Weer een interclubken zaterdag, geen klein koersken dus,

Dottignies, een gemeente met nogal wat koersbedrijvigheid. Hier worden heel veel koersen georganiseerd en hoe !
De renners kunnen hier dingen naar tal van nevenklassementen. Maar die interesseren ons eigenlijk minder. Het lijkt op TV een soap te moeten volgen waarbij je geen enkele aflevering mag missen of je kan niet meer volgen. De competitie op zich is leuk maar het moet plezant blijven. Een verplichting om ergens te moeten presteren leggen we dan ook niet op. We zien wel. Echter ons klein groen ventje met dat blauw helmken is echter zo gedreven …

Zaterdag dan, 135 renners aan de start voor een grote ronde van een goeie 50 kilometer en 3 plaatselijke ronden van ongeveer 8 kilometer.
Bekende koppen passeren de revue. 't Zal der weer hard aan toe gaan.

De verzetscontrole verloopt een beetje chaotisch. Een groot deel biedt zich keurig aan, een ander "slimmer" deel zeurt een beetje door niet de afgebakende weg te volgen. Het zijn de mannen van de clubs die veel winnen die de onbeschreven wetten overtreden en het slechte voorbeeld geven. De commissarissen kunnen de overmacht niet echt aan en laten begaan. Hoe noemen ze dat ? Walonische toestanden of zo iets.
Ons klein groen ventje met zijn blauwe helmken en zijn ploegmakkers worden op die manier reeds voor de start in zak gezet.

voor de start. "slimmere" renners waren onder het lint doorgekropen.
die van Woop, braaf als ze zijn ....

De grote ronde beliep dus een goede 50 kilometer. Hier moesten een paar nijdige hellinkjes beklommen worden. Zo een grote ronde, dat betekende een dik uur zitten nixen. Daarom gingen we proberen om op de grote ronde een paar passages mee te pakken.

(Klein opmerkingsken van de redactie. Der werd mij der op gewezen dat in voorgaande epistels der af en toe een klein tikfout geslopen is. NIX is met “ks” vanachteren en niet met een “x”. Dit zou kunnen aanleiding geven tot den aanzet van verwerperigheid van ons alom zeer gewaardeerd “Groene Boeksken”, wat zeker niet de bedoeling is. Mochten der mensen zijn die zich storen aan de gebruikte spellingsreglementeringen gelieve enige verschoningen in acht te willen nemen. )

Waar waren we gebleven, ah ja we gingen proberen van de renners een paar keer langs het parcours te zien. Enige voorbereiding hier was eigenlijk best op zijn plaats, maar ja, het parcours was ons pas een half uurken voor de start bekend. De madam van de GPS zou ons hier niet meer kunnen helpen. Gewoon afgaan op de stand van de zon, een portie gezond boerenverstand en een emmerken of twee sjaanse, 't Zou wel lukken.

Den dikken bult van Mont-Saint-Aubert moest beklommen worden en hoewel we die niet echt wisten liggen … en wat kan ne mens nu beter doen dan kruispunt per kruispunt de seingevers te volgen en zo het parcours af te rijen.

We hebben dus de start gemankeerd, maar 't gaf niet we hadden dat al gezien, die van ons zijn wel niet van Brugge maar ze stonden wel weer van achteren…. En wijle dus weg, vóór de koereurs. Moesten we achter de koereurs vertrokken zijn zouden we waarschijnlijk niet veel van de koers gezien hebben.....

Het begin van het parcours liep over bredere wegen maar eens de koers goed bezig ging het langs smalle verharde veldwegen van Waalsch dorpken naar Waalsch dorpken . Tgeen wat wij der in de Vlaanders zouden tegen zeggen als ge zo een baantjen maakt : "'t is maar om nen drogen voet te hebben".
De tand des tijds had langs de kleine baantjes zijn goesting al mogen doen. Duidelijk te zien, de grote zware landbouwmachines die in het dunbevolkte gebied van uitgestrekt veld naar uitgestrekt veld moeten, hadden de wegjes ook al flink bewerkt. Net breed genoeg om een tractor niet te laten vastlopen waren ze links en rechts al stevig uitgehold. In het midden van de weg moesten de renners de graszoden die een goede 15cm boven het asfalt uitstaken ontwijken… kilometers lang ....
Toen ons kleine (de fotografe van dienst) dees zag was ze in alle staten. "Amaai is dat hier cyclocross? Menen ze dat da mijn broer hier moet passeren? Da meent ge niet.. Die zijn zot geworden !" Een kleine bloemlezing van 't geen er in den auto aan het weergalmen was.
Maar och, zij die met het fietsken de taalgrens al hebben overgestoken en de dorpkes ontwijkend van boerderij naar boerderij hebben gereden weten waarover het hier gaat. De omgeving romantisch schoon en dat hoort er dan bij. Gelukkig was het droog en daardoor ook niet echt gevaarlijk.

Aangekomen op de grootste bult, een serieus heuvelken plaatsen we ons strategisch waardoor we het peloton van kilometers ver zagen aankomen. Een knap schouwspel.
Eerst de pilootwagen, gevolgd door een hoopje zwaantjes, dan de koersdirectie, de renners , zwaantjes, volgwagens, achtergebleven renners, zwaantjes en ten slotte de bezemwagen met de groene vlag kort gevolgd door een laatste gemotcycleerde arm der wet.
Het begin en het einde van de stoet een paar honderd meter uit elkaar. 

Een oudere boerenvrouw van wie we met de auto op het erf mochten staan keek haar ogen uit. "Et çà pour des débutants ...."

Prachtig zicht over het landschap. De renners kon je kilometers volgen.
20 kilometer ver in de wedstrijd, weer een bredere weg.

Oh ja bekan vergeten, bergop de renners in een lang uitgerekt lint, ons klein groen ventjen met dat blauwe helmken achteraan.

Eens gepasseerd, wijle weer weg, maar waar naartoe?
De kaart, madam de GPS, neen, zelfde weg terug naar Dottignies, er zijn toch nog 3 plaatselijke ronden. En maar geven, vooral gas.

Eens weer over de grasperkskens en ander onkruid aan het rijden besluiten we het er toch op te wagen en een klein straatje in te slaan, hopend op een grote weg uit te komen waardoor we nog meer gas konden geven om ons mannen elders ten velde aan het werk te zien.

't Was toch nog 30 kilometer vooraleer ze aan de plaatselijke rondes begonnen. Afgaand op de zon, wij richting noord …..

Gofter ginder ver, zo'n goeje 2 kilometer over de velden heen, ginder rijden ze. Geen groene mannekes te merken in de voorste gelederen, of toch? ’t Is moeilijk te zien. Zo ver, de renners zijn amper een half millimeterken groot.

De renners maken een hele grote lus. Als we ons haasten dan gingen we ze verderop van kortbij kunnen zien. We moesten weer naar het westen.

We wagen het er op en slaan op goed vallen uit links af en geven wat meer gas.
Die van ons zit op de achterbank, ik voel het, niet alleen haar voet maar het ganse been in de rug … ze is aan het freinen. In elken bocht wat meer …

Plots gaat het geduw in de rug weg. "Ja daar passeren ze" wordt ongeremd gezegd. Daar staat een ventjen met een oranje fluo vestjen. 't Kon niet anders, alle seingevers die we al gezien hadden, hadden hetzelfde oranje vesteken aan.

Bijna stilstaand draaien we het raampje naar beneden vragen hem. "Pardong mesjeu, set issi ki passe le graan koers dè débutaa ?". Ge moet weten we zitten daar zjust over de taalgrens bij onze Waalsche zuiderburen. De kans dat ge daar nen franstaligen tegenkomt is vrij groot en wij zijn zo beleefd om ons aan te passen aan de plaatselijke voorzienigheden hé. "eskil vont passee dan kelkesinstaa sil voe plè?" continueren we.

Onze intenties waren goed maar waarschijnlijk de zinsbouw en andere grammatica iets minder. Diene vent springt voor onzen auto en probeert ons met zijn bordje duidelijk te maken dat we niet door mogen. De mannier waarop was schitterend. Precies ne keeper die ne penalty moet stoppen, Zo wou diene onzen auto tegenhouden. Armen wijd ietwat door de knieën gezakt, gat achteruit en met een zelfgerolde stoempken sigaret nog in de mond. "Sè poer fam, sè poer fam" schreeuwt hij herhaaldelijk uit.

“Poer fam?” dat willen we dan ook eens meemaken zie en aangezien we niet door mogen stappen we uit en wachten even. Komt in de verte plots een pilootwagen af, gevolgd door een zwaantje en nog een zwaantje.

Begot, 't was onze koers en niet den onverhoopten koers van diene seingever ….
Poer fam ? poer fam ? Men orei-j begot. Misschien hadden ze diene ket daar gezet met de belofte dat het ne koers was voor madammen….

Fin swat, wijle kontent dat we de mannen nog eens konden zien passeren. We leggen aan diene seingever in ons beste Frans uit dat ons groen ventje met dat blauw helmken ook meedoet (majo veir ee kaske bleu) en leggen hem op zijn Magrite's uit "sessi nè pazui nom".

Der wordt stevig gekoerst (passevit). We tellen nog 3 Woopers (trwa woepeirs). Ze gaan nogal ne gang (il von ne korridoor). Michiel zit nog steeds achteraan het fel uitgedunde pak. (Michel peu ganjee) Het gaat echter niet goed met hem, hij ziet af (sa ne va ni, ganjee sè poer une ootre fwa).

Minuten gaan voorbij (peti kaar duir!!!). Het peloton is in stukken gekapt. (peloton hasjee). Een paar renners zijn gevallen (koeruir val saint-par-teir) en sommige met materiaalpech zijn ook al achterop geraakt (platten tuub). Het gesprek vlot goed,  hij begint ons te verstaan. (bon blabla).

Terwijl we nog wat moeten wachten en verder vertellen over koetjes en kalfjes (dè koej et dè peti koej) vragen we de kortste weg naar Dottignies. (sè par issi poer allee par la?).
Omdat we te lang moeten wachten vrezen we een doortocht aan den aankomst te moeten missen (tedzju koers fini). Maar met de belofte van voorzichtig het parcours te volgen (kontinuee arrivee) mochten we doorrijden. En wijle weg (et noe sjemei).

Verdekke, als ge uw talen kent hé …. toch gemakkelijk hé. Vriendelijke man zenne diene Walloniër.

We rijden heel voorzichtig achter een groepje gelosten en volgen het parcours verder.

We menen korter naar de plaatselijke ronden te kunnen en slaan af op een plaats waar de gelosten worden opgevangen. Een aantal jongens werden opgehouden omdat de achterstand te groot was opgelopen. Onder begeleiding van politie werden ze naar de aankomst gebracht waar ook zij nog even mochten spurten voor de eer.

hijgen en afzien. het was zijn dag niet.

Dat het in de plaatselijke ronden ook heel vlug ging bewijst het aantal gekende namen bij de achterblijvers. Ons groen ventje met dat blauwe helmken krijgt alle kleuren van de regenboog maar weert zich danig om ook niet te moeten achterblijven. Michiel hangt dus eerder achteraan het peloton. Het is geen koersken voor pannenkoeken. De renners zijn een dikke 10 minuten eerder binnen dan het snelste tijdschema.

Het wordt een massaspurt. Michiel komt met het peloton binnen. Compleet uitgeput ligt hij op zijn stuur. Hij is erg diep moeten gaan om het pak te volgen. Dikke druppels zweet rollen over het aangezicht. Na een hoop sterk gesuikerde frisdrank begint hij weer wat kleur te krijgen.

resultaat 60 ste op 132.

22-09-2009, 22:18 geschreven door verslaggever  

Vollezele

Gisteren had Michiel een goed koerske gereden maar had duidelijk nog wat reserve. (zie verslag van gisteren natuurlijk) Vandaag een ietsken zwaarder van koers wegens veel wind, kasseien en andere bergen. Het zou er niet gemakkelijk koersen zijn en de reserve zou goed van pas kunnen komen. Michiel had er duidelijk zin in.

Vollezele, decenia geleden gekend van wereldvermaarde stoeterijen, heeft nog een ander vermaard schoon ding. De Congoberg, zat ooit in de Ronde van Vlaanderen toen er nog een locale ronde gereden werd in de buurt van Ninove en omstreken alvorens naar de eindmeet te gaan. Nu is dat allang niet meer het geval en hoewel een kant met kasseien is belegd heeft de Congoberg dat gevecht om aandacht verloren. Menig ander koerske doet die Pajotse puist nog wel aan. De Congoberg heeft iets van een col in het hogere gebergte. Niet de moeilijkheid, niet de lengte, wél de schoonheid van de omgeving.

Als je boven even aan het uitrusten bent, kan je er genieten van één van de mooiste vergezichten van het Pajottenland. Je waant je in Toscane. Dit is niet overdreven. Je bent tevens in één van de stilste plekjes van Vlaanderen: het stiltegebied Mark-Dender.

Behalve natuurlijk als het koers is en wij bovenop de top staan…

We waren goed op tijd, Michiel wou en zou met nr 13 starten. En hij had goed gemikt.

3 nummers te vroeg. Hij moest nog even wachten en liet een paar andere renners voor tot het de beurt was aan nr 13 om uitgedeeld te worden.

Fier als een gieter en met een smile van het ene oor tot het andere showde hij het nummer, de armen hoog de lucht in het nummer als een spandoekje tussen de handen. Ge moest het gezien hebben hoe hij leutig de straat overliep. Hij ging er iets van maken.

We waren uitgenodigd bij vrienden die boven de Congoberg wonen. Michiel kon zich daar gereed maken en er na de wedstrijd een douchken pakken. Dat is vele handiger dan een “snelle vreef” in de wagen, of laat staan ergens in één of andere vergruisde parochiezaal. De uitnodiging werd dan ook in dank aanvaard.

Hoewel de inschrijvingen al lang bezig waren en het tijd was om het parcours te verkennen en zich op te warmen, bleken we te vroeg toegekomen. De dame des huizes kon het niet laten nog even de gesofistikeerde stofzuiger ter hand te nemen om vakkundig het laatste zuchtje stof welke hoogstens een kwartiertje eerder de grond had geraakt vakkundig weg te moffelen.

Ons jongste ging net aanbellen toen ze de werkzaamheden hoorde en luidkeels met “GELUUFTET NIET, HIER ZIJN ZE NOG OENT STOFZUIGEN” het stiltegebied Mark-Dender verstoorde.

Een geluk, de wind moet ergens goed gezeten hebben zodat het omliggende groen de geluidsoverlast vlug kon absorberen en de rust snel kon doen weerkeren. De dame des huizes mag content zijn, de geburen zullen het waarschijnlijk niet gehoord hebben en zolang ze niet googelen en Congoberg niet ingeven als zoekargument zullen ze op deze blog ook niet terecht komen… tenzij ze al fan zijn en bij update sowieso van dees een bericht ontvangen….

Het zij zo. Gedane zaken nemen geen keer en een proper huizeken is een proper huizeken.

Goed, proper huizeken dus, (zeker na de extra sofzuigerbeurt hé) Michiel maakt zich klaar. Nummerken 13 wordt opgespeld en een oerdegelijk stevig vlaams-brabants kaderplaatje wordt op het fietsken bevestigd.

En weg is hij. Af en toe passeren wat renners hijgend de top. De heuvel welke maar liefst 9 keer moet beklommen worden zal voor een aantal een paar passages teveel tellen.

38starters, niet overdreven veel, maar een zware koers en wel 10 andere koersen dezelfde dag maken al een selectie op voorhand. Op de deelnemerslijst merken we een paar kleppers op. Michiel zal moeten uitkijken dat hij de goede trein niet mist. Laat me corrigeren en het in dit mooie natuur- en stiltegebied liever hebben over : “dat de vogels niet gaan vliegen zijn…”.

Begin koers, rustig achteraan het peloton.

Met het reservefietsken zouden we het een paar keer gehaald hebben maar van boven op de Congoberg naar de aankomst is het toch wel een eindje. Heen bergaf vormde niet echt een probleem … maar terug …. .

Laat het ons er bij houden dat het reservefietsken eerder dienst zou doen NA de kasseien en niet ervoor ….

We besluiten boven op de top te blijven tot een paar ronden van het einde en dan pas af te zakken naar de meet. We zijn dan ook niet van gisteren hé.

De eerste ronde zijn er al schermutselingen, een paar man rijdt weg. Ons groen ventje met het blauwe helmken hangt achteraan het peloton. Zijn tong hangt ver uit de mond, hij snakt naar adem. Na de passage wordt ik vragend aangekeken. Een skoon teken zeggek, show verkopen daar istem sterk in….

Op het lange rechte stuk richting Denderwindeke zit de wind compleet tegen. Wie daar uit de groep wil blijven zal heel sterk moeten zijn.

We verplaatsen ons naar halfweg de Congoberg op de kasseistrook en zien de renners van ver komen. De koplopers blijven drie ronden voorop. Michiel zit vooraan in het peloton en rijdt niets forcerend mee de heuvel op. Ik wordt weer vragend aangekeken en met een knipoog bevestig ik : Ziedet.

Ronde vier. We staan weer op de top. De pilootwagen net voorbij, komt daar een groen ventje met een blauw helmken bovengesneld. Een “grote van postuur” hangt zwaar heen en weer schouderslaand in zijn wiel. 10 seconden later gevolgd door 3 renners, 15 seconden later gevolgd door 4 renners, de rest van het uitgerekte peloton volgt verderop.

’t Is nog ver, maar het zag er naar uit dat dit (alweer rekening houdend met het gebied) de goede vlucht is.

't is de moment, wie niet mee is is gezien.

We willen de ontknoping zien en spurten met het reservefietsken over een hobbelige veldweg door het rechtover gelegen bos en stormen wat verder over een asfaltweg naar de meet.

Net op tijd. De pilootwagen is net gepasseerd. Ons klein groen ventje met het blauwe helmken sleurt een groepje van 5 richting Denderwindeke. Enkele seconden later volgt een groepje van 4 en daar zit schoon volk in welke beter niet weer aansluit.

Het peloton zal zich moeten haasten om de gazet te halen…

Goed geprobeerd, maar de 9 smelten samen en blijven een kopgroep tot het einde. Het peloton is verloren.

Twee ronden voor het einde is er paniek in het huishouden. Een bericht van boven op de Congoberg. “Michiel zit nog in de kopgroep maar doet hier rare dingen met zijne vélo. Hij heeft me geroepen ‘hij is kapot’ of zu iet…”

We staan net na de meet met het reservefietsken in de hand. Niet weten wat hij wil noch wat er gaande is. Een bidongsken, gofter een bidongsken met water …. We staan gereed.

Daar komt de pilootwagen, wat later zien we de renners. Michiel, waar is Michiel? Miljaar hij zit er niet meer bij. Een aantal supporters zien de zenuwachtigheid.

Blijkbaar zijn er nogal wat die ons groen ventjen met dat blauw helmken kennen. Ik had dat ook al opgemerkt bij vorige passages. En ’t was geen jong vrouwvolk, Maar ouw mannenvolk. Logisch, onzen oudsten had 500 meter verderop vakantiewerk gedaan in het rusthuis. De flapuit zal daar wel verteld hebben over zijn bijna gewonnen koers en zijn dikke prijzenpot in Lommel. En wat doet ne mens dan op ne zondag na de noen alst droog is en der is koers in de gemeente. A gaan kijken hé. Ik zou dat toch ook doen.

Dus die stonden daar met ons te wachten. Heel ordentelijk, netjes opzij.

De renners komen dichter. Hij zit er nog bij ! Ik zie een groen ventje met een blauw helmken. ’t Zal misschien niet zo erg zijn. We steken het reservefietsken in de lucht om zijn aandacht te trekken. Nog twee ronden. Er wordt serieus gevlamd.

Michiel wijkt uit de groep springt van zijn fiets, grabbelt het reservefietsken en gelijk een professioneel crosser springt hij gezwind op zijn nieuw ros en haalt een sprintje uit om de doorgereden kompanen in te halen.

In die vlotte beweging heeft ondergetekende natuurlijk ook zijn deel gedaan. Ge kunt u voorstellen. Fietsken ontvangen en doorgeven, fietsken afgeven en dan spurtend achter uwe kleine lopen om hem nog een duwken aan zijn gat te kunnen geven wetend da ge hem niet meer kunt inhalen omdattem veel rapper kan rijden dan gij kunt lopen ….

Maar ’t is toch de geste die telt (maar ’t is te hopen dat daar toch geen beeldekens van zijn….)

’t Was eigenlijk al even grappig als ons klein die in de vroege namiddag voor alle geburen riep dat er daar nog ene aan ’t stofzuigeren was …en dat in dat stiltegebied… begot eigenlijk, ze moeten dat toch wel ergens gehoord hebben …

Met het reservefietsken de laatste ronde in.

De fiets van Michiel wordt nagekeken, maar er wordt niets abnormaals gevonden. De versnellingen werken prima, de remmen doen het goed. De pedalen staan vast. Allez der is niets op aan te merken. Maar onze kleinen zal waarschijnlijk we iets gevoeld hebben. Als er technisch iets ontbreekt dan merkt hij het zeer snel (en meestal terecht).

Laatste ronde. De 9 blijven bij elkaar. Er wordt nog wat geprobeerd, maar niemand raakt weg. Het peloton is verslagen. Velen hopen op Michiel of op de andere Wooper, een eerstejaars die heel sterk bezig is.

De spurt. Het gaat goed bergop aan de meet. Misschien wel iets voor ons groen ventje met dat blauw helmken. Nog 200 meter. Hij zit midden in het groepje. Hij raakt nog links nog rechts door. Net voor de meet laat hij zich weer domweg uitbollen en wordt op de meet voorbijgestoken. Gelukkig blijft het verschil in centen binnen de club.

Na de aankomst doet Michiel een bekken aan het bekomen van enige emotionele aandoeningen zijn verhaal. Zijn fiets kraakte aan de voorvork en hij had schrik. Hij durfde niet meer voluit te gaan maar wist dat wij aan de aankomst stonden. Hij was blij er zonder kleerscheuren geraakt te zijn. In de spurt kon hij niet voluit gaan. In de laatste klim van de Congoberg had hij nog een poging gewaagd, maar was twee keer uit zijn pedalen geschoten.

In de spurt bergop waren zijn kansen gehypothekeerd omdat hij niet meer van zijn zadel durfde te komen.

resultaat : 5^de op 38

en het fietsken : het stuur en vork staan los. een gevaarlijke bedoening....  

15-09-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

Nederhasselt.

’t Ging droog blijven volgens de weermannen. Maar het weer voorspellen op die voorschoot groot waarop we wonen lijkt een onbegonnen werk.
Ten tijde van Armand Pien was het al niet veel beter, de brave man probeerde het weerpraatje aanvaardbaarder te maken door op het einde ervan uit te pakken met een droog grapje. Hert was toen ook al moeilijk om het weer te voorspellen van de voorbije dagen.
Heden ten dage een déjà vu gevoel dus. Ons Belgisch zeekklimaat laat een terdege voorspelling moeilijk toe.
't Was dus droog voorspeld maar een paar realistisch natte druppels onderweg voorspelde een iets anders en zeker niet veel goeds.

Michiel had er vorig jaar (een jaar om snel te vergeten door alle miserie van breuken en andere ongemakken waardoor hij amper het tempo van de grote groep kon volgen), hij had er vorige jaar dus een uitzonderlijke dag en reed mee vooraan in de groep… tot het begon te regenen.
In het centrum van nederhasselt is er een strook met kleine kasseitjes. Skone porfieren blokjes van 5x5. Zulke blokjes na een droge periode geweekt in wat hemelvocht creëert enige gladheid en dat gecombineerd met de aantrekkingskracht van moeder aarde, ik moet het niet verder vertellen maar de verpleegsters ten velde hebben toen uitstekend werk verricht.
Op zijn heupen zie je nog het verschil tussen het oude vel en het nieuwe vel. En dees zijn nog wat ander plekken dan de restanten van de val een paar weken geleden in Steenhuize….

Plekken op zijn heupen dus. En op de heupen kan zo'n weer werken…

In het heenrijden keek ik in de achteruitkijkspiegel en zag hoe hij bedenkelijk naar de donkere wolken aan de hemel tuurde en terloops even bangelijk vroeg : “Pa is dat aan ’t regenen ?….” De moed zonk hem in de schoenen.

Regenen en regenen is twee en hoewel den boer al weken om een goej vlaagsken smeekt bleef het bij gedreig en een enkele druppel op de voorruit. Jammer voor den boer, een sjaans voor de koereurs en een geruststelling voor ons ventjen zonder blauw helmken.
Mag ik, beste de lezer, der u hier attent op maken dat we nog in den auto zitten en dat onze koereur nog geen glimmend groen koerspaksken aan heeft en het gebruik van een blauw helmken in den auto nog niet echt verplicht is.

Den onzen bezorgd, maar toch content dat de wind de donkere regenwolken van het parcours wegdrijft.
De weersvoorspellers kregen dan toch nog gelijk waarvoor een dikke proficiat. De weinige druppels hebben het parcours niet nat gemaakt. Het bleef droog.

Van het parcours gesproken, dat was niet van de poes. Maar dat wisten we al van vorig jaar. ’t Lag er nog steeds ’t zelfste bij. Verwonderlijk wel met al die wegenwerken zowat over gans Vlaanderen, ’t kon anders wel verkeren. Ik peins Nederhasselt dat ligt zo een beetjen vernepen tussen 't groen, ze zijn dat gewoon vergeten, ze weten het niet liggen, ’t kan niet anders zijn.
In Aspelare, 8 keer een helling van 8%, het stukje naar de winkel van Paul De Smet op. Het peloton zou niet samen blijven dat stond vast.

Van bij de start werd er ingevlogen, de eerste ronden werd er afgetast, gewikt en gewogen, en er werden tal van prikken uitgedeeld. Meerdere pogingen werden ondernomen en ook Michiel probeerde weg te raken, maar het leek er op dat de "goede" koureurkes nooit in de vlucht zaten waardoor alles weer samen werd gebracht.
Een groep van 7 renners waaronder 3 Woopers (de club van Michiel) rijdt weg. Een aantal betere renners laat onbegrijpelijk belopen. Ook Michiel houdt de benen stil, er zijn 3 makkers weg. Men zou wel een combine kunnen vermoeden van een aantal renners over de verschillende ploegen heen...

Het groepje is vertrokken, de goede trein is weg.

3 woopers nemen de leiding in de ontsnapte groep.

Ik had hem nog zo gewaarschuwd een aantal renners goed in de gaten te houden en zeker mee te springen als ze een poging ondernamen. Maar ja, treintje weg is treintje weg. Maar och kom, 't zal wel niet den eersten zijn die op "de kee" verdwaasd achterblijft en een trein laat rijden omdat ie staat te dromen van "geweldige reiservaringen" met onze nationale spoorwegen …. (nu moete nie lachen hé want das al echt gebeurd ... nie lachen hé !!!)

in de buik van het peloton, heel attent meerijdend.

Eens voorbij de meet wordt er wat naar de mama geroepen. Voor een keer gingen de decibels de omgekeerde richting uit. Van de koereur naar de mama. Het al naar gewente "eten hé en drinken hé" bleef achterwege. De knop werd geswichet. "Hebben ze genoeg voor ?" werd er getierd en na een "Ja" ging hij zich rustig in de buik van het peloton nestelen, toch het overzicht bewarend in de fel uitgedunde groep. Tot dan zat hij steeds vooraan om meerdere pogingen om de kopgroep bij te benen af te breken. Toch kunnen er alsnog 4 het hazenpad kiezen maar die poging zou uiteindelijk aan de meet een minuutje tekort komen.

kop op, wie waagt aan te vallen.

De laatste ronde. We staan boven op de berg, de kopgroep komt er aan. Sommige proberen tevergeefs een spurt te ontlopen. Wat later, en dat is nu al geweten, één van de 4 achtervolgers zal de krant niet halen.
't Is te zeggen, diene jongen verdiende dat wel hé, maar in de gazet staan enkel de eerste 10 vermeld.
In wezen is dit niet schoon hé, ze zouden er de 10 beste moeten inzetten. Zo zijn er van die kerels die ge in een koers nooit ziet, en die zelfs naar de meet moeten geduwd worden om het dan in de spurt al dan net niet af te maken. Goed, spurten is een belangrijk onderdeel van de koers en als ge dat kunt, dan wint ge wat meer. En dan staat ge ook wat meer in de gazet. De werkers, de hard labeurders, de waterdragers, de ploegbeesten, of jongens die elke week hun best doen om er iets van te maken. Die worden dan net niet vernoemd omdat ze ook al met een kleiner prijsken moeten gaan lopen.
In de foetbal zijn het voor de supporters ook enkel de goalenmakers die hun ploeg naar de overwinning helpen, de middenvelders, de verdedigers en de doelmannen worden meestal vergeten terwijl die de eigen netten schoon houden en het scoren vaak op een blaadje presenteren.

Een geluk dat wij ons dat niet aantrekken. De amuzeleute op de fiets primeert boven het dikkere envelopken na de koers. Het sarcastisch lachje voor een te vroeg opsteken van beide handjes blijft een lachje en zal bij ons nog lang meegaan… Maar wij waren content met de tweede plaats ook al staat zilver winnen gelijk met goud verliezen.

Terug naar de koers. Der zijn der dus al 11 gepasseerd en daar komt het peloton. Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zit in het midden van de groep. Zijn oogskes blinken als hij me aankijkt.
Verdoeme, diene zit nog heel fris. Erg dat hij het goede treintje gemist heeft. Maar ja, een goej ziel verander je niet zomaar in een "Alexanders duivelken".

De koereurs moeten nog een ommetje maken van een paar kilometer. Een spurtje in dalende lijn met het reservefietsken brengt ons zeer snel naar het dorpscentrum. Ge weet, hoe zwaarder, hoe sneller … en we waren er vrij snel, zodat we meer dan genoeg tijd over hadden om een skoon pleksken aan de aankomst te kunnen bemachtigen.

Een paar minuten later komen de eersten aan. Ondanks het feit dat er drie Woopers in de kopgroep zaten haalt de club de overwinning niet binnen. Iets later komen de achtervolgers over de meet gebold.

In de verte komt een groen ventje met een blauw helmken afgestormd. Die heeft zich nog losgerukt uit het peloton. In zijn zog iemand die rood blauw en paars uitslaat en hijgend na hem dertiende wordt.

20 seconden later de spurt van het peloton.

resultaat 12^de op 50.

14-09-2009, 22:09 geschreven door verslaggever  

Opnieuw een interclubgebeuren.

De grote markt van sint-lievens-houtem leent er zich toe om de wagens van de ploegleiders en alle andere wagens maar vooral die van de papa’s en de mama’s mooi afgescheiden te kunnen laten opstellen. Het vertrek zou heel mooi, ordentelijk zonder gevaar en vooral snel kunnen verlopen. Snel kunnen ….

We waren er mooi op tijd ondanks het oponthoud boven “koeikes berg” waar die van “De Gordel” voorrang kregen toen ze van de wereldberoemde Geraardsbergse muur moesten doorsteken naar de iets minder wereldberoemde maar al even te duchten Bosberg.

Een lange rij wachtende auto’s tot gevolg om een naar adem happend en zwalpend wielertoerist veilig de drukke steenweg te kunnen laten oversteken.
De bejaarde “safety gard” had het maar al te goed begrepen, fietsers hebben voorrang terwijl hij met zijn speelgoed verkeersbord stond te zwieren. Een paar minuten heeft het geduurd eer een gaatje tussen druppelsgewijs aankomende Gordelaars groot genoeg was opdat een paar wagens (waaronder den onzen) de weg zouden kunnen verder zetten. Jammer voor alle andere achter ons die moesten opnieuw wat geduld opbrengen.

Maar kom voor die keer meer of minder ’t zal daarop niet steken. In onze streek worden we meer met dat soort zaken geconfronteerd. Zeker in het voorjaar wanneer elk zichzelf respecterend wielergebeuren onze stad en zijn heuvelken MOET aandoen.
Maar erger zijn de weken rond deze gebeurtenissen als de echte wielerterroristen zich onbesuisd wild naar nergens heen een weg banen waardoor ze als pseudo profs links en rechts van de rijweg door de bochten scheuren om zo uitgeput met lege handen maar toch in een overweldigende zelfgenoegdoening ergens een denkbeeldige aankomstlijn kunnen overschrijden.
Dat ze hierbij de buurtbewoners enerveren en veelal de daver op het lijf jagen gaat waarschijnlijk in de euforische roes compleet verloren.
Gelukkig zijn het merendeel van de wielerliefhebbers anders en gaat het hier om een aantal uitzonderingen die net als in de betere media ook hier even uitvergroot worden.
En ik kant weten, want we rijden de zondag voor de noen ook per vélo.




We raken het stilaan gewend. We moesten dus wachten …

Toch nog op tijd aangekomen, of ongeveer toch want de afspraak was om 13u30 en 't was om het in het skoon Nederlands te zeggen : iets over tien over half twee en een sjiek. De koers zelf begon pas om 15u00 niks erg dus.

Een interclub Beker van België is ne grote koers. Schoon volk dus en telkens een hele bedoening.
Ik had ons klein groen ventje met dat blauwe helmken gevraagd tijdig aan de verzetcontrole te zijn, kwestie van eens vooraan te staan bij de start. In geval van, zou hij op die manier een eventuele snelle start niet moeten missen. Want, en dees is van horen zeggen, werd er in deze koers van in het begin ingevlogen. 
En voor ne keer dat hij dan een efforken doet, ….ten mocht niet zijn.
De officials stuurden alle renners die zich vroeg hadden aangemeld op straffe van boete wandelen. Ze mochten zich pas aanbieden na kwart voor drie.

Ik zag den onzen zo peinzen …. ze sturen ons wandelen en we staan hier met ons fietsken !!!
Amper 5 minuten later begonnen ze er toch aan. Den onzen in geen kilometers te bespeuren omdat em nog een toerken aan het maken was. Ah ja, hij had toch meer dan tijd genoeg. Ge kunt u voorstellen, deze liep hier ambetantig, vrietig ambetantig.
Ik was al zeven keren gaan kijken waar em bleef en de groep voor de verzetscontrole werd almaar groter en groter…



Hij moest zich eigenlijk al niet meer haasten, ten was toch geen avance.

De meerdere malen gofter in een decibelkwadraat ten berde gebracht,gingen over naar een gofter van verbazing want bij een volgende ijsbeerpassage aan startlijn had ik op de derde rij een groen ventje met een blauw helmken opgemerkt.
Gofter hoe heeft hij dat geflikt. 2 minuten geleden was hij in de verste verte niet te bespeuren en nu staat hij daar controle gepasseerd en al.

De gespannen staat in periode van opwinding werd na het verschieten een slappe bedoenig. En hoewel we hier zeker niet spreken over Jan Wolkers en ander "Turks Fruit" zal het mij ook niet verwonderen dat dees u bekend in de oren klinkt.

Daar stond hij, twintig voor drie. Klaar om te vertrekken, babbelend met de lotgenoten die weldra gelost zouden worden en allen strijdend voor die zelfde bloementuil.

De spanning steeg, het werd drie uur. Een aantal voeten nestelden zich vast in de klikpedalen.
Het werd 5 over drie en 10 over drie. Een aantal officials stonden voor de dranghekkens die de renners moesten bedwingen het koersveld in te vliegen.
Er wordt wat onverstaanbaars via de micro afgeroepen.
Wat later “vliegt” een takelwagen het dorpsplein over. Het grote gevaarte met oranje flikkerende lichten moet blijkbaar ergens dringend naartoe.
Het wordt duidelijk waarom om kwart over drie de renners nog niet vertrokken zijn. Enen of anderen onverdroten heeft zijn wagen op het parcours geparkeerd. Dit wordt bevestigd in het geen omstaanders elkaar doorvertellen.
Veiligheid boven alles. Iedereen waardeert de inzet voor de veiligheid en mort niet voor het lange oponthoud.



15u20 de politie probeert molenwiekend met de armen duidelijk te maken dat de pilootwagens mogen vertrekken. De signalen zijn niet zo heel goed begrijpbaar …. Het deed me denken aan de "safty gard" boven koeikes berg die met zijn wit rond verkeersbord met rode rand aan het zwaaien was. Onbegrijpelijk maar toch de andere weggebruikers eerder doorlatend.

In documentaires op TV hadden we het al gezien. De natuur biedt hetzelfde schouwspel. Als één pinguïn vanop een ijsschots de zee induikt dan volgt de rest automatisch. Vergelijkbaar dus. Iemand had het goed bekeken en de duchtig zwaaiende man begrepen. Er mocht vertrokken worden en zo geschiede. Alle pilootwagens gingen er vandoor ….. luttele seconden later gevolgd door 135 renners weer gevolgd door de ploeg- en andere volgwagens en al naar gewente als allerlaatste de wagen met de groene vlag….

Amaai das hier weeral een heel epistel en ’t was pertank weer ne koers waar nie veel over te vertellen viel…

Met Camiel, onze gebuur van 72 die ook weer van de partij was gingen we een paar honderd meter voor de aankomstlijn post vatten. Omdat we ze daar beter uit de bocht zagen komen volgens hem ….. Omdat er daar ne café was ja, en de zondagmiddag was het wel geweest en hij had hoog water…
Met de gedachte dat er 9 rondes waren en dat er tussen elke passage wel een 12-tal minuten tussen waren konden we echt niet beter staan. De eersten was om een skoon plekje te reserveren en bij den tweeden waren we al met drieën want er was een Wooper bij komen te staan. Die kende dat plekje ook al omdat het vorig jaar warm en dorstig weer was….. Ze kwamen rap, en niet alleen de coureurs.

Na een ronde of 6 van probeersels van ontsnappingen komt ver na de volgwagens en nadat we net nog iets besteld hadden een groen ventje de straat doorgereden.
Verdoeme ene van ons ….. De jongen had een lekke band gehad en had nog geprobeerd om opnieuw aan te sluiten door van volgwagen naar volgwagen te springen. Het mocht niet baten. Achterblijven op een peloton welke uiteindelijk gemiddeld meer dan 43km/uur haalt .. het is echt niet meer bij te benen.

En wij terug naar binnen. Toen we bij de bestelling het even hadden over de piercings in boven en onderlip van de bar-moeder merkte de Wooper op dat hij deze niet had gezien. Het niet onaardige ding had voor hem nog andere aandachtspunten maar vooral hij zat met zijn gedachten toch meer bij de koers…..



Twee ronden voor het einde trekken we richting aankomstzone.

De laatste ronde gaat in. Het kleine groene ventje met zijn blauw helmken zat op een enkele uitzondering na gans de koers in de achterste gelederen. Allez toch op de plaats waar het peloton ons voorbij snelde. De zeer hoge snelheid liet niet toe dat er langdurige ontsnappingen waren. Laat staan een ontsnapping die zou gedragen hebben tot het einde van de wedstrijd.

Een massa mensen wacht gespannen aan de aankomstlijn op de pilootwagens. De speaker annonceert een valpartij, een massavalpartij waar (uiteraard) veel renners bij betrokken waren. Het werd stillekes. Mijn tikkerken gaat weer boven de 180….Niet al te goed voor mijne leeftijd.

Daar komen de renners de laatste bocht uitgevlogen. De snelst wint … Ik tel één, twee, drie groene ventjes, allen zonder blauw helmken….

Het tikkerken gaat nog iets hoger. Sport is gezond wordt er dan beweerd, ja mijn oor zeg…

Door de valpartij is het peloton in stukken gescheurd. Daar komt een tweede groot peloton. Ze zijn aan het spurten. Onbegrijpelijk, een wagen van de organisatie blijft aan de meet staan omdat een official moet uitstappen… Het tweede peloton kan een aanrijding nipt vermijden…

Een pak van mijn hart, ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zit halverwege in dit groepje.

87^ste op 132

08-09-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

woensdag 26 augustus 2009

Tijdrit te Adinkerke.

Een hele bedoening daar in Adinkerke. Amaai zeg.

Ten was niet simpel om er te geraken. Ze annonceerden een beetjen goe weer en dit was net genoeg om reeds van ver op de autostrade plots in de file te moeten gaan aanschuiven. Heel veel klein pagadders hadden het idee om samen met broers, zussen, pa’s en ma’s en/of stiefpa’s en stiefma’s en grootmoes en opoes en waarschijnlijk ook nog tantes en nonkels net dienen dag naar het gerenoveerde Melipark af te zakken alwaar momenteel Plopsaland gevestigd is.
Heel veel volk dus om de Samson en zijne Gert te gaan bekijken.

Eirg hiel eirg, in de plaats van al die klein mannen ecologisch op te voeden en met den trein tot Adinkerke station te rijden en dan twee halve stappen te voet te gaan, zijn die allemaal met den auto daar naartoe getrokken. En wijle dus ook. Ge kunt u voorstellen, der was omzeggens geen verkeer want iedereen stond stil.

Een ommeken maken hielp niet veel, of het nu van noord of zuid of oost was we hebben het allemaal geprobeerd, ten hielp niet veel. File is file. Studio 100 zal dienen dag goej zaken gedaan hebben …

Van het Westen komen hielp niet veel tenzij ge met den boot kwam…. Adinkerke ligt aan de zee of toch ongeveer, der ligt nog een schoon stadjen tussen. Het doet me denken aan de tijd dat die van ons in ’t hospitaal werkten en der ene met Alzheimer aan het roepen was. “Oostende, Bredene, Nieuwpoort, Den Haan, Hokke Kneist …” tot er een collega verpleegsterken de kamer in vloog en vroeg “Wat scheelt er hé Lowietjen?" en onmiddellijk der verbijsterd deraan toevoegde "Maar jongsken toch gebt gans uw bed onder gekakt. Kont ge de panne niet vragen”. Waarop Lowietje : “kwist davvet oen de zie lag mor konder nie op komen!”
De Panne dus.

’t Was dus een ietwat aanschuiven maar op de parking aangekomen konden we ons met dank aan de ploegmakkers op een gereserveerd plekje installeren. Het parcours wordt verkend, nadien wordt op de rollen (luidkeels door de papa aangemoedigd) verder opgewarmd.

"Allez Michiel vooruit ... legda in de droeien... nie frein'n geef moer bozze"

Een tijdrit is ietwat anders dan een rit in lijn. Iedereen vertrekt op een vooraf aangegeven uur. Klokvast. Het vertrek van ons klein groen ventje met het blauwe helmken was voorzien om 13u38. Per ploeg werden een beperkt aantal renners toegelaten. Die konden meedoen in de “Beker van Belgie”. Elk lid van de club zou om de 29 minuten vertrekken. Er waren immers 29 ingeschreven ploegen en elke minuut vertrok een renner. das nie moeilijk te tellen laat staan te verstaan hé. Daarnaast waren er nog een 50tal individuele inschrijvingen in het kader van de topsportcompetitie. Zegge een gezamenlijke wedstrijd omdat een tijdrit nu ook niet alle dagen georganiseerd wordt.

Het parcours was vrij eenvoudig. Vanuit een meer bevolkt kort bochtig gedeelte werd opgedraaid naar de polders waar op een breed recht stuk weg van wel 5 kilometer (tegen de wind in) moest afgelegd worden.
Na een heel grote lus in kleinere wegen, keerde men terug naar de grote weg om weer richting bewoonde wereld te fietsen.
Afstand bijna 17 eenzame kilometers.

Ik had het parcours met de fiets verkend en opgaand tegen de wind in botsend, ten was niet te doen. De weg liep ook al niet vlot in het terugkomen. Het lange rechte stuk bleef maar duren, der kwam genen eind aan...

Compleet murg ben ik van het fietsken afgesprongen ….. amaai wa was da? …. De wind en het onzacht rijden zou wel wat slachtoffers maken, zeker bij hen die de krachten niet konden doseren.

den onzen klaar voor de rit,
geflankeerd door de swanjuir van den dag.

Voor het vertrek werden de fietsen gecontroleerd. De lengte van de fiets, de plaats van het zadel allemaal zaken waar een normaal mens niet bij stil staat, maar 't werd wel gecontroleerd.
Hier en daar werden door de officials opmerkingen gemaakt. Ook bij Michiel maar drie minuten voor de start kon daar niet veel meer aan verholpen worden. Bij mijn weten werd niemand echt uit de competitie geweerd.

Het vertrek gebeurde op een verhoog. De schuine plaat naar beneden zou onmiddellijk een goede “startsnelheid” geven.
Een biep op 30 seconden. Michiel zit klaar op de fiets schoenen in de klikpedalen. Iemand van de organisatie houdt hem aan het zadel vast. Dat is wel van doen. Hij kan wel wat surplassen, maar niet overdreven lang ….

Biep nog 10 seconden, het computerscherm die de tijd aangeeft springt op rood bij 5, de official geeft met de vingers 4, 3, 2, 1. Michiel vertrekt.
En wij met de volgwagen der onmiddellijk achteraan. Yip, met de volgwagen. Die van Parike hadden het geluk om een eigen volgwagen achter hen te krijgen. Hierop werd een reservefietsken gemonteerd voor in ’t geval ze onderweg panne zouden hebben. De echte grote jongens doen dat ook zo en waarom onze toekomstige Eddy Merckxen niet.

Alles geven van in het begin.

Michiel vliegt er onmiddellijk in. Om het dorp uit te rijden moeten een paar gevaarlijke haakse bochten genomen worden. De sportbestuurder van dienst met de micro in de hand schreeuwt het uit. ‘”schakelen”, “links”, “optrekken”, “allez alles geven” . Ik mocht als passagier mee en zat er bij met een klein hartje, maar zag dat het goed was.

In het rechte stuk zien we de minuut voor hem gestarte renner een paar honderd meter voor hem uit rijden. “allez ge hebt een mikpunt, rijdt er naar toe” wordt in de micro geroepen. Na geen 4 kilometer wordt de voorganger ingehaald, voorbijgestoken en ter plaatse gelaten.

“Goe bezig goe bezig, tempo aanhouden” klinkt boven de wagen. Ons klein groen ventjen met het blauwe helmken rijdt goed, hij baant zich een weg door de tegenwind. De snelheidsmeter gaat tegen de 45.
“Ginder voor u rijdt er nog enen, ge kunt die ook pakken ! ”. “Snelheid aanhouden”.
 In de open vlakte blijft de wind bonken. de renner voor hem heeft een kleine 400 meter voor.

De maïsstengels gaan heen en weer. Ik durf niet te vragen of dees komt door onze kleinen die zo aan het geven is …

We gaan de grote lus in. De voor-voorganger komt dichterbij. ’t Is te zeggen Michiel haalt dienen meter per meter in hé. 
Een motard van de organisatie houdt de volgwagen van de voor-voorganger op. Hij mag Michiel niet hinderen. De wind nog meer op kop. Het is vals plat naar boven. Het tempo gaat iets naar beneden. “Allez allez, niet verzwakken. Pakt hem voor de bocht!” wordt in de micro gebulderd.
Een paar honderd meter verder mogen we de voor-voorganger ook voorbij. Michiel zit weer op het rechte stuk naar Adinkerke dorp. Het gaat goed. Hij verzwakt niet echt en houdt een goeie kadans aan. Door het niet komen opdagen van twee voor-voor-voorgangers heeft hij geen mikpunt meer.

Het aanmoedigen blijft duren. “Allez vooruit, niet verzwakken en goe bezig”. De wind en de afstand eisen hun tol. Het ontbreken van een mikpunt doet er geen goed aan. De kilometerteller is iets aan het zakken maar staat nog boven het streepje van de 40.

In de volgwagen wordt het lollig, er wordt gegrapt en Michiel moest er bij betrokken worden…

Nog 4 kilometer, de micro wordt doorgegeven en in de velden weerklinkt “En rechts boven de bomen ziet u de attracties van Plopsaland !!” Waarop den onzen serieus doorgevend achteromkijkend zijn bezweet gelaat laat zien en terug roept “F..k you Plopsaland”. 
Hij steekt een tandjen bij om van het gelach weg te raken... Van een aanmoediging gesproken.

Één kilometer voor de eindstreep moeten we ons uit de voeten maken. De jager op zoek naar een voor voor voorganger wordt zelf opgejaagd en wordt prooi.
Michiel haalt nog alles uit zen kas om zelf niet ingelopen te worden.

Gelukt, een paar seconden na Michiel komt zijn belager binnen.

resultaat
42^ste op 132 (beker van belgië)
50^ste op 171 (alle deelnemers)

27-08-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

laatste verslag van de vierdaagse.

Iedereen moe …. en niet alleen de koereurs ….

’t Is wel geweest.

We bewonderen de jongeren die alles zelf moeten klaarstomen om naar een wedstrijd te vertrekken en daarenboven alles weer moeten uitpakken na de wedstrijd.

4 dagen lang.
Sjappoo. Neen, da’s geen Westvlaams. Voor die dat dees niet verstaan : Hoed Af.

Meulebeke, met de nodige wegenwerken in de omtrek was het dorp moeilijk bereikbaar. Ttz de madam van de GPS stuurde ons hierdoor van hier naar ginder… Toch is iedereen er tijdig geraakt.

Een mooi golvend parcours van 8,5 kilometer en dat moest 8 keer afgelegd worden. Wegens de hitte, men voorspelde 30 graden en een loodzware zon werd er bevoorrading toegestaan. Net zoals de voorgaande dagen waren de papa’s present om de gasten van de nodige verfrissingen te voorzien.

We stonden halverwege een “beklimming” voor een zakenkantoor. In ronde 4 en 5 konden we ons ding doen en gelijk we nu al een paar dagen goed op dreef zijn en bijna professioneel in het doorgeven van drinkbussen mochten we dees vandaag ook weer doen.

Dus wij alles goed in de oren van ons mannen gepeperd.

Halvertwege het bergje staan we in een flauwe bocht naar links. We zien de renners van op 300 meter komen en zien ze nog eens 300meter verder de heuvel opschuiven.

Staan we? Eigenlijk zitten we. We hadden zo een klein opvouwbaar driepikkelken mee. Dat weegt omzeggens niets en als het open geplooid is kunt ge der op zitten. De zak met bidongskens naast ons geposteerd.

Een duidelijk van het leven genietend gepensioneerd koppel dat rechtover woont komt kennis maken en een babbelken doen. Sympathieke mensen die West-Vlamingen.

Afgelopen vrijdag merkten we dit ook al. Een tijdrit gevolgd door een gewone rit. Tussenin een lange pauze. Hier moet wat gegeten worden. Koereurs moeten vooral pasta eten. Maar ja als de pasta al van ‘s morgens in de tupperware dooskes zit is dat ‘s middags koud. Appetijtelijk is anders. Twee papa’s dus op pad.
Een madam wat verder in de straat staat het ganse koersgebeuren gade te slaan van op haar inrit. Een eenvoudig vraagje en we moeten haar naar de keuken achteraan haar huis volgen. Ze warmt de spaghetti’s op in de microgolf. Meneer komt uit de living en een klapje over het wielrennen begint. Claudy Criquielion was ooit bij hem binnengeweest om zich te verkleden om nadien in het dorp een koerske te komen doen. Afgesproken was enkel een paar rondjes te komen doen maar ook niet meer. En ze hielden woord. “Hij is van troi troi troi” begon de gastvrije meneer tot we hem uit zijn lijden hebben verlost door te verbeteren naar Deux-Akren. (Criquielion is ex-wereld en Belgisch kampioen die hier op twee steenworpen in de naburige gemeente woont.)
Terwijl het eerste kommeken spaghetti ver warm gemicrowaved was en het tweede kommeken klaar stond om in het oventje te gaan stelt meneer voor om een aperitiefken achterover te slaan want ’t was ver zijn uur en hij ging er toch eentjen nemen. ’t Was wel al dik twee uur maar een aperitiefken slaan we niet rap af …
Aangezien er geen kosten aan verbonden waren beloofden we bij een volgende gelegenheid nogmaals binnen te springen...

Waren we wat lang weggebleven, ons gasten hadden toch warme pasta.
Gastvrije vriendelijke mensen die West-Vlamingen.

Op de koers zelf ging den babbel ook over de wielrennerij. Beide buurtbewoners hadden de straat overgestoken met een plastieken tuinstoel. Mevrouw was een paar minuutjes later gearriveerd. Ons zien zittend op zo’n gammel driepikkelken zegt mevrouw treiterend tegen haar man. “Edde gi ni verteild dat zo’n stoele 2 euro’s es mor da ze der een pintjen bikrigen?”
Diene man met een Bourgondisch buikje wist niet waar hij het had en was licht gegeneerd enige westvlaamse wetten der gastvrijheid te hebben overtreden . Doch de grotere komfortabele tuinstoel en de frisse pint werden vriendelijk afgewezen gezien de kompanen in aantocht waren. Een ronde of twee verder zouden we toch opnieuw richting dorpskern verhuizen.
Jammer voor meneer want die bleef “droog” achter terwijl we die bidongskes feilloos aan de koureurs doorgaven. Geen accidenten deze keer. Geen “misvattigen”.

De ogen van meneer en mevrouw waren gericht op onze bevoorradingstas waarin een drinkbus of 10 fris wordt gehouden. Enige curieuze bevraagstelling kon niet achterwege blijven. “est we allemoel zjust wa in die pulle zit? want die jonge gastjes kommen ier nogal zeire deur?”
Toen we meneer vertelden dat hij met één sloksken van de inhoud van een bus genoeg zou hebben om zijn vrouw gedurende de komende drie dagen te ambeteren glinsterden zijn ogen.
De ontnuchtering volgde even erna. Er zijn verhalen van trappisten en stout met een ei in de drinkbussen en kampioen Freddy Maertens reed zelfs op champagne, maar wees gerust in die van ons ploegsken zit enkel fris plat water. Proeven hoefde zelfs niet meer….

Elke ronde hadden andere renners het voortouw genomen, maar meer dan 150 meter voosprong heeft niemand echt gehad. Er werd opnieuw snel gereden. Meer dan 42km/u gemiddeld over de ganse wedstrijd. Beresterk moet je zijn om hieruit weg te raken en weg te blijven.
Niet vergeten het zijn nieuwelingen … nog geen juniores, nog geen beloften en zekere geen professionals. Hoewel, ze kunnen de bidongskens al goed aannemen…

Ons klein groen ventje met dat blauw helmken had in het begin van de koers flanellen benen en bengelde meerdere ronden achteraan in het peloton.

De voorlaatste ronde. We staan 200 meter voorbij de eindmeet net voor een scherpe bocht.
Twee man hebben 100meter voor. Het peloton passeert. Michiel zit in vierde positie. Hij is van gans achteraan naar voor opgeschoven. Extremen, te ver van achter, te ver van voor …

8,5 km verder en een 12 tal minuten later bij de laatste passage is het peloton compleet uit elkaar getrokken. Ik hoor in de verte de speaker en “massale valpartij” komt vaag boven het gesupporter van de omstaanders. “e pak geval’n” hoor ik enkelen zeggen.
Geen Michiel in de eerste groepjes, ook niet in het eerste peloton en ook niet in het tweede. Onze tikker klopt wat harder. "Ten es nie waar hé. Ligtem der weer bij?" stel ik me te vroeg de vraag. Daar komt hij met ploegmaat Ruben afgestormd. Beiden sleuren een groot peloton achter zich. Los daarvan komt de Amerikaanse kampioen afgevlogen. Blijkbaar was ook hij weer één van de ongelukkigen.

De aankomst. Eerst een klein groepje van 8, geen 10 seconden later een tweede groepje. Net daarachter een aanstormend peloton.
300 meter voor de aankomst werd in volle spurt een hergroepering tot stand gebracht. Te laat om nog door te schuiven naar een betere plaats.

We zijn content dat hij ongeschonden deze afleveringen heeft doorgemaakt.

resultaat 60^ste
eindresultaat over de 4daagse 53^ste op 132.

25-08-2009, 15:40 geschreven door verslaggever  

Derde dag, vierde wedstrijd van de vierdaagse.

Miljaar, gisteren ook al weinig geslapen, niet door de cola, maar om ’t verslag af te krijgen.

Amaai zeg, de inspiratie was niet zoek, dat niet, maar de vingeren werden moe … da was op den duur twee keer stoempen op een toetsken en drie keer zoeken naar den backspace. In ’t Westvolms de “Kerekewere”.

Vandoage ister nie vele te bekommentarjeren. ’t ware eijgintlik ne soaje koers. Een ontsnapingstje van etwa goej koereurs, mor da hing ni deure. En ne spirt veu diste plekke. En den irst’n ad gewun’n. Dien eet de bloem’n hekrehen soam’n me de piepers van een keune.

Gelieve enige verschoningen in acht te willen nemen, de grammatica en het vocabularium is nog niet compleet…. De 4daagse duurt wel lang genoeg voor de koereurs en de entourage maar om het Westvlaamsch onder de knie te krijgen moest de cycling tour enige dagen zeg maar weken langer moeten duren. De gewente zou ook al veel doen in de administratie, maar buiten het feit dat we maar met 5 meer zijn nemen we de andere zaken er met de glimlach bij.

Onderschriften gaan we niet gebruiken, de verklaring volgt ongetwijfeld in de rest van het epistel. Ge zult het moeten doen enkel met wat tekst want de verantwoordelijke voor het portrettenmateriaal zit ergens op een familiefeest.

Vandaag was de afspraak in de Hoogstraat te Deerlijk aan het Sportcentrum, terug te vinden midden in het centrum van de gemeente. Iemand van de blauwe garde met streep op de broek en een potsken op zijn hoofd stuurde ons een door bomen belommerde parking op. Bleek dit eigenlijk de parking te zijn van het bijna aanpalend ontmoetingscentrum alwaar een bbq-feestjen aan de gang was. De geuren kwamen onze neuzen tegemoet … Verdekke, dat op een zondagmiddag as terwijl as dat we al een paar dagen omgeschoold waren tot spaghettivreters. De verleiding was groot …. maar net niet groot genoeg….

Toch stonden we er beter dan op de parking van het Sportcentrum zelf. Dat was een grote binnenkoer waar het met de hoge middagzon lekker koekenbak zou worden. De ploegmakkers waren ook mooi op tijd en konden dus ook genieten van de ‘parkingvergissing’.

Het hoekig en bochtig parcours voorspelde niet veel goeds. Vooraan in de groep starten was van groot belang. Wie achteraan verzeilde zou wel eens nooit meer vooraan geraken en vele krachten verspillen wegens na een haakse bocht telkens opnieuw moeten optrekken.

Der werd weer gevlamd van in het begin. Via de koersradio kan je het verloop beter volgen. Koersradio ja! Bij die grote koersen is er rechtstreeks verslag van op de moto. Zo kunnen zowel de speaker van dienst maar ook de koersdirectie en de begeleiders in de volgwagens het koersgebeuren nauwgezet volgen. Als ge dan zelf zo’n ontvangstapparaat hebt, dan kunt ge eigenlijk de foetbal-wedstrijd in het naburige dorp gaan bekijken en toch nog de koers volgen.

Niet dat we zo’n ding hebben, maar sommigen hebben dat zo luid staan (ook al om op te vallen) dat de ganse buurt mee kan volgen. En zeg nu zelf waarom zouden we die zotte kosten dan moeten doen ?

De ene ontsnappingspoging volgde de andere op. Het tempo lag zeer hoog.45km/u de eerste 20 kilometer. En dat de derde koersdag. Het zou er niet op verminderen. Het peloton kwam meerdere malen op een lang lint voorbij. Ondanks de hoge snelheid blijven die van ons verstandig in de buik van het peloton zitten.

In de 5^de ronde is er een ontsnapping met 9 (zeer sterke) renners. Aan de bevoorradingspost rijden ze minstens 50km/u. Mochten ze hun armen hebben uitgestoken, gegarandeerd dat ze als een vliegerken waren opgestegen.

Maar gotfer, en het werd in de briefing nog zo benadrukt, geen Wooper bij de ontsnapten. Het is jammer, stel dat die voorop blijven. Daar gaat dan weer het ploegenklassement maar ook de schoonste prijzen. De koplopers blijven in zesdeversnelling rijden. Ik wil dat hier vergelijken met nen otto hé. Met nen otto met zes vitessen. Op een veloken staan er meer, maar ’t zal wel het grootste verzet geweest zijn wat die mannen op dat ogenblik aan het duwen waren. Amai zeg. Ze rijden 32 seconden voor.

Het peloton laat echter niet begaan. Het ploegenspel primeert. De gele trui, de groene trui en de witte trui zijn in gevaar. Er wordt gevlamd. De voorsprong of is het achterstand slinkt. Seconde per seconde.

Ronde 6, 7 en 8 mocht er bevoorrading gegeven worden. Ons mannen verspreid in het peloton nemen gretig de drinkbussen aan. Ook andere begeleiders staan molenwiekend met de gekleurde bidons te zwaaien. Wat is het gevaarlijk. De lege bussen vliegen in het rond.

Heel gevaarlijk. Een lege bus rolt doelloos over het wegdek. De renners kunnen ze nipt ontwijken. Of toch niet iemand rijdt er pardoes over maar valt gelukkig niet. Door de druk op de lege bidon wordt het deksel weg gekatapulteerd. Een renner krijgt het op de bovendij en schreeuwt het uit. Geen erg, er wordt verder gekoerst.

Het peloton hergroepeert. Niemand raakt nog weg. Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken zat gans het koersgebeuren in de tweede helft van het peloton. Ondanks de goede swanjasies van kine Antoine blijft zijn gat zeer doen. De benen waren nochtans goed. Mare we kennen hem. Met zijn laatste krachten zal hij wel nog iets proberen. Hij sterft nog liever op zijn fietsken dan te moeten opgeven. Een bijterken. En hij had beloofd ik doen nog iet. Pijn of gene pijn.

Voorlaatste ronde. We verplaatsen ons richting aankomstzone. Als de wedstrijd voorbij is moeten ze een cola drinken. Suiker weet je. Met een Woop-truitje hoog de hoogte in wordt aangegeven waar de renners straks naar toe moeten. We geven ze een laatste aanmoediging.

Het wordt een massaspurt. Michiel komt vrij vooraan binnen. Moeilijk in te schatten omdat we een goede 100 meter na de aankomst met de colabusjes klaar staan. Hij passeert me als tweede wooper.

Zijn bezweet verhaal : “gotfer, miljaarde, op 2 kilometer van den arrivé rijdt er ene van Balen weg. Ik zit in 20^ste positie. Ik zeg tes de moment en ik zet aan. Ik kom bij diene gast en we hebben 50 meter. Die van Bodysol proberen het gat toe te rijden. In de scherpe bocht aan het tankstation kunnen we met twee de bocht aan. Het grote pak neemt meer risico. Ze schuiven onderuit. Ook de groene trui gedragen door een Amerikaan gaat tegen de vlakte. We hebben nog steeds een klein gaatje op het aanstormende peloton. Nog 1 kilometer. 200 meter voor de laatste bocht worden we gegrepen. Ik blijf geven…”

Resultaat : 38^ste

24-08-2009, 22:33 geschreven door verslaggever  

Tweede dag, derde wedstrijd van de vierdaagse.

Gisteren nacht weinig geslapen.  Wat wil je.  Wetend dat ge ’s anderendaags paraat moet staan omdat ge met de coureur van iets voor de noen de baan op moet, dan kom je natuurlijk nuchter van de vrijdagse repetitie van ons harmonie omdat je de godganschen avond cola hebt gedronken.

Neen, anders is het ook nuchter (of toch bijna) want den tijd van de  fanfare van honger en dorst is reeds lang voorbij. Mensen die de harmonie kennen en naar onze concerten komen weten dat. Der wordt muziek gemaakt evenwel op nen plezanten toon.

Goed, het gebeurt uitzonderlijk nog eens dat er wat uitspattingen zijn maar dat is eerder om de traditie in ere te houden. Maar deze keer nix, nix en nog eens nix. Enkel cola.

Echter, als er iets is waarvan ik de slaap niet kan vatten, dan is het cola. En wat kan ne mens dan nog meer doen dan zijne PC openzetten en een verslag schrijven tot een stuk in de nacht …. Zeg zelf.

Ja, laat ons zeggen dat de nachtelijke bezigheid een verschuiving van werkuren zou geweest zijn. Vroeger in bed betekent steevast vroeger opstaan om des morgens vroeg een epistel neer te pennen. Dees enkel en alleen om de supporters op de hoogte te houden hé ….

‘k Moet eigenlijk zeggen, deze keer is het niet anders hoewel … de cola werd vervangen dor een lekker slaapmutske…

Vandaag dus, Rekkem, even beneden Kortrijk grenzend aan Frankrijk en vlak tegen Moeskroen of is het Mouscron (dees hangt er vanaf van welke kant ge het bekijkt).

Het parcours wat meer dan lichtgolvend maar volgens een enkele coureur meer bergaf dan bergop zou wel eens voor wat schiftingswerk kunnen zorgen.

(eddet gezien? bergop en der staat nix van over de Rik zijn ‘bergsken op’ …. kmoest mij inhouden zijtem, de mens zijne winkel is nog gesloten wegens de conzjee en de mensen zouden voor een gesloten deur kunnen staan … vandaar…. anders stond er hier weer iet over het betere patisseriewerk en het betere koekenwerk… we hebben sjaans, morgen is het ne platte koers ….dan moetek mij niet inhouden…morgen is er geen bergop….)

Diene van ons was giseren als een blok in slaap gevallen en deze morgen stond hij daar als een fris haantje die de wereld ging verzetten. Hoewel hij Abraham nog niet heeft gezien ging hij evenwel gebukt onder een last van wel meer dan 50jaar. De patat op zijn gat van gisteren was nog niet verteerd ….

Kon niet anders, bij nader toezicht stond het midden van de straat nog steeds tussen zijn twee billen…

Enige toegelaten producten van de dopinglijst in acht genomen begon het wat te beteren. Een bijterken laat zich niet doen en met in het achterhoofd dat een boer zijn schuur niet aftrekt voor ne slechte zomer was hij na het verorberen van een stevig ontbijt in zijne pyjama alweer den auto aan het volstouwen. Vandaag was’t iets voor hem en hij zou er een lap op geven. Pijn of gene pijn.

Bij aankomst in Rekkem bleek dat het overgrote merendeel van de uit koers genomen deelnemers (achterop geraakt wegens val of andere) weer werden heropgevist en in de rit van vandaag mochten starten. Ook ons ploegsken kwam gisteren fysisch nogal gehavend uit de strijd.  Echter vanwege administratieve polemieken moest er iemand noodgedwongen aan de kant blijven. Jammer.

Hier en daar zag je aan het oplapwerk van ellebogen en knieën de strijd van gisteren. Het moest een skoon veldslagsken geweest zijn. Ze konden er opnieuw eentje voeren en iets over drie gingen ze van start. Ge kunt het niet geloven, ze vlogen er van in het begin weer in.

De onzen passeert mij en schreeuwt het uit : “KEM ZIER”.

Wat kunt ge der op zeggen als hij ondertussen met de groep al 50 meter verder zit.. Niet veel hé. Hopen dat hij het vol houdt ? Zeker niet. Want forceren mag niet. Het is niet voor de papa dat hij de inspanningen doet en zichzelf kastijdt…

Schermutselingen in elke van de 10 af te legen ronden Hier en daar gaat het licht uit en net als gisteren worden renners ronde na ronde uit de wedstrijd genomen. Er wordt ook gevallen maar veel minder en minder erg dan gisteren.

In het peloton. Plots een klapband van een voorwiel van een renner die naast den onzen rijdt. Tegen een 40 per uur is dat niet evident hé. Houdt u maar recht. De stuurvastheid was evenwel zoek waarop den onzen diene kerel in de ogen kijkt en zegt “Ge gaat hiere toch niet in mij rijen?” waarop de ongelukkige de andere kant afwijkt en even verderop min of meer maar eerder minder zacht de kant van een gracht afrijdt …. mare voor ’t zelfste geld ligt de helft van het peloton tegen de vlakte hé.

4 daagse West-Vlaanderen Cycling Tour.
25 ploegen van 6 renners zouden een mooi peloton vormen, doch 2 ploegen moesten alsnog afzeggen wegens te weinig beschikbare renners.
23 ploegen kwamen dus aan de start van een nooit uitgegeven 4daagse voor nieuwelingen.
5 wedstrijden in 4 dagen want de eerste dag stond ook een ploegentijdrit als proloog op het programma.

De eerste wedstrijd vond plaats te wielsbeke en vanaf 13uur vertrokken de eerste renners van de eerste ploeg. Woop vertrok als 20^ste ploeg om 13u38.

Dinsdag gepasseerd waren we met de geselecteerde renners het parcours gaan verkennen. Het was de eerste keer ook dat er in “formatie” werd gereden. Dit natuurlijk wegens het nog nooit geoefend.
De jongens moesten het echt nog leren. Na de kennismakingsronde werd even halt gehouden en een verbeterde aanpak werd besproken. Wat later gingen de renners opnieuw de fiets op om echt te oefenen.
Rik van “’t Bergsken Op” (ge weet wel, den bakker uit tollembeek, die van die goej koeken – en zedder nog niet geweest, ’t wordt hoogstens tijd, maar komt dan vroeg want ’t zou kunnen zijn dat zijn koeken al uitverkocht zijn omdat er zoveel volk over de vloer komt --) awel Rik dus met de luidspreker boven op de ploegwagen schreeuwde zijn mannen in het gelid. Een paar rondjes werden aan een mooi tempo afgereden. De cadans zat in de pedalen en het wisselen zat er goed in. Mooi, heel mooi voor renners die een dergelijke discipline nog nooit hebben gedaan. We hebben het hier wel over de discipline tijdrijden hé.

De jongens kregen er na een korte evaluatie niet genoeg van en wilden oefenend het tempotoch nog opdrijven. Het zag er mooi uit. De begeleiders heel tevreden, de renners ook content.

De terugrit Wielsbeke-Parike werd met de glimlach fietsend afgelegd. de begeleiders deden de slordige 40 kilometer weliswaar met de wagen …. Maar niet gezwansd hé, ’t was dezelfsten afstand en met dezelfste gemiddelde snelheid hé…

Terug naar de koers. Van de club uit had iedereen al een tijdritfiets om te oefenen en de dag zelf werden ze voorzien van een echte tijdrithelm. Precies echt.
Jongens wat waren ze fier, en skoon!! Of dattet zou helpen moest nog afgewacht worden, misschien een reden waarom op voorhand fotokes werden getrokken ….

We stonden halfweg koers opgesteld en hadden al een aantal ploegen zien voorbij rijden. Weinig ploegen waren half koers nog volledig. Sommige ploegen offerden blijkbaar voor half koers al een aantal pionnen op. Rik de ploegleider koos er eerder voor om met de ganse ploeg gezamenlijk de meet te overschrijden. Niemand overboord tenzij door materiaalpech natuurlijk.

Knap wat die van ons deden, mooi op één lijntje, rik schreeuwde het door de microfoon “GOE BEZIG…” En ze waren goed bezig.
Onze drie eerste jaars en 3 tweede jaars deden het uitstekend. Het Woop vriendenclubje kwam binnen en reed over de 6,6kilometer met een gemiddelde snelheid van meer dan 45km/u.

schoon op een lijntje.

Jammer dat ééntje op een paar honderd meters van de meet moest afhaken met materiaalpech. maar die had omzeggens zo weinig achterstand dat we konden stellen dat de uitdaging om gezamenlijk over de meet te rijden zo goed als volbracht werd.
Woop werd als 10^de geklasseerd in de uitslag.
Ter vergelijking, tussen de 4^de geklaseerd en Woop was amper 10 seconden verschil.
Een knap resultaat dus.

De groepsfotokes mochten dus eigenlijk ook na de koers genomen worden ….

Namiddagrit.
Buiten de start werd en de eerste tientallen meters, werd de namiddagrit op het zelfde parcours gereden. 9 ronden moesten worden afgemaald.
Een goeie 130 renners verschenen aan de start. Het was een nerveuze start. Een nerveuze koers ook, zou later blijken.

Het parcours bestond eigenlijk uit 3 delen, een hoekig begin in het centrum van de gemeente, gevolgd door een heel lang en breed stuk rijksweg van zeker meer dan 2 kilometer, gevolgd door een in de kouters kronkelende, goedlopende doch niet overdreven brede gemeenteweg om zo de laatste 250meter rechte aankomstlijn in te gaan.

En weg waren ze. Reeds vanaf het begin werden er renners gelost. er werd zeer vlug gereden.

Na twee ronden tellen we nog maar 5 woopers. Ééntje, al een gans seizoen goed op dreef komt ver na het peloton achter de volwagen afgevlogen. lek? Gevallen bleek later. Een (gekend) onhandig iemand had in zijn wiel gereden. ’t Is jammer om te zeggen maar in het peloton rijden van die halve garens die onder weg meer naar de skoon mokkes zitten kijken die langs het parcours wandelen. Eigenlijk zouden die kerels beter achteraan met steunwielekes rijden zodat ze niet constant van hun lijn afwijken en anderen de prak in rijden.
Een halve ronde verder staakt onze wooper de strijd. De arm/elleboog deden te veel pijn om de kansen te kunnen verdedigen.

dan eens achteraan het peloton,



dan weer midden in de buik.

Er werd veel gevallen. meerdere keren gaan renners tegen de grond. achterblijvers gaan er onverbiddelijk uit.

Een tweede wooper grijpt halfweg koers bij het overschrijden van de meet met een pijnlijk grimas naar de rug. Ook hij was gevallen en had een pedaal in de rug gekregen van een al even onfortuinlijke deelnemer.

En ons groen ventje met zijn blauw helmken? Die had niet gezien dat een ploegmaat aan de haal was gegaan en was even lustig aan het peloton aan het sleuren… de verontschuldigingen achteraf waren dan ook heel terecht. (en de terechtwijzing ook ).

Meerdere pogingen werden teniet gedaan tot net voor het ingaan van de laatste ronde een holander (de winnaar in lommel) en een amerikaan van de joesteetus naaits van de amerikaanse verenigde statische nationale ploeg van over ’t water voorgoed aan de haal gingen. Ze kregen amper 100meter maar hielden dapper stand. Dienen van de joesteetus naaits van de verdediging van de amerikaans staten heeft dan uiteindelijk bij het overschrijden van de meet gewonnen.. Omdat hij daar als eerste was gepasseerd natuurlijk. Maar der werd wel degelijk achter gekoerst. Dienen heeft dat niet zomaar kado gekregen omdat ze hier bij ons in de Westhoek in 18 en in 45 ne keer de meubels zijn komen redden. Neen, zeker niet. Door de achtervolgers werden er risico’s genomen.

Ge kunt peinzen .. der waren der zodanig veel moe dat ze der met een groot pak zijn gaan bijliggen.

In het dorpscentrum passeert een langgerekt peloton. Wooper één, Wooper twee, een breukje wat verder op Wooper drie …. en den onzen ? nog niet, nog niet …. onderweg bij de mokkes blijven hangen ? Gotfer 't was de moment niet zenne ....

Ten is nie waar hé … een beetje later komt hij de bocht uitgevlogen. Een paar man in zijn zog.

Ik moedig hem aan en hij terug “ik ben gevallen godverdomme …” en weg was hij.

Het moet een goede adrenalinestoot geweest zijn want hij heeft in de laatste ronde nog heel wat goedgemaakt.
Moe was hij na de rit zeker niet, fietske wat geabimeerd, maar die werd in de avonduren al vakkundig gerepareerd zodat hij morgen weer met piekfijn materiaal kan starten.

Hijzelf ? Een snee in zijn duim, en een zeer gat.
Neen, helemaal niet geschaafd. Maar ge kon wel goed zien dat hij pardoes op zijn achterste was gevallen. De boebels van de ruwen termac stonden zowel links als rechts in zijn billen.
Volgens mij is hijdan nog precies in het midden van de weg gevallen.
Zo recht naar beneden, want tussen de linker en de rechterbil werd aan den onderrug een dikke streep waargenomen….

Het was wat moeilijk zitten dezen avond, maar de ervaren verpleegstershanden van de mama heeft met voltaren al enige verzachtende omstandigheden aangebracht zodat hij morgen misschien niet “en danseuse” het ritje moet afwerken.

rituitslag 69^ste
woop verliest twee renners.

22-08-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

zwevezele interclub.

het is pas michiels derde interclubwedstrijd.

in de eerste twee in imde en in st-katelijne-waver (beide vlaams brabant) had hij in het begin moeite om het hoge tempo te kunnen volgen. zeker in de eerste wedstrijd. toch was hij er tweemaal in geslaagd de wedstrijd in het fel uitgedunde peloton te beëindigen.

weliswaar telkens buiten de prijzen. maar wat wil je als er 150 renners aan de start komen heb je één kans op 150 om te winnen …. mocht iedereen om beurt eens een wedstrijdje winnen dan moet je in het slechtste geval 150 keer starten hé …
allez ja kweet wiskundigen en kans berekenen … maar met goej benen en wat koersinzicht en een hele hoop sjaans …. en ge moogt uw armkes dan ook niet te vlug in de lucht steken hé.

gofter dat gaat hem nog lang te horen krijgen ….

allez de koers…

’t was in zwevezele tegen wingene in de west-vlaanders. daar waar ze die varkens allemaal kweken en waar ze die mestoverschotten daar allemaal hebben. ja daar. en wij daar naar toe met gesloten vensters en de luchtverfrissing op non-actief. Echter met den airco op 17graden terwijl een stralend zonneken de veldbloemekes aan het strelen was, ten was niet te doen.  dus wijle weer luchtverfrissing op en vesters af, en ‘kan ’t u verzekeren, in wingene beste, in wingene stinkt het niet… toch niet toen wij der doorreden. en ik moen derbij zeggen ik heb mijnen neus genetisch geërfd van ons ma. en ge kunt nie meer rieken dan uwen neus lang is… kmoen der hier zeker geen tekeningsken bij maken, het stinkt er niet … allez toch nie veel.

144 renners aan de start. en waar zitten die van ons ? yip, het gereserveerde plaatsje gelijk van gewoonte. een spurtje naar voor half koers zou hen wel in betere posities moeten brengen. als de vogels dan nog niet gaan vliegen zijn.

aan de start met nicholas.

na de start wriemelen zich 144 renners door het centrum van zwevezele, 25 ploegen van 6 renners. ja wiskundigen ge moogt mij hier weer eens attent maken dat dees niet klopt maar hier en daar was er een niet volledige ploeg – en daar kan ik niet aan doen hé. de woop-ers waren compleet en dat was het bijzonderste.

de renners worden voorafgegaan en gevolgd door wat auto’s en moto’s van pers en andere officials nadien pas komen de wagens van de ploegleiders met reservefietskes en andere vervangbare onderdelen. een indrukwekkend lange sliert.

Tien ronden van 7 kilometer moeten worden afgelegd. Tien maal de laatste kilometer ingaan, tien maal de eindstreep passeren….
Enigen uitleg voor de leken is misschien wel gepast. De laatste kilometer wordt aangegeven met een rode driehoek. Dat is een rode lap stof in gelijkbenige driehoek versneden en vrij groot, met een basis van wel 50cm en een hoogte van zo’n 70cm. dezen hangt midden boven de weg zo’n 4 meter boven de grond waar de renners passeren. omdat dat stuk stof aan de basis is vastgemaakt is ddor de aantrekkingskracht van moeder aarde de punt naar beneden gericht zeker als er geen wind is.
1000 meter verder dan de vod van de laatste kilometer (ongeveer hé) wordt over het algemeen een streep getrokken. dat is over het algemeen een geschilderde lijn van een paar centmeter breed. hier steekt straks enen (hopenlijk maar enen) één of meerdere armen in de lucht ten teken van overwinning. op diezelfde plek worden ook de prijzen gewonnen. geen 5 centimeter eerder (maar dat weet ons groen ventjen met het blauwe helmken ondertussen al…).
die attributen hé, de vod en de streep, die worden op voorhand geplaatst. kunt ge u anders voorstellen dat er daar enen een lijntje schildert met zijn gat omhoog wijzend naar een aanstormend peloton …. pijnlijk affaire hé….
of dat er daar enen op een uitschuifladderken temidden van de straat staat een voddeken omhoog te hangen as terwijl as dat de koers bezig is …

de gasten weg dus ….

eerste ronden. ons groen ventje met dat blauw helmken achteraan het peloton.

oei telefoon… het gesprek…

- mijn vrouw kon niet geloven dat michiel gisteren der zo onderuit is gegaan… we staan hier in het veld aan het picknicken, welken nr heeftem …
- 89, waar staat ge ?
- in de meiboomstraat. das hier een heel lang stuk weg en ge ziet ze van veir komen
- goed ik ga den toer doen en ga ulle zeker tegenkomen… tot fleus.
en ikke weg te voet, nog niet wetend dak de volle 7 kilometer zou moeten stappen.

mare wiskundigen, ik had een bekken gerekend. ikke 7km aan 5km/u stappen, en de coureurs 70km aan een goej 40km/u. ik zou skoon rond geraken zonder moeite en den arrivé nog zien.

de eerste ronde is afgelopen, het peloton in twee stukken, zo’n 15 seconden er tussen. den onzen in de kop van het tweede peloton. der was gevallen, zeker 40man tegen de grond werd beweerd.. vandaar de breuk. een aantal kleinere groepjes volgen later. verder op een enkeling.

de pelotons smelten samen. 
en ik maar stappen ….

volgende passage, de grote groep passeert. geen michiel te zien. zou ik hem gemist hebben ?
ik bel naar die van ons (die rond den arrivé was blijven hangen)
die had hem ook niet opgemerkt.
ikke gebeld naar ons opgekomen vollezeelse supporters …
jaja hij zit er nog in, maar ze vliegen hier naar beneden jong, niet te doen, niet te doen.
michiel zit midden in het pak. iets meer naar achter.

een ronde verder … en ik ook weer een kilometerken verder hé ….
geen michiel te zien …
ik wacht schoon aan de kant van de weg want die volgwagens … dat die nog barchokken hebben en nie meer blutsen in hun carrosserie … niet te doen. in een straatjen van ene man rijden ze mekander voorbij. ’t is dus best dat ge niet te dicht aan de kant van ’t straat staat. de volgwagens hebben een nummer en die willen natuurlijk hunne stek behouden. hoe meer naar voor hoe sneller ze een renner met pech kunnen helpen.
daar is de groene vlag … geen michiel.

ikke bel opnief naar ons supporters….
- zedde zeker dagge hem gezien hebt?
- jaja aan de linkse kant. hij is een beetjen opgeschoven.
- allez kan zijn. ge zijt zeker hé, nen blauwen helm want er is er nog enen met ne zwarten helm hé.
- jaja nummerken 89 en nen blauwen helm. hij heeft zelfs al eens geroepen en gezwierd...

telefoon van die van ons… ik heb hem weer niet gezien hé …
gofter gofter .. waar zit diene

en ikke maar stappen…

daar zijn ze weer…. nu heb ik hem ook gezien. een klein groen ventjen met dat blauw helmken. ik tel zes woopers. ze zitten er allemaal bij. het peloton is nog 100man groot.

ikke bel om die van ons gerust te stellen …. iedereen content.

allez ikke nog wat gestapt en kom op ongeveer 1300 meter voor den arrivé bij ons supporters.

de madam, fervent supporter geworden en niet vies om op een fluorescerend bloesken en dito sjakosjken een bekken velovet te wrijven is in de wolken met de prestatie.
nog 3 ronden, tijd om ons wat dichter bij de meet te gaan plaatsen.
ik moest echter eerst naar den auto om wat frisdrank en een warme vest te gaan halen. ondertussen zitten de renners in de voorlaatste ronde en komen ze opnieuw aan de meet.

ik kom op het parcours gestapt en krijg telefoon….
- zeg diene van ulle was da ? der zijnder hier 19 gepasseerd en diene van ulle rijdt er alleen naar toe..
- wacht ne second want de eerste passeren hier beneden ik zie ze rijden ‘k gaan lopen tot sebiet.

alleen in de achtervolging op weg naar 19 conculegas.

15 seconden later ons klein groen ventjen met zijn blauw helmken, snijdt scherp de bocht aan.
2 anderen volgen op een paar meter … hij wacht… der wordt geroepen van alle kanten….
wat verderop komt het peloton afgevlamd... gevolgd door een sliert volgwagens.

we moeten wachten…. tien minuten lang….
en al naar gewente staan we een 75meter voor bij de aankomst.

daar komen ze aan…. 19man spurten voor de overwinning…
michiel is er met de kompanen niet bijgeraakt.
een groepje van 6 volgt op een handvol seconden ….

10 seconden later de pelotonspurt… deze wordt gewonnen door een wooper…
michiel zit links vooraan en laat zich vloekend bollen.

zijn verhaal :
“voorlaatste ronde zit ik net iets te ver. en ik wist het hé… ik ben er nog naar toe gesprongen met een paar zijn we tot op 10 seconden gekomen maar we geraakten er net niet bij. we waren met een stuk of 7. der werd gevlamd. bij het optrekken in een bocht hapert mijn versnellingsapparaat, ik moet effen de rol lossen en raak miljaar niet meer bij dat groepken. het peloton kwam afgestormd, ik heb al gegeven wat ik kon…75 meter voor de streep rijden ze mij voorbij, maar ik ben blijven geven …”

de ploegmaten komen hem feliciteren met zijn actie…

na de aankomst en het drinken van de verfrissende suikerdranken oogde diene van ons niet echt overdreven moe. twee dagen koersen na een worden blijkbaar goed verteerd. We zullen wel zien wat het geeft volgende week. dan zijn er 5 koersen in 4 dagen …

eentjen van de speelvogel onderweg :

“ krijg ik daar ne kwak van een hollander, ‘knijp alles toe, vooral mijn voorfrein …. da wiel van achter omhoog natuurlijk, ksmijt da naar links en begin te petaleren recht ne los in neffest den auto van den bond. en ikke tegen diene gast allez tes nix saluut hé ‘k zallet dienen hollander ne keer gaan zeggen.. en ik weer mijne velo op achter ’t peloton…kem dan tegen dienen hollander ne keer vierkantig mijn gedacht gezegd en ik heb hem van de rest van de koers nie meer gezien ….”

resultaat 39^ste op 144.

17-08-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

17-08-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

Zoals geweten heeft onzen oudsten een vakantiewerk in een bejaardentehuis. Werken in de non-profit sector houdt ook in dat er in de weekend moet gewerkt worden. En voor den onzen maken ze dan ook geen uitzondering. Als Mijnheer De Croo in een ouw pekes/mekes-huis wordt opgenomen hoeft hij zich geen zorgen te maken. Der zullen snoens pattatten zijn… want daar wordt in de weekend wel gewerkt.

Maandag had hij één dagje vrij na zes dagen van hard labeur. Als enige wedstrijd voor nieuwelingen was er in Lommel een criterium. Na een telefoontje met de organisatoren werd een plaatsje voor hem gereserveerd. Hij kon er starten. Vriendelijke jonges die Limburgers.

Wij dus naar noord Limburg een slordige twee uur auto en 160 kilometer verder.

3 uur voor de koers een goej portie pasta,
als dat toevallig onderweg is ...
Tja, ge moet er iet voor over hebben.

Het parcours zo plat als een biljart en in het centrum van Lommel was amper 1,8 kilometer lang. Hiervan een goed deel kleine vierkante kasseitjes.

De nieuwelingen moesten 25 ronden afleggen en buiten de normale prijsgelden was er om de twee ronden een klassementspurt. Op het einde van de koers werden de punten bij elkaar geteld. De winnaar kreeg een racefiets van het merk Ridley kado. De tweede en derde zouden verwend worden met een verblijf in Center Parcs Vossemeren.

Zo een criterium met een korte omloop is geen normale koers, daar wordt gevlamd. Net zoals bij de aspirantjes van in het begin vollen tuub. Er staat veel volk langs de ganse omloop van het parcours en er wordt op die coureurkes geroepen en getierd.

28 renners zouden er, als aanloop naar de wedstrijd voor de profs later op de avond, iets moois van moeten maken.

Den onzen stond ietwat onwennig achteraan het gedoe gade te slaan. 28 renners is niet veel, en hij zou wel vooraan geraken…

Vooraan stonden die van Kon.Balen en ook kersvers Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden, ook al zoon van.

Een Lommelse schepen mocht het startschot geven. Maar het pistool liet het afweten. De man probeerde eerst met één hand, dan met twee. Dan kwam er iemand helpen en ging het pistool geduwd door 3 armen de lucht in. Maar geen schartschot, nix. De speaker van dienst, een man met inzicht blijkt maakte een einde aan de pijnlijke situatie door tot groot jolijt van de talrijke aanwezigen, gewoon “PANG” in de micro te roepen. En weg waren ze. Eigenlijk was er nog maar enen weg. De Kampioen diene had niet gewacht op de “NG” van “PANG” om aan te zetten.

En den onzen, diene moest dan nog zijn haar goed leggen en zijn tanden poetsen en zo van die dingen… Allez ge verstaat me wel, ’t lieken van altijd.

Michiel in de buik van het peloton.

Verdomme ’t ging vlug, verschrikkelijk vlug. De eerste klassementspurt na 3 ronden was voor de Kampioen. Het peloton op één lang lint. Een klein breukje in de groep … ons groen ventje met zijn blauw helmken was nog niet kunnen opschuiven en bengelde ietwat achteraan… kwestie verzekerst om het overzicht te kunnen bewaren...

Een ronde verder Michiel zit in 10^de positie. De plaats waar ge alles kunt zien gebeuren. Het peloton lang uitgerokken.


De beste stuurlui staan aan wal.

Camiel en ik hadden aan de streep al genoeg gezien. Het ging er vliegensvlug. Die van Balen, de Kampioen en andere straffe kerels zaten constant op kop aan de meet. Niet verwonderlijk daar stond ook het meeste volk. Hoewel, aan de andere kant van het dorpsplein stonden er ook een pak mensen

En wij op naar ginder. Net op tijd zien we de pilootwagen rijden en tussen de mensen door zien we een klein groen ventje met een blauw helmken heel snel voor de massa schuiven.

’t En is nie waar hé, een criterium en in het begin van de koers …

We bekijken mekaar ... nix aan te doen hé, hij is weer weg ...
Pas 15 seconden later passeert het peloton. Den enen bekijkt den anderen ….  

Alleen op avontuur


en maar rijden om hem in te halen.

Over gans het 1,8km lange/korte parcours stonden luidsprekers opgesteld. Het weergalmde “nr 27, Michiel Vander Beken uit Geraardsbergen aangesloten bij Wielerclub Onder Ons Parike”.

Een ronde verder, Michiel bouwt zijn voorsprong uit tot 25seconden.

Het peloton laat niet begaan. ontsnappingspogingen bij de vleet, maar telkens als de moedige wordt ingehaald valt het even stil. Wegspringen inhalen stilvallen, wegspringen inhalen stilvallen. Af en toe draagt een poging een halve ronde.

De onzen ondertussen stevig doorrijdend rijft de klassementspurten binnen.
Een Hollander (den enigen die gestart was) kan zich loswringen uit het peloton en komt in geen tijd bij Michiel. Achter hen is nog iemand uit het peloton weggeraakt. Een peloton waar vele malen geprobeerd werd om weg te raken.

De hele sterke Nederlander,
in een mum van tijd op en over Michiel.

Michiel duidelijk zijn beste pijlen verschoten klampt aan maar moet uiteindelijk net voor half koers toch de rol lossen. Hij blijft echter deftig verder rijden maar wacht wel op de aankomende achtervolger. In de volgende rondes heeft de speaker het meerdere malen over : "En in Geraardsbergen kunnen ze niet alleen bergop rijden, in een vlakke wedstrijd kunnen ze ook aardig uit de voeten !".  
Had diene speaker nu iets geweten over het "Bergsken Op" (geweet wel van den bakker Rik...) waar onze kleine veel koeken van eet, dan had hij dat waarschijnlijk ook in zijne micro gezegd en had ik het hier kunnen schrijven.... die koeken zijn niet alleen gewoon goed, ze zijn ook goed als ontbijt voor ne platte koers.

Zelfs samen was het onmogelijk om de Nederlander die de koers zou winnen in te halen.

Samen niet sterk genoeg om
de Nederlander bij te benen.

Sterker nog. Het was een koers in de koers. De Nederlander was zo sterk en reed veel sneller dan de rest waardoor hij steeds dichter en dichter kwam op de staart van het peloton.

En het peloton maar jagen achter de twee achtervolgers.

Er werd serieus doorgekoerst. Michiel en metgezel deden elk hun deel van het werk.

We stonden een bekken verdeeld over het parcours, maar die van ons en Camiel trekken dan meestal samen rond.
Toevallig kwam Michiel een aantal keer op dezelfde plaats in het wiel doorgereden. En toevallig stonden zij in de buurt toen er enen van aan de kant “WIELTJESZUIGER” in den onzen zijn richting riep. Kmoet hiere niet vertellen dat diene geen klein beetjen sjaans heeft gehad dat Camiel tussen die van ons en diene roeper stond. 
Als hevige supporter heeft Camiel de verdediging op zich genomen en diene roeper eens een serieuze bolwassing gegeven. Diene meneer en zijn madam zijn met de staart tussen de benen afgedropen! ’t zullen waarschijnlijk geen Limburgers geweest zijn want da zijn vriendelijke mensen …

De koers terug. De situatie blijft onveranderd. De tijdsverschillen tussen de eerste en de rest wordt kleiner, ah ja, want dienen Hollander was het peloton aan het inhalen …

De klassementspurten. Door de paar ronden die Michiel alleen over de meet heeft gereden heeft hij voldoende voorsprong op zijn kompaan. Daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken. Maar de voorsprong smelt als ijs in de zon in het voordeel van de Nederlander.

Nog drie ronden te gaan, de dikke prijzen van de klassementspurten zijn verdeeld.

Den Hollander wordt zeker eerste. Michiel is onbetwist tweede.

Het peloton wordt in de voorlaatste ronde bijgehaald en wordt dus gedubbeld !!!! Van den Hollander een ongelofelijke inspanning en een verdiende winst.

Michiel wordt verslagen in de spurt voor de tweede plaats.

Goed kijken, hier steekt hij zijn armkes niet in de lucht hé.
(hij leert heel snel ...    )

Knap wat hij weer gedaan heeft. Een hele sterke prestatie.
Wat later wint de Kampioen de spurt voor de ganse ploeg uit Balen.

en ikke weer al fier.


nu moete eens weten wat dezen met zijnen hele schonen bloemekee heeft gedaan !
Diene is van het podium gekomen heeft eens in het publiek gekeken en is dermee naar een ferme madam, zijnde zijnen besten supporter getrokken. Daar heeft hij die prachtige bloementuil aan zijn zuster gegeven. 
Die zakte gewoon weg en werd lijkbleek ..... wat kan broederliefde toch skoon zijn hé....

Allez, hij staat weer in de gazet, en op zijn zweet gaan we ons eens goed gaan amuseren in de Vossemeren.

04-08-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

4 centimeter

Wat is nu 4 centimeter als een metsersoog 7 centimeter mag zijn.

Als ge weet dat op de eindmeet de prijzen verdeeld worden kan 4 centimeter een wereld van verschil vormen.

4 centimeter is genoeg om het verschil te maken tussen winst en verlies.

Allez, om u een gedacht te kunnen maken van 4 centimeter, 2 duimen op één genepen is net 5 centimeter en is eigenlijk al te veel.

De dikte van een band van een voorwiel ? ’t ja zo iets moet het zijn….

Is het de onervarenheid of de te zelfzekerheid? Feit is op de meet worden de prijzen verdeeld. Het te vroeg juichen is al vele keren bestraft geweest. Denken we nog maar aan vorig jaar aan de Scheldeprijs toen Tommeke niet kon verliezen en op de meet toch nog werd voorbij gestoken door dat kleine ventje Cavendish van het eiland Man.  Tommeke stak zijn handjes in de lucht bedoelende ‘ hiere fotografen, zet dienen hier mor scherp in ’t beeld ‘. Mare hij was mis.

Groot was toen de ontgoocheling van de beroepsrenner die een beginnersfout heeft gemaakt.

Och kom, dat kan iedereen overkomen. Zelfs de beste.

Een nieuweling zou men het nog vergeven. Daar moeten ze het immers nog allemaal leren. Leren met vallen en opstaan. En van vallen gesproken, daar heeft den onze al teen en tander in meegemaakt en al veel geleerd. En leren juichen… ochottekes ze hebben het rap door….

’t Was me anders het wiekentjen wel, vrijdag kalm, zaterdag iets minder kalm. Ze hadden me bij mijn sjokkedeizen … Een tiental dagen geleden was Abraham gepasseerd. Die dag zelf was kalm verlopen. De avond was het iets straffer, maar da kwam door het bezoek maar ook door het baksken Blauwen Chimay dat een aantal gasten mee hadden gebracht. Kmoet hier geen tekeningsken bij maken hé ….

Maar zaterdag gepasseerd jonges … amai… wa was da ?

Wat vooraf ging : Onzen oudsten had gepland om zaterdag te gaan koersen in Borchtlombeek, maar ik vond dat dezen beter op zondag te Herzele zou gaan koersen …. En ik breng hem met den auto, dus ik beslis J. Zondag werd er gekoerst.

In de week was er toch enige nervositeit en geheimdoenerij te bespeuren …. Had ik iets verkeerd gezegd, had ik iets verkeerds gedaan  ??? of zijn ze iets van plan dak niet mag weten ?? Ik had een flauw vermoeden dat er iets op til was maar wat? In de week een beetjen tegendraads zijn en mijn ogen en oren goed openhouden… ik zou het wel te weten zijn gekomen… maar neen, nix, der was nix en nog eens nix. Een paar linke mails gaven ook al geen klare kijk …. Toch was er iets dat niet zjust was…

Zaterdag dan.
Het door iedere man gekende opgelegde werk in den tuin, begot zoveel te doen en der was nog een strak schema want de laatste weekend solden en ik moest nog een slaapkamer gaan verhuizen ten huize Meerts in Vollezele en nadien werden we bij die vrienden geïnviteerd om der een stuksken te eten …

Nog rap een beetjen tegendraads zijn en het gras afdoen op de middag, dat zou een planning wel dooreenhalen. Maar neen, alles bleef kalm. Allez na een deugddoend doucheken zijn we naar Aalst vertrokken…. Omdatter daar skoon winkels zijn….

Één groot complot was het ! Ik MOEST uit huis op zaterdag. Ik MOEST weg en liefst zo ver en zo lang mogelijk….mare da wist ik pas achteraf…

Met in het achterhoofd de verhuis zijn de soldengangen vrij vlot en snel verlopen. Misschien te snel, want die van ons ging nog een terrasken doen. Iets wat we wel doen, maar niet na een haluurken shoppen….Een goede pint sla ik niet af dus wijle mee.

Moe gezeten waren we op het afgesproken uur om de slaapkamers van Kaat en Dries te herschikken. De verhuis van twee kastjes en een kinderbed zelf stelde eigenlijk niet veel voor en enige argwaan kwam toch weer naar boven tot de kleinste des huizes plots met twee grote schotels vlees te voorschijn kwam. Hier was er dan toch geen verrassing in petto. Het stramien gelijk altijd, een aperitiefken wat eten en onderwijl wat tateren. Een rustig en gezellig avondje stond ons te wachten  …

Toch was er iets niet zo normaal. De ganse verhuis was verre van af en toch MOEST en ZOU het mannenvolk in ’t dorp een pint gaan drinken op de 50sten verjaardag …Christel stond er op. 

Raar want da meisken heeft alles graag onder controle. Daarenboven kregen we geen klein mannen mee om een oogsken in het zeil te houden…

In het dorp enen moeten gaan drinken is dan ook niet normaal…. Mare, ‘k heb het dernet ook al gezegd, een pint slaan wij niet af en ikke mee…

Na een uurken en een paar lege pinten verder een streng telefoontje van het “thuisfront” wijle weg maar … in de foute richting, ’t was niet naar zijn huis  …. En dan voelt ge nattigheid … veel nattigheid … Ze hadden den dezen bij zijn sjokkedeizen ….

Schitterend, Zo goed als in gans de passage in onze gemeente hangen nu van die knal oranje fluorescerende affiches met “50 Cool !”, echter en in plaats van de kop van de schildpad, het hoofd van deze verslaggever ….

Ik had het eerst niet goed gezien maar dan …. Hilarisch !!! Schitterend !!

Ge moet u niet haasten maar kom gerust eens kijken, ik ben niet van plan ze weg te halen …. Ze zijn te skoon (en der zijnder te veel hahahaha). Allemaal opgehangen asterwijl als dammen uithuizig waren.

in gans de gemeente zichtbaar.... 

De mannen en die van ons natuurlijk hadden een verrassingsfeestjen in elkaar gestoken. Vrienden en familie waren er.  Zelfs een afvaardiging van ons harmonie was present.  Ambiaanse…. Eten, drinken, dansen en zelfs een film over het leven van de 50 jarige “Leplubo”. ’t Was compleet. ’tWas af, en dat georganiseerd zonder dat ik er iets van af wist …. Ik dacht dat het mij nooit zou overkomen….

Wat dacht ge ’t heeft geduurd tot een stuk in de nacht… en diene van ons moest ’s anderendaags gaan koersen …. De jongen, ’t zou skoon worden.

Achteraf vallen de puzzelstukskes ineen hé. Vandaar dattem graag had om zaterdag te koersen… en ook al omdak dan zeker ver genoeg weg was. De snoodaards….  Iedereen zat in het complot.

Zondag :

Een grootse bedoening die zondagmiddag in Herzele.  Heel veel volk. “De Ronde van Vlaanderen” voor juniores werd er georganiseerd en terwijl die de grote ronde aan het rijden waren konden de nieuwelingen een afwachtingswedstrijd rijden.

’t Was drukkend warm er mocht bevoorrading gegeven worden in ronde 4 en 5.  De start van de juniores (188 deelnemers) en de nieuwelingen (62 deelnemers) lagen ongeveer 5 minuten uit elkaar. Door de grote bedoening met een 50-tal volgwagens hebben we de start van de nieuwelingen bijna gemist.

Ons klein groen ventje met dat blauwe helmken, inderdaad, achteraan …

’t Waren grote rondes, 5 van iets meer dan 12 kilometer. Hoewel we met het reservefietsken rondreden was het toch verstandig in de buurt van of toch kortbij de aankomstlijn te vertoeven.

Eerste ronde : daar is de pilootwagen. 1 renner op kop, kort gevolgd door dat kleine groene ventje met dat blauw helmken … kort gevolgd door het peloton.

De aankomstlijn goed bergop was hard ook al door de tegenwind.

De speaker schreeuwt het uit “nr 42 Michiel Vander Beken op 6 seconden … die rijdt het gaatje zeker dicht !!!”

 michiel springt naar de ontsnapte renner.

Het peloton zit hem op de hielen. De renners verdwijnen uit het zicht. Niet dat ze den einder voorbij waren, maar als ze een straat inrijden tussen twee huizen, dan zie je ze ook niet meer.

De Woopsupporters hebben de mond vol. De Woopers zijn attent bezig. Mare den onze verschiet nóg eens zijn pijlen in het begin van de koers… Na de koers was er enige bevestiging. “Ik heb geprobeerd om mij in te houden maar ten is mij niet gelukt …”.

12 kilometer en wat meer minuten wachten …

Daar is pilootwagen weer, twee renners op kop. Den onzen is bij de koploper geraakt. Ze zijn weg. De speaker scandeert meerdere malen “Michiel Vander Beken … “.

Den onzen rijdt op kop en doet me teken dat hij zeker niet voluit aan het rijden is. Ondanks de nachtelijke uitspatting oogt hij vrij fris.

Ze hebben 25 seconden voor op het peloton.

 ons klein groen ventje met het blauw helmken op kop van de wedstrijd

In het “Bergsken op” (nvdr reclame ondertussen voor de Rik zijn bakkerij, -- enne baai de wee de taartjes gisterenavond waren heel lekker--), in het “Bergsken Op” dus naar de aankomst probeert iemand uit het peloton weg te glippen maar wordt gecounterd en de benen worden onmiddellijk stil gehouden. De Woop-ploegmakkers doen uitstekend werk. Ze zitten op plaatsen 2, 4 en 8. Een ander zit iets verder op. Ze houden het peloton gesloten. Knap werk.

Een wooper haalt een achtervolger terug.

Woopers stoppen voorbeeldig af.

Het gaat vrij vlug. Het peloton is verbrokkeld.

Die van ons in alle staten “Allez Michiel Allez, … Eten hé…. En drinken hé!”

Hoewel die mannen tegen 40 naar boven vlammen en bijna den draai om zijn heeft hij het wel gehoord. Na de koers wordt er steevast mee gelachen. Zegtem : “Ik zien iedereen op het parcours staan hé, en dan roep ik af en toe ne keer iet hé. En azzek ons ma zie staan dan wacht ik, en elke keer roept ze het zelfste en in hetzelfste ritme hé. Nu doenek met haar al mee. Ik zeg dat ook tegen die in het peloton. Ge moet er niet op letten hé, ’t is ons ma da gaat roepen. ‘En eten hé …. En drinken hé’ “ .  

De aankomstlijn is me te druk en ik trek naar een helling richting Woubrechtegem. In de derde ronde komt alles weer samen. Ons groen ventje zit achteraan in het fel uitgedunde peloton.

In de vierde ronde blijft alles ogenschijnlijk samen.

Die van ons belt. Michiel schreeuwt om drinken. Zijn twee bidonskes zijn al leeg. GSM’s zijn op dat ogenblik wel handig, die van ons belt en ik zet me klaar. Gelijk echte professionals wordt een drinkbus doorgegeven.

De laatste ronde, een groepje van 7 rijdt 25 seconden voor het peloton. Niets is beslist. Op het bergje in Woubrechtegem zijn de vluchters nog steeds in het zicht. Bij die zeven een groen ventje met een wit helmken.

Het groene ventje met het blauw helmken zit halfweg het peloton. Nog een goede 10 kilometer te gaan.

We haasten ons naar de aankomstzone en stellen ons een beetje strategisch op waardoor we de renners bij het binnenkomen van het dorp en een kleine 2 kilometer voor de aankomst in de verte zien rijden.

De pilootwagen neemt de bocht. 2 renners rijden op kop. Ze hebben een 15-tal seconden voor.

Ik merk een groen ventje.

De opa van één van de ploegmaten die even strategisch was opgesteld bekijkt mij..

Een stilte….

Ikke : “der is ne groenen bij !”

Roger : “Ja ik peinzed uk, …. tleek er op dattet michiel was”

Ikke : “ik dacht dattet een blauw helmken was maar ik ben niet zeker”

Roger : “jaja ’t was michiel”

De speaker van dienst bevestigt : “De vluchters van de eerste ronde met Michiel Vander Beken zijn op een paar kilometer van de streep aan de haal gegaan en hebben een voorsprong van 15 seconden !!!” De speaker in alle staten hitst de toeschouwers op…Die van ons kan zich niet meer houden, maar ook mijn tikkerken slaat wat rapper.

Die van ons staat met opa Willy (zie vorige verslagen), Camiel en Patrick aan de aankomst. Ze durft niet te kijken… Van spanning grijpt ze opa Willy zijnen arm … Iedereen half zot. Maar kijken doet ze niet.

De speaker dan weer “Daar komen ze uit de bocht, nog 300 meter”,  eerst zo een beetje kalm maar hoe dichter ze komen hoe hoger en hoe luider zijn stem. Ge kent da wel hé….” Michiel Vander Beken op kop en hij blijft op kop en er wordt gespurt. Zo’n spurt, zuiver naast elkaar. Het is Sam Goossens, neen het is Michiel ze rijden zij aan zij ….”

“’t is Michiel, ‘t is Michiel … Michiel steekt de armen in de lucht … We hebben 2 winnaars roept de speaker. We hebben 2 winnaars”.

Michiel steekt de armen omhoog en de conculega gooit zijn fiets naar voor. Ik zie het gebeuren en 75 meter na de aankomstlijn wacht ik hen op. Ze bekijken mekaar. "Wie heeft er gewonnen?" vragen ze beiden. Niet wetend wat feliciteren ze elkaar met hun overwinning.
 

 
armkes te snel de lucht in ? 

 
Het peloton spurt voor de derde plaats.

Een minuutje later volgt het verdict. De fotofinish heeft aangetoond dat Michiel verslagen werd met een banddikte. De armen werden 1 meter te vroeg de hoogte in gegooid.

Wat volgt is eigenlijk niet normaal. Ofwel wordt de winnaar in de bloemen gezet, ofwel worden er 3 op het podium gevraagd.

Was het verloop van de koers dusdanig abnormaal met 2 dezelfde renners in een ontsnapping in het begin en op het einde van de wedstrijd? Of was de zuivere machtspurt zo indrukwekkend? Of was het omdat de er nauwelijks een verschil te merken was? Maar enkel de eerste twee worden op het podium gevraagd. De eerste krijgt de bloemen en Michiel krijgt uit handen van een lokaal politicus een grote beker. Natuurlijk gepaard gaan met de nodige kussen van een plaatselijke schoonheid….

Ik pink een traantje weg. We zijn hiel fier.

 Skoon hé. 

Resultaat 2^de op 62. Knap.
enne... hij staat weer in de gazet

27-07-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

Mare wij beginnen het verslag op maandag den 20sten juli 2009, een grootse dag.

Ja ik weet het, het was dinsdag koers, maar eerst een vertellingsken over maandag, ne niet onbelangrijken dag, eigenlijk een dag om op te schrijven.

De allereerste werkdag van onzen oudsten. De allereerste dag vakantiewerk.

Keukenwerk en onderhoud in een bejaardentehuis. Hard labeur voor iemand die nog niet echt een ganse dag “gemend“ werd.

En moe dattem was als ik hem ging halen. Hij had zelfs geen goesting meer om met zijn fietske het parcours van dinsdag te verkennen….

Hij moest aangepord worden…. In kilometers was het geen erg, hij had de week vooraf goed doorgetraind, zaterdag een zware koers gereden en zondag was hij met een paar van zijn clubgenoten per fiets naar Maarkedal getrokken waar de kampioenschappen voor de meiskes werden gereden….. (wat mij er doet aan denken dat ik hem in de gaten zal moeten houden omdat trainen wel degelijk en vooral het afleggen van kilometers is… .)

Vooral de parcourskennis was in deze wedstrijd van belang. De “Omloop ‘Het Volk’ ” herdoopt tot het minder goed in de mond liggende “Omloop ‘Het Nieuwsblad’ ” is een klassieker. Gekend in alle categorieën van de wielrennerij. Ter herinnering de Noor Hushovd won eind februari bij de grote jongens.

Bij de nieuwelingen moesten één grote ronde van 57 km en een kleinere ronde van om en bij de 18 kilometer worden afgelegd. Proficiat trouwens aan de organisatie, het parcours was prachtig uitgepijld zodat parcoursverkenning werd herleid tot een niemendalletje zonder GPS-zoekwerk.

Het grootste deel van het parcours lag in de driehoek Gent-Aalst-Zottegem met vertrek op de Markt te Wetteren en aankomst in de kleine gemeente Massemen. Onderweg een geaccidenteerd parcours met de gekende kassei- en heuvelonderdelen en inclusief een paar kilometer lang vrij smalle doorgang van Oosterzele naar Landskouter. Diene van ons zijn oogskes blonken…

Vertrek om 14u30. Hoewel het hier niet gaat om een interclub waren alle sterke renners aanwezig. Met 165 kwamen ze aan de start. Voor de wedstrijd mochten de favorieten ietwat onwennig op het podium komen waar ze door de speaker van dienst vakkundig werden geïnterviewd. Iedereen present al om 14u00 klaar voor de verzetcontrole.

En wie denkt ge dat daar maar liefst anderhalf uur op voorhand was ? En wie dat daar als één van de laatste zich heeft aangeboden ? Yip, dat klein groen ventje met dat blauw helmken ….

Maar goed de wedstrijd is lang …Start dus om 14u30.

Een parcours ongeveer in 8-vorm. Moeilijk om ze meerdere malen te kunnen zien, maar we gingen ons best doen. Met Michiel had ik afgesproken om zeker op een paar vaste “haalbare” punten te staan.

Moeder de vrouw was thuisgebleven omdat die het spurten van hier naar daar niet echt aan kan maar Camiel, ge weet onzen 72jarigen fanatieke wielerfanaat en onzen buurman, was mee. Het zou voor hem een spannend F1-dagsken worden want we zouden ons moeten haasten om ze meerdere malen te zien passeren …

Een paar minuten voor de start wijle weg naar het eerste afgesproken punt …

Ja, het spijt mij, maar ons kleinste zit met haar vriendinneken aan zee en zij is eigenlijk de fotografe van dienst. Als ge zoekt naar fotookes in dees en misschien ook wel volgend verslag dan moetek u teleurstellen …. Ge zult het moeten doen enkel met wat tekst, mare ik gaan mijn best doen om u letterlijk de renners te laten zien rijden. En nog iet, de beeldekes die ge toch ziet zijn gepikt vanop tinternet.

Hetgeen nu volgt is een opeenvolging van : uit den auto springend, “Allez Michiel ! OPSCHUIVEN/ GOE JONGEN” roepend, weer in den auto springend, een eindjen gespannen NIET ROEKELOOS F1-rijend, en Camiel zwetend met opengesperde ogen voor zich uit zien starend. Tussendoor ook reservefietsken in de wagen stekend en natuurlijk ook weer uithalend…

Let wel, beste lezer, ’t was sportief berekend, zonder zotte dinges te doen en er werd rekening gehouden met de geldende verkeersreglementering.

Als er een plakaat stond van overstekende wilde koeien/ padden werd daar terdege bij de besturing van ons gemotoriseerd vehikel rekening mee gehouden.

                                   
                                                    hiermee werd dus zeker rekening gehouden !!


Dees dus meerdere keren gedurende de gansen duur van de wedstrijd.

N9 te Massemen. 1km na de officiële start. Een viertal rijdt lichtjes los van het peloton. Den onzen achteraan soepel meedraaiend (achteraan hé ….)

Oordegem Dries, dezelfde mannen rijden op kop den onzen ondertussen in de klein straatjes iets opgeschoven.

N9 ter hoogte van de afslag naar Vlierzele. We zien ze van ver, Ze kwamen van Impe en op de N9 te Erondegem komen ze rechtsaf breed uit de bocht geslingerd. De vroege vluchters zijn ingehaald. Het gaat licht bergop. Iemand van Kon.Balen probeert weg te raken. Ons klein groen ventje met dat blauw helmken rijdt in derde positie.

Een aantal kilometers verdere te Oosterzele in de Houtemstraat. Het peloton komt aangestormd. Den onze rijdt rond de 20ste positie zoals ik het hem had gevraagd. Heel attent. De groep telt zeker nog meer dan 130 renners. Verdekke diene kerel draait rustig mee. Op zijn gezicht geen tekenen van vermoeidheid.

Betsberg te Landskouter. Twee renners zijn uit het peloton gesprongen. Wie bij deze heren niet zit kan het vergeten.

De Nederlander Danny Van Poppel (yip dezelfsten en nog steeds Nederlands kampioen die zaterdag laatstleden de interclub gewonnen heeft) en Robin Van Goethem ook al niet den eersten den besten. Ze hebben boven de Betsberg al 45 seconden op het peloton.

Ons klein groen ventje met zijn blauw helmken nergens vooraan te bespeuren. De massa roept en schreeuwt de renners vooruit. Den onzen vrij ver achteraan het peloton. Hij roept : “ …iets… “. Het is moeilijk uit te maken wat precies. Noch Camiel noch ik hebben er iets kunnen van maken, maar hij blijft rijden en lost geenszins. Zou er iets zijn met zijn fiets of was er “iets” anders.

Keiberg Westrem, de koplopers lopen verder uit. We staan klaar met het reservefietsken. Het gaat er snel, de straat loopt heel zacht en het gaat er in dalende lijn.

Michiel zit nog steeds achteraan het peloton. We roepen, hij merkt ons niet op. Het gaat behoorlijk snel. Het peloton is verder uitgedund.

Oordegem dorp hier gaat het kassei bergop. Het is de tweede passage. Van Poppel rijdt alleen op kop. Van Goethem heeft de heel sterke Nederlander moeten laten rijden en volgt op 15 seconden.

We staan weer klaar met het fietsken. Michiel passeert halverwege het peloton en schreeuwt om drinken…. voor Nicholas zijn ploegmaat. Hij zwijgt in alle toonaarden over “ …iets …”.

Het peloton is nog 100 renners groot. Nog 18 km te gaan.

Ze moeten een ommetje maken via Smetlede. Wij kunnen nog een spurtje doen.

We zijn net op tijd aan de kruising Klinkaard/Blekte om ze daar nog eens voorbij te zien rijden.

De koploper gaat gezwind door en zal alleen de meet bereiken. (dikke proficiat).

Zijn medevluchter wordt door een achtervolgend groepje bijgebeend. Het peloton zit hen op de hielen (of moet hier het achterwiel gezegd worden?)

Michiel zit in het pak. Eerder achteraan dan in het midden. In de korte bocht van 90 graden remt het peloton enorm af. Een drinkbus kan zonder gevaar overhandigd worden.

Massemen dorp. Het ganse pak spurt voor de tweede plaats. Dan maar wachten, veeeele coureurkes rijden over de meet, den onzen vanachter in het pak.

Het relaas van het groene ventje met zijn blauw helmken : Kzat goed en had goej benen, maar van in Oosterzele kan ik mij achteraan plots niet meer verzetten. Kem altijd op diene zelfde steek moeten rijen. Bergop bergaf, optrekken…. Amaai men benen. Als ik mij verzettegen dan sloeg ik altijd door. Ik ben bijna gevallen… Ik had genen tijd om van velo te wisselen... Op de grote baan in Wetteren bennek kunnen opschuiven en zat ik in de eerste 20 maar jong plots kwamen ze daar van rechts, zo ne grote walm … ik ben niet meer vooraan geraakt. En ja in ’t klein straatjen hier naar de aankomst was er geen mogelijkheid om voorbij te steken.

71^ste op 165.

24-07-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

Zaterdag moest den onze meedoen in de interclubwedstrijd te Sint-Katelijne-Waver. Een grote wedstrijd dus waar de 25 ingeschreven ploegen slechts 6 renners mochten afvaardigen. Een aantal ploegen waren niet compleet en er kwamen 145 renners aan de start.

Het was Michiel zijn 2^de interclub. Toch nog een vreemde bedoening dus. Hij was zeer zenuwachtig bij het vertrek. Niet bij de wedstrijd zelf, maar bij het vertrek thuis. 'k Wil dermee niet zeggen dat hij op de pot zat want het vertrek bij het vertrek is meestal mijn vertrek. Das steevast gereserveerd omdat het beter voorkomen is dan genezen...., allez ge verstaat me wel de pa is ook af en toe ne keer opgewonden … maar allez ’t weer nie dat dak wil zeggen. Michiel was dus zemelachtig. nem ’t is ter uit.  

Michiel was eerder ambetantig omwille van het vertrekuur. Hij zat ermee. Zouden we op tijd komen? De wedstrijd zelf begon om 14u30 en we moesten er van de ploegleiding al zijn om 13u00. Dit kwestie van de reservefiets op de begeleidende wagen te zetten en een briefing te krijgen over de te volgen tactiek.

Sint-Katelijne-Waver, het was niet nodig om onze wereldbol boven te halen, dat ligt boven mechelen. Al waar de hoofdzetel ligt van mijne werkgever.  Een uurken en een kwart rijden zonder verkeer. ‘k Had het deze keer weer goed ingeschat. (gelijk altijd zenne want we zijn nog nooit met den arrivé toegekomen .. een sjaans hé)

6 groene mannekes aan de start waarvan ene met nen blauwen helm….

Over de koers zelf valt niet veel te vertellen, we hebben amper iets gezien. één grote ronde, gevolgd door 7 plaatselijke rondes.

Normaliter rij ik met het reservefietsken rond en doe het parcours één à twee keer en zie ik de renners op verschillende plaatsen. Nu stond het fietsken boven op de volgwagen en moesten we noodgedwongen aan de kant van het parcours blijven staan.

de pilootwagens, de politiebegeleiding,
25 clubwagens, die het grote peloton volgen.
precies echt, gelijk een echte profwedstrijd.
niet alleen het grote aantal renners,
maar de ganse sliert er achter is vrij indrukwekkend.



je ziet hem niet, maar rik zit achter het stuur.
 

We hadden postgevat  ongeveer een kilometer voorbij de start. zo konden we toch al merken hoe “goed” hij zich onmiddellijk positioneerde  …..

Drie pilootwagens met rode vlaggen en politie op de moto kondigden de kop van de wedstrijd aan. Ik schat 130 renners dan dat groene ventjen met zijn blauw helmken gevolgd door nog eens 14 dapperen. samen zal dat verre 145 zijn zeker ?

Neen neen, niet gelost …. gewoon gelijk ne generaal van achter de linies de troepen overschouwend …
Tja den tijd van michiel rijdt alleen, het peloton is  weggesprongen is al lang verleden tijd ....

Hoeveel koerskens zijn er al geweest  ? En elke keer zeg ik het hem minstens 10.000 keren ….. vanachteren en van vooren...

Goed een aantal ronden verder is hij toch al een aantal plaatskes opgeschoven en zit hij midden in het pak.

Ondertussen waren er al een aantal van onder getrokken. Hieronder de Nederlandse kampioen. Ene “Van Poppel”. De naam zegt u waarschijnlijk nog iets. Yip, dezen is de neef van en het koersen wordt er waarschijnlijk met de grote lepel goed ingeduwd.

Ere wie ere toekomt. een paar ronden voor het einde laat die de tactiek van Joop Zoetemelk achterwege en trekt er alleen op uit. Voor het tempo wat die gedurende kilometers aanhoudt kan ik alleen maar mijnen hoed afnemen. Sjappoo.

Uit een jagend peloton zijn er nog een paar heel sterke kerels weggereden maar die konden het gat op Van Poppel niet meer dichten.

Den onzen ? Op de plaatsen waar ik stond zag ik hem eerst achteraan het peloton dan in het midden, maar eerder in het tweede deel, maar ook eens vooraan het peloton.

Naar zijn zeggen zou die in de eerste ronde wat geprobeerd hebben door meer dan een kilometer een niets beduidend eindje voor het peloton te rijden… en bij de demarrage van het groepje in achtervolging op Van Poppel zou hij ook willen aansluiten hebben maar is op een paar tientallen meters blijven hangen en werd hij terug opgeslokt door de aanstormende massa.

resultaat : 58 ste op 145.

WOOP 9^de op 25 ploegen

22-07-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

12 Woopers aan de start, eigenlijk normaal als Toop (Toekomst Onder Ons Parike) de organisator is.

Gans de club was present op een aantal na want die konden niet deelnemen omdat ze geselecteerd waren voor de 3Daagse van Oost-Vlaanderen een interclubwedstrijd. Diene van ons was er op gebrand om deel te nemen maar de selectie verliep een beetje anders ….

De wedstrijd in Parike is anders ook niet onbelangrijk. Ze is opgenomen in de Beker der Vlaamse Ardennen. Dit is een regelmatigheids criterium op punten en loopt over 10 wedstrijden in zuid-oost-vlaanderen. Zonder aan het klassement te denken heeft Michiel al aan een aantal wedstrijden deelgenomen.

Mare wie Vlaamse Ardennen zegt weet het wel, korte nijdige hellingen. Meestal eerst bergop en pas nadien bergaf …

Een koerske midden in de week? Ja, dat kan, zeker in volle vakantieperiode.

De koers begon om 18u00 en toch waren we om professionele redenen niet in de mogelijkheid om bij de start aanwezig te zijn. De voorbereiding, het opspelden van het rugnummer, het inwrijven van de benen met de warmende zalf, aangeven van drinkbussen, het aannemen van de trainingsvest ….  allemaal taken die iemand anders zou moeten over nemen.

Het letterlijk bemoederen van een 16-jarige sportman net voor de competitiewedstrijd wordt niet zomaar door de kids aanvaard. Voor de koers is diene van ons altijd een beetje zenuwachtig en de goedbedoelde moederliefde kan dan werken als ne rooie lap op ne stier….

Mare, we zijn de kuren in zijn apenjaren gewend en kunnen er mee omgaan…. Die van ons had het begrepen en zou zich in de startperiode beter niet laten zien …

Gelukkig lopen er op deze wereld nog een paar goej zielen rond en opa Willy zal er wel één van zijn zeker.

Neen, opa Willy is niet de opa van Michiel, maar de opa van club- en trainingsmaat Kevin, een eerstejaarsnieuweling die ook al niet slecht bezig is.

Voor de fietskes en de pakken en zakken was er in de grote camionette nog meer dan plaats genoeg en vooraan kan 3 man zitten. Kevin ging ook in Scheldewindeke rijden en een ommetje maken vormt voor Willy geen probleem.
 

Moeder de vrouw, zenuwachtig gelijk alle moeders kunnen zijn, was met de buurman Camiel, ook al een fervent wielerfanaat, naar het koersgebeuren afgezakt. Camiel was in zijn jonge jaren ook nog wielrenner geweest en kent de knepen van het vak als geen ander.

Natuurlijk dat hij van alles op de hoogte is. Camiel is al jaren op pensioen en heeft indertijd met de reserveband gekruist op de rug gebonden nog gekoerst. De tijd dat er gereden werd op Stout met een ei. Ne Flandrien dus. Dat zegt meer dan genoeg.

Zelfs nu nog, en dit op zijn gezegende leeftijd, hebben het veel jongere het moeilijk om in zijn wiel te blijven …..

Opa Willy en Camiel samen … ik moest me dus geen zorgen maken, beide renners werden goe geswanjeerd.

Van de koers zelf hebben we een groot stuk gemist. Niet dat er echt veel te zien was, maar we zijn pas bijna halfweg in de buurt van de aankomstlijn gearriveerd.

Blijkbaar had ons groen ventje met dat blauw helmken het al eens gekund om de benen te strekken en was der even van onder gemuisd.  Maar in die poging had hij het bezoek gekregen van 2 concurrenten die net iets minder snel gingen dan hij had gehoopt. De goede vlucht naar de aankomst moest nog even uitgesteld worden.

Camiel had met hem voor de koers de tactiek doorgenomen….  “Der zijn niet te veel koereurs, en in de twiede ronde vliegt ge der in en als ge met een groepken zijt en ze werken mee, dan zitte in de prijzen. En werken ze nie mee, dan lotte a weer inlupen …. “

En zo gebeurde …

9 ronden waren er, en in de zesde vlogen ze er nog eens in.  Het kleine pelotonnetje brak in twee. Diene van ons en zijn clubmaatje mee in het eerste groepken van 10 coureurs. Beide Woopers heel attent. Der zat wat in …

De 10 rijden snel anderhalve minuut bijeen. Onze kleine zou weer “de gazet” halen.

Net voor de laatste ronde heeft Kevin het wat moeilijk, Michiel drukt het tempo zodat de ploegmaat niet wordt afgeschud.

In de laatste kilometers probeert hij nog een paar keer weg te raken maar wordt telkens gecounterd.

En ge weet in de spurt … geen risico’s met zijn net verkregen babyvelleken hé …

Resultaat : 9^de

09-07-2009, 17:49 geschreven door verslaggever  

Na een goede stage in de Vogezen, en van horen zeggen waarbij den onzen is het niet speels achteraan dan wel weer met wat krachten woekerend vooraan toch wel behoorlijk wat klimwerk heeft verricht was het uitkijken naar deze wedstrijd.

Vrijdagnamiddag waren ze iets voor 4 uur vanuit Frankrijk gearriveerd. De mondjes gingen gretig open. Na 4 dagen deftig trainen (meer dan 360km en meerdere Tour-cols van 1^ste, 2^de en 3^de categorie) was er dan ook van alles te vertellen.

Losrijden na een flink ritje zat er die dag niet meer in. Het zou hem nog wreken …

’s Anderendaags wat wil je, stramme spieren en zere benen. Een koers zaterdag kwam voor iedereen veel te vroeg… Op zondag zouden ze wel eens proberen. De ploeg was een beetje verdeeld, maar de samenhorigheid deed al vlug besluiten : iedereen naar Huise-Zingem, tegen Oudenaarde.

Huise, een dorpje gelegen ten noorden van Oudenaarde, vormde een mooi decor op een zonnige middag. Het parcours was licht heuvelachtig met een korte kasseistrook in het centrum van de gemeente. Verder de kouter in waren er een aantal haakse en gevaarlijke bochten. Het gezigzag door de velden bracht hen naar het hoogste punt van de omloop op een paar honderd meter van de aankomstlijn.

Niet onbelangrijk deze wedstrijd is één van de 10 wedstrijden die meetelt in het regelmatigheids criterium voor de “Beker van de Vlaamse Ardennen”. Hier zouden toch een aantal goede klassementsrijders aan meedoen.

Michiel vond zichzelf nog niet 100% ‘s morgens. De benen waren niet goed. Toch werd besloten te koersen en dit te zien als een “training”.  Hoewel de stage in de Vogezen goed verlopen was en bij het dalen astronomische snelheden werden gehaald zat er bij hem de onrust om opnieuw een periode verplichte rust opgelegd te krijgen nog dik in.

10 ronden moesten er worden afgelegd. Hoewel de belangrijkheid van de koers waren er “slechts” 43 renners aan de start. Woop was goed vertegenwoordigd.

Al van in de eerste ronde was een deel van de ploeg uitgeteld. 2 konden de omschakeling van het klein verzet naar het grotere duwen niet aan en eentje reed lek na amper 1 km.

Jammer, maar het is beter lek te rijden na 1 km dan na 250 m kennis te maken met de aantrekkingskracht van Moeder Aarde.

In de tweede ronde zit Michiel midden het peloton. De warmte doet goed zijn werk, een aantal moeten de rol lossen.

In ronde drie rijden er 3 voorop, daarbij dat kleine groene ventje met dat blauw helmken. 30 seconden later volgt het peloton. Er wordt jacht gemaakt op de vluchters. Er wordt serieus gekoerst.

                    
                                    Sleurend om weg te raken. 30 seconden voor op het peloton. 
                                                         Een medevluchter moet de rol lossen.

Die zeer benen van hem zal maar een verzinsel geweest zijn want met de snelheid dat hij over de kasseien in het centrum van het dorp aan het vliegen was…

De fanfare was inhet centrum duchtig aan het trompetteren en had zoals overal en zeker met zo'n schoon weer al menig gerstennat achterover geslagen. één keer spelen, één keer drinken, één keer spelen, twee keer drinken. En ge weet, schoon liekes duren dan niet lang. 
 
Uit de kopgroep valt iemand weg, Michiel blijft over met een kompaan. Eigenlijk onbegonnen werk maar toch houden ze het 3 ronden lang vol. Een mooie inspanning die later zijn tol zal eisen.

                                                                           Ingelopen door het peloton.


In ronde7 rijden 8 man weg, hierbij 1 van Woop. Michiel verzeilt in een volgend  groepje van 15 renners.

Een ronde verder moet hij daar de rol lossen. Een klein gaatje na een val kan hij niet meer dichten. Heel toepasselijk speelt de fanfare bij een volgende passage op het marktplein de overbekende mars “Over en Out”.

                                                                    Uitgeteld... maar blijven rijden!

Samen met zijn metgezellen hoeven ze de laatste ronde niet meer te rijden. Hij wint het prestigespurtje voor een verre ereplaats.

Lennert wordt in de spurt knap 4^de. Ruben die in de laatste ronde nog uit de achtervolgende groep kon wegspringen wordt 9^de.

Michiel : 21^ste op 43.

05-07-2009, 00:00 geschreven door verslaggever  

Yo,
 

Goe niefs, goe niefs, twee keer dus.

Was het niet met glans, dan was het mattekes, maar onze coureur zal volgend jaar in de 5^de zitten. Ikke kontent en die van ons ook.

Twee maand lang zal hij zich kunnen uitleven. Vooral tijdens zijn vakantiewerk waar hij om gevraagd had.

Van half juli tot half augustus werkt hij als hulp in een bejaardentehuis een paar gemeenten verder.

De aankondiging ad valvas in de school was hem niet ontgaan en hij heeft zich spontaan aangeboden. Één gesprekje met de directie was voldoende om aangeworven te worden. Den uitleg valt niet ver van den boom of zoiets …

Het andere goed niefs.  Zaterdag was het dan zo ver. Na een aantal weken verplichte rust kon weer gekoerst worden.

Mare ’s morgens, ’t weer zat niet mee. Een zwaar plensbui was in de nacht en de vroege ochtend over onze streek getrokken en liet de straten nat achter.

Den onzen niet op zijn gemak had geen zin om wat los te rijden.  De schrik om opnieuw te vallen en daardoor deze week niet mee te kunnen op stage naar de vogezen zat er dik in.

Het is de eerste keer dat dit zich voordoet, maar hij moest toch wat aangepord worden om wat los te gaan rijden.

Door het treuzelen waren de straten ondertussen al lang droog en op “buienradar” was er in de wijde omtrek geen wolkje meer te bespeuren, toch ging den onzen gekleed gelijk ijshockeyspeler een toerken maken.

Als ijshockeyspeler ja, niet dat het koud was, maar stel dattem onderweg een “uitschuiverken” moest maken …dan was een dik gekleed ventje toch een ietsje beter beschermd ….

We hebben hem zijn gedacht laten doen.

Het was een kort opwarmingsken en hij is kleddernat terug thuis gekomen. Niet van de regen en ook niet van het sporten, gewoon van veel te dik gekleed zijn ….

15-06-2009, 00:00 geschreven door verslaggever