Daarnet zijn we aangekomen in Karamea aan de Westkust van het Zuidereiland, het eindpunt van de Heaphy Track die we ondernamen in het gezelschap van John, onze gids, en Kiochi, een Japanse toerist. Er zou nog een vierde persoon meegaan, maar die haakte af. We verbleven de nacht voordien in Takaka, de woonplaats van John aan de noordwestkust van het Zuidereiland en vertrokken vandaar met een shuttlebus langs Collingwood naar het beginpunt van de Heaphy Track, bij Browns Hut. Daarvoor moest dit busje langs hobbelige wegen, door verschillende beken waden, om tenslotte op een stofferige parking te eindigen. Daar hesen we elk onze rugzak op onze rug en zetten met frisse moed de tocht in. Je hebt wellicht het programma gelezen op de internetsite die we al hebben opgegeven. Vier nachten hebben we in een hut overnacht, soms samen met andere snurkers, soms enkel met ons gevieren. Voor het eten zorgde gelukkig John. Andere trekkers nemen dat nog zelf mee samen met lichte potjes en pannetjes. Meestal is het wel lichtgewichtkost wat ze dan meenemen : muesli voor `s morgens, gedroogde maaltijden voor `s avonds en crackers en andere snacks voor `s middags. Voor ons was het betere kost dank zij een ingenieus systeem dat John toepaste : aan elke hut had hij een koffer waarin hij voorraad bewaarde. Die doos van pandora ging hij dan `s avonds openen om een maaltijd te bereiden, en om er de toespijs voor het ontbijt en de picknick voor `s middags te gaan uit halen. We moesten enkel ons plastic gerei zelf meedragen en elk een brood, maar dat minderde uiteraard gaandeweg. De Heaphy Track is in totaal een kleine 80 km lang. Het is een pad dat doorheen de bergen van het woud aan de noordkust van het zuidereiland leidt naar het subtropisch regenwoud aan de westkust. De maori, de oorspronkelijke bewoners, trokken langs een qnder trace, dat de kust dichter volgde, maar dat nog lastiger was. Charles Heaphy, een Britse kolonisator, leerde dat pad van hen kennen en de Britten namen het ook in gebruik om van Nelson te trekken naar de goud- en kolenmijnen aan de westkust. Aangezien het pad te lastig was voor paarden, ontwikkelde John Mc Cae, een andere Brit, een ander trace, en dat is genoemd naar een rivier die de naam van zijn voorganger draagt (en die we ook tweemaal dwarsten over een swing bridge). Een van de hutten is wel naar Mc Cae genoemd.
Reacties op bericht (2)
03-03-2011
en de blaren?
Jullie zitten al goed over de helft hé! En geen blaren na zo'n tocht? Zal morgen weer eens verslag kunnen uitbrengen aan Lieve. En de kat overleeft het nog. Geniet nog van de resterende dagen. groetjes Marcel en Bernadette
03-03-2011 om 22:18
geschreven door Bernadette
kattelam of fit
Hey, blij dat jullie aangekomen zijn. Kattelam of nog redelijk fit, daar maken jullie precies geen gewag van... Toen ik las hoeveel kilometers jullie met rugzak en al voor de boeg hadden, zag ik mama al serieus zweten en papa met 2 rugzakken achterhobbelen. In België weinig nieuws: nog geen regering, maar wel een nieuwe onderhandelaar. Wouter Beke mag deze keer proberen. Groeten, Tom
