amaai, t is vrijdag en dat zal ik geweten hebben... Ruzie maken, niet te doen... S, I en N waren echt niet te doen, wenen, elkaar pijn doen, dingen afpakken... En mama maar koelbloedig blijven... Maar t huilen stond me nader dan het lachen.
Toen de papa van S en L toekwam zei dat klein spook, ik wil niet met jou mee,en ook niet bij mama... Doet ergens wel deugd dat ze zo graag bij me zijn... Vraag me af of de ouders ook beseffen waarom ik ze meeneem,... T zijn lieve kids,elk met een eigen karaktertje... N is moeilijk in te schatten, een beetje gemeen ook soms... zelfs naar mij... G is dan weer een klein hartje, snel ah huilen voor kleine dingen. L is de leider van de bende, rustig maar vraagt toch ook op tijd en stond aandacht... R is dan weer een complex karaktertje, en S mist gewoon een gezin, een mama die er is,... En, dat merk ik keer op keer...
Soms voel ik me qua carriere ter plaatse trappelen,jaloers op het feit dat ze zich niets van de kinderen aantrekken (bij wijze van spreken)) en gaan voor hun cariere, en dan zogezegd ook nog een leuk gezin en sociaal leven hebben... Maar wanneer ik die kindjes dan zie, ...en merk hoe gelukkig de mijne zijn met alle 'mama' aandacht zet ik die gedachte op zij. Je moet keuzes maken, en ik heb gekozen om mijn kids zoveel mogelijk zelf op te voeden...en ja dat heeft gevolgen... dwz dat ik even mijn eigen beroepsleven moet aan de kant zetten... Moeilijk soms, want t is leuk om te presteren, het goed te doen op werk gebied, ...en eerlijk is eerlijk om meer te verdienen.. Heb me trouwens opnieuw ingeschreven voor een cursus relatetherapie... wil echt verder in counseling gaan ... Wie weet kan ik binnen een paar jaar de draad weer oppakken en een praktijk opstarten...
Huilerig, over emotioneel... zo ben ik nu... Waarom weet ik niet echt... Misschien toch dat alleen zijn, dat besef dat hoe intens gevoelens zijn, wanneer de situatie zich er niet toe leent je die enkel kan en moet loslaten... Ach ja, nu een periode van verdriet en zelfmedelijden, ...wie weet vervolgens een periode van geluk.... Nu M halen...
heb even naar immo antoor gebeld, morgen weer huis gaan bekijken...We zien wel, hoop dat het iets is... Kindjes zijn thuis, alle 8 ... Heb pannekoeken gemaakt, nu R boterhammen ah eten voor ze gaat turnen... Dan andere naar aikido, dan naar huis... en dan even genieten van de rust Om dan eindelijk in slaap te vallen... Dus nu even R wegbrengen... multifunctionele mama
heb eigenlijk niet goed gewerkt... Eerst van hier naar daar gereden, maar eigenlijk niet echt veel gedaan...zucht... Even bij M langsgeweest, en kleine H in mijn armen gesloten... zo klein, zo fijn, en toch al zo flink... Ze is 5 maanden, en ziet er twee maanden uit, ook al komt ze van ver ons klein meisje... ze heeft nog een weg te gaan... Grote ogen, klein neusje, kleine handjes... en toch al 5 kilo...
Voelde me opeens bedrukt toen ik hier toekwam, weet niet waarom... Morgen uitgaan, Knokke... zie hetz itten en zie het ook niet zitten, voel me gewoon niet goed in mijn vel... Voel me dik en lelijk, en niet veel zelfvertrouwen ...maar van de andere kant zit ik (weer) koeken te eten...
Moet kinjdes halen, allemaal... Pannekoeken zullen het worden, eten ze allemaal, hoop ik...
ken je dat... zo wakker worden en nog half verder dromen... Niet goed weten is dit nu echt gebeurt of niet... Zelfs in je droom denken, ik droom dit niet, t is echt Om dan de volgende dag opeens te beseffen "ik heb van hem gedroomd"... Wie is hem, laat ik hem X noemen... Wie is X ... ja, een heel lieve charmante (knappe) man... waar ik telkens een warm gevoel van krijg wanneer ik hem zie... Hij is lief, doet superveel voor zijn kindjes, houdt de boel daar draaiende in mijn ogen... En kiest ook duidelijk om de boel op die manier draaiende te houden...
Vroeg me af, waarom droom ik van hem... en wat heb ik gedroomd.... Eigenlijk iets banaals... hij kwam zijn kids halen, gaf me een kus en daarop heel spontaan een knuffel... Dat laatste zou hij nooit doen, zomaar.... Maar t voelde als de normaalste zaak van de wereld... Misschien droomde ik dat omdat ik hem gisteren per ongeluk "zoetje " noemde... Wel omdat ik hem aan het plagen was... en t was eruit voor ik het besefte...
Soms denk ik, waarom is alles zo een wirwar... Waarom kan niet gewoon alles duidelijk zijn... Zijn mensen gemaakt om heel hun leven bij één persoon te blijven, is monogamie natuurlijk? Of is het normaal gevoelens voor meerdere mensen te hebben.... Elke keer anders, maar toch elke keer met momenten overrompelend...
bedacht opeens dat alles zo zwartgallig klinkt... Er zijn zoveel mooie momenten I die half slapend op een appeltje knabbelt C die een heel parcour voor de hamters heeft gemaakt, en toch 'per ongeluk' kruimel en Lieve samenzet... misschien kindjes hopen ze ;-) M die me plaagt door een paar keer 'wablief' te zeggen en waar ik natuurlijk intrap.. Ze zijn zo lief... soms... Ik geniet van mij trio.. en van hun vriendjes en vriendinnetjes... Zalig om de kids samen te zien en vooral horen spelen..De waarheid kotm uit een kindermond... En hier is al veel gezegd in huis
'mama, ik wil graag bij jou zijn,; omdat ik zoveel van je hou'... C haar favoriete zinnetje... 'mama, kom je bij mij 'ligge'?'.... elke avond M opnieuw... 'mama, jij is mijn beste vriend'... 'ik sie jou graag'.... I.... Met die zinnetjes in gedachten ga ik slapen... Liefde van een kind is onvoorwaardelijk... Ik zie ze zo graag dat het pijn doet....
Wanneer ik overloop van zelfmedelijden lees ik even een stukje krant... Alle ellende en gruwelijkheden doen me beseffen dat we geluk hebben, en dat ik meer dan gelukkig mag zijn met mijn trio... Ze zijn fantastisch...
Misschien gaat dit meer een choatische opsomming van gedachten zijn... Gevoelens, emoties, die toch maar rondzwerven in mijn hoofd...
Misschien door het neer te schrijven dat alles een plaatsje krijgt, misschien kunnen dingen afgesloten worden, en opent het deuren voor nieuwe dingen... Misschien...
Ik ben moe, fysiek maar emotioneel ook... Maar ik bruis ook van energie, alleen is dat geen constante...nog niet maar ik hoop dat hetterug komt. Vaak krijg ik de vraag van waar ik al die energie haal... eigenlijk weet ik dat niet. Het valt me alleen steeds vaker op dat ik meer energie heb dan anderen, meer zie zitten dan anderen... Soms is dat een goed ding, soms ook niet... Wanneer ik er verder over nadenk heeft dat net me in de situatie gebracht waar ik nu in zit... HAd ik eerder aan de alarmbel getrokken was er misschien nog een kans op redden... Nu bracht die laatste druppel zo een lawine aan gevoelens, een waterval aan emoties mee...dat ik geen weg meer terug zag... Toen toch niet... Nu soms wel, soms... Maar wanneer soms, op momenten dat ik het beu ben die uitzondering te zijn, die moeder met en van drie die het in haar eentje doet... Moe van steeds alles te moeten uitleggen... Hoe ga je bijvoorbeeld met drie kleine kids op reis met vliegtuig, niet evident hoor... Of gaan skieen, ...
Er zijn momenten dat ik breek, me zo schuldig voel... Wanneer I huilend in mijn armen om haar papa vraagt... dan voel ik me zo slecht, ... Ik heb haar een normaal gezinsleven ontnomen... Mist ze haar papa? want een normaal gezin mama-papa heeft ze nooit gekend... Immiteert ze haar vriendinnetje dat wel een papa's kindje is... Ik mis in elk geval die papa... nog steeds...En vrees dat dat altijd zo zal blijven...toch op een bepaalde manier... En ja, ik mis meer en meer 'iemand', een schouder om op te huilen,iemand om lief en leed mee te delen... Wat is er zo zwaar aan alleen zijn,... eigenlijk de kern: als ik het niet doe, gebeurt het niet... als ik dat papier niet in de vuilbak doe, geraakt het er niet in ... Klinkt banaal maar kan soms zo zwaar en frustrerend zijn... Wanneer je een partner hebt, erger je je omdat die niet precies doet wat je verlangt of wenst... ben je zelden blij om de dingen die hij wel doet, want die vind je vanzelfsprekend... Wanneer je niemand hebt, besef je opeens hoe blij je mocht zijn voor alles wat wel gebeurde... Het gevoel van met twee te zijn, zelfs al leef je volledig naast elkaar, geeft veiligheid... Het gevoel van niemand naast je te hebben is met momenten heel angstaanjagend...
Ik en mijn gevoel... Soms wou ik gewoon iemand tegenkomen, verliefd worden, zweven op wolken, geen discussies, gewoon genieten van elkaar en alle mooie momenten in het leven... Maar dat zal niet gebeuren want ieder heeft zijn bagage, zijn geschiedenis, zijn verhaal... En ik heb drie schatten,...
Hoe ik me nu voel: zou zo graag stabiliteit hebben, en enkel ik kan daarvoor zorgen. Rust kan je pas vinden wanneer je met jezelf in het reine bent. Maar ja , .... is dat zo? Want er zijn steeds nieuwe zaken die onrust brengen... Ik ben verliefd... T heeft me maanden gekost om dat toe te geven, onder ogen te zien... Maar ja, wat ben ik er mee.Hij is niet in een positie om een relatie aan te gaan... Dus moet ik zo snel mogelijk van die gevoelens af... Hah, en hoe doe je dat? Y uit de weg gaan? Bahneen, want dan idealiseer ik hem en wordt het nog erger... Y meer blijven zien? Tja, dan zit de kans erin dat ik die gevoelens allleen voed en versterk... En dan... Daarenboven wil ik Y ook beschermen, hij moet niet door een lijdensweg gaan.... Hoe ik het nu zie: zowiezo ga ik gekwetst worden.punt. Waarom kan ik nu niet gewoon op een vrijgezel verliefd worden, zou te gemakkelijk zijn zeker? Ik weet hoe het komt dat ik verliefd ben geworden. Is niet moeilijk... Waarom gaf ik dat kleine stukje 'meer' van mezelf bloot? Gewoon omdat ik me veilig voelde... En waarom veilig... Net omdat hij getrouwd is!! Daardoor hoefde ik niets te vrezen, hij heeft een gelukkig huwelijk, dus een vriendschap is het enige mogelijke... Dus als we goed overeenkomen...No problem... Begin ik meer te voelen, nog geen probleem want hij is niet geinteresseerd... Dus zonder enig risico te lopen, is het een open warme vriendschap Tot dat ene sms-je... Opeens het besef, oei... hij voelt wel meer... vreugde, blijschap, geluk, kortom verliefdheid... Maar ook ansgt en het onmiddellijke besef dat ik de enige verliezer ging zijn, de enige met natte kussens... Hopen op een teken van hem, een lief woord, wat aandacht.... Terwijl hij zijn gezin heeft, dus enkel die aandacht geeft wanneer hij behoefte eraan heeft... Misschien streel ik doodgewoon zijn ego... Hij ligt nog in de markt... Of maak ik zijn leven iets spannender... Meer is het niet... Maar ik blijf wel met een leeg alleen gevoel... Ik verlang naar een knuffel, gewoon eens alles te kunnen loslaten, niet steeds de sterke te hoeven te zijn, degene die alles draagt...waar alles mee staat of valt....
... Heb pannekoeken gemaakt, nu R boterhammen ah eten voor ze gaat turnen... Dan andere naar aikido, dan naar huis... en dan even genieten van de rust
