Lag deze nacht (weer) eens wakker... Gebeurt de laatste weken vaker... Ben zo boos op alles en iedereen rond mij... Waarom? Awel daar heb ik net geen antwoord op. Ben zo vaak ontgoocheld in mensen, is dat dan omdat ik teveel verwacht? Of is het omdat ik verwacht dat hetgeen ik zou doen zij ook doen voor mij? Of is het omdat ik de roddel en achterklap beu ben... Alles weegt zo zwaar... elke dag is meer en meer een strijd... Dit weekend was vol, en ik hoopte zo dat ik me beter zou voelen. De eerste lente, de eerste zon... Maar neen, alles voelt nog zwaarder, de buien van verdriet komen nog frequenter en heviger opzetten... Kleine banale zaken slaan me uit mijn lood, dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, zorgen er nu voor dat ze door mijn hoofd blijven malen en dat ik me er steeds onzekerder door ga voelen... Vorig jaar rond deze tijd dacht ik... binnen een jaar sta je verdern steviger in je schoenen, kan je je oude dromen opbergen en je nieuwe zijn gevormd. Maar niets is minder waar... De oude doen pijn, de wetenschap dat ze nooit zo gaan zijn doet nog meer pijn, het besef dat het nooit meer 'gemakkelijk' zal worden, is dreigend.
Vrijdag.. telefoongesprek met een vriendin... 'iemand vind je 'flamboyant'..en dat komt door je kledingsstijl. Als je gewoon zwart zou gekleed zijn, zou je minder opvallen en niet zoveel achterklap krijgen' 'je hebt een imagoprobleem, je bent niet iemand die van de ene naar de andere gaat maar je straalt het wel uit, geen grijze muis, maar mensen hebben een verkeerd beeld van je... ' Dat deed pijn, waarom? Dat weet ik ook niet...misschien net omdat ik niet degene ben met een 'flamboyant' leven, net die werkende mama die kids, huishouden, werk probeert te combineren, en daardoor op de toppen van haar tenen loopt.. En dat doe ik, elke dag opnieuw is het een strijd om alles georganiseerd te krijgen... Om de kids op tijd klaar te hebben te zorgen dat ze vers eten hebben, dat ze hun hobbys kunnen doen...en dat ik daarnaast ook mijn werk gedaan krijg... Ik heb niemand om even te zeggen 'pak jij eens over? ' 'zet jij de vuilniszakken buiten?' 'sta jij op, er huilt eentje' ' ga jij zijn schoenen zoeken'... Neen, ik ben degene die alles doet...en als ik het niet doe dan gebeurt het gewoon niet... Het straffe van de zaak is dat je dan nog vaak opmerkingen krijgt, misschien, waarschijnlijk, goed bedoelt, maar zo kwetsend met momenten...
De hoop dat er iemand zal komen die deel wil uitmaken van dit gezin, en die ik ook zie zitten, is er niet meer... Al even niet...maar het verdriet is er wel nog... Zaterdag: I gaan halen want die was gaan slapen bij vriendinnentje, want ik was met de twee oudsten naar een harmonie voorstelling. Was leuk, en ik wil graag dat ze dit soort muziek ook leren kennen. Maar C voelde zich niet ok, had buikpijn, huilde ...dus in pauze naar huis gegaan. Voordeel was dat ze op tijd in hun bed zaten. Dus I gaan halen, alledrie naar o en o gebracht. Want ik moets nog werken. Dan ze om 14u30 terug gaan halen, wanty M moest bij vriendje zijn... die waren dan nog niet thuis, heel mijn schema in de war... Was vooral in een slag in mijn gezicht wanneer het bij mij werd gelegd. ik voelde dat door het misverstand in afspreken M niet welkom was.. Hetgeen dan weer een huilbui in de auto gaf. Soit, op bezoek, was leuk... gelukkig...Alleen stresserend om mijn dochters in toom te houden in een kraaknet huis... Zondag: babbyborrel... had echt geen in, geen zin in 'happy family' te zien... is telkens alsof er een mes in de wonde wordt omgedraaid... Dus heel de heen weg, huilen... waarom...'?' Kreeg sms van R,... vroeg of alles ok was... Heb deze keer geantwoord dat" ik het lastig had, overgevoelig en emotioneel was... De tijd heelt de wonden, maar vraag me soms af hoeveel tijd..." Hij antwoordde 'je moet meer tijd nemen voor jezelf en wat heeft tijd nodig?' ... Mijn antwoord was ' Meer tijd voor mezelf betekent alleen nog meer tijd om te piekeren, "wat", is moeilijk te omschrijven... misschien de situatie te aanvaarden zoals ze is?' Geen antwoord meer... Dat begrijp ik dan weer moeilijk... Ik stuur echt een noodkreet, en krijg niets terug... zelfs niet 'dikke knuffel' of 'alles komt goed'... neen... niets... Vraag me dan af of het echt vriendschap is... van wat heeft hij schrik? Een troostend woord kan toch geen kwaad... Van de andere kant, ik was al ver weg van hem, nu nog verder... het raakt me niet meer in de zin dat ik anders zou uithuilen, of zenuwachtig een teken willen van hem... Neen, ik berust...en denk 'zie je wel... die geeft ook niet om mij...' en dat gevoel is er zo duidelijk...en overheersend. Iedereen die zegt ik ben er voor je... als ik dan een kreet geef,z ijn ze er niet.... Zondagnacht, C elk uuur wakker, tandpijn... ik dus s morgens een wrak... Toch gewerkt, naar tandarts, opvang gezocht etc. ...en om 19u15 in bed... R niet gehoord, zelf eens gebeld,maar hij kon niets zeggen... Vroeg me dan ook af waarom ik hem belde... Wat had ik verwacht,niets eigenlijk... Gewoon iemand te horen... Een luisterend oor... Voel dat ik me aan het afzonderen ben van de wereld, heel duidelijk, heel radicaal ook... Aangezien ik toch niet kan verwoorden 'wat' er scheelt...kan ik het ook niet uitleggen... het verdriet, de wanhoop en de pijn.. Ben ik nu depressief? Bwa... dat ook niet... D ging zondagavond komen, heef afgezegd... waarom verwondert me dat niet... Als hij zou afkomen was het met de hoop in bed te belanden... en dat wou ik niet... Opnieuw afspreken, hij geeft geen teken van leven...ook een afgesloten zaak...de zoveelste...
