Woensdagavond 9 maart verwachten Carol en Maurice ons terug. We vertrokken dus vanmorgen uit Opotiki en zijn momenteel in Whakatane, een veel meer levendige stad dan Opotiki. Zonder de lekke band en de vermoeidheid van de chauffeur waren we, naar nu blijkt, beter nog een halfuurtje verder gereden tot hier. Je kan van hieruit naar White Island, een eiland dat ongeveer 70 km uit de kust ligt, en waar de enige werkende vulkaan van N-Z sputtert. Er zijn twee mogelijkheden waarbij je een geleide wandeling op dit eiland krijgt : per helikopter, maar dat is ons te duur (250 EUR pp), of per boot, maar daarvoor waren we te laat hier want er is maar een afvaart per dag, om 9.15 u. We zien nog wel of we van bij Carol en Maurice hier terugraken voor een vulkanisch slot van onze reis. We maakten hier alvast weer een mooie wandeling aan de boord van de Stille Oceaan, langs een wandelpad met heel wat beziens- en wetenswaardigheden over de Maorigeschiedenis.
Na ons bezoek aan Napier reden we verder noordwaarts naar Gisborne. Daar vonden we voldoende tijd voor wat sigtseeing, oa voor een prachtig zicht op Poverty Bay. In de omgeving zette Captain Cook, de Britse ontdekkingsreiziger, in de 18de eeuw voet aan wal op het Noordereiland. In Gisborne staat dan ook een beeld van hem en van zijn wakkere scheepsjongen Nick Young, die als eerste land ontwaarde. Gisborne gaat er prat op, de eerste stad ter wereld te zijn die de zon van de nieuwe dag ziet rijzen. Het is dan ook gelegen aan het meest oostelijk punt van NZ, Eastland, en het dichtst bij de datumlijn.
Vandaar reisden we nog steeds verder noordwaarts, richting East Cape. Eastland is een ongeschonden streek, waar percentsgewijze nog veel Maori`s leven. De huizen en hoeven zijn er niet steeds van de mooiste. Mag hierin een klasseverschil worden gezien ? We ontmoetten op de State Highway (SH) een hele kudde schapen en koeien op verplaatsing, zeker een 100-tal, onder begeleiding van verschillende Maori`s, te paard of op een quad. De tocht verliep dus langs een slingerende weg, maar langs voortdurend wisselende landschappen : grazige heuvels, hoge bergen, in rijen die zich vaak uitstrekten tot aan de zee. Waar een riviermonding is, glij je naar een dal, en meestal vind je daar een beschut strand. Het sein om opnieuw de voeten te baden in de Stille Oceaan. Vanmiddag picknickten we in Te Anau, waar er zoals in veel van de kleine dorpen waar we voorbijreden, een Maori-gemeenschapshuis is en rijk geschilderd scultpteerwerk te bewonderen is in zijn authentieke omgeving. Vanavond zijn we geland in Opotiki, eveneens aan de Stille Oceaan, maar eerder uitgestorven. Net op tijd, naar bleek. De SH is hier vaak in niet te beste toestand, vandaar een lekke band, die echter nog op de valreep voor sluitingstijd kon worden hersteld in een bandencentrale. Alle zaken sluiten in NZ overigens naar onze normen buitensporig vroeg, om 17 a 17.30 u. Daarna lopen de centra van de stadjes letterlijk leeg.
