Het dorp:
Ik voelde mij totaal vrij... Was voor het eerst in Oekraïne in 1993. Ik was te gast bij een gezin in een klein dorp gelegen op zowat 70 km van Lviv. De eerste jaren verbleef ik bij particulieren in kleine dorpen. Wat mij aanvankelijk vooral opviel was het ontbreken van afsluitingen. Je kon blijkbaar gaan en staan waar je wilde! Alles is er wijds en ik voelde mij er totaal vrij niettegenstaande de erg beklijvende grenservaring om het land in te komen!
Ja de grenscontrole was in die tijd niet alleen tijdrovend maar beangstigend. De vrijheid die ik voor ogen had bleek al vlug niet deze die de mensen droomden. Eenmaal de grens over kom je in een andere wereld! Al je zintuigen vertellen je: dit is Oekraïne, je voelt, ruikt, proeft, hoort en bemerkt onmiddellijk: het is hier totaal anders! De E40 is niet meer dan een slecht verharde baan (KWS) met twee rijstroken, erg hobbelig met vele putten, een minimum aan signalisatie, hier en daar wat markering en s nachts stikdonker. In de dorpen zijn de meeste wegen dikwijls niet verhard (hier en daar steenslag). In de lente worden ze herschapen in modderpoelen en in de zomer zijn ze erg stoffig. Putten zijn er zowat overal en in sommige dorpen is het onmogelijk om met de wagen ter bestemming te geraken. Als het toch lukt bij droog weer ben je nooit zeker ooit terug op een hoofdweg te geraken na een fikse regenbui. Fotos zeggen uiteraard meer:
Wegen in Radenitjie en Michailivitjie:
 
De woningen zijn eerder pittoresk te noemen! Vooral de oude houten woningen zijn erg romantisch en liggen dikwijls verscholen in het groen. Er wonen is iets anders! Vele woningen hebben slechts 1 woonkamer, een keuken en een inkom. In de woonplaats woont en slaapt het hele gezin. In de dorpen waar geen gas voorradig is wordt er nog steeds gekookt en verwarmd met hout. De tegelkachel is gesitueerd tussen de woonplaats en de keuken. Aan de keukenzijde kan er gekookt en gebakken worden. Aan de woonplaatszijde is de kachel bekleed met gebakken tegels die vrij constant door straling de woonruimte verwarmen. Er zijn uiteraard ook woningen die verwarmd worden met gas. In dergelijk geval stookt men de tegelkachel met een eenvoudige gasbrander tot de tegels heet zijn. Het geleidelijk afkoelen van de tegels zorgt voor een aangename warmte en er wordt gekookt op een eenvoudige gasfornuis in de keuken.
Enkel foto's van houten woningen in Radenitjie:
  Interieur:
 
Ik verbleef vooral in Michailivitjie(МИΧАЙЛИВИЧІ), een dorp 5 km van een kleine stad met de naam Roedke. Er zijn veel verschillende typen van huizen dus ook woningen die opgetrokken zijn in steen. Hieronder enkele fotos van het dorp die meer zeggen dan woorden!
Michailivitjie:
Als je op de foto klikt zal je meer in detail de verschillende elementen van het dorp kunnen bewonderen zoals: kerk, gemeentehuis, winkel, verschillende woningen, een waterput
enz.
De stad
De laatste jaren reisde ik met de bus en verbleef steeds in Lviv (Львів). Een grootstad waar anno 2010 zowat alles te verkrijgen is. Aangewezen op het openbaar vervoer was dit de beste oplossing om de verschillende gezinnen te bezoeken die we ondersteunen.
Openbaar vervoer
Vanuit de stad is het immers relatief gemakkelijk te reizen met de bus. Relatief want zonder hulp van Oleksandra (verpleegster in een kinderziekenhuis van Lviv) zou het mij echter veel moeite kosten om de verschillende bestemmingen te bereiken.
Een voorbeeld:
Je wil naar Ivano Frankivsk (Ivano-Франківськ), een provinciestad op zowat 175 km van Lviv, juli 2010. Eerst even te voet naar de bushalte. Een bushalte die evenwel niet aangeduid is en alleen wachtende mensen doen vermoeden dat daar mogelijk een halte is. Als je al weet welke richting je uitmoet en je kent de nummers van de bussen / trolleybussen dan kan je al na enkele minuten er met uitgestrekte arm eentje aanmanen om te stoppen.
We kiezen voor een marsjoetke. Dit zijn kleine meestal geelgeverfde kleine busjes van particulieren die steeds een zelfde traject volgen en niet gebonden zijn aan bepaalde vertrekuren. Van die busjes zijn er bij honderden, ze zijn in vrij goede staat maar zitten/staan meestal overvol. Een rit kost 1 grivna (Гривня) 75 cent (центів). Na zowat 35 minuten stappen we af aan het centraal busstation. Voor elke regios is zo een centraal station.
In het station kopen we onze tikets voor de bus richting Ivano Frankivsk (35 grivna enkele reis). De zitplaatsen zijn genummerd. Dit was al even verschieten! De bus staat klaar en vertrekt stip op het (mondeling) aangegeven uur. Hij stopt in zowat alle dorpen en al vlug is het drummen om alle reizigers in te laden.
De rit duurt zowat 3 uur, het is 35 graden en van koeling is helemaal geen sprake.
Halverwege wordt er even halt gehouden en kan je gebruik maken van een openbaar toilet, een drankje kopen enz.
Centraal autobusstation:
 Overvolle bus:
 Even halt houden een broodje kopen en
 naar het toilet!
We komen na zowat 3 uur aan in Ivano Frankivsk. Nog even stappen en we zijn op onze bestemming. Het is alweer een jaar geleden dat Ola (moeder van een ernstig mindervalide meisje van nu zowat 22 jaar) ons met vreugde in de ogen verwelkomt.
- Zie: Op bezoek bij Ola (nog in voorbereiding)
- Zie: Ivano Frankivsk (nog in voorbereiding)
- Zie: Lviv (nog in voorbereiding)
25-08-2010, 00:00 geschreven door Ivan Senij 
|
