Misschien gaat dit meer een choatische opsomming van gedachten zijn... Gevoelens, emoties, die toch maar rondzwerven in mijn hoofd...
Misschien door het neer te schrijven dat alles een plaatsje krijgt, misschien kunnen dingen afgesloten worden, en opent het deuren voor nieuwe dingen... Misschien...
Ik ben moe, fysiek maar emotioneel ook... Maar ik bruis ook van energie, alleen is dat geen constante...nog niet maar ik hoop dat hetterug komt. Vaak krijg ik de vraag van waar ik al die energie haal... eigenlijk weet ik dat niet. Het valt me alleen steeds vaker op dat ik meer energie heb dan anderen, meer zie zitten dan anderen... Soms is dat een goed ding, soms ook niet... Wanneer ik er verder over nadenk heeft dat net me in de situatie gebracht waar ik nu in zit... HAd ik eerder aan de alarmbel getrokken was er misschien nog een kans op redden... Nu bracht die laatste druppel zo een lawine aan gevoelens, een waterval aan emoties mee...dat ik geen weg meer terug zag... Toen toch niet... Nu soms wel, soms... Maar wanneer soms, op momenten dat ik het beu ben die uitzondering te zijn, die moeder met en van drie die het in haar eentje doet... Moe van steeds alles te moeten uitleggen... Hoe ga je bijvoorbeeld met drie kleine kids op reis met vliegtuig, niet evident hoor... Of gaan skieen, ...
Er zijn momenten dat ik breek, me zo schuldig voel... Wanneer I huilend in mijn armen om haar papa vraagt... dan voel ik me zo slecht, ... Ik heb haar een normaal gezinsleven ontnomen... Mist ze haar papa? want een normaal gezin mama-papa heeft ze nooit gekend... Immiteert ze haar vriendinnetje dat wel een papa's kindje is... Ik mis in elk geval die papa... nog steeds...En vrees dat dat altijd zo zal blijven...toch op een bepaalde manier... En ja, ik mis meer en meer 'iemand', een schouder om op te huilen,iemand om lief en leed mee te delen... Wat is er zo zwaar aan alleen zijn,... eigenlijk de kern: als ik het niet doe, gebeurt het niet... als ik dat papier niet in de vuilbak doe, geraakt het er niet in ... Klinkt banaal maar kan soms zo zwaar en frustrerend zijn... Wanneer je een partner hebt, erger je je omdat die niet precies doet wat je verlangt of wenst... ben je zelden blij om de dingen die hij wel doet, want die vind je vanzelfsprekend... Wanneer je niemand hebt, besef je opeens hoe blij je mocht zijn voor alles wat wel gebeurde... Het gevoel van met twee te zijn, zelfs al leef je volledig naast elkaar, geeft veiligheid... Het gevoel van niemand naast je te hebben is met momenten heel angstaanjagend...
Ik en mijn gevoel... Soms wou ik gewoon iemand tegenkomen, verliefd worden, zweven op wolken, geen discussies, gewoon genieten van elkaar en alle mooie momenten in het leven... Maar dat zal niet gebeuren want ieder heeft zijn bagage, zijn geschiedenis, zijn verhaal... En ik heb drie schatten,...
Hoe ik me nu voel: zou zo graag stabiliteit hebben, en enkel ik kan daarvoor zorgen. Rust kan je pas vinden wanneer je met jezelf in het reine bent. Maar ja , .... is dat zo? Want er zijn steeds nieuwe zaken die onrust brengen... Ik ben verliefd... T heeft me maanden gekost om dat toe te geven, onder ogen te zien... Maar ja, wat ben ik er mee.Hij is niet in een positie om een relatie aan te gaan... Dus moet ik zo snel mogelijk van die gevoelens af... Hah, en hoe doe je dat? Y uit de weg gaan? Bahneen, want dan idealiseer ik hem en wordt het nog erger... Y meer blijven zien? Tja, dan zit de kans erin dat ik die gevoelens allleen voed en versterk... En dan... Daarenboven wil ik Y ook beschermen, hij moet niet door een lijdensweg gaan.... Hoe ik het nu zie: zowiezo ga ik gekwetst worden.punt. Waarom kan ik nu niet gewoon op een vrijgezel verliefd worden, zou te gemakkelijk zijn zeker? Ik weet hoe het komt dat ik verliefd ben geworden. Is niet moeilijk... Waarom gaf ik dat kleine stukje 'meer' van mezelf bloot? Gewoon omdat ik me veilig voelde... En waarom veilig... Net omdat hij getrouwd is!! Daardoor hoefde ik niets te vrezen, hij heeft een gelukkig huwelijk, dus een vriendschap is het enige mogelijke... Dus als we goed overeenkomen...No problem... Begin ik meer te voelen, nog geen probleem want hij is niet geinteresseerd... Dus zonder enig risico te lopen, is het een open warme vriendschap Tot dat ene sms-je... Opeens het besef, oei... hij voelt wel meer... vreugde, blijschap, geluk, kortom verliefdheid... Maar ook ansgt en het onmiddellijke besef dat ik de enige verliezer ging zijn, de enige met natte kussens... Hopen op een teken van hem, een lief woord, wat aandacht.... Terwijl hij zijn gezin heeft, dus enkel die aandacht geeft wanneer hij behoefte eraan heeft... Misschien streel ik doodgewoon zijn ego... Hij ligt nog in de markt... Of maak ik zijn leven iets spannender... Meer is het niet... Maar ik blijf wel met een leeg alleen gevoel... Ik verlang naar een knuffel, gewoon eens alles te kunnen loslaten, niet steeds de sterke te hoeven te zijn, degene die alles draagt...waar alles mee staat of valt....
