Gisteren was een heftige dag. We kwamen in de namiddag aan in Manapouri, onze toekomstige woonplaats. Het weer was niet denderend en Bree was nog steeds boos. Een volgende tegenslag was dat er bij onze aankomst aan het huis niemand aanwezig was. Gelukkig vonden we al snel het kantoortje van Fiordland Ecology Holidays. De vrouw die daar zat, Alex, vertelde ons dat John-Cody, de eigenaar van het huis, vergeten was dat we die dag aankwamen. Even vreesde ik dat we met bedriegers te maken hadden, maar al gauw bleek het een valse gedachte. John-Cody's vrouw was gisteren net een jaar overleden. Hij heeft het er nog steeds erg moeilijk mee. Alex vertelde ook dat hij ons zijn deel van het huis, dat groter is en meer comfort heeft, aanbiedt. Hij betaalt trouwens als wederdienst voor de vertraging ons verblijf in Manapouri Motor Inn van deze nacht. Ik heb Bree ook voor het eerst sinds onze aankomst zien lachen gisteren. Toen ze kennismaakte met Sierra, John-Cody's hond klaarde haar gezichtje een beetje op. Alex stelde me gerust door te zeggen dat de mensen hier heel vriendelijk zijn. Toch maak ik me opnieuw zorgen. Wie zal er op Bree letten wanneer ik in Dusky Sound zit? Ik kan haar niet aan haar lot overlaten maar evenmin elke dag naar huis komen... Ik denk trouwens dat Alex gelijk heeft, over die vriendelijke mensen. Gisterenavond al kwam Nehémiah Pole mij vervoer naar Dusky en een boot om ter plaatse te varen aanbieden. Later kwam ook John-Cody ons verwelkomen. Hij is een heel aangename man en Bree vindt hem ook aardig. Hij komt ons straks oppikken om naar het huis te gaan. Ik ben erg benieuwd en Bree staat te popelen om te tuin rond het huis te inspecteren.
Daarnet heb ik tijdens een ochtendwandelingetje met Bree langs het meer mijn eerst foto gemaakt van hier. De natuur is hier prachtig, het is hier zo rustig! Bree's glimlach doet mij geloven dat we hier toch gelukkig zullen worden. Ik wil dit beeld nooit vergeten.
