Ik ben MegaMama
Ik ben een vrouw en woon in Westvlaanderen (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 11/11/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn kindjes natuurlijk.
Vandaag zijn we 1 november, voor mij de dag van schijnheiligheid! Iedereen heeft wel gestorven familieleden en meestal liggen ze op het kerkhof. Ieder jaar op 1 & 2 november zie je al die familie op het kerkhof, mee gaan doen met de schijnheiligheid! Ja voor mij is dit zo, blijkbaar is dat een traditie in mijn man zijn familie dus zal ik voor de eerste x in mijn leven gaan meedoen met de schijnheiligheid, ik ga zelf nooit naar het kerkhof, die sfeer gaat mij daar niet. De laatste keer was verleden jaar toen mijn schoonpa is gestorven, toen stond ik daar aan de uitstrooing maar hield ik mij afzijdig, ik weet dat mijn meme en pepe en mijn meter daar liggen onder de grond en dat was genoeg! Toen ik passeerde aan hun graf wou ik zo snel mogelijk weg lopen! De gedachte alleen al...
Vandaag zal je dat zien, al die droevige gezichten (inclusief ik) die anders nooit naar het kerkhof gaan, met een bloempot van 2.5. Staan treuren aan het graf waar ze anders nooit komen. De schijnheiligheid van mensen, op zulke dagen zie je pas hoe schijnheilig de wereld is! Maar ja, voor de eerste x zal ik het zelf doen...
Ze werd geboren op 19 april 2007 om 18u58 na een verschrikkelijke bevalling (voor mij)!
Ik leerde haar papa Christof dus kennen op het werk, we waren collegas en werden verliefd. Ook Eili was ongepland en na enkele maanden verliefd was ik ook weer zwanger
Eili is mijn kleine meid, mijn liefdeskindje zoals ik haar heet, zij heeft haar papa en mama samengebracht maar owee want Eili is een kadet hoor :p.
Ik ontdekte in september 2006 dat ik zwanger was, ik wist dat de papa er niet klaar voor was dus weer spookte van alles door mijn hoofd, oa hoe kon ik nu zo dom zijn! Ik was al eens ongepland zwanger geraakt en had nochtans gezworen dat ik dit nooit meer ging tegen komen maar blijkbaar zijn mirakels de wereld nog niet uit!
Christof en ik hebben veel problemen gehad, ik was zelfs een paar keer alleenstaande mama zoals ze dat noemen! Mensen beweerden dat ze niet van hem was, heel laag vond ik dat want eili is kopie papa!
Op 19 april 2007 werd mijn bevalling op 40 weken stipt ingeleid, ik kon niet meer en was op! Ik moest om 06u in het ziekenhuis zijn, de nachtverpleegster was een heel erg lieve en voelde me direct op me gemak. Ze stak een tablet op en legde een infuus aan. Ik hoorde de gyne constant in mijn achterhoofd zeggen dat ze tegen de middag ging geboren zijn, wel hij zat er serieus naast! Het bleek maar niet vooruit te gaan, de cm vlottende niet en ik kreeg maar geen echte weeën door, zelfs als stond de infuus op het maximum!
Om 15u kwam de gyne binnen en hij vond het welletjes dus hij brak mijn water, wat deed dat pijn! Maar die warme golf die naar buiten kwam deed zo een deugd.
Toen kreeg ik een weeenstorm, ik kon niet meer ademen en smeekte om een epi. Tegen 16u30 waren ze er eindelijk en begon die te steken, 7(!!!)x hebben ze moeten stekken en hij heeft gewoon niet gewerkt, hij zat in mijn been! Om 17u had ik 8cm, na een stek met een pikuur om de cm te laten vlotten ging het nog niet, ik bleef maar steken op 8cm. Dus ik moest beginnen persen met 8cm. 2uur lang heb ik de ziel uit mijn lijf geperst, ik heb geropen, geweend als een klein kind, mijn haren uitgetrokken en om 18u58 was mijn 2de prachtige dochter er! Ze zeggen dat je de pijn vergeet, wel van Amalia was het een korte maar hevige bevalling en was ik dat idd vergeten maar van Eili niet, het was een korte en hele hevige bevalling en die pijn kan ik gewoon niet vergeten! Voor mij was het gewoon weg verschrikkelijk
Mijn titel luid: het leven van een tienermoeder...
Wat bedoel ik daar eigenlijk mee? Zoals je kon lezen ben ik pas 20 jaar en toch al bijna 3 kindjes, voor velen onmogelijk maar voor mij nu eenmaal de realiteit. Ik heb niet altijd het grote geluk gekent in mijn leven maar eerlijk gezegd ben ik sinds de komst van mijn kindjes veel gelukkiger dan dat ik ooit ben geweest, het is allemaal zo gecomplixeerd dat alleen mijn familie en vrienden weten hoe het allemaal zit. Als ik Amalia nooit had gehad aan mijn 16de was ik mischien wel nu pas voor de eerste x mama, Amalia heeft gewoon alles versnelt. Ik heb zeker geen spijt van hen, sommigen denken nu eenmaal niet verder dan hun neus en denken dat alle jonge mama's "marginalen" zijn en nog uitgaan en weet ik wat! Wel ik ben nu eenmaal doodnormaal, als je me ziet lopen langs de straat zou je denken dat ik bijna 30 ben , nee haha serieus, je zou me zeker geen 20 schatten. Wij leven ook heel normaal zoals de gewone gezinnen, mijn man gaat werken, iedere avond staat er warm eten op tafel, wij doen ook boodschappen, gaan naar plopsaland, gaan op familiebezoek en we doen net als iedereen de betalingen die binnen komen! Mijn leven is net als zo vele anderen, behalve dat mijn man 18j ouder is dan mij en dat ik nog zo jong ben, bedenk dat allemaal weg en je ziet een doodgewoon gezin!
We zijn nu 01u40 en zoals iedere nacht nog altijd klaarwakker. Ik ben momenteel 38 weken zwanger en de slaap is al lang verleden tijd voor me. Veel kan ik niet meer doen, ik ben precies een opgeblazen ballon en heb last van bekkeninstabiliteit dus liggen en zitten is het enigste wat ik nu kan doen...
Iedereen die mij (echt) kent weet dat ik graag bak en kook, alleen vermijd ik de afwas erna Vandaag heb ik samen met Amalia een lekkere appeltaart gemaakt, eigenlijk was het de bedoeling dat we een confiturentaart gingen maken maar na lang zoeken in de kasten vond ik geen confituur, dus het werd zelfuitgevonden appeltaart! En lekker dat hij was!
Receptje:
-2 pakken kruimeldeeg -1 pot appelmoes
Ik legde de deeg in mijn bakvorm (van tupperware), stek er wat gaatjes in en liet Amalia de appelmoes uitsmeren erin. Ondertussen snee ik in mijn andere deeg reepjes van 1 tot 2cm en als Amalia klaar was legde ik die erin in ruitjesvorm. 30 min in de oven op 180° (oven al 10min voorverwarmd) en klaar was onze snelle appeltaart!
Het klinkt raar dat receptje maar het was overheerlijk en voor 2.5 hadden wij een appeltaart :)
Zoals je ook kon lezen dat mijn bakvorm van Tupperware is zal ik er snel eventjes bij vertellen dat ik fan ben van Tupperware. Bijna alles maken wij klaar in tupperware kommen, eenmaal gebruikt blijf je er gek van!!
Mijn allereerste tekst zal gaan over Amalia, geboren op 2 september 2004 om 13u! Mijn oudste dochter...
15 was ik en smoorverliefd op Bjorn, toen 26! Het was volledig wederzijds, ik leerde hem kennen in Kortrijk via een vriendin. We smsten wat samen en hij nodigde mij eens uit en van het een kwam het ander. Na een tijdje besefte ik dat hij toch niet de ware was maar ja, ik was zwanger!
Mijn maandstonden bleven uit en ik dacht mischien eens een test te doen, een kindje stond niet in mijn woordenboek dus de schock was des te groter toen ik ontdekte dat ik zwanger was, mijn allereerste gedachte "wat zal mijn vader zeggen". Ik wist niet meer waar mijn hoofd stond, 16 en zwanger! Hoe ging ik dat doen of zou ik abortus doen?? Zijn familie was volledig gekant ertegen maar ik wou het na veel nadenken niet weg doen, ik had mijn poep verbrand dus moest maar op de blaren zitten! Mijn familie daarintegen, ja die zeiden er niet veel op...
Op 31 augustus 2004 besliste de gyne dat hij mijn bevalling op 38+4 zou inleiden, ik lag al meer dan een week in het ziekenhuis en ik had een zwangerschapsvergifting. Amalia groeide niet meer goed en bleek een lichtgewichtje te zijn! Op 2 september 2004 staken ze om 00u een pil vaginaal op. Ik kwam wakker om 04u en voelde wat pijn in mijn rug, ik belde naar de verpleegster met de vraag voor een kussen want ik vond mijn draai niet meer! Ze legde eerst de monitor aan omdat ze dacht dat het mischien wel weeen konden zijn en gelijk had ze, het waren kleine weeen! Nou als het dat maar is dacht ik! Om 06u kwamen ze een 2de tablet steken. En toen om 09u begon de volle weeenstorm, ik begon te huilen want wist niet wat me overkwam, het deed zo een pijn! Ik dacht dit nooit te overleven, zo een immense pijn had ik! Ik smeekte voor verdoving want ik had gewoon geen tijd om te ademen maar dat bleef duren. Toen ze om 11u kwamen had ik maar 3cm opening en toen begon ik als een gek rond te lopen om de pijn te kunnen verbijten! Om 12u had ik het gevoel dat ik naar de grote wc moest en er kwam gewoon niets uit, de stagaire vond dit raar dus trok ze me naar mijn bed en het bleek dat ik al 9cm opening had en persdrang! In volle spoed naar de arbeidskamer, ik moest nog een paar weeen wegpuffen om die laatste cm te krijgen en om 12u15 mocht ik beginnen persen! Na 45min persen was ze daar, mijn lieve kleine Amalia! 47cm en 2kg732. Ze huilde de longen uit haar lijf! Maar ze was zo mooi en zo klein, ik was direct verliefd op haar (na 4j is de liefde alleen maar groter geworden).
Amalia is ondertussen 4jaar, we hebben veel problemen gehad met haar gezondheid maar ze heeft er zich altijd door gebeten. Het is een sterke meid!
Bloggen is blijkbaar de HOT item van het internet, dus waarom niet meedoen hé! Laat mij mij eventjes voorstellen, ik ben Lies en ik ben 20jaartjes jong. Ik ben ontzettend gelukkig getrouwd sinds enkele maandjes met Christof. Wij zijn sinds bijna 3j samen en ondanks onze ups and downs nog altijd heel erg gelukkig samen! Ik ben ook mama (ja een tienermama) van 2 prachtige dochters! En... zwanger van mijn 3de dochter!
Ik hoor jullie al denken, de eerste 2 warren zeker niet gepland maar ons 3de zeker weten! Mijn eerste dochter komt uit een eerste relatie, ik was 16 toen ze geboren was. En nummertje 2 is nu 18maanden en geboren toen ik 19 was. En nu dochter nummer 3 zal geboren worden als ik 21 ben! Hoe en wat zal zeker nog aan bod komen maar nu moet ik gaan, mijn appeltaart zal anders aanbakken!
Tot de volgende en ik hoop dat ik een mooie blog kan aanmaken!!
, nee haha serieus, je zou me zeker geen 20 schatten. Wij leven ook heel normaal zoals de gewone gezinnen, mijn man gaat werken, iedere avond staat er warm eten op tafel, wij doen ook boodschappen, gaan naar plopsaland, gaan op familiebezoek en we doen net als iedereen de betalingen die binnen komen!
