Ik ben Urbain GA Lauwers en gebruik ook wel de naam Maverick. Ben geboren op 11/10/1950 en dus 65 jaren jong. Ik woon te Kumtich (Tienen) en mijn beroep was officier werktuigkundige ter lange omvaart. Ik zeg wel was want na bijna 40 jaar op alle zeeën te hebben gezwalpt, geniet ik nu van mijn pensioen. En dus heb ik tijd voor mijn hobbies, munten- en Belgische postzegels verzamelen, mijn vogels, mijne woef, wandelen en af en toe eens gaan vissen.
Gisteren nog meegedaan aan het wk gsm werpen vanop mijn auto!!! Ik had mijn gsm op de ruitenwissers van mijn wagen gelegd, was die totaal uit het oog verloren en zo vertrokken. Een eindje verderop begon het te regenen en was het gebruik van de ruitenwissers noodzakelijk. Zie ik daar toch mijne gsm voorbijvliegen. Dan maar gestopt en de stukken gaan oprapen. Tot mijn grote verbazing deed hij het nog, good stuff als je het mij vraagt. En nee, ik heb geen medaille behaald, de afstand was waarschijnlijk niet ver genoeg.
Vrijdag is het dan zo ver. Ik ga voor de eerste maal deelnemen aan de 100 km van Bornem, ook wel bekend onder de naam dodentocht. Ik ben benieuwd hoe ver ik ga geraken. Het zou mooi zijn moest ik ze kunnen uitstappen, maar ik ga mezelf geen illusies maken. Zondag zal ik jullie weten te vertellen, vanuit een rolstoel , of ik het gehaald heb.
Awel, chapeau voor degenen die de 100 km uitstappen. Het was mijn bedoeling om dit ook te presteren, maar na km 35 begonnen mijn voeten lichtjes geirriteerd te geraken en bij de controle op de 40 km ben ik dan maar de hulppost (heel vriendelijke mensen) binnengestapt. Conclusie, blaren op de zolen van beide voeten. De aanwezige arts raadde me dan ook aan om de tocht hier te beeindigen want verder gaan zou het probleem alleen maar erger maken. Dus zogezegd zo gedaan, me laten uitchippen en met de bezemwagen (die al behoorlijk vol zat) terug naar de start. De dodentocht is een echte aanrader, alleen al voor de ambiance rond het parcours.De organisatie is ook heel puik, echter was er een klein minpuntje, we moesten lang wachten op de pendelbus om ons terug naar de parking te brengen. Ik kijk al uit naar volgend jaar om terug deel te nemen. Sportieve groetjes
Dit moet me toch even van het hart want ik ben er serieus van onder de indruk en voel mij gepakt. In het begin van het jaar heb ik mijn echtgenote verloren en alsof dat nog niet erg genoeg is krijg je dan met een heleboel zaken te maken waarvan je denkt, wat is dat, hoe is t' mogelijk... Zo worden van de ene op de andere dag je rekeningen geblokkeerd. Daar hoef je niets voor te doen, maar om ze vrij te krijgen kost het je wel een beetje meer moeite. Ik heb nog geluk gehad (als je dat geluk kunt noemen) dat mijn rekening maar 1.5 maand geblokkeerd was. Als je dan naar de bank stapt om opheldering wordt je gezegd dat je recht hebt op leefgeld. Daarna komt de klap op de vuurpijl, want dan krijg je een brief van de federale overheidsdienst financiën dat er een opgave dient te gebeuren van het vermogen dat de overledene heeft nagelaten. In de brief geen rouwbetuigingen of wat dan ook, nee gewoon to the point. Om zeker te zijn dat ik niets zou vergeten heb ik dan maar een notaris in de arm genomen die voor mij het nodige zou doen. Alles klaar, aangifte ondetekend, ingediend en dan is het wachten op het verdict. Erg hé, je betaald je ganse leven belastingen op hetgeen je verdiend en dan als je het ongeluk hebt je partner te verliezen kan je nog eens betalen op je zuurverdiende centjes. Als dan uiteindelijk de afrekening in je brievenbus valt, slik je wel even en dan blijft er niets anders over dan te betalen. Einde verhaal zou je denken, was het maar waar. 14 dagen later terug een brief van dezelfde dienst. Ik had verzuimd van bepaalde zaken in te dienen. Er was een kopij bijgevoegd van hetgeen er zogezegd verzuimd was van aan te geven. Vergetelheid of vergissing staat blijkbaar niet in hun woordenboek. Dus nog maar eens naar de notaris om het verzuimde te laten opstellen en in te dienen. Nu moest ik echter niet zolang wachten op het verdict en bovenop de te betalen som kwam er een boete wegens het te laat indienen van de aangifte. Wablief... en ik kan jullie zeggen dat de boete niet mals was (880 euro) Neenee, dit is geen schrijffout. Goed dat ik zat toen ik de brief opendeed of ik had er gelegen denk ik. Met al het leed dat je dan al te verwerken hebt komt dat er dan nog eens bij. Dus maar gebeld naar de betreffende dienst en daar verteld men je dan dat je een bezwaarschrift kunt indienen welk dan wordt doorgestuurd naar de gewestelijke directeur die dan zal beslissen of je de boete al dan niet moet betalen. De kans dat je de boete niet moet betalen is 0.1%. Neenee, alweer geen schrijffout. Dit is echt schandalig, ik heb daar geen andere woorden voor. Vreemdelingen die naar hier komen gaan links en rechts aankloppen en die krijgen centen en voordelen waar wij jaren voor moeten werken. In het kader van de familiehereniging kunnen ze jan en klein pierke laten afkomen, krijgen ze geld van het ocmw, een woning, gratis medische verzorging en hier stopt de lijst zeker niet. Ik vraag mij af als zij getroffen worden met wat ik nu meemaak (en velen voor mij reeds hebben doorstaan) of zij op dezelfde manier zullen behandeld worden. Ik geloof er niets van, wees er maar zeker van dat er wel achterpoortjes zullen zijn waar wij zelfs het bestaan niet van afweten. Wij worden maar gepluimd en leeggezogen langs alle kanten en slikken dat maar. Ik ga echter tot het uiterste gaan (hoewel de kans op succes miniem is) om die boete te recupereren en ik zal geen middel onbenut laten. Alle reacties en suggesties zijn meer dan welkom.
Eén van mijn bezigheden zijn mijn vogels en Japanese kwartels. Tijdens het broedseizoen had ik 2 nesten van mijn groenvinken met in totaal 7 eitjes, maar jammer genoeg heeft geen van de jongen het gehaald. Volgend seizoen hopelijk meer succes. Gewoonlijk als ik s' morgens de voliére in kom, dan komen de kwartels om hun wormpjes. Op een dag miste ik er ééntje en na veel gezoek (meesters in de camouflage) vond ik haar op een nest met elf eitjes. Duimen dan maar. Na 3 weken nog steeds geen kuikens. Ik had alle hoop alweer opgegeven. Toen ik enkele dagen later in de voliére kwam zag ik eierschalen liggen en ik vreesde het ergste. Toen ik de nest inspecteerde vond ik de hen met 5 kuikens. Eindelijk dan toch een succes. Nu maar hopen dat ze het allemaal halen. Ondertussen zijn ze reeds 3 dagen oud en het gaat nog steeds goed met ze.
Tijdens mijn jeugdjaren (1970) heb ik mij eens gewaagd aan het valschermspringen. In Schaffen werden er jaarlijks kampen met initiatie valschermspringen georganiseerd en aangezien ik juist om de hoek woonde had ik mij ingeschreven voor een cursus. Na een grondtraining van een 3 tal dagen werden we klaargestoomd voor onze eerste sprong. Dat was een hele belevenis. Tijdens het opstijgen met de ballon werd alles onder ons maar kleiner en de omgeving stiller en stiller. We zaten met 6 man (waaronder mijn vader) en een dispatcher in de kooi. Eén voor één moesten we dan naar voor komen en positie nemen in de deur en dan gaf de dispatcher je een schouderklopje en hup daar sprong je de leegte in. 3 seconden tellen en dan kijken of je valscherm wel open was. Vanop de grond werd je dan begeleid met een megafoon en moest je de oefeningen uitvoeren die we de dagen voordien hadden ingestudeerd. Je was echter met honderd en één dingen bezig dat je de helft vergat. Mijn eerste landing was op zijn minst van de zachtste want voor ik het goed wist lag ik reeds terug op moeder aarde. Met trillende beentjes het valscherm opgeplooid en dan op weg om het te gaan afgeven en op naar een volgende sprong die veel intenser werd beleefd dan de eerste. Zo heb ik in t' totaal 5 sprongen op mijn palmares staan en tot op vandaag heb ik spijt dat ik nooit verder gedaan heb. Op het einde van onze cursus kregen we dan ons brevet dat ik nog steeds koester. Op de foto zie je mij samen met mijn vader (Lucien) voor mijn eerste sprong. Mijne pa had er al veel meer op zijn palmares aangezien hij bij de para's actief was en dus jaarlijks een aantal sprongen moest afwerken.
Ik had mijn gsm op de ruitenwissers van mijn wagen gelegd, was die totaal uit het oog verloren en zo vertrokken. Een eindje verderop begon het te regenen en was het gebruik van de ruitenwissers noodzakelijk. Zie ik daar toch mijne gsm voorbijvliegen. Dan maar gestopt en de stukken gaan oprapen. Tot mijn grote verbazing deed hij het nog, good stuff als je het mij vraagt. En nee, ik heb geen medaille behaald, de afstand was waarschijnlijk niet ver genoeg. 
Ik ga voor de eerste maal deelnemen aan de 100 km van Bornem, ook wel bekend onder de naam dodentocht. Ik ben benieuwd hoe ver ik ga geraken. Het zou mooi zijn moest ik ze kunnen uitstappen, maar ik ga mezelf geen illusies maken. Zondag zal ik jullie weten te vertellen, vanuit een rolstoel 
, of ik het gehaald heb. 
