Eén van mijn bezigheden zijn mijn vogels en Japanese kwartels. Tijdens het broedseizoen had ik 2 nesten van mijn groenvinken met in totaal 7 eitjes, maar jammer genoeg heeft geen van de jongen het gehaald. Volgend seizoen hopelijk meer succes. Gewoonlijk als ik s' morgens de voliére in kom, dan komen de kwartels om hun wormpjes. Op een dag miste ik er ééntje en na veel gezoek (meesters in de camouflage) vond ik haar op een nest met elf eitjes. Duimen dan maar. Na 3 weken nog steeds geen kuikens. Ik had alle hoop alweer opgegeven. Toen ik enkele dagen later in de voliére kwam zag ik eierschalen liggen en ik vreesde het ergste. Toen ik de nest inspecteerde vond ik de hen met 5 kuikens. Eindelijk dan toch een succes. Nu maar hopen dat ze het allemaal halen. Ondertussen zijn ze reeds 3 dagen oud en het gaat nog steeds goed met ze.
Tijdens mijn jeugdjaren (1970) heb ik mij eens gewaagd aan het valschermspringen. In Schaffen werden er jaarlijks kampen met initiatie valschermspringen georganiseerd en aangezien ik juist om de hoek woonde had ik mij ingeschreven voor een cursus. Na een grondtraining van een 3 tal dagen werden we klaargestoomd voor onze eerste sprong. Dat was een hele belevenis. Tijdens het opstijgen met de ballon werd alles onder ons maar kleiner en de omgeving stiller en stiller. We zaten met 6 man (waaronder mijn vader) en een dispatcher in de kooi. Eén voor één moesten we dan naar voor komen en positie nemen in de deur en dan gaf de dispatcher je een schouderklopje en hup daar sprong je de leegte in. 3 seconden tellen en dan kijken of je valscherm wel open was. Vanop de grond werd je dan begeleid met een megafoon en moest je de oefeningen uitvoeren die we de dagen voordien hadden ingestudeerd. Je was echter met honderd en één dingen bezig dat je de helft vergat. Mijn eerste landing was op zijn minst van de zachtste want voor ik het goed wist lag ik reeds terug op moeder aarde. Met trillende beentjes het valscherm opgeplooid en dan op weg om het te gaan afgeven en op naar een volgende sprong die veel intenser werd beleefd dan de eerste. Zo heb ik in t' totaal 5 sprongen op mijn palmares staan en tot op vandaag heb ik spijt dat ik nooit verder gedaan heb. Op het einde van onze cursus kregen we dan ons brevet dat ik nog steeds koester. Op de foto zie je mij samen met mijn vader (Lucien) voor mijn eerste sprong. Mijne pa had er al veel meer op zijn palmares aangezien hij bij de para's actief was en dus jaarlijks een aantal sprongen moest afwerken.
