Mistig, regenachtig de hele dag, koud, tegenwind

Ik zie helemaal niets als ik naar buiten kijk. Het dorpje O Cebreiro ligt volledig in de mist en het regent zachtjes. Het smokkelt, zeggen ze bij ons in Zomergem. 'k Zal voorzichtig moeten zijn in de afdaling! Alle remmen dicht en niet meer dan 35 per uur.

Op de top van de Alto de Poyo neemt Wolfgang, een Duitser, een foto van mij. Helemaal verkleumd sta ik op de foto te grimlachen. In een nabijgelegen bar kom ik op mijn positieven bij een hete kop koffie en een dikke snee brood. De bar heeft goed te doen; de stappers komen een na een  met rugzak en poncho daarover binnengesukkeld. Iedereen is blij dat de kachel brandt (we zijn 1 juli én in Spanje!).

Buiten klaart het wat op. Er volgt een prachtige afdaling. Ik passeer 2 Japannerkes; ze dragen rieten punthoeden. Leuk om zien.

Vanaf nu begin ik meer stempels te vragen voor mijn credential,  om het even waar. Bar, toeristenbureau, bakkerij, ... Het doet er niet. Die noelies in Compostella moeten er per dag minstens 2 hebben van verschillende plaatsen. Wat een gedoe! Geef gewoon die aflaat en wees blij dat we naar Compostella komen.

Ik ga zelfs een ayuntamiento (= gemeentehuis) binnen. Een 'Kathleen De Muynck' stempelt het gemeentewapen in mijn boekske. Ik zie de secretaris in een kantoor ernaast bezig met papieren. Ik voel me er bijna thuis. Zou ik eens vragen naar de alcalde (=burgemeester) of hij geen cognacske heeft voor een schepen op rust? 

Op de fiets denk ik aan die vele uren vergaderen in de schepenzaal. Het was een drukke tijd. Ik heb graag aan politiek gedaan, maar ik mis het niet. Zo op reis gaan met de fiets is ook plezant. 

Na een lastige klim van 12 km stop ik aan een bushokje. Ik installeer me daar voor een uitgebreide picknick én een beetje rust. Het is opnieuw beginnen regenen. Twee fietsers, Jacob en Clement uit Sloveniė, komen er ook bij. Het is er gezellig. Het zijn jonge gasten: Jacob is pas afgestudeerd als gymleraar én hij is coach van een basketbalploeg. Clement is gestopt in zijn studies elektronica en verkoopt nu vis. Het is een sympathiek duo. Ze hebben nog een heel leven voor zich. 

Ondertussen is het gestopt met regenen en ze trekken snel verder. Zo is de camino: korte, intense ontmoetingen van mensen met eenzelfde doel. Ik roep Jacob na dat hij de groeten doet aan zijn heilige en dat ik er morgen ook zal zijn.

Het blijft maar klimmen en dalen en klimmen en dalen, zonder ophouden. Als je denkt dat je kunt uitbollen op het eind van de dag, hebt je het mis. Het begint steeds harder te waaien, na een tijdje nog regen erbij. Het is al 7 uur 's avonds en ik zit op 5 km van Palas de Rei,  maar ik heb geen fut meer. In een boerengat stop ik en ik vraag een kamer apart. Eliseo, een boer die overgestapt is van patatten naar pelgrims, zegt mij dat hij nog iets heeft: naast zijn kiekenkot heeft hij een stalletje verbouwd. Alles is er, maar daarmee is ook alles gezegd. Het warm water komt er, na veel schudden aan een butagasfles. Ik denk aan mijn papa. Die deed dat vroeger ook. Het beeld vertedert mij. Ik besluit dan toch maar daar te slapen.Voor 30 euro heb ik een bed, kan ik iets eten en vooral, er is een tv. Ik leg aan Eliseo uit dat het vanavond om 22 uur voetbal is: Belgica - Etados Unidos. Eerst doet hij teken dat hij liever slaapt,  maar uiteindelijk geeft hij toe aan mijn gezaag.  Ik word daarbij geholpen door andere cafégasten die ook de voetbalmatch willen zien. Er is er zelfs een bij die zijn pronostiekblaadjes laat zien. Hij geeft de wereldbeker aan de Duitsers. Enfin, die match begint en Eliseo blijft kijken ... tot en met de verlengingen. De Belgen winnen en Eliseo deelt in mijn vreugde. Zijn vrouw zit half kwaad, half slapend te wachten tot de match gedaan is.

Ik heb er mij stillekens vanonder gemuisd. Echtelijke ruzies, zeker in Spanje, zijn niet aan mij besteed.