Maandag 22 september

In vergelijking met gisteren stond er vandaag een rustige dag op het programma.

Buiten mijn gewoonte kon ik vandaag eens deftig uitslapen. In plaats van om 5uur wakker te worden, was het vandaag zes uur J.  Een klein detail: om zes uur deze ochtend stonden reeds auto’s aan te schuiven bij de burger king; die Amerikaanders toch … .

Onze tocht vandaag bracht ons na honderd miles naar Page, een stad dichtbij de grens met Utah, waar we ook de nacht zullen doorbrengen.  Page is een dorp dat nog niet zo lang bestaat, sinds 1957, en ligt midden in het Navajo-indianen reservaat.  Het is ontstaan door het de grote stuwdam die hier enkele decennia geleden werd gebouwd aan de Glen Canyon en waardoor het enorme kunstmatige meer Lake Powell werd gevormd.  Ons avontuur van vandaag bestond uit een drie uur durende boottocht op dit enorme meer, die ons doorheen prachtige canyons voer, zoals de Navajo Canyon en de Antelope Canyon. Deze laatste heeft onder andere als decor gediend voor de film Planet of the Apes.  Het weer vandaag was schitterend, geen wolkje aan de lucht en dit samen met het prachtige uitzicht op de rotsen en de wind in onze haren, zorgde voor een heel aangename namiddag.  Alleen een cocktail en een aantal schone dames ontbraken. De aanwezige dames, een aantal bussen gepensioneerden, konden dit gemis niet verzachtten J.

Nadat we ingecheckt waren in ons hotel, besloot ik voor het eerst deze reis eens een duikje te nemen in het zwembad van het hotel. Ik had het hele zwembad voor mij alleen, aangezien de aanwezigen rondom mij de leeftijd hadden bereikt waarop zwemmen wel eens fataal zou kunnen zijn. Maar niet geklaagd, het verfrissende water deed deugd!

En ja, ook vandaag moest er gegeten worden… . Page is een stad met één hoofd boulevard met daarin allerlei soorten restaurants. Maar zoals je al kan vermoeden werden we weer om de oren geslingerd met Mc Donalds, Burger Kings, Wendy’s, Mexican food enzovoort. Een mens zou er zowaar depressief van worden dat er geen één deftig restaurant te vinden is. Het is echt onvoorspelbaar. De indianen die hier de meerderheid van de bevolking uitmaken, althans zo lijkt het, hebben zich reeds in ruime mate aangepast aan de american livestyle. Dit is vooral te merken aan hun lichaamsgewicht en enorme 4X4 waar ze mee rondrijden. De pluimen en de veren hebben ze dan ook geruild voor basketbalschoenen en een base-ball-petje. Een grappig zicht!

Met een beetje geluk echter vonden een steak-house waar we een fried chicken konden eten, samen met een gezonde portie salada. Toch een kleine opluchting, al was de rekening weer niet mals.  Tijdens het eten konden we genieten van de “prachtige” zangkunsten van een halve-cowboy, al had het meer iets weg van een kampvuursfeer waarop de gitarist iets te diep in het glas had gekeken.  Maar een country-road slaan we nooit af natuurlijk J.

Zo, morgen  trekken we de staat Utah binnen en rijden we richting Brice Canyon en zullen we ongetwijfeld opnieuw spannende en avontuurlijke verhalen meemaken.

Slaapwel iedereen,     uw verslaggever gaat nog een pintje drinken in de bar

Matjas xx

http://mrmatjas.spaces.live.com/photos/

Zondag 21 september 2008

Wat een onvergetelijke dag!  De gebeurtenissen van vandaag zal ik nooit meer vergeten!

Onze dag begon om 5u deze ochtend toen we opstonden. Het was nog helemaal donker buiten en we besloten vanuit ons hotel naar de Grand Canyon te rijden om daar de zon te zien opgaan.  Met geen woorden valt uit te leggen hoe mooi dit fenomeen is. Zoals ik gisteren al zei is de Grand Canyon op zichzelf super fantastisch, zo ook als de zonsondergang die we gisteren zagen. Maar de zon zien opkomen in een decor als de Canyon is adembenemend. Rond kwart voor zes arriveerden we en gedurende een half uur zagen we beetje bij beetje hoe de zon ontwaakte van achter de indrukwekkende bergen en kloven. De foto’s en de filmpjes die we hiervan maakten, bewijzen dit. Extra mooi was dat op één van de uitkijkpunten een menigte jongeren aan het zingen waren. Een betere manier om wakker te worden kan ik me echt niet voorstellen.   Na dit aangrijpend moment besloten we terug te keren naar het hotel en te ontbijten om daarna een ander hoogtepunt te beleven, namelijk de helikoptervlucht over diezelfde Grand Canyon.  Man, man, man, wat was me dat J.  Opnieuw komen woorden te kort om te beschrijven hoe het voelt om met een helikopter over dit natuurwonder te vliegen, maar ik was echt sprakeloos. Zo ontzettend mooi!  Alsof ik nog niet genoeg geluk had, mocht ik naast de piloot plaatsnemen en dat is natuurlijk dé beste plaats. Naast mij, onder en boven mij, alles was Grand Canyon. In een vliegtuig zitten is op reeds een speciale ervaring, maar een helikopter is toch net ietsje spannender. Het rare gevoel in je buik, kent iedereen wel, maar bij mij duurde dit echt bijna de hele vlucht, zalig. Je mag er alleen niet aan denken dat een helikopter natuurlijk ook maar een technische machine is en in het aller-slechtste geval kan neerstorten J. Tijdens de vlucht hoorden we onder andere het themalied van Dances With Wolves in onze koptelefoon en dit maakte deze vlucht des te magischer.   Een half uur later waren we terug waar we begonnen waren en duurde het even vooraleer we bekomen waren van deze prachtige ervaring. Zowel ik als papa hebben voldoende foto’s genomen en gefilmd, dus beelden zullen volgen.

Op het moment dat we terug waren in het hotel was het nog maar net half tien geworden en we hadden al zoveel meegemaakt; wat zou dat voor de rest van de dag nog worden?   

De rit van vandaag bracht ons naar Kayenta, nog steeds Arizona, maar dicht bij de state line van Utah.  We vertrokken vanuit ons hotel en reden terug naar de Grand Canyon. We volgden de Grand Canyon en de Colorada River die hier midden doorloopt in westelijke richting en konden op verschillende view points de prachtige Canyon aanschouwen.  Nadat we de Canyon vanuit allerlei opzichten hadden bekeken, reden we voort richting onze slaapplaats voor deze avond, Kayenta.  Ook deze weg was uniek om door te rijden. Opnieuw werden we om de oren geslagen met unieke vergezichten rotsformaties in schitterende kleuren die de verschillende aardlagen aangeven. Vergelijk het met een potje gekleurd zand waarin elke kleurlaag mooi te onderscheiden valt van de andere. Men noemt deze streek niet voor niets de Painted Desert.

Naar gelang we Kayenta naderden, kwamen we ook dichter bij het gebied van de Navajo-indianen en het bekende Monument Valley.  Nadat we ingecheckt waren in ons hotel (Hampton Inn) besloten we nog naar Monument Valley te rijden.  Ook dit is een prachtig en adembenemend landschap val met wondermooie rotsformaties in de bekende bruin-rood-orange kleur en in allerlei wonderlijke vormen. Rondom deze rotsen is een lege, weidse vlakte.  Het spectaculaire aan dit bezoek was dat je doorheen het immense park kan rijden aan de hand van je eigen auto. Niet zo speciaal zou je zeggen, maar de weg die er ligt is met moeite een weg te noemen. Met onze ford focus reed ik dus als een “volleerd” rally-piloot aan een gematigd tempo wel te verstaan langs deze fantastische rotsen. Je waant je echt in één of andere cowboy-film.  Ik voelde me er als een vis in het waren en amuseerde me rot achter het stuur van onze auto J.  Al deze ervaringen op één dag, een mens zou er stil van worden.

Nadat we gezond en wel weer op de gewone weg waren terecht gekomen, restte ons nog 25 miles terug naar ons hotel, waar ik echt hoopte eens een deftige maaltijd te kunnen nuttigen, want het eten was nog steeds hetzelfde geweest, namelijk vieze vuile junkfood.   Deze middag nuttigden we bij gebrek aan beter en aan schandalig hoge prijzen een hotdog en een cheese-burger. Als je een vitaminekeur wenst te ondergaan moet je zeker niet naar de VS komen.  Wat een ook een “leuk” detail is, is het volgende. Zoals ik reeds zei, rijden we door fantastische landschappen, maar de Amerikaanders hebben er niets beter op gevonden om dit te verkloten met Burger Kings, McDonalds, pizzatenten en dergelijke meer van deze rotzooi.  Overal, maar dan echt overal kom je ze tegen en je vraagt je echt af wat deze mensen hier eten, want een bakker of een slager is hier in de verste verte niet te vinden.  Maar ik probeer me er niet te veel aan te ergeren J.  In het hotel heb ik echter tot mijn grote vreugde mijn eerste volwaardige en voedzame maaltijd gegeten, met verse groenten. Mijn geluk kon niet op…

Zo, een kort verslag van een fantastische dag die ik nooit meer zal vergeten.  Foto’s en filmpjes zijn er genoeg, maar deze op de blog zetten is niet zo eenvoudig, maar ik zal m’n best doen.

Terwijl in België de zon reeds begint op te komen, en iedereen zich klaar maakt om te gaan werken of om naar school te gaan, ga ik direct in mijn bedje kruipen en alles nog eens opnieuw beleven in mijn dromen.

Slaapwel beste dagboek, het was een mooie dag J J

Matjas xx


http://mrmatjas.spaces.live.com/photos/

zaterdag 20 september 2008

Onze eerste dag van onze trektocht was eindelijk aangebroken. Aangezien we gisteren vroeg waren gaan slapen, althans naar de local time, waren we om 4uur deze ochtend klaar wakker.  In België was het toen reeds 1 uur namiddag.  Eerlijk gezegd wist ik echt niet meer welke dag en welk uur we waren toen ik wakker werd. Ik besloot dan maar alle uurwerken op local time te zetten om zo toch een wakkerder gevoel te hebben.  Enkele uren later namen we een ontbijt die ons de nodige kracht moest geven om de dag te starten. Voor we effectief vertrokken, deden we eerst nog boodschappen in een (super luxueus)  warenhuis. De weg ernaar toe liep echter niet van een leien dakje. Net zoals vele andere Amerikaanse steden is het stratenpatroon van Phoenix een dambord, maar als kleine Belg duurt het verdomd lang vooraleer je je weet te oriënteren. Elke straat ziet er namelijk hetzelfde uit en de bewegwijzering kan stukken beter.  In het warenhuis deden we ons te goed aan veel water en een beperkte keuze aan bier, zijn de een plaatselijke delicatesse namelijk Budweiser. Groot was mijn verbazing toen ik aan de kassa mijn meerderjarigheid  moest bewijzen. De kassier had zeker mijn enorme baardgroei niet opgemerkt J.

Uiteindelijk konden we vertrekken voor een ritje van 237 mijl, met als einddoel vandaag de Grand Canyon. Onderweg naar die wonderbare natuurschoon maakten we kennis met het Montezuma Chastle en reden we door het ‘Red Rock country’ in Sedona.  Montezuma Castle is geen kasteel zoals de naam doet vermoeden, maar een woning uitgehouwen in de rotsen door de Sinagua-indianen.  Het moet gezegd worden, het is een mooie constructie.  Hierna zetten we onze weg voort doorheen een prachtige omgeving, namelijk de Red Rocks. Deze rode bergen schieten echt als puisten uit de grond en hebben allerlei vormen.  Je moet het echt gezien hebben om je het te kunnen voorstellen.   Uiteindelijk kwamen we na een lange rit aan bij de wereldberoemde Grand Canyon.  Het is echt onvoorstelbaar wat je daar te zien krijgt. Hetgeen wat we vandaag reeds zagen, was zeer mooi, maar dit overstijgt  werkelijk alles. Als individu voel je je zo ontzettend klein op de rand van deze immense rotsenmassa. Het is bijna niet te begrijpen hoe de natuur dit ooit gevormd heeft. Wat het nog mooier maakte was dat we aankwamen  bij zonsondergang, aangezien de kleur van de canyon voortdurend veranderd. Ik kijk dan ook immens uit naar morgen wanneer we met de helikopter hier door zullen vliegen.  

Ons middagmaal bestond vandaag uit een pizza en alhoewel hij niet slecht smaakte, heb ik me echt voorgenomen zo weinig mogelijk snacks en junkfood te eten. Ik had een speciaal menu, genaamd “all you can eat”. Je kreeg dus zoveel pizza als je wou en dat voor maar vijf dollar.  Aan het gemiddelde gewicht van de personen die aanwezig waren, was dit duidelijk een populaire schotel.  D   e cola die ik hier bij kreeg, zorgde ervoor dat ik de rest van de dag geen dorst meer zou hebben.

De temperatuur vandaag was draaglijker dan gisteren in hartje Phoenix, maar toch waren het geen temperaturen om lang in de zon te blijven staan.  Hoe meer we naar de grand canyon reden, hoe aangenamer de temperatuur werd.

Zo, na een verre rit is mijn pijp bijna uit en kruip ik in mijn bedje. Tot morgen!!

Slaapwel beste dagboek xx     


http://mrmatjas.spaces.live.com/photos/

19 september 2008

Vertrek in Eeklo: 5u15

Trein in Gent Sint-Pieters naar Zaventem: 6u15, treinrit verliep vlekkeloos, zo ook de check-in en de desbetreffende controles.

Vertrek naar Atlanta (Delta 125): 10u20; 10u durende vlucht

Aankomst Atlanta: 13u50 local time   (-6u t.o.v. België), mooi weer, stralende blauwe lucht

Vertrek naar Phoenix (Delta 1031): 16u; 3u30 durende vlucht

Aankomst Phoenix: 17u   (-9u t.o.v. België)

Ophalen auto in luchthaven en de rit naar het hotel:

Onze eerste dag was een lange en vermoeiende dag. Na een reis van 20u kwamen we eindelijk aan in het bloedhete Phoenix, Arizona.  Nadat we om 4u waren opgestaan in Eeklo bracht mama ons rond half zes naar Gent Sint-Pieters waar we de trein namen naar de luchthaven. Nadat we ingecheckt waren, steeg ons vliegtuig om 10u op met bestemming Atlanta, Georgia. Op deze vlucht maakten we kennis met een koppel uit de Nieuwstraat 63 in Lembeke (toeval !) die hun zoon gingen bezoeken in South-Carolina.   Na een vlucht van net geen tien uur kwamen we rond 2u lokale tijd aan in Atlanta.  Aangezien we hierna een binnenlandse vlucht moesten nemen, mochten we de luchthaven niet verlaten.  Aangekomen in de luchthaven mochten we ons onderwerpen aan de Amerika immigratieregels zoals de paspoortcontrole.  We mochten ook onze digitale vingerafdrukken en een mooie foto van onszelf achterlaten.Na deze administratieve afhandeling wachtte ons nog enige tijd om in te checken voor onze vlucht naar onze eindbestemming.  Deze vlucht was helemaal volgeboekt en samen met een grote menigte football-supporters stegen we op om vier uur later eindelijk in Phoenix aan te komen.   Na de afhaling van onze bagage, mochten we ook om onze auto bij het bedrijf Alamo. Alhoewel één van de medewerkers ons een duurdere auto én extra verzekeringen wilde aansmeren, bleven we bij de vooropgestelde keuze en kregen we de sleutels van een Ford Focus.  Dit betreft een Amerikaanse versie en verschilt in grote mate van de ford focus die we in Europa kennen.  Nadat we kennis hadden gemaakt met de auto, want het betreft een automatische versnellingsbak, zetten we onze weg voort naar ons hotel.  Dit bleek echter niet zo gemakkelijk te zijn, en wonder boven wonder zaten we toevallig op de juiste snelweg. Als een volleerd J chauffeur liet ik me gewillig meeslepen in het drukke verkeer.  Toen we eindelijk de straat bereikten waar ons hotel gevestigd is, bleek het toch nog niet zo een gemakkelijke klus om de precieze locatie te vinden aangezien de Scottsdale Road een redelijk groot straatje is.  Maar rond 7u plaatselijke tijd konden we eindelijk onze intrek nemen in de eerste hotelkamer van deze reis en konden we eindelijk tot rust komen.   De nacht was hier al gevallen, maar zowel overdag als ’s nachts is het hier bloedheet. Het voelt aan alsof je een haardroger tegen je huid houdt. Gelukkig is er overal airco op de kamer.  Nadat we alles uit de auto gehaald hadden, besloten we nog iets te gaan eten om onze hongerige magen te spijzen. We kwamen terecht bij Macy’s, een immense shopping-mall waar Wijnegem niets bij is. Alhoewel ik geen grote shopper ben, zou ook ik hier wel mijn goesting kunnen vinden. Omdat we niet veel zin meer hadden om lang te wachten, besloten we een snelle hap te eten en kwamen we terecht bij Panda Express; een Chinese keten. Het eten was niet slecht, maar alhoewel het hier nog maar 8uur ’s avonds was, waren we wel al meer dan 24uur wakker en kwam deze maaltijd overeen met een ontbijt.  Achter deze eerste Amerikaanse snack, besloten we te gaan slapen, want zowel ik als ons papa waren bijna aan het einde van ons Latijn.  Morgen wacht een nieuwe dag en trekken we naar de Grand Canyon. Hopelijk zijn we tegen dan al wat uitgeslapen. 

Tot morgen lieve dagboek en slaapwel