Nadat we gratis en voor niets New York mochten aanschouwen, vertrokken we 's avonds 4 oktober met het vliegtuig richting het natte België. Alles verliep zeer vlot en zondagochtend zetten we opnieuw voet op Belgische bodem. En eerlijk gezegd, ik was blij om terug thuis te zijn.
Het was een wondermooie reis, vol boeiende herinneringen! Met dank aan de papa
De foto's hebben jullie al gezien, wie zin heeft in meer (video's en extra verhalen): bel me, schrijf me, laat me gauw iets weten ...
Deze ochtend (vrij 3 okt) moesten we in L.A. opstijgen om half negen. Omdat het vliegtuig in maintenance (onderhoud) was werd dit uur steeds maar verlaat en hebben we uiteindelijk drie en een half uur mogen wachten vooraleer we uit L.A. naar New York konden vertrekken. Aangezien we hierdoor onze aansluitende vlucht naar Brussel hebben gemist, zitten we nu noodgedwongen op hotel in New York. Pas morgenavond (zaterdag 4 okt) kunnen we vertrekken naar ons geliefde thuisland en komen we (hopelijk) zondagochtend rond een uur of negen aan in Zaventem. Een dagje extra dus, dus we zullen er maar van profiteren zeker nu we even in New York zijn. Een mens is hier tenslotte niet alle dagen
Jullie zullen ons een dagje meer moeten missen... maar als het een troost mag zijn, ik mis jullie ook hoor!!
Na ons verblijf aan de oceaan in San Simeon vertrokken we woensdag voor een lange rit van 230 mijl met onze finale eindbestemming Los Angeles.Het plan om vroeg te vertrekken was echter niet gelukt aangezien we tot een half negen hadden slapen.Nadat we gepakt waren, hadden uitgecheckt en een ontbijt hadden genuttigd was het bijna elf uur en we moesten nog vertrekken.
Op onze weg naar L.A. hielden we tussenstops, in Solvang en in Santa Barbara.Het eerste dorpje Solvang is een klein stukje Denemarken.Het straatbeeld en alles daar rond staat in het teken van Denemarken en van de bekende schrijven Hans Cristian Andersen. Alhoewel het een gezellig dorpje leek en de route ernaar toe over mooie wegen ging, zijn we er niet gestopt omdat het voor ons Europeanen niet zo ontzettend speciaal is. Het is meer iets voor Amerikanen die op zoek zijn naar een stukje Europa en niet ver willen rijden.
We besloten dus koers te zetten naar Santa Barbara. Deze badstad is een ideale plaats om je (strand)vakantie door te brengen en ademt echt gezelligheid uit. De Spaans-mediterrane levenswijze, die je ook terug vind in de mooie gebouwen, laten je even vergeten dat je in Amerika bent, want hier vind je geen wolkenkrabbers en een overvloed aan reclameborden. Het is de moeite waard om hier even halt te houden.
Vervolgens ging onze tocht verder, langsheen de kustlijn opnieuw, naar Los Angeles, waar we een aantal uur later uiteindelijk ons hotel bereikten. Ons hotel (Hacienda) ligt net bij de luchthaven en op ongeveer 20 mijl van het centrum van L.A. Wetende dat als je van het noorden naar het zuiden van L.A. ongeveer 100 km verschil in afstand hebt, ligt ons hotel zeer dichtbij.s Avonds gingen we een hapje eten bij Sizzlers, één van de betere fastfood restaurant. Het eten, een steak voor papa en een gezonde hamburger voor mezelf, was echt zeer lekker.Uiteindelijk gingen we rond elf uur slapen.
Vandaag, donderdag 2 oktober, was onze laatste reisdag aangebroken en vertrokken we rond half tien naar downtown-Los Angeles voor een tour doorheen de stad. Nadat we veilig en wel en ook zeer vlot het centrum hadden bereikt, parkeerden we ons onder Persing Square, ook al was dit geen goedkope parking. Als twee volleerde toeristen gingen we met camera en fototoestel deze wereldstad in. Zowel papa als mezelf waren aangenaam verrast door de stad. Het beeld van de drukke Amerikaanse stad, met vijfvaksbanen werd bevestigd en het drukke verkeer zorgde ook voor veel lawaai. Maar L.A. is een zeer levende stad en de immense wolkenkrabbers maken toch een grote indruk op je als je van het landelijk stadje Eeklo komt.Tijdens onze wandeling hielden we onder andere halt in het Biltmore hotel en de Central Library. Beide gebouwen, beiden een totaal andere stijl, zijn zeer de moeite om van binnenuit te bekijken.Vervolgens maakten we een tour doorheen enkele grote lanen waarvanBroadway en Grand Avenue de bekendste zijn. We deden echter maar een heel klein stukje van deze straten, want alle lanen daar zijn bestrijken meerdere mijlen en als ik zeg dat je op huisnummer 15342 kan wonen is dat nog niet overdreven.
Na ongeveer een anderhalf uur en 15 USD armer aan de parking, zetten we onze toch door de stad verder met de auto.De belangrijkste avenues die we hebben gedaan zijn Sunset Boulevard en Hollywood Boulevard. Zoals ik reeds zei zijn deze avenues zeer lang en blijven ze maar rechtdoor gaan. Het landschap verandert echter met de kilometer. Waar de Sunset Bl in het begin een redelijk trieste en arme indruk nalaat, wordt ze steeds mooier naargelang je de kust tegemoet rijdt.Als echte toerist in L.A. moet je echter ook eens in Hollywood geweest zijn en deden we naar de Hollywood Bl en bezochten we de wereldberoemde walk of fame. Het is de moeite waard te bezoeken en de namen van allerlei beroemde sterren op het voetpad te zien. Buiten dit is deze boulevard niet de moeite.Het is zeker geen mooie laan en het straatbeeld bestaat vooral uit extreme mensen die willen opvallen en uit allerhande rare winkels. Bekende sterren en beroemdheden zijn we niet tegen het lijf gelopen.
We zetten onze rit verder en keerden terug naar Sunset Bl die ons naar de rijke delen van de stad bracht: Beverly Hills en Bel Air.Het aandeel dure autos vermeerde met de kilometers en de huizen zijn er echt prachtig.Met onze ford focus vielen we zowaar uit de toon. De huizen zijn natuurlijk niet toegankelijk en overal zijn er beveiligingsmaatregels genomen.
Uiteindelijk bereikten we het eindpunt van Sunset Bl: de kust. We parkeerden onze auto dichtbij en trokken naar Venice Beach. Alhoewel het naar onze normen nog goed warm was, was het strand zeker geen overrompeling. Voor diegene die sappige fotos verwachten van zonnebadende schoonheden, ik moet jullie (en mezelf J) teleurstellen: er waren er gewoon geen. Niet dat er weinig volk was, er waren veel surfers, maar jammer genoeg hebben we er geen kunnen spotten. We zullen in juli of augustus nog eens moeten terugkomen.
Zo, onze trip zat er bijna op en we besloten terug te rijden naar het hotel. We maakten echter nog een tussenstop in een supermarkt, genaamd Whole Foods Market.Dit is een supermarkt die zich alleen maar richt op eten en maaltijden. Dit is echt iets wat we in België niet kennen. Alles van eten kan je er kopen. Ze hebben er zelfs een buffet-afdeling waar kant-en-klare maaltijden gewoon mee te nemen zijn.En alles is echt super vers en juist klaar gemaakt. Je moet gewoon je keuze maken en meenemen. Simpel, maar toch geniaal.Het typeert wel de way of life van Amerika. Alles moet hier snel gaan en dat zie je vooral op de wegen en langs de wegen waar alles volgepropt staat met supermarkten, restaurants, benzinestations en nog zo veel meer.
Na een rit van 60 mijl, alleen maar in Los Angeles, kwamen we terug aan bij ons hotel en konden we ons beginnen klaarmaken om morgen terug naar huis te keren.Om half negen stijgen we naar New York, waar we een aansluitende vlucht hebben naar Brussels om daar zaterdagmorgen rond 9u aan te komen. Opnieuw een lange reis dus, maar ik zal blij zijn als ik opnieuw in mijn bedje lig in de Kriekmoerstraat.
Het was een reis om nooit meer te vergeten en de fotos en filmpjes zullen me nog lang doen terugdenken aan de fantastische reis.
Bedankt aan iedereen om op deze blog te komen en tot binnenkort
Rond een uur of acht deze ochtend zat onze slaap er op en konden we rustig opkramen om San Francisco te verlaten.Anderhalf uur later zaten we in de auto met als bestemming San Simeon, maar liefst 220 mijl verder zuidwaarts.
Deze dag was in feite een overgangsrit om morgen in Los Angeles aan te komen. Aangezien we het merendeel van de dag in de auto doorbrachten, zijn er vandaag weinig spectaculaire dingen gebeurd.Nadat we veilig en wel San Francisco achter ons hadden gelaten, zetten we koers naar Monterey. Dit was ooit de hoofdstad van de staat Californië en alhoewel er ooit een rijk verleden moet zijn geweest, vond ik dat er daar niet veel meer van te merken was. Ik had een mondaine badplaats verwacht, maar dat was het al lang niet meer.Niet dat het een vuile stad was, het plaatselijke Fishermans Wharf en Cannery Row (een straat vol met gezellige restaurantjes) konden ons zeker bekoren, maar de stad voldeed niet aan onze verwachtingen. Het was duidelijk merkbaar dat het zomerseizoen ten einde was, en de meeste toeristen verdwenen waren.
Onderweg naar Monterey sloegen we nog wat mondvoorraad in en daar aangekomen proberen we dit alles op te eten en te genieten van ons middagmaal. Jammer genoeg hadden de meeuwen en andere gevogelte geen andere oorden opgezocht met het seizoenseinde en verstoorden ze tot driemaal toe onze lunch. Op de duur zijn we van de miserie terug naar onze auto gegaan en hebben we daar verder gegeten J. Het enige wat nog interessant was aan de stad waren de huilende zeeleeuwen. Op onze planning stond normaal gezien nog het stad Carmel, waar Clint Eastwood jarenlang burgemeester was, maar dit hebben we uiteindelijk overgeslaan.
Na onze korte wandeling vertrokken we uiteindelijk voor een lange rit richting San Simeon.Aangezien er geen autostrade ligt, volgen we de hele tijd de kustlijn van de Grote Oceaan. Ook al ging dit niet zo snel voorruit, want het was veel klim en bochtenwerk, we konden genieten van prachtige uitzichten op de rotsen en de immense watermassa. We maakten dan ook verscheidene tussenstops om even te genieten van dit alles. Het weer was ook stralend, dus het was aangenaam.
Rond half zes bereikten we uiteindelijk onze bestemming. Het hotel (Best western) ligt ook vlak langs de kustlijn en heeft een heel mooi uitzicht op de zee. De hotelkamers zijn slechts een honderdtal meter verwijderd van het water.Bijgevolg hadden we opnieuw een schitterend zicht op de ondergaande zon! De fotos bewijzen dit keer op keer.
Nadat we even tot rust waren gekomen, en hadden genoten van een aperitief, gingen we een hapje eten.Het leek al eeuwen geleden dat ik nog eens spaghetti had gegeten, dus bestelde ik dit met alle plezier en het heeft me gesmaakt ook .
Zo, door de lange rit was het een redelijk vermoeiende dag. Morgen hebben we weer een lange rit, onze laatste, naar L.A.We zijn van plan vroeg te vertrekken zodat we op een mooi tijdstip aankomen om even uit te rusten.
Het was de eerste dag sedert de start van onze reis dat we vandaag eens een volledige dag hadden om de toerist uit te hangen, want vandaag stond er geen verre rit op het programma en konden we op ons gemak San Francisco verkennen.
Na een deugddoende slaap, ook al was er op de kamer naast ons de hele nacht lawaai, stonden we rond negen uur deze ochtend op. Het plan dat we voor ogen hadden was om met onze een scenic tour te volgen doorheen San Francisco en zo de belangrijkste bezienswaardigheden te aanschouwen.We zagen echter van dit plan af nadat we aan de receptie van het hotel hadden vernomen dat we dit ook via een toeristenbus konden doen.We besloten dit te doen, omdat we zo veel meer zouden zien en we ons geen zorgen hoefden te maken over onze auto.
Rond kwart voor elf werden we opgehaald door een bus die langs beiden kanten open was (zie fotos): we konden ons volledig laten gaan in onze rol als toerist.Dit toeristenbusje bracht ons naar het noorden van de stad, meer bepaald naar Fishermans Wharf. Dit is het gedeelte van de stad aan de San Francisco Bay en alles staat daar in het teken van wat de zee te bieden heeft.Daar aangekomen konden we overstappen op een andere, gesloten, bus (een tweedekker) die ons doorheen en buiten de stad ging loodsen.Deze drie uur durende busrit toonde ons de belangrijkste (en natuurlijk meest toeristische) plaatsen van de stad. We hielden halt op vier verschillende plaatsen: Dolores, Twin Peaks, het Golden Gate Park en uiteindelijk de Golden Gate Brigde. In Dolores bezochten Mission Dolores, een katholieke kathedraal gewijd aan Franciscus van Assisi, de heilige naar wie de stad werd vernoemd.Op Twin Peaks, aan de rand van de stad, hadden we een prachtig zicht op de skyline van deze stad.Golden Gate Park is een groot stuk groen in de stad en het was zalig om er doorheen te wandelen. Ook al is dit een drukke stad, er zijn plaatsen waar je ook de nodige rust kan vinden. Alhoewel S.F een grote stad is (de stad zelf telt ca. 750000 inwoners, met de rand erbij iets meer dan 6 miljoen), voelt het niet zo aan. Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met het feit dat er in vergelijking met andere Amerikaanse steden niet zo ontzettend veel hoogbouw is.Als laatste stop van onze bustrip stoppen we aan de meest bekende brug van de stad, de Golden Gate Bridge. Alhoewel niet veel tijd hadden om daar te blijven en zeker niet om er over te wandelen, was het zeer aangenaam om dit beroemde bouwwerk van dichtbij te zien. Ook van hieruit heb je fantastisch zicht op de stad en op het eilandje Alcatraz.
Na dit alles werden we opnieuw afgezet aan Fishermans Wharf en konden we een hapje eten.Aangezien het ontbijt niet echt schitterend was, een koek en een tas koffie, kon ik wel wat eten gebruiken.We aten wat alle toeristen daar aten, namelijk iets uit de zee. Maar San Francisco zou niet in de VS liggen moest dit opgediend worden in de vorm van fast food. We aten dus wat scampis en calamares vettig gefrituurd. Niet slecht en voldoende om mn honger te stillen.
Nadien trokken we verder de stad in en gingen we even kijken naar de Cable Cars, de bekende trams die doorheen S.F. rijden.Maar aangezien er veel te veel mensen stonden aan te schuiven, zijn we uiteindelijk niet meegereden. Niet echt jammer achteraf, want zo konden we onze spieren wat treinen door te voet steil omhoog te gaan. Onderweg genoten we ook nog van een fris biertje J.Via China Town ( je waant je echt in China) leidde onze voettocht ons naar de Market Street, de belangrijkste wandel en winkelstraat van de stad. Amerika zou Amerika niet zijn moest dit geen straat vol extremen zijn: rijkdom en weelde gaat ook hier gepaard met zichbare armoede. In deze straat, en ook op veel andere plaatsen in de stad, zijn er veel mensen die op straat moeten leven en terwijl de restaurants overal opduiken, hun eten zoeken in de vuilbakken.Je mag je hier natuurlijk niet te veel van aantrekken, of je hebt niets meer aan je reis, maar het doet toch hartpijn om deze mensen op straat te zien liggen en hun hele bezit in een winkelkarretje mee te zien sleuren. Soit, je hebt dit waarschijnlijk in elke major city, maar in vergelijking met dit stellen onze zorgen en onze problemen maar weinig voor.
Uiteindelijk eindige onze lange wandeling doorheen de stad in een gezellig restaurantje, nota bene naast ons hotel, en konden we genieten van een lekkere maaltijd. Het was geen vuilen boecht, maar verrassend genoeg echt verfijnd. Alleen de koffie was niet te drinken, maar ja ik had er ook niet veel van verwacht.
Samengevat kan ik zeggen dat ik echt genoten heb van S.F. en dat ik er graag nog meer van zou zien.Het contrast met Las Vegas vind ik enorm. Terwijl L.V. in feite enkel draait rond een aantal mega hotels/casinos is S.F. echt een stad en ik vind het persoonlijk gezellig om er door te wandelen.Het enige wat je natuurlijk hebt, is dat er in deze stad, en Amerika in zijn geheel, weinig cultuur is. Aan cultuur eigen aan de VS heb je niet, aangezien het hier een mengelmoes is van mensen over de hele wereld en die elk hun eigen cultuur hebben meegebracht. Maar aan de andere kant: zo is het ook gemakkelijk en moet je niet de hel wereld afreizen.
Zo, morgen gaan we opnieuw de baan op en rijden we richting Los Angeles. Maar L.A. is pas voor woensdag, want eerst houden we halt in San Simeon.We rijden de west-kust af, dus zal het weer iets warmer worden en hopelijk is het nog warm genoeg om enkele mooie dames te aanschouwen langs de paradijselijke kusten J.
vertrek om 9u naar Yosemite voor bezoek aan Sequoia-bomen
vertrek naar San Francisco: 13u15
aankomst San Francisco: 17u
aantal mijl: 230
Een nieuwe dag was aangebroken en om half acht strompelde ik uit mijn bed, maar echt uitgeslapen was ik niet, en jammer genoeg zou ik dat de hele dag voelen.Na een zelfverzonnen ontbijt, een aantal koeken en een tas koffie, was het opnieuw tijd om de auto te laden en te vertrekken.Het plan voor vandaag was om de Sequioas te gaan bekijken, de grootste bomen ter wereld, maar aangezien we nog wat verdere info wensten, reden we eerst nog naar het visitor center.Dit ommewegje koste ons echter bijna een uur van onze kostbare tijd aangezien het even duurde voor wat het visitor center gevonden hadden en we uiteindelijk naar de sequioas konden rijden.Eenmaal aangekomen restte ons nog een korte wandeling (1mijl) vooraleer we deze bomen konden aanschouwen.Het moet gezegd worden, het is een indrukwekkend zicht. Hoe dikker deze bomen zijn, hoe ouder ze zijn en ik overdrijf niet als ik zeg dat daar bomen staan die tussen de 2000 à 3000 jaar oud zijn.Het is echt een aanrader om deze monsters eens van dichtbij te zien.
Na een kleine twee uur waren we terug bij onze auto en konden we onze weg verder zetten richting San Francisco, circa 200 mijl. Jammer genoeg stuurde papa mij de verkeerde kant op en reden we een half uur de verkeerde kant op. We hadden dus een uur voor niets gereden en benzine verspilt, maar ja gedane zaken nemen geen keer en we reden onze bestemming tegemoet.
Op een gegeven moment kreeg ik een plotse aanval van vermoeidheid en besloot ik wijselijk om de rest van de rit aan papa over te laten en de rol van co-piloot en kaartlezer op me te nemen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben echt moe.Na een drietal uur hadden we San Francisco inzicht en begon het verkeer drukker en drukker te worden.Bij ons in België zijn de autostrades drievaksbanen, maar hier telde ik soms 5 tot 6 banen. Het was even wennen, maar het was zeer mooi om over the Bay Bridge het mistige San Francisco binnen te rijden. Links van ons zagen we de beroemde Golden Gate Bridge en het eilandje Alcatraz.Wonder boven wonder slaagden we erin om zonder enige fout ons hotel te bereiken, in tegenstelling tot de andere dagen. Maar ja, toen was ik geen co-piloot J.Het voelt wel even raar om opnieuw in de stad te vertoeven, en zeker in zo een grote. Nadat we dagenlang in de natuur hadden doorgebracht, was dit wel een aanpassing, zeker omdat het hier zo groot is en we nog niets kennen. Een Amerikaanse grootstad is toch nog iets anders als een Belgische stad.
Het hotel waarin we verblijven, deze keer voor twee nachten, is geen hoogvlieger zoals Las Vegas en het uitzicht is net zo mooi, maar we mogen zeker niet klagen. De kamer is netjes en verzorgd.
Nadat we ingecheckt waren en we ons beiden een douche hadden genomen, trokken we de straat op om een restaurantje te zoeken.Niet ver van ons hotel vonden we een gezellig Perzisch restaurant en het eten was er zeer lekker.Een saté van rundsvlees voor papa en voor mezelf een saté van zalm. Samen met de verse salada en de gebakken rijst was dit een zeer lekker maaltijd.
Zo, nadien trokken we terug naar ons hotel om dodo te gaan doen. Ik zal het kunnen gebruiken.Morgen trekken we echt de stad binnen .
vertrek naar Yosemite National Park over de Tioga Pas: 11u
aankomst in Yosemite na 100 miles: 15u
wandeling naar Vernal-fall: op 1200m, 600m hoogteverschil
aankomst hotel in El Portal: 18u
temperatuur: warm, maar draaglijk
Na een zeer vruchtbare nacht werd ik om 8u gewekt door papa, die me wakker maakte met een zeer belangrijke vraag: hoe zet het geluid van je laptop aan.Een mens zou voor minder een ochtendhumeur hebben, dus besloot ik nog even te blijven liggen, terwijl papa met het thuisfront aan het skypen was.Een uurtje later stond ik uiteindelijk echt op en genoten we van een lekker zelf klaargemaakt ontbijt. Net zoals het avondmaal van gisteren vond ik dit het beste tot nu toe: een lekker ontbijtkoek, een yoghurtje en een stokbroodje (of iets dat daar op geleek) met kaas! Lekker, echt lekker J!
We waren trouwens zeer tevreden van ons verblijf in dit hotel: zeer mooie kamer, vriendelijk personeel en ook een zeer mooie streek. Ik had echt niet het gevoel dat we in de VS waren, aangezien het eerder een gezellig Alpendorpje was.We vernomen ook dat ze vandaag een plaatselijk Oktoberfest hielden. Maar wij moesten natuurlijk verder, dus de halve liters zullen voor een andere keer zijn.
Rond 11u vertrokken we uiteindelijk richting Yosemite National Park. Na een aantal mijl op de autostrade, moesten we de Tioga Pas op en over. Deze pas brengt je naar het park en leidt je er doorheen.Het was een zware beklimming, maar onze auto kende geen problemen. Langsheen onze weg omhoog konden we opnieuw genieten van een prachtig landschap: enorme bergen, bergmeren, watervalletjes, sparren. Kortom, een landschap die we ook in Europa kennen, maar het contrast met de overige landschappen die we doorkruisten was wel groot. Het leuke aan deze reis is echt dat we op relatief korte tijd grote afstanden doen en dat het landschap telkens anders is.
In onze weg omhoog hadden we zicht op de Half Dome en de El Capitan die quasi boven alle andere bergen uitsteken. Het zijn echt kolossale bergen want de El Capitan heeft bijvoorbeeld een verticale wand van zowaar 1100m! Dat is dus 11 keer de kerk van Eeklo. Zotjes als je het mij vraagt. Op deze berg waren er op dat moment een paar waaghalzen hun kans aan het wagen dit gevaarte te beklimmen.
Yosemite is een paradijselijk park en telt tal van prachtige watervallen, meren, alpenweiden. In dit park groeien ook de hoogste bomen ter wereld, namelijk de sequoias. Jammer genoeg hadden we vandaag niet de tijd om deze bomen een bezoekje te brengen. Hopelijk kunnen we dat morgen wel doen.Aangezien het reeds 15u was toen we onze auto hadden geparkeerd, besloten we om een kleinere wandeling te doen doorheen het park en te gaan kijken naar de Verfal-waterval.Dit was een wandeling van iets minder dan een mijl, maar we moesten wel 600 meter stijgen.Dit was een lastige karwei, maar aangezien wij twee gezonde jongens zijn, bereikten we zonder problemen de top.Ik was natuurlijk als eerste boven, want ik mocht natuurlijk niet onder doen voor papa J.Nadat we boven waren, moesten we natuurlijk terug naar beneden (logisch natuurlijk J) en gingen we terug naar de auto om naar onze slaapplaats (Yosemite View Lodge) van vanavond te rijden in El Portal, een klein gehucht aan de voet van het park. Het enige wat hier in feite te zien is, is de Logde. Het is hier dan ook redelijk druk, alsof alle bezoekers van Yosemite naar hier kwamen afgezakt.
Net zoals al onze andere verblijfplaatsen hebben we niet te klagen van de kamer, want die is dik in orde. Alleen de bediening was niet zo vriendelijk en aangezien er in de verste verte geen supermarkt te vinden was, moesten we opnieuw onze toevlucht nemen tot één van de omliggende restaurants, waarbij we kozen voor een pizzeria.De prijzen waren ook niet mals, maar ja wat doet een mens als hij honger heeft .We bestelden de grootste pizza die er was en genoten van onze maaltijd. Natuurlijk was onze mond weer groter dan onze maag en geraakte de pizza niet op.
Zo, opnieuw een zeer mooie dag en aangezien morgen ook zeer druk wordt en we een lange rit voor de boeg hebben, ga ik eens vroeg slapen.Morgenvoormiddag trekken we nogmaals Yosemite binnen, want ik wil veel meer zien van dit fantastische park. Vervolgens trekken we verder naar San Fransisco, opnieuw een immense stad na Phoenix en Las Vegas. Hier zullen we twee nachten blijven.
Bij onze aankomst gisteren in Death Valley was het reeds zeer warm en het zwembad zorgde niet voor veel verfrissing. Gelukkig zorgde de airco in onze kamer voor een aangename temperatuur om te kunnen slapen.Rond kwart na acht werden we wakker en namen we een klein ontbijt aan de hand van een aantal boterkoeken. Op dat moment van de dag was de temperatuur nog draaglijk en konden we buiten zitten.Na ons ontbijt mochten we opnieuw, zoals elke dag, alles weer inpakken en de auto vol laden.Daarna reden we naar Badwater, een plaatsje midden in Death Valley die het laagste punt van de vallei vormt, namelijk iets van 85 m onder zeeniveau.Zowel de weg ernaar toe als ter plaatste konden we opnieuw genieten van de weidse vlakte. Het enige verschil met onze vroegere bezoeken, was dat er een dikke laag zout op de bodem ligt, en die kan je van mijlenver waarnemen.De temperatuur was tegen dat tijdstip reeds hoog opgelopen en terwijl we een wandeling maakten op de zoutvlakte, was het echt wel nodig om veel te drinken.Maar net zoals alle andere nationale parken is Death Valley echt de moeite waard om te bezoeken. Het unieke uitzicht, de mooie rotsstructuren én ja ook de warmte moet je gezien én in het laatste geval vooral gevoeld hebben.
Nadat we een korte omleiding hadden gemaakt langs the Artist Drive, een sens-unique doorheen de bergen naast het meer, reden we opnieuw richting Furnace Creek, om zo naar onze slaapplaats van vandaag te rijden: Mammoth lakes, nog steeds in Californië.We hadden een rit van 200 miles voor de boeg, dus ik had tijd om even uit te rusten, aangezien papa vandaag de rol van chauffeur op zich nam.Langsheen de weg was er echter weinig tijd om te rusten omdat we op gepaste tijden even stoppen om te genieten van het landschappen, die zowel bestond uit verscheidene rotstructuren als uit een zandwoestijn. Vooral dat laatste was echt ontzettend heet en de thermometer kwam dan ook zeer dicht in de buurt van 45°C. In een klein dorpje langs onze route, Stovepipe Wells, en nog steeds in Death Valley, kochten we een nieuwe zonnebril voor papa, aangezien de andere het begeven had onder de warmte en de oren quasi waren afgesmolten.We namen ook de tijd om een ijsje te eten en een biertje te nuttigen.Maar na dit oponthoud namen we weer onze intrek in de friste van onze auto en verlieten beetje bij beetje Death Valley door de bergen over te steken.
Naar gelang we Mammoth Lakes naderden daalde de temperatuur en was het weer iets aangenamen en comfortabelere vertoeven.Rond een uur of 5 arriveerden we uiteindelijk in ons hotel voor vandaag.Voor de één of andere reden kregen we opnieuw een upgrade en mochten we beneden in het dorp onze intrek nemen in The Villaga Lodge. Opnieuw hadden we een appartement ter onze beschikken, wel niet zo groot als in Las Vegas, maar wel zeer aangenaam.
Goed om te weten is dat Mammoth Lakes een ski-oord is en in de winter een trekpleister is voor iedereen die wil skiën en/of snowboarden.Zowel de streek als de gebouwen doen hier denken aan een Alpendorpje.Eerlijk gezegd voelde ik me meteen thuis. Alleen de McDonalds wist dit beeld wat te verpesten, want ja ook hier hebben ze dat.Ook de vele Spaanstalige personen, stemmen niet overeen met een Alpendorp, maar het was echt wel gezellig. Ik voelde me al veel meer op mn gemak dan in Las Vegas.
Na een korte rondtoer door ons hotel, besloten we deze avond zelfs eens te koken. Aangezien we hier ook over een keuken met oa. kookvuur kunnen beschikken, mocht dat geen probleem zijn. Het vinden van een supermarkt was echter wel een groter probleem. Het duurde dan ook bijna anderhalf uur vooraleer we terug waren in onze kamer. Het menu bestond uit biefstuk, met gebakken champignons, een tomaatje en dit alles aangevuld met stokbrood.Ik moet zeggen, het was de beste maaltijd die we tot nu toe hebben gegeten. Zo zie je maar; wat je zelf doet, doe je vaak beter.Het bijpassende wijntje verstrekte dit gevoel alleen maar.Van afwas hoefden we ons ook niet veel aan te trekken, want de vaatwas deed al het werk J.
Na dit alles, besloot ik een aangenaam bad te nemen, en even zalig niets te doen .
Morgen duik ik nog even in het zwembad, met jacuzzi, en trekken we verder richting Yosemite National Park.
Het was een aangename en wondermooie dag, maar eerlijk gezegd ik begin vermoeid te worden van het vele reizen gelukkig is elke dag een nieuwe ervaring en belevenis.
Zo, het is nu kwart na twaalf (in België zaterdag, 9u15) en kruip in mijn bedje
Aankomst Death Valley (Furnest Creek Ranch) na 120 miles: 16u40,
temperatuur: 108°F = 43°C
Hoogteverschil: van 1500m naar 50m
Na een overweldigende nachtwandeling in ons achterhoofd door de stad werden we deze ochtend rond een uur of acht wakker. Ik was echt tevreden dat ik eens langer kon slapen, want ik had het echt nodig. Toen ik wakker werd en ik zag onze enorme kamer, besefte ik opeens weer dat we in Las Vegas waren. Na een klein ontbijt in één van de vele bars in het hotel, maakten we opnieuw een wandeling door Las Vegas, maar deze keer zonder alle lichten zoals elke avond/nacht. Toen we het hotel verlieten, werden we onmiddellijk overvallen door de warmte. De thermometer gaf ongeveer 100 ° F aan ofwel 37 °C.Net zoals gisterenavond werden we overweldigd door de enorme omvang van de hotels.Je kan het bijna geen hotels meer noemen. Het zijn eerder steden op zichzelf waar je onder andere ook kan slapen.Maar het leven is er overdag en s nachts altijd even druk en overal is er maar één zaak belangrijk, namelijk geld. Zolang je maar veel geld hebt en veel geld kunt aangeven, kan je je echt thuis voelen in Las Vegas.
Na opnieuw veel ooos en aaas (van verwondering) vertrokken we rond 13u richting onze nieuwe bestemming, met name Death Valley in de staat Californië. Opnieuw reden we door prachtige landschappen, en samen met de country muziek radio Coyote was het aangename rit J.Naar gelang we onze bestemming naderden werd het ook alsmaar warmer. In Las Vegas was het reeds zeer warm, maar ik kan me niet meer herinneren wanneer ik nog eens in een omgeving heb vertoefd waar de temperatuur meer dan 40°C was.Op enkele mijlen van ons hotel, zagen we reeds de prachtige structuren van wat ooit een meer is geweest. Opnieuw was de schoonheid van dit natuurfenomeen adembenemend.
Death Valley was namelijk van oorsprong een groot meer, vol met water dus, dus geleidelijk veranderde in een zoutmeer om uiteindelijk helemaal te verdampen.Aangezien het hier bijna nooit regent, is er van water geen sprake meer en bevinden we ons in de woestijn.Het zoutkorst die het enige teken is dat hier ooit een meer moet zijn geweest, bezoeken we morgen. We kunnen ons al verwachten aan een warme dag .
Bij aankomst in de Ranch besloten we onmiddellijk een frisse duik te nemen in het zwembad, maar door de hoge temperatuur van de lucht, was ook het water veel te veel opgeward om van een echte verfrissing te spreken. Maar natuurlijk beter dan niets! We mogen niet te veel klagen hé!De Budweisers die we na onze zwempartij dronken verzachtten de pijn J.
Vooraleer we naar het restaurant gingen om een hapje te eten, ging ons papa nog kijken naar de zonsondergang op Zabriskie-point, maar in vergelijking met de vorige zonsondergangen was deze niet zo mooi.
Het eten dat we deze avond nuttigden, was echt lekker. Een soort steak met puree en warme mais. Waarschijnlijk moeilijk voor te stellen, maar het deed deugd om eens een gewone én lekkere maaltijd te eten!
Zo, opnieuw een aangename dag achter de rug, het is tijd voor nog een biertje voor het slapen gaan . We moeten namelijk genoeg vocht opslaan om de warmte te weerstaan .
Slaapwel beste dagboek A domani
Matjas xx
Ps: het verslag van gisteren (24 sept) kon ik er pas vandaag (25 sept) opzetten, aangezien het internet in Vegas niet inbegrepen was in de kamer en verschrikkelijk duur was. Maar wees gerust, uw verslaggever doet er alles aan om jullie te informeren.
Dit was een dag extremen, verwondering en nog zo veel meer .
We vertrokken vandaag om half tien uit ons hotel in Cedar City. De eerste bestemming van vandaag was Zion National Park.Maar aangezien we eerst een boodschap moesten doen, gingen we naar de plaatselijke Wall-Mart, de bekende supermarktketen. Wat een immense winkel was me dat, niet te doen. Je kan daar echt alles kopen, wat je maar kan bedenken. Aangezien we maar een kleinigheid moesten hebben, duurde het toch even vooraleer we het gevonden hebben. Voor de mensen die binnenkort verhuisplannen hebben, je kan er je hele huis inrichten en met een volledige inboedel de winkel verlaten. Dit kennen wij echt niet, maar ja daarom zijn we ook in Amerika zeker .
Na onze boodschap vertrokken we voor een niet zo lange trip naar Zion National Park, nog steeds in Utah.Op voorhand hadden we reeds gezien dat de route opnieuw een weg aangaf die niet verhard was. In tegenstelling tot gisteren waagden we ons toch aan dit avontuur, niet wetende wat we allemaal gingen tegen komen.De eerste mijlen van de weg waren te doen, en waren te vergelijken met onze route in Monument Valley. Mijn rally-ervaring kwam dus mooi van pas J.Maar enkele mijlen verder, begon het meer en meer bergop te gaan en werden de keien op de weg ingeruild voor een woestijnlandschap.Opnieuw reden we met de volle moed omhoog, maar toen het opeens te stijl omhoog ging, moest ik de auto aan de kant zetten. Het zou een immens avontuur geweest zijn om verder te rijden, maar onze auto is hier echt niet voor geschikt en om onszelf materieel en persoonlijk leed te besparen, besloten we wijselijk om terug te keren naar ons hotel en daar de autostrade te nemen en zo naar Zion National Park te rijden.Het was de beste oplossing, maar ik heb me toch geamuseerd achter het stuur. Paris-Dakar was er niets bij J.
Reeds vanuit de verte zagen we de immense rotsen van Zion N.P. opduiken en éénmaal gearriveerd, stonden we weer verbaast van wat de natuur hier had aangericht. In vergelijking met Bryce Canyon is Zion veel massiever van structuur.We besloten een wandeling te maken doorheen het park, maar waren ietwat teleurgesteld door de route die we hadden gevolgd. Maar het was zeker de moeite om hier geweest te zijn, want de rotsen blijven super indrukwekkend.
Na onze wandeling was het reeds half drie en zetten we onze tocht verder naar Las Vegas, in de Staat Nevada.Doorheen prachtige landschappen konden we na circa 150 mijl Las Vegas in de verte zien liggen.In een weidse woestijnvlakte ligt deze enorme stad als een parel te blinken.Nadat we de autostrade hadden verlaten kwamen we terecht op de immense boulevards die zo kenmerkend zijn voor Amerikaanse grootsteden.Langsheen deze boulevards immens veel reclameborden, garages, winkels, restaurants enz.Het zijn er zo veel dat je door het bos de bomen niet meer kan zien.Jammer genoeg zagen we ook veel mensen die het heel slecht hadden. Het is echt doodjammer om te zien dat kilometers alles super luxueus is en deze mensen op straat moeten slapen, geen eten hebben, en aangewezen zijn op het straat leven. Ik moest toch even slikken toen ik dit allemaal zag en besefte maar al te goed welk geluk ik heb dat ik deze reis mag maken.Zo zie je maar dat alles relatief is en ik kan het niet genoeg benadrukken dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen.
Nadat we het centrum van de stad naderden, begon ook het verkeer drukker te worden en was ik echt onder de indruk. Al die autos, immense trucks die je lijken te gaan opeten, komen op je af en daar moet ik als klein Belgje door rijden. Het was toch even wennen J. Na een tijdje bereikten we uiteindelijk rond half zeven het Flamingo hotel op de bekende Las Vegas Boulevard, ook wel bekend als the Strip.Reeds bij het inrijden van de immense parking, stonden we vol bewondering te kijken naar het hotel en toen we het hotel effectief binnen gingen, was ik er toch even niet goed van. Als twee boerkes, met onze zomerse outfit en onze vuile schoenen kwamen we traden we binnen in een bad vol luxe en extravagantie. Gelukkig konden we ons weldra omkleden.Alles is hier zo uitvergroot en irreeël, dat het zinloos is cijfers te geven, maar het feit dat het Flamingo-hotel ongeveer 3700 kamers kent, vergeef me als ik er een paar naast zit, zegt al genoeg J.Toen papa incheckte bleek er een probleem te zijn geweest met onze boeking en om dat goed te maken kregen we een upgrade van de kamer.We kregen maar liefst een suite.Ik wist echt niet meer wat te zeggen en toen we de suite binnentraden stond ik echt met mn mond vol tanden. Een suite die je kan vergelijken met een modaal Belgisch appartement niet te doen. Een mens zou er zich voor beginnen schamen. De suite telt één zeer grote living, een keukentje, twee badkamers en een master bedroom. Veel te veel luxe als je het mij vraagt, maar natuurlijk wel eens leuk J. Nadat we bekomen waren van de eerste schok en we ons wat opgefrist hadden, elk in onze eigen badkamer, besloten we een hapje te gaan eten. Aangezien we tijdens deze reis nog steeds geen deftige maaltijd hadden gegeten, was ik dus vol van verwachting. En mijn verwachting kwam meer dan uit bij het zijn van het buffet.Elk continent op deze aardkloot was vertegenwoordigd en je kon gewoon niet kiezen wat eerst te eten. Gelukkig viel de prijs nog mee! De verse groenten, de scampis, de paella, de sushi, enzovoort konden me wel bekoren, maar ik voelde me toch overdonderd door dit alles.
Na deze schitterend maaltijd besloten we om Vegas eens te gaan verkennen en hoe kan je dat beter doen dan the Strip af te wandelen en enkele hotels te bezoeken. Ik kan echt niet uitleggen wat we allemaal zagen. Het is met geen woorden te omschrijven, man man man. Het Caesars palace, the Venetian, Bellagio, te veel om op te sommen, maar je krijgt een overzicht van de bekendste steden ter wereld, oa. Parijs, Rome, Venetië en New York. Ze bouwden gewoon deze steden na, want naast ons hotel staat een replica van de Eiffeltoren, Caesars palace is een immens hotel waarin het oude Rome werd nagebouwd, The Venetian heeft als het ware volledig Venetië nagebouwd met de Gondels én het Sint-Marco-plein, binnenin het hotel J. Het gaat zelfs zo ver dat binnenin alles gebouwd is dat je je als het ware overdag bevind en door Venetië wandelt. De winkels die hier te vinden zijn, zouden vele vrouwen én mannen doen watertanden. Kortom, pure luxe en noem het zelfs extravagantie.Toen we in dit zelfde hotel een biertje wouden drinken in een Aziatische lounge-clun vielen we achterover van de prijs.
Zelf een gokje wagen hebben we niet gedaan omdat we er geen bal van snapten en ik echt het nut niet inzie van geld in een machine te stoppen en op voorhand te weten dat je geen kans hebt om te winnen. Maar overal, maar dan ook overal, op alle niveaus van de hotels kan je geld uitgeven en gokken, echt niet normaal.
Na dit bad in deze bruisende nachtstad, waar het nog steeds zeer warm was, gingen we ons bed opzoeken en genieten van een welverdiende nachtrust.Las Vegas is een stad die je niet los laat, zowel op positief als op negatief vlak. Dit is althans bij mij het geval.
Morgenvoormiddag bekijken we de stad zoals ze is zonder al de verlichting en reizen we verder door naar onze vierde en tevens laatste staat van deze reis, Californië. Onze eerste stop wordt Death Valley.
Slaapwel liefste dagboek, het was een dag vol extremen
Vandaag werden we in Page wakker rond kwart na zeven. Zowel papa als ik hadden als een roosje geslapen en we waren dan ook fris om de dag aan te vatten die ons naar onder meer naar Bryce Canyon ging brengen, in de staat Utay. Na een zeer gesmaakt ontbijt vertrokken we rond 9u voor een trip van 250 mijl, met als eindpunt vandaag Cedar City.
Vandaag hebben we iets meer mijl gedaan dan voorzien was, maar we hebben er wel sneller over gedaan. De reden hiervoor is dat onze route ons via een niet-verharde weg naar Bryce Canyon ging brengen. Alhoewel ons bezoek aan Monument Valley ook verliep langs een niet verharde weg en we hier de tijd van ons leven hadden, besloten we vandaag een langere weg te nemen, om allerlei risicos te vermijden. Het feit dat we anders over 46 mijl 5 uur gingen doen, speelde natuurlijk ook mee.
Aangekomen in Bryce Canyon werden we opnieuw getrakteerd op een prachtig natuurwonder. Als je de Grand Canyon gezien hebt, is het moeilijk om je nog te verrassen, maar de Bryce Canyon komt zeker op de tweede plaats. Wat we te zien kregen was een meesterwerk van de natuur. Door de erosie door wind en water werden allerlei sculpturen en de meest rare vormen gecreëerd. Alhoewel je in deze rotsen en gesteenten allerlei vormen kan ontdekken, doen ze toch veel denken aan het mannelijk geslachtsorgaan . Vooraleer iedereen zich weer vragen begint te stellen waar mn gedachten weer waren, de fotos geven meer duidelijkheid . In plaats van zoals de voorbijgaande dagen de Canyon alleen maar te bekijken, kan je Bryce Canyon ook bezoeken aan de hand van verschillende wandelingen. Aangezien we twee sportieve jongens zijn en we ook wat nood hadden aan beweging gingen we voor een tour (Peekaboo Loop Trail en Navajo Loop Trail) van circa 8 mijl doorheen dit fantastisch landschap. Van bovenaan bekeken heb je een heel mooi zicht op dit alles, maar er onder -en tussendoor lopen, is echt een grote aanrader.
Een ander hoogtepunt van de dag was de aankoop van enkele cds in de gift shop van het visitor center bij de Bryce Canyon. Aangezien we in het land zijn van de indianen en de cowboys kon ik natuurlijk niet anders dan me een country-cd aan te schaffen. Tijdens het afspelen in de auto waande ik me al op een paard zalige muziek .
Na onze drie uur durende wandeling, konden we vertrekken naar Cedar City, onze slaapplaats voor deze avond. Er wachtte ons echter nog een tocht van bijna 100 mijl. Alle hotels in de streek waar zogezegd volgeboekt. Moeilijk om te geloven, maar als je alle gepensioneerden ziet lopen, wordt het misschien al wat meer geloofwaardig . Als je dit vergelijkt met een vakantie bij ons, zou je bijvoorbeeld Brussel bezoeken om vervolgens in Oostende te gaan slapen. Maar de lange rit werd meer dan goed gemaakt door de fantastische streek waardoor we reden. Vanaf het verlaten van Bryce Canyon bevonden we in een totaal andere streek die je kan vergelijken met onze Ardennen of de Vogezen. Het langzaam opkomen van de herfstkleuren maakte alles nog veel mooier. Beetje bij beetje begon de avond te vallen en bleven we rijden en stijgen richting Cedar City, toen we op een gegeven moment door het Cedar Breaks National Monument reden. Wat we daar zagen, deed ons echt stil worden. Van op een hoogte van circa 3400 meter zagen we een grote canyon met in de verte Cedar city. Aangezien we net toekwamen bij zonsondergang, konden we net zien hoe de zon beetje bij beetje achter de berg verdween. De fotos die ik hiervan heb getrokken, al zeg ik het zelf, zijn wondermooi.
Na dit wondermooi schouwspel, moesten we nog ongeveer 20 mijl reden en kwamen we overal herten tegen. Er stonden er zelfs op de baan, en aangezien ik een echte dierenvriend ben, ben ik vriendelijk gestopt. Voor de dames; Bambi was er niet bij, maar ze waren wel schattig .
Zo het belangrijkste is gezegd, al heb ik natuurlijk nog niets gezegd over het eten. Aangezien Utah de staat is van de Mormomen (een soort christelijke sekte) is het hier verboden allerlei producten te nuttigen die de mens innerlijk kunnen veranderen. Bier, tabak? enzovoort zijn hier allemaal verboden. Maar wat veel leuker is: er is hier in de verste verte geen burger king, mc donalds en consoorten te vinden !!! Maar aangezien we vandaag de hele dag op pad waren, bestond ons middagmaal uit twee appelflappen en een pintje dat we stiekem opdronken. Ons avondmaal waren de resterende chips die we gisteren kochten en wat druiven. Ik hoor jullie al lachen en mama je bent zeker al bezorgd, maar ik beloof dat ik alles zal doen om gezond te eten. Als het een troost mag zijn, ik doe het niet express.
Soit, genoeg geluld! Ik ga bijna dodo doen
Morgen trekken we via Zion National Park naar onze derde staat, Nevada en meer bepaald naar Las Vegas. Ik kijk er nu al naar uit Misschien hebben ze daar lekker eten
In vergelijking met gisteren stond er vandaag een rustige dag op het programma.
Buiten mijn gewoonte kon ik vandaag eens deftig uitslapen. In plaats van om 5uur wakker te worden, was het vandaag zes uur J. Een klein detail: om zes uur deze ochtend stonden reeds autos aan te schuiven bij de burger king; die Amerikaanders toch .
Onze tocht vandaag bracht ons na honderd miles naar Page, een stad dichtbij de grens met Utah, waar we ook de nacht zullen doorbrengen. Page is een dorp dat nog niet zo lang bestaat, sinds 1957, en ligt midden in het Navajo-indianen reservaat.Het is ontstaan door het de grote stuwdam die hier enkele decennia geleden werd gebouwd aan de Glen Canyon en waardoor het enorme kunstmatige meer Lake Powell werd gevormd. Ons avontuur van vandaag bestond uit een drie uur durende boottocht op dit enorme meer, die ons doorheen prachtige canyons voer, zoals de Navajo Canyon en de Antelope Canyon. Deze laatste heeft onder andere als decor gediend voor de film Planet of the Apes.Het weer vandaag was schitterend, geen wolkje aan de lucht en dit samen met het prachtige uitzicht op de rotsen en de wind in onze haren, zorgde voor een heel aangename namiddag. Alleen een cocktail en een aantal schone dames ontbraken. De aanwezige dames, een aantal bussen gepensioneerden, konden dit gemis niet verzachtten J.
Nadat we ingecheckt waren in ons hotel, besloot ik voor het eerst deze reis eens een duikje te nemen in het zwembad van het hotel. Ik had het hele zwembad voor mij alleen, aangezien de aanwezigen rondom mij de leeftijd hadden bereikt waarop zwemmen wel eens fataal zou kunnen zijn. Maar niet geklaagd, het verfrissende water deed deugd!
En ja, ook vandaag moest er gegeten worden . Page is een stad met één hoofd boulevard met daarin allerlei soorten restaurants. Maar zoals je al kan vermoeden werden we weer om de oren geslingerd met Mc Donalds, Burger Kings, Wendys, Mexican food enzovoort. Een mens zou er zowaar depressief van worden dat er geen één deftig restaurant te vinden is. Het is echt onvoorspelbaar. De indianen die hier de meerderheid van de bevolking uitmaken, althans zo lijkt het, hebben zich reeds in ruime mate aangepast aan de american livestyle. Dit is vooral te merken aan hun lichaamsgewicht en enorme 4X4 waar ze mee rondrijden. De pluimen en de veren hebben ze dan ook geruild voor basketbalschoenen en een base-ball-petje. Een grappig zicht!
Met een beetje geluk echter vonden een steak-house waar we een fried chicken konden eten, samen met een gezonde portie salada. Toch een kleine opluchting, al was de rekening weer niet mals.Tijdens het eten konden we genieten van de prachtige zangkunsten van een halve-cowboy, al had het meer iets weg van een kampvuursfeer waarop de gitarist iets te diep in het glas had gekeken. Maar een country-road slaan we nooit af natuurlijk J.
Zo, morgentrekken we de staat Utah binnen en rijden we richting Brice Canyon en zullen we ongetwijfeld opnieuw spannende en avontuurlijke verhalen meemaken.
Slaapwel iedereen,uw verslaggever gaat nog een pintje drinken in de bar
Wat een onvergetelijke dag!De gebeurtenissen van vandaag zal ik nooit meer vergeten!
Onze dag begon om 5u deze ochtend toen we opstonden. Het was nog helemaal donker buiten en we besloten vanuit ons hotel naar de Grand Canyon te rijden om daar de zon te zien opgaan. Met geen woorden valt uit te leggen hoe mooi dit fenomeen is. Zoals ik gisteren al zei is de Grand Canyon op zichzelf super fantastisch, zo ook als de zonsondergang die we gisteren zagen. Maar de zon zien opkomen in een decor als de Canyon is adembenemend. Rond kwart voor zes arriveerden we en gedurende een half uur zagen we beetje bij beetje hoe de zon ontwaakte van achter de indrukwekkende bergen en kloven. De fotos en de filmpjes die we hiervan maakten, bewijzen dit. Extra mooi was dat op één van de uitkijkpunten een menigte jongeren aan het zingen waren. Een betere manier om wakker te worden kan ik me echt niet voorstellen.Na dit aangrijpend moment besloten we terug te keren naar het hotel en te ontbijten om daarna een ander hoogtepunt te beleven, namelijk de helikoptervlucht over diezelfde Grand Canyon.Man, man, man, wat was me dat J. Opnieuw komen woorden te kort om te beschrijven hoe het voelt om met een helikopter over dit natuurwonder te vliegen, maar ik was echt sprakeloos. Zo ontzettend mooi!Alsof ik nog niet genoeg geluk had, mocht ik naast de piloot plaatsnemen en dat is natuurlijk dé beste plaats. Naast mij, onder en boven mij, alles was Grand Canyon. In een vliegtuig zitten is op reeds een speciale ervaring, maar een helikopter is toch net ietsje spannender. Het rare gevoel in je buik, kent iedereen wel, maar bij mij duurde dit echt bijna de hele vlucht, zalig. Je mag er alleen niet aan denken dat een helikopter natuurlijk ook maar een technische machine is en in het aller-slechtste geval kan neerstorten J. Tijdens de vlucht hoorden we onder andere het themalied van Dances With Wolves in onze koptelefoon en dit maakte deze vlucht des te magischer. Een half uur later waren we terug waar we begonnen waren en duurde het even vooraleer we bekomen waren van deze prachtige ervaring. Zowel ik als papa hebben voldoende fotos genomen en gefilmd, dus beelden zullen volgen.
Op het moment dat we terug waren in het hotel was het nog maar net half tien geworden en we hadden al zoveel meegemaakt; wat zou dat voor de rest van de dag nog worden?
De rit van vandaag bracht ons naar Kayenta, nog steeds Arizona, maar dicht bij de state line van Utah.We vertrokken vanuit ons hotel en reden terug naar de Grand Canyon. We volgden de Grand Canyon en de Colorada River die hier midden doorloopt in westelijke richting en konden op verschillende view points de prachtige Canyon aanschouwen.Nadat we de Canyon vanuit allerlei opzichten hadden bekeken, reden we voort richting onze slaapplaats voor deze avond, Kayenta.Ook deze weg was uniek om door te rijden. Opnieuw werden we om de oren geslagen met unieke vergezichten rotsformaties in schitterende kleuren die de verschillende aardlagen aangeven. Vergelijk het met een potje gekleurd zand waarin elke kleurlaag mooi te onderscheiden valt van de andere. Men noemt deze streek niet voor niets de Painted Desert.
Naar gelang we Kayenta naderden, kwamen we ook dichter bij het gebied van de Navajo-indianen en het bekende Monument Valley.Nadat we ingecheckt waren in ons hotel (Hampton Inn) besloten we nog naar Monument Valley te rijden.Ook dit is een prachtig en adembenemend landschap val met wondermooie rotsformaties in de bekende bruin-rood-orange kleur en in allerlei wonderlijke vormen. Rondom deze rotsen is een lege, weidse vlakte. Het spectaculaire aan dit bezoek was dat je doorheen het immense park kan rijden aan de hand van je eigen auto. Niet zo speciaal zou je zeggen, maar de weg die er ligt is met moeite een weg te noemen. Met onze ford focus reed ik dus als een volleerd rally-piloot aan een gematigd tempo wel te verstaan langs deze fantastische rotsen. Je waant je echt in één of andere cowboy-film. Ik voelde me er als een vis in het waren en amuseerde me rot achter het stuur van onze auto J.Al deze ervaringen op één dag, een mens zou er stil van worden.
Nadat we gezond en wel weer op de gewone weg waren terecht gekomen, restte ons nog 25 miles terug naar ons hotel, waar ik echt hoopte eens een deftige maaltijd te kunnen nuttigen, want het eten was nog steeds hetzelfde geweest, namelijk vieze vuile junkfood.Deze middag nuttigden we bij gebrek aan beter en aan schandalig hoge prijzen een hotdog en een cheese-burger. Als je een vitaminekeur wenst te ondergaan moet je zeker niet naar de VS komen.Wat een ook een leuk detail is, is het volgende. Zoals ik reeds zei, rijden we door fantastische landschappen, maar de Amerikaanders hebben er niets beter op gevonden om dit te verkloten met Burger Kings, McDonalds, pizzatenten en dergelijke meer van deze rotzooi. Overal, maar dan echt overal kom je ze tegen en je vraagt je echt af wat deze mensen hier eten, want een bakker of een slager is hier in de verste verte niet te vinden. Maar ik probeer me er niet te veel aan te ergeren J.In het hotel heb ik echter tot mijn grote vreugde mijn eerste volwaardige en voedzame maaltijd gegeten, met verse groenten. Mijn geluk kon niet op
Zo, een kort verslag van een fantastische dag die ik nooit meer zal vergeten.Fotos en filmpjes zijn er genoeg, maar deze op de blog zetten is niet zo eenvoudig, maar ik zal mn best doen.
Terwijl in België de zon reeds begint op te komen, en iedereen zich klaar maakt om te gaan werken of om naar school te gaan, ga ik direct in mijn bedje kruipen en alles nog eens opnieuw beleven in mijn dromen.
Onze eerste dag van onze trektocht was eindelijk aangebroken. Aangezien we gisteren vroeg waren gaan slapen, althans naar de local time, waren we om 4uur deze ochtend klaar wakker.In België was het toen reeds 1 uur namiddag.Eerlijk gezegd wist ik echt niet meer welke dag en welk uur we waren toen ik wakker werd. Ik besloot dan maar alle uurwerken op local time te zetten om zo toch een wakkerder gevoel te hebben.Enkele uren later namen we een ontbijt die ons de nodige kracht moest geven om de dag te starten. Voor we effectief vertrokken, deden we eerst nog boodschappen in een (super luxueus) warenhuis. De weg ernaar toe liep echter niet van een leien dakje. Net zoals vele andere Amerikaanse steden is het stratenpatroon van Phoenix een dambord, maar als kleine Belg duurt het verdomd lang vooraleer je je weet te oriënteren. Elke straat ziet er namelijk hetzelfde uit en de bewegwijzering kan stukken beter. In het warenhuis deden we ons te goed aan veel water en een beperkte keuze aan bier, zijn de een plaatselijke delicatesse namelijk Budweiser. Groot was mijn verbazing toen ik aan de kassa mijn meerderjarigheidmoest bewijzen. De kassier had zeker mijn enorme baardgroei niet opgemerkt J.
Uiteindelijk konden we vertrekken voor een ritje van 237 mijl, met als einddoel vandaag de Grand Canyon. Onderweg naar die wonderbare natuurschoon maakten we kennis met het Montezuma Chastle en reden we door het Red Rock country in Sedona. Montezuma Castle is geen kasteel zoals de naam doet vermoeden, maar een woning uitgehouwen in de rotsen door de Sinagua-indianen. Het moet gezegd worden, het is een mooie constructie.Hierna zetten we onze weg voort doorheen een prachtige omgeving, namelijk de Red Rocks. Deze rode bergen schieten echt als puisten uit de grond en hebben allerlei vormen.Je moet het echt gezien hebben om je het te kunnen voorstellen.Uiteindelijk kwamen we na een lange rit aan bij de wereldberoemde Grand Canyon.Het is echt onvoorstelbaar wat je daar te zien krijgt. Hetgeen wat we vandaag reeds zagen, was zeer mooi, maar dit overstijgtwerkelijk alles. Als individu voel je je zo ontzettend klein op de rand van deze immense rotsenmassa. Het is bijna niet te begrijpen hoe de natuur dit ooit gevormd heeft. Wat het nog mooier maakte was dat we aankwamen bij zonsondergang, aangezien de kleur van de canyon voortdurend veranderd. Ik kijk dan ook immens uit naar morgen wanneer we met de helikopter hier door zullen vliegen.
Ons middagmaal bestond vandaag uit een pizza en alhoewel hij niet slecht smaakte, heb ik me echt voorgenomen zo weinig mogelijk snacks en junkfood te eten. Ik had een speciaal menu, genaamd all you can eat. Je kreeg dus zoveel pizza als je wou en dat voor maar vijf dollar.Aan het gemiddelde gewicht van de personen die aanwezig waren, was dit duidelijk een populaire schotel.De cola die ik hier bij kreeg, zorgde ervoor dat ik de rest van de dag geen dorst meer zou hebben.
De temperatuur vandaag was draaglijker dan gisteren in hartje Phoenix, maar toch waren het geen temperaturen om lang in de zon te blijven staan.Hoe meer we naar de grand canyon reden, hoe aangenamer de temperatuur werd.
Zo, na een verre rit is mijn pijp bijna uit en kruip ik in mijn bedje. Tot morgen!!
Trein in Gent Sint-Pieters naar Zaventem: 6u15, treinrit verliep vlekkeloos, zo ook de check-in en de desbetreffende controles.
Vertrek naar Atlanta (Delta 125): 10u20; 10u durende vlucht
Aankomst Atlanta: 13u50 local time(-6u t.o.v. België), mooi weer, stralende blauwe lucht
Vertrek naar Phoenix (Delta 1031): 16u; 3u30 durende vlucht
Aankomst Phoenix: 17u(-9u t.o.v. België)
Ophalen auto in luchthaven en de rit naar het hotel:
Onze eerste dag was een lange en vermoeiende dag. Na een reis van 20u kwamen we eindelijk aan in het bloedhete Phoenix, Arizona. Nadat we om 4u waren opgestaan in Eeklo bracht mama ons rond half zes naar Gent Sint-Pieters waar we de trein namen naar de luchthaven. Nadat we ingecheckt waren, steeg ons vliegtuig om 10u op met bestemming Atlanta, Georgia. Op deze vlucht maakten we kennis met een koppel uit de Nieuwstraat 63 in Lembeke (toeval !) die hun zoon gingen bezoeken in South-Carolina.Na een vlucht van net geen tien uur kwamen we rond 2u lokale tijd aan in Atlanta.Aangezien we hierna een binnenlandse vlucht moesten nemen, mochten we de luchthaven niet verlaten.Aangekomen in de luchthaven mochten we ons onderwerpen aan de Amerika immigratieregels zoals de paspoortcontrole.We mochten ook onze digitale vingerafdrukken en een mooie foto van onszelf achterlaten.Na deze administratieve afhandeling wachtte ons nog enige tijd om in te checken voor onze vlucht naar onze eindbestemming.Deze vlucht was helemaal volgeboekt en samen met een grote menigte football-supporters stegen we op om vier uur later eindelijk in Phoenix aan te komen. Na de afhaling van onze bagage, mochten we ook om onze auto bij het bedrijf Alamo. Alhoewel één van de medewerkers ons een duurdere auto én extra verzekeringen wilde aansmeren, bleven we bij de vooropgestelde keuze en kregen we de sleutels van een Ford Focus.Dit betreft een Amerikaanse versie en verschilt in grote mate van de ford focus die we in Europa kennen. Nadat we kennis hadden gemaakt met de auto, want het betreft een automatische versnellingsbak, zetten we onze weg voort naar ons hotel.Dit bleek echter niet zo gemakkelijk te zijn, en wonder boven wonder zaten we toevallig op de juiste snelweg. Als een volleerd J chauffeur liet ik me gewillig meeslepen in het drukke verkeer.Toen we eindelijk de straat bereikten waar ons hotel gevestigd is, bleek het toch nog niet zo een gemakkelijke klus om de precieze locatie te vinden aangezien de Scottsdale Road een redelijk groot straatje is.Maar rond 7u plaatselijke tijd konden we eindelijk onze intrek nemen in de eerste hotelkamer van deze reis en konden we eindelijk tot rust komen.De nacht was hier al gevallen, maar zowel overdag als s nachts is het hier bloedheet. Het voelt aan alsof je een haardroger tegen je huid houdt. Gelukkig is er overal airco op de kamer.Nadat we alles uit de auto gehaald hadden, besloten we nog iets te gaan eten om onze hongerige magen te spijzen. We kwamen terecht bij Macys, een immense shopping-mall waar Wijnegem niets bij is. Alhoewel ik geen grote shopper ben, zou ook ik hier wel mijn goesting kunnen vinden. Omdat we niet veel zin meer hadden om lang te wachten, besloten we een snelle hap te eten en kwamen we terecht bij Panda Express; een Chinese keten. Het eten was niet slecht, maar alhoewel het hier nog maar 8uur s avonds was, waren we wel al meer dan 24uur wakker en kwam deze maaltijd overeen met een ontbijt.Achter deze eerste Amerikaanse snack, besloten we te gaan slapen, want zowel ik als ons papa waren bijna aan het einde van ons Latijn.Morgen wacht een nieuwe dag en trekken we naar de Grand Canyon. Hopelijk zijn we tegen dan al wat uitgeslapen.
.
!!! Maar aangezien we vandaag de hele dag op pad waren, bestond ons middagmaal uit twee appelflappen en een pintje dat we stiekem opdronken. Ons avondmaal waren de resterende chips die we gisteren kochten en wat druiven. Ik hoor jullie al lachen en mama je bent zeker al bezorgd, maar ik beloof dat ik alles zal doen om gezond te eten. Als het een troost mag zijn, ik doe het niet express.
