via Ponferrada, Columbrianos, Cacabelos, Villafranca del Bierzo, Vega de Valcarce, Las Herrerias, Puerto Pedrafita
68 km (2129 - 2197), 9.00 - 18.00
Zonnig, niet te warm, wel rukwinden
mp3: potpourri van allerlei liedjes
--------------------------------------------------
Vannacht wakker geworden van de kou. Het venster van mijn kamer was blijven openstaan en 's nachts koelt het hier flink af. Na de afdaling van Cruz de Ferro (hoogte: 1500 m.) is het landschap ook volledig veranderd: heuvels en bergtoppen in de verte, bossen en weiden, af en toe wijngaarden. De dorre meseta vlakte ligt achter mij. Ik zie in mijn reisgids van Sweerman dat er opnieuw een klim van 30 km op het programma staat, van moeilijkheidsgraad te vergelijken met de Ibañetapas. Zo twee beklimmingen, is dat niet wat teveel?
Ik probeer uit te tellen hoeveel dagen ik nog verwijderd ben van Santiago. Nog 3 à 4 dagen. Woensdag of donderdag ben ik er. Daarna 1 of 2 dagen in Santiago zelf om de terugkeer naar huis te regelen. Dan nog 4 dagen heen en terug naar Cabo Fisterra. Ik wil dit zeker doen. Ik wil de zee zien. Het einde van de wereld voor de Middeleeuwer.
Dus binnen goed 10 dagen zit mijn fietstocht erop en gaan jullie iets anders moeten lezen, hé.
By the way: nogmaals dank aan allen die gereageerd hebben op mijn blog of op Facebook. Doet deugd dat jullie mijn schrijfsels waarderen. De blog heeft al ruim 2500 hits. Ik weet niet of dit veel of weinig is.
Deze morgen vertrokken uit Molinaseca. Ik heb de sleutels van de kamer op het onthaal gelegd. Er was niemand te zien. Maandag. 9 uur. Dan zijn de meesten onder ons al een uur aan de slag.
In Ponferrada had ik graag de Tempeliersburcht willen bezoeken, maar het is maandag en alles is dicht. Un dia fatal! Ik wil hier zeker nog eens terugkomen, met de auto...
Doorgereden naar Villafranca. Een stempel gekregen bij het toeristenbureau. Onderweg picnicken in een parkje waar ze de hondjes buiten laten. Het is er wel proper; de instructies op de afvalbakje worden goed opgevolgd. Ge weet wel, plasticzakje binnenstebuiten, het drolletje beetje warm nog vastpakken en dan voorzichtig zakje opnieuw keren hoewel het volgens mij weinig belang heeft hoe je het zakje in de vuilbak smijt.
En dan begon die beklimming. Het ging moeizamer dan gisteren. Geen rustdag en het was inderdaad steiler. Ik luister wat naar de mp3 speler om het ritme er wat in te houden, maar na een half uur is de batterij plat. Ik stop in een dorpje om het bij te laden. Het is al een flink stuk in de namiddag en ik moet nog heel wat klimmen. Ik zie dat ik veel slaapplaatsen heb tot de top, maar daarachter is er veel minder aanbod. Het is al ruim 17 uur als ik wat op adem kom in Puerta Pedrafita. Alice, een sportieve Spaanse van een groepje wielertoeristen, neemt wel 30 foto's van mij en, lap, daar gaat ook de batterij van mijn smartphone plat. Net nu de mooiste vergezichten komen. Op de top O Cebreiro stop ik en vind er een kamer. Ik hou het vandaag voor bekeken. Het dorpje O Cebreiro telt niet meer dan 20 huizen, bijna allemaal in die typische Keltische wijze gebouwd. Je waant je in de vroege Middeleeuwen.
Op restaurant heb ik een wel heel toevallige ontmoeting met Jasmine, een Vlaamse fotografe die blijkbaar ook mijn ex-Attentia collega Claudine kent. Zij helpt op haar manier mee om het ALS-project te ondersteunen.
Mijn smartphone is ondertussen wat opgeladen en ik neem veel foto's van het prachtig uitzicht: de heuvels zijn afwisselend groen en op de toppen staat de gele brem in bloei.
's Avonds, als de mist komt opzetten, is het heel apart hier eens de nacht door te brengen. Alleen al voor de omgeving zou je dit doen.
Ik zit middenin de bergen en ik hou deze keer het venster van mijn kamer wel dicht .
Met de fiets naar Compostella
