pistool geduwd door 3 armen de lucht in. Maar geen schartschot, nix. De speaker van dienst, een man met inzicht blijkt maakte een einde aan de pijnlijke situatie door tot groot jolijt van de talrijke aanwezigen, gewoon PANG in de micro te roepen. En weg waren ze. Eigenlijk was er nog maar enen weg. De Kampioen diene had niet gewacht op de NG van PANG om aan te zetten.
En den onzen, diene moest dan nog zijn haar goed leggen en zijn tanden poetsen en zo van die dingen Allez ge verstaat me wel, t lieken van altijd.
Michiel in de buik van het peloton.
Verdomme t ging vlug, verschrikkelijk vlug. De eerste klassementspurt na 3 ronden was voor de Kampioen. Het peloton op één lang lint. Een klein breukje in de groep ons groen ventje met zijn blauw helmken was nog niet kunnen opschuiven en bengelde ietwat achteraan kwestie verzekerst om het overzicht te kunnen bewaren...
Een ronde verder Michiel zit in 10de positie. De plaats waar ge alles kunt zien gebeuren. Het peloton lang uitgerokken.
De beste stuurlui staan aan wal.
Camiel en ik hadden aan de streep al genoeg gezien. Het ging er vliegensvlug. Die van Balen, de Kampioen en andere straffe kerels zaten constant op kop aan de meet. Niet verwonderlijk daar stond ook het meeste volk. Hoewel, aan de andere kant van het dorpsplein stonden er ook een pak mensen
En wij op naar ginder. Net op tijd zien we de pilootwagen rijden en tussen de mensen door zien we een klein groen ventje met een blauw helmken heel snel voor de massa schuiven.
t En is nie waar hé, een criterium en in het begin van de koers
We bekijken mekaar ... nix aan te doen hé, hij is weer weg ... Pas 15 seconden later passeert het peloton. Den enen bekijkt den anderen .
Alleen op avontuur
en maar rijden om hem in te halen.
Over gans het 1,8km lange/korte parcours stonden luidsprekers opgesteld. Het weergalmde nr 27, Michiel Vander Beken uit Geraardsbergen aangesloten bij Wielerclub Onder Ons Parike.
Een ronde verder, Michiel bouwt zijn voorsprong uit tot 25seconden.
Het peloton laat niet begaan. ontsnappingspogingen bij de vleet, maar telkens als de moedige wordt ingehaald valt het even stil. Wegspringen inhalen stilvallen, wegspringen inhalen stilvallen. Af en toe draagt een poging een halve ronde.
De onzen ondertussen stevig doorrijdend rijft de klassementspurten binnen. Een Hollander (den enigen die gestart was) kan zich loswringen uit het peloton en komt in geen tijd bij Michiel. Achter hen is nog iemand uit het peloton weggeraakt. Een peloton waar vele malen geprobeerd werd om weg te raken.
De hele sterke Nederlander, in een mum van tijd op en over Michiel.
Michiel duidelijk zijn beste pijlen verschoten klampt aan maar moet uiteindelijk net voor half koers toch de rol lossen. Hij blijft echter deftig verder rijden maar wacht wel op de aankomende achtervolger. In de volgende rondes heeft de speaker het meerdere malen over : "En in Geraardsbergen kunnen ze niet alleen bergop rijden, in een vlakke wedstrijd kunnen ze ook aardig uit de voeten !". Had diene speaker nu iets geweten over het "Bergsken Op" (geweet wel van den bakker Rik...) waar onze kleine veel koeken van eet, dan had hij dat waarschijnlijk ook in zijne micro gezegd en had ik het hier kunnen schrijven.... die koeken zijn niet alleen gewoon goed, ze zijn ook goed als ontbijt voor ne platte koers.
Zelfs samen was het onmogelijk om de Nederlander die de koers zou winnen in te halen.
Samen niet sterk genoeg om de Nederlander bij te benen.
Sterker nog. Het was een koers in de koers. De Nederlander was zo sterk en reed veel sneller dan de rest waardoor hij steeds dichter en dichter kwam op de staart van het peloton.
En het peloton maar jagen achter de twee achtervolgers.
Er werd serieus doorgekoerst. Michiel en metgezel deden elk hun deel van het werk.
We stonden een bekken verdeeld over het parcours, maar die van ons en Camiel trekken dan meestal samen rond. Toevallig kwam Michiel een aantal keer op dezelfde plaats in het wiel doorgereden. En toevallig stonden zij in de buurt toen er enen van aan de kant WIELTJESZUIGER in den onzen zijn richting riep. Kmoet hiere niet vertellen dat diene geen klein beetjen sjaans heeft gehad dat Camiel tussen die van ons en diene roeper stond. Als hevige supporter heeft Camiel de verdediging op zich genomen en diene roeper eens een serieuze bolwassing gegeven. Diene meneer en zijn madam zijn met de staart tussen de benen afgedropen! t zullen waarschijnlijk geen Limburgers geweest zijn want da zijn vriendelijke mensen
De koers terug. De situatie blijft onveranderd. De tijdsverschillen tussen de eerste en de rest wordt kleiner, ah ja, want dienen Hollander was het peloton aan het inhalen
De klassementspurten. Door de paar ronden die Michiel alleen over de meet heeft gereden heeft hij voldoende voorsprong op zijn kompaan. Daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken. Maar de voorsprong smelt als ijs in de zon in het voordeel van de Nederlander.
Nog drie ronden te gaan, de dikke prijzen van de klassementspurten zijn verdeeld.
Den Hollander wordt zeker eerste. Michiel is onbetwist tweede.
Het peloton wordt in de voorlaatste ronde bijgehaald en wordt dus gedubbeld !!!! Van den Hollander een ongelofelijke inspanning en een verdiende winst.
Michiel wordt verslagen in de spurt voor de tweede plaats.
Goed kijken, hier steekt hij zijn armkes niet in de lucht hé. (hij leert heel snel ... )
Knap wat hij weer gedaan heeft. Een hele sterke prestatie. Wat later wint de Kampioen de spurt voor de ganse ploeg uit Balen. en ikke weer al fier.
nu moete eens weten wat dezen met zijnen hele schonen bloemekee heeft gedaan ! Diene is van het podium gekomen heeft eens in het publiek gekeken en is dermee naar een ferme madam, zijnde zijnen besten supporter getrokken. Daar heeft hij die prachtige bloementuil aan zijn zuster gegeven. Die zakte gewoon weg en werd lijkbleek ..... wat kan broederliefde toch skoon zijn hé....
Allez, hij staat weer in de gazet, en op zijn zweet gaan we ons eens goed gaan amuseren in de Vossemeren.
. Doch de grotere komfortabele tuinstoel en de frisse pint werden vriendelijk afgewezen gezien de kompanen in aantocht waren. Een ronde of twee verder zouden we toch opnieuw richting dorpskern verhuizen. 
