Ik ben MegaMama
Ik ben een vrouw en woon in Westvlaanderen (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 11/11/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn kindjes natuurlijk.
Sinds gisteren is Eili wat ziekjes, ze hoest en hoest en hoest. Heel vervelend natuurlijk voor haar, precies een droge hoest. Ik denk dat het aan de kamers ligt hier want we hebben geen verwarming boven en we proberen boven wat te stoken met een electrisch vuurtje (energievreter). Wat onze bengel ook heel graag doet is haar eigen uitkleden, je legt ze in slaapzak en pyama in bedje en je mag zeker zijn dat de morgend erachter zowel haar pyamatruitje en slaapzak af is! Zo kweek je snel een valling hé. Het weer doet er niet veel beters aan, de ene keer schijnt de zon met felle wind en de andere keer is het donker met warme weer, ooh ons leuke Belgenlandje! Straks naar de apotheker als ik van de monitor kom achter een doos hoestsiroop en eucalyptis tapjes. En beterd het niet, dan zullen we de dokter opzoeken hé met onze kleine meid.
Daarstraks heb ik toch moeten lachen, wij krijgen onze weekbode al om 06u30 en dan ben ik de eerste om te doorbladen en te zien wie een kindje heeft en wie getrouwd is. Ik blader de krant tot het einde niets vermoedends door en wat zie ik op de allerlaatste pagina? Mijn man in volle glorie. Natuurlijk begin ik te lachen en begin her te bladeren en wat zie ik weer... NOG eens mijn man weeral in volle glorie! Ik liet hem direct komen en we lagen natuurlijk plat van het lachen, 1x in de krant staan is leuk maar 2x is toch wel uitzonderlijk hé. Als de krant uitgelezen is gaan we dat uitsnijden en toevoegen aan zijn album, en wat is hij weer trots
Ik kon vannacht niet slapen dus heb me voor de tv gezet en een film gehuurd (voordeel van digital tv). The trials of Darryl Hunt. Wat een documentaire, hij heeft me zo aangegrepen dat ik niet anders kon dan het hier komen zeggen.
North Carolina, 1984. De jonge, blanke journaliste Deborah Sykes wordt bruut verkracht en vermoord. Er wordt snel een verdachte aangehouden: de 19-jarige Darryl Hunt. Er is weinig bewijs tegen de zwarte jongeman, behalve de getuigenis van een voormalig Klu Klux Klan-lid. Toch wordt Hunt door de blanke jury schuldig bevonden. Dat is het begin van een nachtmerrie die bijna twintig jaar zal duren en waarin het leven van een onschuldige man bijna wordt verwoest.
Deze bekroonde en gelauwerde documentaire volgt deze geruchtmakende zaak van 1984 tot 2004 en biedt interviews van betrokkenen en exclusieve beelden van een twintig jaar durende juridische strijd tegen onrecht. Deze hartverscheurende en schokkende documentaire toont feilloos aan dat racisme en klassenjustitie nog steeds niet zijn uitgebannen in de Amerikaanse rechtszalen.
Niet iedereen houd van documentaires maar dit is nu toch al de 2de documantaire die gewoon weg goed is, Sicko van Michael Moore is ook zo een aanrader. Je ziet dat het gerecht niet altijd juist is in de film van Darryl Hunt, en die man heeft mogen afzien dankzij rasicme en fouten. Je wenst niemand zo iets toe en wat ik het mooiste vind, hij is niet verbitterd! Echt een aanrader!
Hier nog eens een overheerlijk recept: KOMKOMMERSOEP.
-3 komkommers -3 ajuinen -2 blokjes groentenbouillon -2l water -200ml melk OF maredsous smeerkaas
Schil je komkommers niet maar snij ze in grove stukken, laat ze samen met de 3 ajuinen stoven in boter. Doe er peper en zout bij. Giet het water met de bouillon over en laat koken voor 30min. Mix alles samen en voeg de melk toe of 2 grote lepels maredsous. ...Je soepje is klaar!
Vandaag ben ik wat down, gisteren was ik jarig en ik heb die dag aan me laten voorbij gaan. Ik had er niet op gerekend dat ik nog zou rondlopen, maw ik dacht dat ik al bevallen zou zijn. Morgen is het de uitgerekende datum (14-11) en ik denk dat ik overtijd ga lopen, mijn grootste vrees dus :( Maandag ben ik op controle geweest naar de dokter en het zag er allemaal goed uit, ze weegt nu al 3kg600g dus dat is zeer goed maar alles zat nog zo dicht, dus vrijdag naar de monitor om te zien of ze het binnen ook goed doet. En toen zei hij: het zal niet meer voor deze week zijn! Ik kreeg precies een klets in mijn gezicht, leuk nog een week wachten en sindsdien ben ik down. Gisteren ging het goed, ik dacht er niet teveel aan maar vandaag pfff. Ik zou gewoon niets liever willen dan haar in mijn armen te mogen hebben, ik kan geen broek meer aandoen of hij zakt van mijn buik want die is gigantisch!
Eigenlijk zou ik blij mogen zijn dat alles nog goed gaat met haar in mijn buik want vandaag heb ik verschrikkelijk nieuws gehad, het kindje van kenissen (doopkindje van 1 van mijn man zijn beste vrienden) is gestorven. Amper 4 maanden oud... Kun je je dat voorstellen? Gewoon weg verschrikkelijk, okee de ouders en ik kwamen niet goed overeen maar het gaat om hun kind, zij zijn hun kind kwijt! Amper 4 maanden oud :'(. Ik moet al een ganse dag denken eraan, hoe moeten zij hen nu niet voelen. Wiegendood is gewoon weg erg en je ziet, het kan zo snel gaan dat je gewoon je kinderen moet koesteren en van houden, hoe ze ook zijn! Vandaag was het gewoon weg een rotdag!!!!!!!!!!!!
Gisterenavond moest het een leuke avond worden, we waren voor de verandering eens naar mijn moeder geweest waar mijn meme ook was. Eili was wat aan het spelen in de zetel met mijn zus (haar doopmeter) toen ze plots achterover viel en recht met haar hoofdje op de salontafel! Ik schrok niet maar nam ze direct vast om te kijken of ze weende wat ze gelukkig deed, maar haar hoofdje zat rood en haar ader kwam precies uit. Dus wij naar het spoed voor de zekerheid, het is snel gebeurd hé zoiets!
Toen we daar aankwamen mocht ik niet mee naar binnen omdat ik zwanger ben dus ik bleef zitten in de wachtzaal en probeerde zoveel mogelijk te horen/volgen wat ze daar allemaal deden. Na een goei 30min kwamen ze gelukkig weer naar buiten en mocht ze weer mee naar huis, ik had het moeilijk want de gedachte dat ik ze daar moest achterlaten was zwaar. Gelukkig was alles in orde...
Eigenlijk was ze het nog niet geleerd hoor want toen ze in de wachtzaal kwam begon ze direct weer op stoelen te kruipen.
Ik ben er mischien wel vroeg bij maar kerstmis en nieuwjaar zitten nu al in mijn hoofd. De laatste 2 jaren was kerstmis verpest door verschillende factoren. Maar dit jaar wil ik dat zeker en vast niet. Voor mij is kerstmis een familiedag, samen kerstavond vieren en natuurlijk lekker eten. Jammer genoeg deelt niet iedereen mijn mening. Bij rondvraag bleek dat mijn moeder niets wilt doen, mijn meme heeft al plannen met een vriendin en mijn zus zit blijkbaar alleen (ze mag altijd komen als ze dat wilt maar ik denk dat ze niet wilt). Nu, het komt er eigenlijk op neer dat ik hoogstwaarschijnlijk kerstavond zal vieren met mijn gezinnetje waar ik nu al heel erg naar uitkijk natuurlijk. Voor mij is dat 1 avond waar we de "samenheid" vieren, waar we cadeautjes opendoen en we natuurlijk lekker eten. Christof dacht al direct aan zijn apperitief terwijl ik aan het denken was aan de cadeaus die we de kindjes gaan laten opendoen. Ik zie het al helemaal voor mij, de kerstboom die hier zal staan, overvloed aan cadeautjes en natuurlijk wij samen. Alleen zal Amalia hier niet zijn die dag :(, haar papa en ik doen co ouderschap, ze is gelukkig wel bij ons met nieuwjaar dus Amalia zal haar cadeautjes mogen opendoen met nieuwjaar. Ik kijk er eerlijk gezegd nu al naar uit!!
Ik ben eventjes in de zoeklijstjes gegaan en gezocht achter andere leuke blogs maar het is wel onoverzichtelijk, dus als er iemand leuke links weet van blogs dan mag je het me zeker laten weten...
Ik ben iemand die heel erg graag schrijft, ik doe het mischien niet als de beste maar ik hou er echt wel van. Ik wou deze blog bijna dagelijks updaten maar er heeft iets een stokje voor gestoken. De laatste dagen kamp ik met verschrikkelijke hoofdpijn, leuk is anders hé. Zelfs een dafalganneke werkt niet meer, dus er zit niets anders op voor deze megamama om het gewoon kalmpjes aan te doen en dus ook minder schrijven.
Vandaag heb ik ook mijn man op de hoogte gebracht van de blog, hij vond het een heel erg leuk idee. Tof toch dat je man achter alles staat wat je doet hé...
Baarmoederhalskanker zit dichter dan je zou denken...
Vandaag kwam mijn vriendin op bezoek, ze had een middagje vrij en besloot snel een tas koffie te komen drinken, wat we regelmatig samen doen! Ik vertelde en vertelde en plots zei ze tegen mij, ik heb zo een hectisch maand achter de rug en ze begon te vertellen. Als ze vrijde met haar vriend had ze altijd zo een pijn in haar buik en de gyne kon haar geen antwoord geven, dit bleef maar aanslepen en ze is naar de huisdokter gegaan voor een uitstrijkje omdat ze maar bleef pijn hebben. Toen de uitslag binnen kwam stond de wereld stil voor haar...
Ze had de virus die baarmoederhalskanker veroorzaakt :(! 24jaar is ze en zo gezond maar toch, een klein gemeen virusje liep door haar lichaam heen, ze begon bijna te wenen toen ze het me vertelde. Er was maar 1 oplossing, zo snel mogelijk die vaccin nemen van 130 die haar kan helpen. Wat jammer is, de ziekenbond geeft daar niets op terug omdat ze boven de 18 is! Toch zal ze hem nemen want ze wil geen kanker zei ze me. Ik wist niet goed hoe te reageren maar als een echte vriendin beaamt steun je haar en luister je. Als ik eraan denk dan moet ik toch effe slikken, je zou dat toch niet denken dat dit in je buurt kan overkomen, laat staan in je eigen vriendenkring! Ik ben zo blij dat ze geweest is naar de huisdokter en dat hij wist hoe of wat want ik zou haar echt niet willen verliezen! Je ziet, het staat zoveel dichter bij je dan je zou denken...
Vandaag zijn we 1 november, voor mij de dag van schijnheiligheid! Iedereen heeft wel gestorven familieleden en meestal liggen ze op het kerkhof. Ieder jaar op 1 & 2 november zie je al die familie op het kerkhof, mee gaan doen met de schijnheiligheid! Ja voor mij is dit zo, blijkbaar is dat een traditie in mijn man zijn familie dus zal ik voor de eerste x in mijn leven gaan meedoen met de schijnheiligheid, ik ga zelf nooit naar het kerkhof, die sfeer gaat mij daar niet. De laatste keer was verleden jaar toen mijn schoonpa is gestorven, toen stond ik daar aan de uitstrooing maar hield ik mij afzijdig, ik weet dat mijn meme en pepe en mijn meter daar liggen onder de grond en dat was genoeg! Toen ik passeerde aan hun graf wou ik zo snel mogelijk weg lopen! De gedachte alleen al...
Vandaag zal je dat zien, al die droevige gezichten (inclusief ik) die anders nooit naar het kerkhof gaan, met een bloempot van 2.5. Staan treuren aan het graf waar ze anders nooit komen. De schijnheiligheid van mensen, op zulke dagen zie je pas hoe schijnheilig de wereld is! Maar ja, voor de eerste x zal ik het zelf doen...
Ze werd geboren op 19 april 2007 om 18u58 na een verschrikkelijke bevalling (voor mij)!
Ik leerde haar papa Christof dus kennen op het werk, we waren collegas en werden verliefd. Ook Eili was ongepland en na enkele maanden verliefd was ik ook weer zwanger
Eili is mijn kleine meid, mijn liefdeskindje zoals ik haar heet, zij heeft haar papa en mama samengebracht maar owee want Eili is een kadet hoor :p.
Ik ontdekte in september 2006 dat ik zwanger was, ik wist dat de papa er niet klaar voor was dus weer spookte van alles door mijn hoofd, oa hoe kon ik nu zo dom zijn! Ik was al eens ongepland zwanger geraakt en had nochtans gezworen dat ik dit nooit meer ging tegen komen maar blijkbaar zijn mirakels de wereld nog niet uit!
Christof en ik hebben veel problemen gehad, ik was zelfs een paar keer alleenstaande mama zoals ze dat noemen! Mensen beweerden dat ze niet van hem was, heel laag vond ik dat want eili is kopie papa!
Op 19 april 2007 werd mijn bevalling op 40 weken stipt ingeleid, ik kon niet meer en was op! Ik moest om 06u in het ziekenhuis zijn, de nachtverpleegster was een heel erg lieve en voelde me direct op me gemak. Ze stak een tablet op en legde een infuus aan. Ik hoorde de gyne constant in mijn achterhoofd zeggen dat ze tegen de middag ging geboren zijn, wel hij zat er serieus naast! Het bleek maar niet vooruit te gaan, de cm vlottende niet en ik kreeg maar geen echte weeën door, zelfs als stond de infuus op het maximum!
Om 15u kwam de gyne binnen en hij vond het welletjes dus hij brak mijn water, wat deed dat pijn! Maar die warme golf die naar buiten kwam deed zo een deugd.
Toen kreeg ik een weeenstorm, ik kon niet meer ademen en smeekte om een epi. Tegen 16u30 waren ze er eindelijk en begon die te steken, 7(!!!)x hebben ze moeten stekken en hij heeft gewoon niet gewerkt, hij zat in mijn been! Om 17u had ik 8cm, na een stek met een pikuur om de cm te laten vlotten ging het nog niet, ik bleef maar steken op 8cm. Dus ik moest beginnen persen met 8cm. 2uur lang heb ik de ziel uit mijn lijf geperst, ik heb geropen, geweend als een klein kind, mijn haren uitgetrokken en om 18u58 was mijn 2de prachtige dochter er! Ze zeggen dat je de pijn vergeet, wel van Amalia was het een korte maar hevige bevalling en was ik dat idd vergeten maar van Eili niet, het was een korte en hele hevige bevalling en die pijn kan ik gewoon niet vergeten! Voor mij was het gewoon weg verschrikkelijk
Mijn titel luid: het leven van een tienermoeder...
Wat bedoel ik daar eigenlijk mee? Zoals je kon lezen ben ik pas 20 jaar en toch al bijna 3 kindjes, voor velen onmogelijk maar voor mij nu eenmaal de realiteit. Ik heb niet altijd het grote geluk gekent in mijn leven maar eerlijk gezegd ben ik sinds de komst van mijn kindjes veel gelukkiger dan dat ik ooit ben geweest, het is allemaal zo gecomplixeerd dat alleen mijn familie en vrienden weten hoe het allemaal zit. Als ik Amalia nooit had gehad aan mijn 16de was ik mischien wel nu pas voor de eerste x mama, Amalia heeft gewoon alles versnelt. Ik heb zeker geen spijt van hen, sommigen denken nu eenmaal niet verder dan hun neus en denken dat alle jonge mama's "marginalen" zijn en nog uitgaan en weet ik wat! Wel ik ben nu eenmaal doodnormaal, als je me ziet lopen langs de straat zou je denken dat ik bijna 30 ben , nee haha serieus, je zou me zeker geen 20 schatten. Wij leven ook heel normaal zoals de gewone gezinnen, mijn man gaat werken, iedere avond staat er warm eten op tafel, wij doen ook boodschappen, gaan naar plopsaland, gaan op familiebezoek en we doen net als iedereen de betalingen die binnen komen! Mijn leven is net als zo vele anderen, behalve dat mijn man 18j ouder is dan mij en dat ik nog zo jong ben, bedenk dat allemaal weg en je ziet een doodgewoon gezin!
We zijn nu 01u40 en zoals iedere nacht nog altijd klaarwakker. Ik ben momenteel 38 weken zwanger en de slaap is al lang verleden tijd voor me. Veel kan ik niet meer doen, ik ben precies een opgeblazen ballon en heb last van bekkeninstabiliteit dus liggen en zitten is het enigste wat ik nu kan doen...
Iedereen die mij (echt) kent weet dat ik graag bak en kook, alleen vermijd ik de afwas erna Vandaag heb ik samen met Amalia een lekkere appeltaart gemaakt, eigenlijk was het de bedoeling dat we een confiturentaart gingen maken maar na lang zoeken in de kasten vond ik geen confituur, dus het werd zelfuitgevonden appeltaart! En lekker dat hij was!
Receptje:
-2 pakken kruimeldeeg -1 pot appelmoes
Ik legde de deeg in mijn bakvorm (van tupperware), stek er wat gaatjes in en liet Amalia de appelmoes uitsmeren erin. Ondertussen snee ik in mijn andere deeg reepjes van 1 tot 2cm en als Amalia klaar was legde ik die erin in ruitjesvorm. 30 min in de oven op 180° (oven al 10min voorverwarmd) en klaar was onze snelle appeltaart!
Het klinkt raar dat receptje maar het was overheerlijk en voor 2.5 hadden wij een appeltaart :)
Zoals je ook kon lezen dat mijn bakvorm van Tupperware is zal ik er snel eventjes bij vertellen dat ik fan ben van Tupperware. Bijna alles maken wij klaar in tupperware kommen, eenmaal gebruikt blijf je er gek van!!
Mijn allereerste tekst zal gaan over Amalia, geboren op 2 september 2004 om 13u! Mijn oudste dochter...
15 was ik en smoorverliefd op Bjorn, toen 26! Het was volledig wederzijds, ik leerde hem kennen in Kortrijk via een vriendin. We smsten wat samen en hij nodigde mij eens uit en van het een kwam het ander. Na een tijdje besefte ik dat hij toch niet de ware was maar ja, ik was zwanger!
Mijn maandstonden bleven uit en ik dacht mischien eens een test te doen, een kindje stond niet in mijn woordenboek dus de schock was des te groter toen ik ontdekte dat ik zwanger was, mijn allereerste gedachte "wat zal mijn vader zeggen". Ik wist niet meer waar mijn hoofd stond, 16 en zwanger! Hoe ging ik dat doen of zou ik abortus doen?? Zijn familie was volledig gekant ertegen maar ik wou het na veel nadenken niet weg doen, ik had mijn poep verbrand dus moest maar op de blaren zitten! Mijn familie daarintegen, ja die zeiden er niet veel op...
Op 31 augustus 2004 besliste de gyne dat hij mijn bevalling op 38+4 zou inleiden, ik lag al meer dan een week in het ziekenhuis en ik had een zwangerschapsvergifting. Amalia groeide niet meer goed en bleek een lichtgewichtje te zijn! Op 2 september 2004 staken ze om 00u een pil vaginaal op. Ik kwam wakker om 04u en voelde wat pijn in mijn rug, ik belde naar de verpleegster met de vraag voor een kussen want ik vond mijn draai niet meer! Ze legde eerst de monitor aan omdat ze dacht dat het mischien wel weeen konden zijn en gelijk had ze, het waren kleine weeen! Nou als het dat maar is dacht ik! Om 06u kwamen ze een 2de tablet steken. En toen om 09u begon de volle weeenstorm, ik begon te huilen want wist niet wat me overkwam, het deed zo een pijn! Ik dacht dit nooit te overleven, zo een immense pijn had ik! Ik smeekte voor verdoving want ik had gewoon geen tijd om te ademen maar dat bleef duren. Toen ze om 11u kwamen had ik maar 3cm opening en toen begon ik als een gek rond te lopen om de pijn te kunnen verbijten! Om 12u had ik het gevoel dat ik naar de grote wc moest en er kwam gewoon niets uit, de stagaire vond dit raar dus trok ze me naar mijn bed en het bleek dat ik al 9cm opening had en persdrang! In volle spoed naar de arbeidskamer, ik moest nog een paar weeen wegpuffen om die laatste cm te krijgen en om 12u15 mocht ik beginnen persen! Na 45min persen was ze daar, mijn lieve kleine Amalia! 47cm en 2kg732. Ze huilde de longen uit haar lijf! Maar ze was zo mooi en zo klein, ik was direct verliefd op haar (na 4j is de liefde alleen maar groter geworden).
Amalia is ondertussen 4jaar, we hebben veel problemen gehad met haar gezondheid maar ze heeft er zich altijd door gebeten. Het is een sterke meid!
Bloggen is blijkbaar de HOT item van het internet, dus waarom niet meedoen hé! Laat mij mij eventjes voorstellen, ik ben Lies en ik ben 20jaartjes jong. Ik ben ontzettend gelukkig getrouwd sinds enkele maandjes met Christof. Wij zijn sinds bijna 3j samen en ondanks onze ups and downs nog altijd heel erg gelukkig samen! Ik ben ook mama (ja een tienermama) van 2 prachtige dochters! En... zwanger van mijn 3de dochter!
Ik hoor jullie al denken, de eerste 2 warren zeker niet gepland maar ons 3de zeker weten! Mijn eerste dochter komt uit een eerste relatie, ik was 16 toen ze geboren was. En nummertje 2 is nu 18maanden en geboren toen ik 19 was. En nu dochter nummer 3 zal geboren worden als ik 21 ben! Hoe en wat zal zeker nog aan bod komen maar nu moet ik gaan, mijn appeltaart zal anders aanbakken!
Tot de volgende en ik hoop dat ik een mooie blog kan aanmaken!!
, nee haha serieus, je zou me zeker geen 20 schatten. Wij leven ook heel normaal zoals de gewone gezinnen, mijn man gaat werken, iedere avond staat er warm eten op tafel, wij doen ook boodschappen, gaan naar plopsaland, gaan op familiebezoek en we doen net als iedereen de betalingen die binnen komen!
