Nu is het echt officieel. Ik wist dat er een koe naast mijn deur woont (heeft horens van hier tot in Timboektoe), maar nu heb ik het bewijs dat het echt zo is. De bijgevoegde foto zegt immers geneog.
Samen met mijn vriendin heb ik er nog twee huisgenoten extra bijgekregen. Zo heb ik nu een (stief)dochter en nog een woefke. Allee, t'is ne serieuze woef, namelijk een Di Cane Corso. Echt een lieverd, maar dat geld evenzo voor de dochter.
Het broedseizoen zit er alweer een tijdje op en ik heb dit jaar meer geluk gehad dan vorig jaar. Dit resulteerde in een 20-tal kanaries, een 8-tal Mexicaanse goudmussen en mijn grote trots 5 Noorse goudvinken. Rest mij nu nog om 2 mannen te ruilen kwestie van nieuw bloed te hebben voor de kweek van volgend jaar. De groenvinken daarentegen was alweer een flop. Twee nesten gehad en geen van beide werden tot een goed resultaat gebracht. Ik denk dat ik teveel mannen heb zitten in vergelijking met het aantal poppen. Ook mijn kwartels waren dit jaar geen succes. Tot 3 maal toe werden de eieren bebroed en telkens werd de nest in de steek gelaten. Een eerste maal enkele dagen voor het eerste ei moest uitkippen. De twee volgende werd iets minder lang bebroed. Reden...? Ik kijk al uit naar volgend jaar. Ben benieuwd voor mijn distelvinken. Door sterfte van de man tijdens het broedseizoen heb ik daar geen jongen van gehad. Ondertussen heb ik mij een nieuwe man aangeschaft en hopelijk resulteert dit in een paar jongen volgend jaar.
Het broedseizoen loopt stilaan op zijn einde. Dit jaar was het wel succesvol. Ondertussen is mijn voliére goed bevolkt en dringt er zich een uitbreiding aan. Zal iets voor de herfstdagen worden denk ik. De kanaries zowel als de Mexicaanse goudmussen was een groot succes. Mijn goudvinken met een resultaat van 5 jongen op 14 eitjes was niet zo denderend, maar al bij al ben ik tevreden. Alleen mijn groenvinken hebben het weer niet tot een goed einde gebracht. Tot tweemaal toe een nest gehad, maar de broedtijd werd niet tot het einde volbracht. Weet niet wat er scheelt. Misschien niet rustig genoeg in de voliére. Nu is het nog wachten op mijn Japanse kwartel die sinds een 10-tal dagen zit te broeden op een 20-tal eitjes. Benieuwd of het deze keer gaat lukken want bij het vorige legsel had ze het nest enkele dagen voor het uitkippen van de kuikens in de steek gelaten. Hopelijk meer succes deze keer. Velen zullen het niet geloven, maar mijn eitjes worden op natuurlijke wijze uitgebroed. Er zijn er weinig die dit kunnen vertellen denk ik.
Sinds enige tijd heb ik fijne vriendin die ondertussen ook bij mij is ingetrokken. Dit is echter niet naar de zin van mijn schoonfamilie (zus, schoonbroer en neef van mijn overleden vrouw) en sinds die tijd woed er hier een oorlog. Wij laten het echter niet aan ons hartje komen. Wij hebben voor mekaar gekozen en wat de anderen doen of zeggen laat ons volledig koud. Als we ons verhaal doen aan vrienden bekijken ze ons zo van wat verteld ge daar nu, hoe is het mogelijk. Veel onbegrip op de situatie met de "folks next door". Maar zoals gezegd wij leven ons leven en dat zij zich maar met dat van hun bezig houden. Ze zouden beter eerst eens een keer naar zichzelf kijken alvorens dat ze anderen veroordelen.
Voila, we zijn aan het laatste deel gekomen van het verhaal over de successierechten. Na veel geschrijf en getelefoneer heeft het dan uiteindelijk niets opgebracht en blijft men bij het standpunt dat ik in de fout ben gegaan. Ook de geschillencommissie heeft geen oplossing kunnen bieden. Op mijn vraag of een brief aan de bevoegde minister of aan Zijne Majesteit zou helpen werd geantwoord dat die brieven uiteindelijk bij hun terechtkomen en we dus in hetzelfde straatje belanden. Dus zit er niets anders op dan mij bij de situatie neer te leggen. Einde verhaal dus.
Ondertussen is ook het kweekseizoen goed op gang. Na een tegenslag vlak na de vorstperiode heb ik dan toch resultaat geboekt met mijn kanaries en ondertussen vliegen er reeds een 5-tal jongen rond. Verder zijn er nog een 10-tal op komst, dus het gaat druk worden in de volière. Ook zijn de Mexicaanse goudvinken uitgekipt (zie foto), echt mooi om zien. Met mijn Noordse goudvinken heb ik tegenslag gehad. De pop lag met 4 eieren, ik heel tevreden natuurlijk, maar een 3-tal dagen later, eieren op de grond en nest vernield. Hoogstwaarschijnlijk met de man in de hoofdrol. Alweer een lesje geleerd. Ondertussen heb ik een specialist inzake goudvinken aangeschreven (Mr. Jack Bloemen) en van hem heb ik reeds wat advies gekregen en dus als ik dat toepas zou het volgende legsel een succes moeten worden. Ik houd jullie op de hoogte. Ondertussen zijn ook mijn Japanse kwartels aan het broeden geslagen hetgeen velen niet zullen geloven. Verleden jaar had ik reeds een succes en hebben er 3 kwartels overleefd. De hen bebroed nu 15 eieren en hopelijk heb ik meer succes dan verleden jaar, toen lag ze met 10 eieren. Nog een 13 tal dagen en dan zal het eerste kuiken wel uitkippen. Gaat weer spannend worden. Ik zal zeker foto's plaatsen van de nieuwkomers.
Amaai, het is alweer een hele poos geleden dat ik nog iets geschreven heb, maar de zaak is nog steeds niet van de baan. Na bot te hebben gevangen bij de gewestelijke directeur heb ik mij tot de bemiddelingsdienst gewend. Daar werd mijn klacht ontvankelijk verklaart, dwz ik had alle pistes gevolgd, dus alle mogelijke diensten aangeschreven. Ondertussen is dit reeds een 4-tal weken geleden en sindsdien niet meer gehoord. Zou het zijn zoals ze zeggen, geen nieuws goed nieuws? We zullen moeten afwachten. Wees nu eens eerlijk, moest ik moedwillig zaken niet aangegeven hebben zou ik toch al die moeite niet doen hé. Ik ga tot het uiterste gaan en als het moet schrijf ik nog naar de bevoegde Minister en als dat niet helpt rest me nog maar één ding en dan stuur ik een brief naar Zijne Majesteit. Dus er komt zeker nog een deel 4 en mogelijk nog een deel 5.
Nog steeds ben ik bezig om te trachten van de boete die ze mij gegeven hebben wegens het niet indienen (ongelukkige samenloop van omstandigheden) van een deel van de successierechten, te recupereren. Ik heb de bank reeds aangesproken, maar die houden het been stijf en beweren nog steeds dat de notaris hun niets gevraagd heeft. Ik betwijfel dit ten zeerste, maar kan het niet bewijzen. Volgens een bediende van de notaris zou alles telefonisch aangevraagd geweest zijn. Dus geen papiertje om onder hun neus te schuiven. Dan nog maar eens aangeklopt bij de dienst financiën en daar raadde men mij aan om een brief te sturen naar de gewestelijke directeur (vervanger van de minister). Hij vertelde mij ook dat hij geen positief advies kon uitbrengen als ze daarom vroegen. Op mijn vraag waarom kreeg ik als antwoord, omwille van de gelijkberechtiging van de belastingplichtige. Daar ben ik me toch in een lachbui geschoten hoor. Gelijkberechtiging... Wat met al die sjoemelaars, die jaren belastingen hebben ontdoken en dan als het ontdekt wordt een voorstel tot minnelijke schikking krijgen. Dat is ook eerlijk zeker tegenover de brave burger die netjes zijn aangifte invult en de zakken van vadertje staat vult. Enfin we dwalen af. Dus heb ik een brief gestuurd naar de betreffende directeur en nu is het wachten op een antwoord. Wordt zeker vervolgd.
Hierbij dan een overzicht van de schepen waarop ik tijdens mijn loopbaan heb gevaren. Er is echter één schip dat ontbreekt, namelijk de Aframax "Emilie". Ik heb reeds wat vrienden gecontacteerd, maar tot op heden heb ik nog geen foto ('s) kunnen bemachtigen. Wel van het schip onder haar huidige naam "Genmar Agamemnon". Wie kan mij eventueel aan een foto ('s) helpen??
Tijdens mijn jeugdjaren (1970) heb ik mij eens gewaagd aan het valschermspringen. In Schaffen werden er jaarlijks kampen met initiatie valschermspringen georganiseerd en aangezien ik juist om de hoek woonde had ik mij ingeschreven voor een cursus. Na een grondtraining van een 3 tal dagen werden we klaargestoomd voor onze eerste sprong. Dat was een hele belevenis. Tijdens het opstijgen met de ballon werd alles onder ons maar kleiner en de omgeving stiller en stiller. We zaten met 6 man (waaronder mijn vader) en een dispatcher in de kooi. Eén voor één moesten we dan naar voor komen en positie nemen in de deur en dan gaf de dispatcher je een schouderklopje en hup daar sprong je de leegte in. 3 seconden tellen en dan kijken of je valscherm wel open was. Vanop de grond werd je dan begeleid met een megafoon en moest je de oefeningen uitvoeren die we de dagen voordien hadden ingestudeerd. Je was echter met honderd en één dingen bezig dat je de helft vergat. Mijn eerste landing was op zijn minst van de zachtste want voor ik het goed wist lag ik reeds terug op moeder aarde. Met trillende beentjes het valscherm opgeplooid en dan op weg om het te gaan afgeven en op naar een volgende sprong die veel intenser werd beleefd dan de eerste. Zo heb ik in t' totaal 5 sprongen op mijn palmares staan en tot op vandaag heb ik spijt dat ik nooit verder gedaan heb. Op het einde van onze cursus kregen we dan ons brevet dat ik nog steeds koester. Op de foto zie je mij samen met mijn vader (Lucien) voor mijn eerste sprong. Mijne pa had er al veel meer op zijn palmares aangezien hij bij de para's actief was en dus jaarlijks een aantal sprongen moest afwerken.
Eén van mijn bezigheden zijn mijn vogels en Japanese kwartels. Tijdens het broedseizoen had ik 2 nesten van mijn groenvinken met in totaal 7 eitjes, maar jammer genoeg heeft geen van de jongen het gehaald. Volgend seizoen hopelijk meer succes. Gewoonlijk als ik s' morgens de voliére in kom, dan komen de kwartels om hun wormpjes. Op een dag miste ik er ééntje en na veel gezoek (meesters in de camouflage) vond ik haar op een nest met elf eitjes. Duimen dan maar. Na 3 weken nog steeds geen kuikens. Ik had alle hoop alweer opgegeven. Toen ik enkele dagen later in de voliére kwam zag ik eierschalen liggen en ik vreesde het ergste. Toen ik de nest inspecteerde vond ik de hen met 5 kuikens. Eindelijk dan toch een succes. Nu maar hopen dat ze het allemaal halen. Ondertussen zijn ze reeds 3 dagen oud en het gaat nog steeds goed met ze.
Dit moet me toch even van het hart want ik ben er serieus van onder de indruk en voel mij gepakt. In het begin van het jaar heb ik mijn echtgenote verloren en alsof dat nog niet erg genoeg is krijg je dan met een heleboel zaken te maken waarvan je denkt, wat is dat, hoe is t' mogelijk... Zo worden van de ene op de andere dag je rekeningen geblokkeerd. Daar hoef je niets voor te doen, maar om ze vrij te krijgen kost het je wel een beetje meer moeite. Ik heb nog geluk gehad (als je dat geluk kunt noemen) dat mijn rekening maar 1.5 maand geblokkeerd was. Als je dan naar de bank stapt om opheldering wordt je gezegd dat je recht hebt op leefgeld. Daarna komt de klap op de vuurpijl, want dan krijg je een brief van de federale overheidsdienst financiën dat er een opgave dient te gebeuren van het vermogen dat de overledene heeft nagelaten. In de brief geen rouwbetuigingen of wat dan ook, nee gewoon to the point. Om zeker te zijn dat ik niets zou vergeten heb ik dan maar een notaris in de arm genomen die voor mij het nodige zou doen. Alles klaar, aangifte ondetekend, ingediend en dan is het wachten op het verdict. Erg hé, je betaald je ganse leven belastingen op hetgeen je verdiend en dan als je het ongeluk hebt je partner te verliezen kan je nog eens betalen op je zuurverdiende centjes. Als dan uiteindelijk de afrekening in je brievenbus valt, slik je wel even en dan blijft er niets anders over dan te betalen. Einde verhaal zou je denken, was het maar waar. 14 dagen later terug een brief van dezelfde dienst. Ik had verzuimd van bepaalde zaken in te dienen. Er was een kopij bijgevoegd van hetgeen er zogezegd verzuimd was van aan te geven. Vergetelheid of vergissing staat blijkbaar niet in hun woordenboek. Dus nog maar eens naar de notaris om het verzuimde te laten opstellen en in te dienen. Nu moest ik echter niet zolang wachten op het verdict en bovenop de te betalen som kwam er een boete wegens het te laat indienen van de aangifte. Wablief... en ik kan jullie zeggen dat de boete niet mals was (880 euro) Neenee, dit is geen schrijffout. Goed dat ik zat toen ik de brief opendeed of ik had er gelegen denk ik. Met al het leed dat je dan al te verwerken hebt komt dat er dan nog eens bij. Dus maar gebeld naar de betreffende dienst en daar verteld men je dan dat je een bezwaarschrift kunt indienen welk dan wordt doorgestuurd naar de gewestelijke directeur die dan zal beslissen of je de boete al dan niet moet betalen. De kans dat je de boete niet moet betalen is 0.1%. Neenee, alweer geen schrijffout. Dit is echt schandalig, ik heb daar geen andere woorden voor. Vreemdelingen die naar hier komen gaan links en rechts aankloppen en die krijgen centen en voordelen waar wij jaren voor moeten werken. In het kader van de familiehereniging kunnen ze jan en klein pierke laten afkomen, krijgen ze geld van het ocmw, een woning, gratis medische verzorging en hier stopt de lijst zeker niet. Ik vraag mij af als zij getroffen worden met wat ik nu meemaak (en velen voor mij reeds hebben doorstaan) of zij op dezelfde manier zullen behandeld worden. Ik geloof er niets van, wees er maar zeker van dat er wel achterpoortjes zullen zijn waar wij zelfs het bestaan niet van afweten. Wij worden maar gepluimd en leeggezogen langs alle kanten en slikken dat maar. Ik ga echter tot het uiterste gaan (hoewel de kans op succes miniem is) om die boete te recupereren en ik zal geen middel onbenut laten. Alle reacties en suggesties zijn meer dan welkom.
Awel, chapeau voor degenen die de 100 km uitstappen. Het was mijn bedoeling om dit ook te presteren, maar na km 35 begonnen mijn voeten lichtjes geirriteerd te geraken en bij de controle op de 40 km ben ik dan maar de hulppost (heel vriendelijke mensen) binnengestapt. Conclusie, blaren op de zolen van beide voeten. De aanwezige arts raadde me dan ook aan om de tocht hier te beeindigen want verder gaan zou het probleem alleen maar erger maken. Dus zogezegd zo gedaan, me laten uitchippen en met de bezemwagen (die al behoorlijk vol zat) terug naar de start. De dodentocht is een echte aanrader, alleen al voor de ambiance rond het parcours.De organisatie is ook heel puik, echter was er een klein minpuntje, we moesten lang wachten op de pendelbus om ons terug naar de parking te brengen. Ik kijk al uit naar volgend jaar om terug deel te nemen. Sportieve groetjes
Vrijdag is het dan zo ver. Ik ga voor de eerste maal deelnemen aan de 100 km van Bornem, ook wel bekend onder de naam dodentocht. Ik ben benieuwd hoe ver ik ga geraken. Het zou mooi zijn moest ik ze kunnen uitstappen, maar ik ga mezelf geen illusies maken. Zondag zal ik jullie weten te vertellen, vanuit een rolstoel , of ik het gehaald heb.
Gisteren nog meegedaan aan het wk gsm werpen vanop mijn auto!!! Ik had mijn gsm op de ruitenwissers van mijn wagen gelegd, was die totaal uit het oog verloren en zo vertrokken. Een eindje verderop begon het te regenen en was het gebruik van de ruitenwissers noodzakelijk. Zie ik daar toch mijne gsm voorbijvliegen. Dan maar gestopt en de stukken gaan oprapen. Tot mijn grote verbazing deed hij het nog, good stuff als je het mij vraagt. En nee, ik heb geen medaille behaald, de afstand was waarschijnlijk niet ver genoeg.
Ik ben Urbain GA Lauwers en gebruik ook wel de naam Maverick. Ben geboren op 11/10/1950 en dus 65 jaren jong. Ik woon te Kumtich (Tienen) en mijn beroep was officier werktuigkundige ter lange omvaart. Ik zeg wel was want na bijna 40 jaar op alle zeeën te hebben gezwalpt, geniet ik nu van mijn pensioen. En dus heb ik tijd voor mijn hobbies, munten- en Belgische postzegels verzamelen, mijn vogels, mijne woef, wandelen en af en toe eens gaan vissen.
Ik ga voor de eerste maal deelnemen aan de 100 km van Bornem, ook wel bekend onder de naam dodentocht. Ik ben benieuwd hoe ver ik ga geraken. Het zou mooi zijn moest ik ze kunnen uitstappen, maar ik ga mezelf geen illusies maken. Zondag zal ik jullie weten te vertellen, vanuit een rolstoel 
, of ik het gehaald heb. 
Ik had mijn gsm op de ruitenwissers van mijn wagen gelegd, was die totaal uit het oog verloren en zo vertrokken. Een eindje verderop begon het te regenen en was het gebruik van de ruitenwissers noodzakelijk. Zie ik daar toch mijne gsm voorbijvliegen. Dan maar gestopt en de stukken gaan oprapen. Tot mijn grote verbazing deed hij het nog, good stuff als je het mij vraagt. En nee, ik heb geen medaille behaald, de afstand was waarschijnlijk niet ver genoeg. 
