86 km (2286 - 2372), 9.00 - 17.00

Bewolkt, maar gelukkig geen regen, wel veel tegenwind

mp3: geen muziek                             

--------------------------------------------------

Vanmorgen wakker geworden met de kiekens naast mij, maar ik heb mij omgedraaid in mijn slaapzak (ik durfde niet tussen die lakens van Eliseo te slapen).

Hij liep al rond en kuiste zijn albergue op. Ben met een zwaar hoofd (van de wijn van gisteren?) dan maar opgestaan. Ik heb Eliseo nogmaals bedankt voor de (voetbal)avond gisteren, maar hij zei niet veel. Ik probeerde hem te vragen of zijn vrouw niet te kwaad was geweest, maar hij begreep het niet of ik zei het niet goed. Hij zei dat zij naar de dokter was. Werkte ze daar of was ze overspannen van gisteren? Na mijn ontbijt wuifde hij me uit. Hij was waarschijnlijk blij dat hij me kwijt was.

Ik zie onderweg een smske van Stéphanie, de Parisienne van Quebec. Zij is gisteren de Pyreneeën overgetrokken en is nu in Spanje. Ik stuur haar een bericht terug dat ik hopelijk vandaag aankom in Santiago. En ook een aanmoediging van Hilde. 'Nog even doorbijten en ge zijt er', schrijft ze. Ja, schat, ik kom eraan.

Maar zover zijn we nog niet. Wie het boekje van Sweerman volgt, moet al vlug constateren dat die vent graag ommetjes maakt om je toch maar te laten zien hoe schoon en groen het hier wel is. Met andere woorden, ge passeert een verkeersbord "Santiago 56" en ge fietst er 86! Ge moogt daar niet aan denken. Het is de camino die telt...

Het parcours is inderdaad heel mooi: door de bossen, tientallen keren op en af. Je waant jezelf in de Ardennen of in de Vlaamse Ardennen, ge kiest maar. Hoe je het ook wilt, het is lastig. Als training kan dit tellen.

En ik heb Jago aan het werk gezien. Het zit zo: al van in Spanje zie ik witte pijlen op de straat gekalkt. Soms met opmerkingen als 'go go go' of 'attention! gravel' of gewoon een smiley. Ge vraagt u af: "Wie doet zoiets?". Het deed mij denken aan de film 'Amélie', je weet wel, die fotootjes uit de automaat.

En nu, op mijn laatste dag, heb ik Jago bezig gezien. Een Italiaan die vóór zijn groep uitreed en die de route op straat uittekende met een soort spuitbus.  Ik heb achteraf zijn fietsvrienden gezien. Het zijn geen echte fietspelgrims in mijn ogen. Daarvoor hadden ze veel te weinig bagage bij zich. Een volgwagen zorgt voor de lunch, de inkopen, de logies, ....waarschijnlijk nog een massage op het eind van de rit. Ik weet het, ik ben een beetje jaloers.

Daar zijn ze. Eindelijk. De twee torens van de kathedraal. We zijn er! Na 34 dagen en 2372 km ben ik in Santiago.  

Ik rij meteen naar het pension waar ik een kamer via Internet gereserveerd heb. Bij valavond laat ik mezelf fotograferen met de kathedraal op de achtergrond.

IF YOU CAN DREAM IT,  YOU CAN DO IT. Het staat bij ons op de kast, gekocht op de Inside Passage ferryboot in British Columbia.

Ja, ik ben toch wel een beetje fier op mezelf dat ik dit op mijn zestigste heb kunnen en mogen doen. Maar vooral ook heel dankbaar, want de camino heeft mij veel gegeven. 

Overmorgen sluit ik dat af met een fietstocht naar Cabo Fisterra.  Naar het einde van de wereld. Lijkt me wel wat.

Morgen is het rustdag en ga ik eens kijken hoe ik naar huis kan geraken. Vliegtuig, trein, bus? Ik weet het nog niet. Niet te vroeg alleszins, want thuis zijn er in de living werken aan de gang en ze hebben me daar niet van doen.