Gisteren was een heftige dag. We kwamen in de namiddag aan in Manapouri, onze toekomstige woonplaats. Het weer was niet denderend en Bree was nog steeds boos. Een volgende tegenslag was dat er bij onze aankomst aan het huis niemand aanwezig was. Gelukkig vonden we al snel het kantoortje van Fiordland Ecology Holidays. De vrouw die daar zat, Alex, vertelde ons dat John-Cody, de eigenaar van het huis, vergeten was dat we die dag aankwamen. Even vreesde ik dat we met bedriegers te maken hadden, maar al gauw bleek het een valse gedachte. John-Cody's vrouw was gisteren net een jaar overleden. Hij heeft het er nog steeds erg moeilijk mee. Alex vertelde ook dat hij ons zijn deel van het huis, dat groter is en meer comfort heeft, aanbiedt. Hij betaalt trouwens als wederdienst voor de vertraging ons verblijf in Manapouri Motor Inn van deze nacht. Ik heb Bree ook voor het eerst sinds onze aankomst zien lachen gisteren. Toen ze kennismaakte met Sierra, John-Cody's hond klaarde haar gezichtje een beetje op. Alex stelde me gerust door te zeggen dat de mensen hier heel vriendelijk zijn. Toch maak ik me opnieuw zorgen. Wie zal er op Bree letten wanneer ik in Dusky Sound zit? Ik kan haar niet aan haar lot overlaten maar evenmin elke dag naar huis komen... Ik denk trouwens dat Alex gelijk heeft, over die vriendelijke mensen. Gisterenavond al kwam Nehémiah Pole mij vervoer naar Dusky en een boot om ter plaatse te varen aanbieden. Later kwam ook John-Cody ons verwelkomen. Hij is een heel aangename man en Bree vindt hem ook aardig. Hij komt ons straks oppikken om naar het huis te gaan. Ik ben erg benieuwd en Bree staat te popelen om te tuin rond het huis te inspecteren.
Daarnet heb ik tijdens een ochtendwandelingetje met Bree langs het meer mijn eerst foto gemaakt van hier. De natuur is hier prachtig, het is hier zo rustig! Bree's glimlach doet mij geloven dat we hier toch gelukkig zullen worden. Ik wil dit beeld nooit vergeten.
Op dagen zoals deze vraag ik me af waarom ik ooit moeder ben geworden. Ik maak Bree's leven niet bepaald makkelijk. Ze heeft een onbekende vader, 6 woonplaatsen in 6 verschillende landen gehad en nu ze zich eindelijk ergens thuis voelde, neem ik dit weer van haar af. Ik kan haar toch moeilijk vertellen dat de andere optie dakloos zijn was? Tenzij ik trouwde met Pierre, maar trouwen met een man die niet mijn ware is, een job uitoefenen die beneden mijn capaciteiten ligt en waarvoor ik bovendien onderbetaald wordt, dat hou ik toch niet voor de rest van mijn leven vol. Het is jammer dat het allemaal zo moest lopen. Mijn relatie met Bree gaat er ook niet op vooruit. Ik zie haar doodgraag. Juist daarom krijg ik het niet over mijn hart haar naar een Engelse kostschool te sturen, zoals mijn ouders zo graag zouden willen. Het is toch beter voor haar om bij mij te zijn en de wereld te leren kennen? Het ergste is dat ze zich de laatste tijd meer en meer afsluit, we praten niet meer zoals vroeger. Ze vertelt niet meer wat ze voelt, al kan ik wel raden dat ze nu heel erg teleurgesteld is.... Ik hoop dat ons geluk in Nieuw-Zeeland ligt. Dat we het daar goed zullen hebben.
