19 september 2008

Vertrek in Eeklo: 5u15

Trein in Gent Sint-Pieters naar Zaventem: 6u15, treinrit verliep vlekkeloos, zo ook de check-in en de desbetreffende controles.

Vertrek naar Atlanta (Delta 125): 10u20; 10u durende vlucht

Aankomst Atlanta: 13u50 local time   (-6u t.o.v. België), mooi weer, stralende blauwe lucht

Vertrek naar Phoenix (Delta 1031): 16u; 3u30 durende vlucht

Aankomst Phoenix: 17u   (-9u t.o.v. België)

Ophalen auto in luchthaven en de rit naar het hotel:

Onze eerste dag was een lange en vermoeiende dag. Na een reis van 20u kwamen we eindelijk aan in het bloedhete Phoenix, Arizona.  Nadat we om 4u waren opgestaan in Eeklo bracht mama ons rond half zes naar Gent Sint-Pieters waar we de trein namen naar de luchthaven. Nadat we ingecheckt waren, steeg ons vliegtuig om 10u op met bestemming Atlanta, Georgia. Op deze vlucht maakten we kennis met een koppel uit de Nieuwstraat 63 in Lembeke (toeval !) die hun zoon gingen bezoeken in South-Carolina.   Na een vlucht van net geen tien uur kwamen we rond 2u lokale tijd aan in Atlanta.  Aangezien we hierna een binnenlandse vlucht moesten nemen, mochten we de luchthaven niet verlaten.  Aangekomen in de luchthaven mochten we ons onderwerpen aan de Amerika immigratieregels zoals de paspoortcontrole.  We mochten ook onze digitale vingerafdrukken en een mooie foto van onszelf achterlaten.Na deze administratieve afhandeling wachtte ons nog enige tijd om in te checken voor onze vlucht naar onze eindbestemming.  Deze vlucht was helemaal volgeboekt en samen met een grote menigte football-supporters stegen we op om vier uur later eindelijk in Phoenix aan te komen.   Na de afhaling van onze bagage, mochten we ook om onze auto bij het bedrijf Alamo. Alhoewel één van de medewerkers ons een duurdere auto én extra verzekeringen wilde aansmeren, bleven we bij de vooropgestelde keuze en kregen we de sleutels van een Ford Focus.  Dit betreft een Amerikaanse versie en verschilt in grote mate van de ford focus die we in Europa kennen.  Nadat we kennis hadden gemaakt met de auto, want het betreft een automatische versnellingsbak, zetten we onze weg voort naar ons hotel.  Dit bleek echter niet zo gemakkelijk te zijn, en wonder boven wonder zaten we toevallig op de juiste snelweg. Als een volleerd J chauffeur liet ik me gewillig meeslepen in het drukke verkeer.  Toen we eindelijk de straat bereikten waar ons hotel gevestigd is, bleek het toch nog niet zo een gemakkelijke klus om de precieze locatie te vinden aangezien de Scottsdale Road een redelijk groot straatje is.  Maar rond 7u plaatselijke tijd konden we eindelijk onze intrek nemen in de eerste hotelkamer van deze reis en konden we eindelijk tot rust komen.   De nacht was hier al gevallen, maar zowel overdag als ’s nachts is het hier bloedheet. Het voelt aan alsof je een haardroger tegen je huid houdt. Gelukkig is er overal airco op de kamer.  Nadat we alles uit de auto gehaald hadden, besloten we nog iets te gaan eten om onze hongerige magen te spijzen. We kwamen terecht bij Macy’s, een immense shopping-mall waar Wijnegem niets bij is. Alhoewel ik geen grote shopper ben, zou ook ik hier wel mijn goesting kunnen vinden. Omdat we niet veel zin meer hadden om lang te wachten, besloten we een snelle hap te eten en kwamen we terecht bij Panda Express; een Chinese keten. Het eten was niet slecht, maar alhoewel het hier nog maar 8uur ’s avonds was, waren we wel al meer dan 24uur wakker en kwam deze maaltijd overeen met een ontbijt.  Achter deze eerste Amerikaanse snack, besloten we te gaan slapen, want zowel ik als ons papa waren bijna aan het einde van ons Latijn.  Morgen wacht een nieuwe dag en trekken we naar de Grand Canyon. Hopelijk zijn we tegen dan al wat uitgeslapen. 

Tot morgen lieve dagboek en slaapwel