Bijlagen:
Lviv.pps (3.3 MB)   

Als je op de foto klikt zal je meer in detail de verschillende elementen van het dorp kunnen bewonderen zoals: kerk, gemeentehuis, winkel, verschillende woningen, een waterput …enz.

De stad

De laatste jaren reisde ik met de bus en verbleef steeds in Lviv (Львів). Een grootstad waar anno 2010 zowat alles te verkrijgen is. Aangewezen op het openbaar vervoer was dit de beste oplossing om de verschillende gezinnen te bezoeken die we ondersteunen.

Openbaar vervoer

Vanuit de stad is het immers relatief gemakkelijk te reizen met de bus. Relatief want zonder hulp van Oleksandra (verpleegster in een kinderziekenhuis van Lviv) zou het mij echter veel moeite kosten om de verschillende bestemmingen te bereiken.

Een voorbeeld:

Je wil naar Ivano Frankivsk (Ivano-Франківськ), een provinciestad op zowat 175 km van Lviv, juli 2010. Eerst even te voet naar de bushalte. Een bushalte die evenwel niet aangeduid is en alleen wachtende mensen doen vermoeden dat daar mogelijk een halte is. Als je al weet welke richting je uitmoet en je kent de nummers van de bussen / trolleybussen dan kan je al na enkele minuten er met uitgestrekte arm eentje aanmanen om te stoppen.

We kiezen voor een “marsjoetke”. Dit zijn kleine meestal geelgeverfde kleine busjes van particulieren die steeds een zelfde traject volgen  en niet gebonden zijn aan bepaalde vertrekuren. Van die busjes zijn er bij honderden, ze zijn in vrij goede staat maar zitten/staan meestal overvol. Een rit kost 1 grivna (Гривня) 75 cent (центів). Na zowat 35 minuten stappen we af aan het centraal busstation. Voor elke regio’s is zo een centraal station.

In het station kopen we onze tikets voor de bus richting Ivano Frankivsk (35 grivna enkele reis). De zitplaatsen zijn genummerd. Dit was al even verschieten! De bus staat klaar en vertrekt stip op het (mondeling) aangegeven uur. Hij stopt in zowat alle dorpen en al vlug is het drummen om alle reizigers in te laden.

25-08-2010, 00:00 geschreven door Ivan Senij  

Hoe alles begon

Het begon op 18/04/1993, die dag bezocht ik samen met een arts en een Oekraïne kenner een weduwe met twee erg gehandicapte kinderen in het kinderziekenhuis te Lviv.
In dezelfde ziekenkamer verbleef er nog een andere mevrouw met een kindje van 3 jaar, eveneens ernstig gehandicapt.
Ik schreef in mijn dagboek toen het volgende:
“In dezelfde kamer verbleef een andere jonge vrouw met een ziek kindje (op de arm). Ze volgde ons gesprek bleek sterk bewogen door ons verhaal en weende hartverscheurend. Heel haar houding was één smeekbede om hulp en troost. Aan de arts vertelde ze haar verhaal. Hoe ze haar man verloren had in een ongeval; met twee kleine kinderen achterbleef; samenleefde in een klein huisje met haar zieke moeder, grootmoeder en tante; hoe ze moesten leven van het pensioen van de grootmoeder …..”
Haar verhaal greep mij zo sterk aan dat ik mij voornam om ook voor hen iets te ondernemen. Vrij snel is het mij gelukt een gezin te vinden, in België, die hen wilde helpen. Reeds vele jaren krijgen ze nu wat materiële en financiële steun.
Elk jaar opnieuw ben ik bij hen op bezoek geweest en was zowat de postbode die de hulpgoederen ter plaatse bracht.
Ze woonden zoals ik reeds zei in een erg kleine oude en vervallen (krot) woning bestaande uit één leefkamer, een keukentje, een schuurtje en een kleine stal.
Vloeren van gestampte aarde, een totaal versleten dak, enz. Het toilet ergens in de tuin kort mij de mesthoop!

Enkele foto's van de oude woning:










Een nieuwe woning!

Vele jaren later namelijk in juli 2003 vertelde Vira dat ze een woning van de buurvrouw kon kopen voor 2000 euro. Het betrof een oude houten woning maar in relatief goede staat. Ik nam mij voor om geld te vragen aan vrienden en collega’s om tegen mijn volgende bezoek de woning voor haar te kopen.
In juli 2004 kon ik Vira een flink stuk van de 2000 euro bezorgen maar de woning bleek reeds verkocht! Vira was echter niet bij de pakken blijven zitten en had de bouw van een nieuwe woning aangevat.
Op 8/09/2004 schreef ik wat info van mijn bezoek voor allen die hadden bijgedragen. Een stukje uit de brief:

“De luttele uren ter plaatse bij Vira heb ik volledig benut om uitgebreid van gedachten te wisselen over haar plan om een nieuwe kleine woning te bouwen. Gelukkig was er Stephan (Oekraïense student in Leuven die met mij is meegereisd) die mij geholpen heeft een beetje meer te begrijpen van het Oekraïense denken en handelen. Al van Nadia had ik vernomen dat de woning ondertussen verkocht was en Vira gestart was met de bouw van een nieuwe. Pas toen ik met eigen ogen de fundering zag kon ik het echt geloven. Stephan die mijn onbegrip merkte legde mij uit dat het via ons denkpatroon over bouwen niet mogelijk is om te begrijpen hoe het bouwen van een woning in Oekraïne aangepakt wordt. Ik vond het echt spijtig dat de buurwoning verkocht was. Na wat uitleg kon ik mij echter verzoenen met de toestand en de beslissing van Vira. Even in het kort haar argumenten en wat uitleg van Stephan:

- De woning die ze wenste te kopen werd dus verkocht.
- In het dorp (slechts een gehucht) kwam geen enkel pand vrij.
- Haar moeder en tante wilden niet uitzien naar een woning in een ander dorp.
- Vira had nog weinig te kiezen; of niets ondernemen en wachten tot haar woning was instort, of zonder (minimum aan) middelen starten met een nieuwbouw ook al zou dit zonder hulp jaren duren.
- In stilte had ze gehoopt dat ik mijn belofte van vorig jaar zou inlossen en voor wat euro’s zou zorgen.
- De woning die ze wenst te bouwen is minimaal en naar onze maatstaven super eenvoudig met een echt minimum aan comfort.
- Een Oekraïner start de bouw van een woning steeds met de middelen die hij heeft en het duurt soms 10 jaar om de werken te voltooien. Er wordt gewerkt naarmate men over middelen beschikt.
- De werken worden vooral uitgevoerd door familie vrienden en buren. De bouwheer staat in voor eten en de nodige wodka. Dit alles onder leiding van een “maister”.

Veel meer dan de fundering kon Vira het voorbije jaar niet aan. De euro’s die ik dank zij jullie kon geven en de privé-hulp van M. en H. zullen vermoedelijk volstaan om de ruwbouw af te werken. (1000 bakstenen kosten 100 US §) Vira was buitengewoon gelukkig en jullie allen enorm dankbaar. Ze beloofde mij de middelen zuinig te gebruiken, integraal te besteden aan de bouw en de vordering van de werken te rapporteren.
Ze heeft ondertussen een briefje geschreven dat ze volop aan het metselen zijn en ze belooft om met haar volgende brief enkele foto’s op te sturen.

Nu nog iets over de bouw zelf:

- Het wordt een tweekamerwoning; een woonkamer (4x5), een slaapkamer (3x3), een keuken (3x3), een berging (2x3) een kleine badruimte (2x2) en een inkom.
- De fundering is opgebouwd uit massieve betonmuren (buitenmuren 45 cm en de binnenmuren 25 cm). Vanaf de fundering vertrekt het opgaande metselwerk; er is geen ondergronds metsel werk.
- Het opgaande metselwerk wordt uitgevoerd in volle baksteen van anderhalve steen; de binnenmuren van één steen (een spouwmuur is er zeker nog geen regel maar uitzondering)
- De vloer wordt uitgevoerd in hout (volle plankenvloer op balken) en de zoldering in betonplaten.
- De dakbedekking bestaat uit golfplaten."

Enkele foto's van de fundering:










Een jaar later (juli 2005):

Ik schreef toen ongeveer het volgende:

"Beste collega’s en vrienden,

Via deze weg wens ik jullie nog even te informeren over wat er ondertussen geworden is van jullie bijdrage om de droom van Vira en haar gezin waar te maken.
Ik ontving vandaag een kort briefje met één foto van de afgewerkte ruwbouw. Ik ben zelf blij verrast over het resultaat. Oordeel zelf maar!
Je mag uiteraard niet onze normen hanteren om het resultaat te beoordelen. In Oekraïne worden alle woningen in baksteen (ooit) gepleisterd en meestal is het metselwerk dan ook niet zo netjes uitgevoerd. Ik heb reeds heel wat in aanbouw zijnde bouwwerken gezien in Oekraïne. In vergelijking kan ik zeggen dat de metselaars het metselwerk erg goed verzorgd hebben.
Het is duidelijk dat je met beperkte middelen toch iets kunt verwezenlijken gezien het enorme verschil in muntwaarde.
Jullie mogen er in elk geval zeker van zijn dat elke cent het honderdvoudige heeft opgebracht.
Bij leven en welzijn ga ik in juli opnieuw op bezoek bij Vira. Enkelen onder jullie hebben mij al gezegd nog iets te willen meegeven. Ik geloof dat Vira elke cent kan gebruiken om haar droom verder af te werken."




















In de loop der jaren…tot juli 2009!

Werd de woning stilaan verbeterd. Eerst woonden ze in 1 afgewerkte kamer. Nu zijn dat er al 4. Nog de badkamer inrichten en de meeste werken zijn achter de rug. Ik vermoed dat we niet de enige sponsors zijn maar we hebben in elk geval ons steentje bijgedragen!
De moeder en tante van Vira wonen nog steeds in de oude woning en willen ook niet anders. Zegt men niet “Oude bomen worden best niet verplant”?

Een sfeerbeeld:

17-08-2010, 00:00 geschreven door Ivan Senij  

16-08-2010, 00:00 geschreven door Ivan Senij