Op dagen zoals deze vraag ik me af waarom ik ooit moeder ben geworden. Ik maak Bree's leven niet bepaald makkelijk. Ze heeft een onbekende vader, 6 woonplaatsen in 6 verschillende landen gehad en nu ze zich eindelijk ergens thuis voelde, neem ik dit weer van haar af. Ik kan haar toch moeilijk vertellen dat de andere optie dakloos zijn was? Tenzij ik trouwde met Pierre, maar trouwen met een man die niet mijn ware is, een job uitoefenen die beneden mijn capaciteiten ligt en waarvoor ik bovendien onderbetaald wordt, dat hou ik toch niet voor de rest van mijn leven vol. Het is jammer dat het allemaal zo moest lopen. Mijn relatie met Bree gaat er ook niet op vooruit. Ik zie haar doodgraag. Juist daarom krijg ik het niet over mijn hart haar naar een Engelse kostschool te sturen, zoals mijn ouders zo graag zouden willen. Het is toch beter voor haar om bij mij te zijn en de wereld te leren kennen? Het ergste is dat ze zich de laatste tijd meer en meer afsluit, we praten niet meer zoals vroeger. Ze vertelt niet meer wat ze voelt, al kan ik wel raden dat ze nu heel erg teleurgesteld is.... Ik hoop dat ons geluk in Nieuw-Zeeland ligt. Dat we het daar goed zullen hebben.
