Chuda had ons voor vandaag nog maar eens aangeraden er vroeg bij te zijn. En met vroeg bedoelde hij dat we om 6u30 zouden moeten aan het stappen zijn. Dat betekende : wake up at 5:30- packing- breakfast at 6:00 and start to walk at 6:30 am. Door het feit dat we telkens zo vroeg gaan slapen bleek dat ritme ons ook wel te bevallen. We hadden ondertussen ook wel door dat de voormiddag de beste periode is om te wandelen. Dan is er steeds een stralende zon en heldere hemel. Vandaag was voor Hilde misschien wel de etappe waar ze het meest tegenop zag. We moesten van 3200 m naar 2170 m. Vergis u echter niet. Het gaat hier niet zomaar over 1000 m dalen. Tussenin zitten er zones waar we terug zo'n 300 à 400 m stijgen. Telkens bijzonder steil. Volgens Chuda was het echter de laatste zware tocht. De komende dagen waren de tochten merkelijk korter of zeker ook minder zwaar. Dat gaf Hilde dan weer wat moed + het feit dat er ons op het eind van de dag een bijzonder fraaie lodge te wachten stond. De tocht zelf verliep vlekkeloos. Eigenlijk was het een retour van het traject dat we al op de heenweg hadden afgelegd. We wisten dus wel min of meer wat ons te wachten stond. Toch waren de uitzichtpunten en de beleving opnieuw anders. We betrapten er ons zelf op dat we achteloos voorbijgingen aan neerdonderende watervallen, pittoreske brugjes en ander fraais. De toeristen die op de heenweg waren, bleven op al die plaatsen nog staan om foto's te maken. Dit hadden wij trouwens ook gedaan. De lodge bij aankomst lag helemaal bovenop het dorp Chomrong. Chomrong is een behoorlijk groot dorp met talrijke prachtige lodges. Ook de onze was er dus zo eentje. We bereikten ze na een klim van ik weet echt niet meer hoeveel treden. De "onderbroekentraining" van Hilde bewees hier ten volle zijn nut. In de voorbereiding van onze trekking zette Hilde als ze kookwas had gedaan de wasmand beneden aan de trap. In plaats van met de wasmand naar boven te gaan droeg ze daarna de slipjes en handdoeken een voor een naar boven. We dachten echt dat ze gek geworden was... Onze lodge was dus in vergelijking met wat we in Deurali hadden een luxeresort. Vanuit onze nette kamer had je een machtig uitzicht op de bergen. Op het open terras met hetzelfde uitzicht konden we genieten van een kop koffie en aan het dagboek werken. Eenmaal aangekomen haastten we ons om een douche te nemen- een en ander uit te wassen om nadien volop te genieten van het moois dat de lodge ons te bieden had. Op dat moment was ik al bijna zeker dat Hilde hier morgen opnieuw met tegenzin zou vertrekken.
God schiep de wereld in zeven dagen. Hij rustte op de zevende dag en zag (na de zesde dag) dat het goed was. En of het goed was! Ook wij hebben dit op de zesde dag van onze trekking met onze eigen ogen kunnen zien. Zoals afgesproken stonden we om 5u45 klaar voor het ontbijt. Dit lijkt misschien ontiegelijk vroeg maar na zo'n slechte nacht waren we eigenlijk blij om op te staan. Voor ontbijt kregen we een soort broodpapje. Lekker, voedzaam maar ook zeer heet. Om 6u10 startten we dan ook onze zesde trektocht richting ABC, de hoofdbestemming van onze trekking. De hemel was volkomen helder dus was de dagtocht veelbelovend en de verwachtingen ook hoog gespannen. Hilde was vaandaag bijzonder gemotiveerd. Ze vertrok als een pijl uit een boog en in geen tijd bereikten we langs een opnieuw ronduit schitterend parcours het MBC-kamp. Het ABC-kamp bereikten we om 8u45 na welgeteld 2u35 stappen. Vanuit de reisorganisatie was voor deze tocht 5à6 u voorzien. Het voordeel van onze snelle rit was dat we langer konden genieten van wat we in ABC aantroffen. Een mens kan het zich zo mooi niet inbeelden. ABC ligt te midden van bergtoppen van 7 en 8000m en allemaal waren ze in volle glorie te bewonderen. Ten minste als je zoals wij geluk hebt er onder een stralende hemel aan te komen. Ons vroeg aankomstuur stond daar echter garant voor. Gewoonlijk wordt het er na de middag bewolkt. Vanuit de vallei stijgen de waterdampen langs de flanken van de bergreuzen omhoog. We verbleven een goede 3u op het ABC en genoten met volle teugen. Onder de volle zon was het ook helemaal niet koud zoals we hadden verwacht. Ik kon er zelfs even in T-shirt zitten. We namen foto's rond onze oren, nu al wetende dat we nooit de beleving zouden kunnen weergeven van wat we hier ervaarden. We maakten van de gelegenheid gebruik ook nog eens een foto van Chuda en Suman te nemen. Rond 12 u vatten we dan onze terugtocht naar Deurali aan. Bij Hilde was dat merkbaar met tegenzin.....Moesten we nu al zo'n mooie plek definitief achter ons laten ? Ja dus. Het afdalen gaat ons kennelijk heel wat minder goed af dan het klimmen. We deden er namelijk bijna even lang over. We waren nog geen half uur in Deurali aangekomen of de hemel trok inderdaad dicht en op slag werd het beestig koud. Wat volgde was een herhaling van de vorige dag(hopelijk zonder de muizen) Ik had ondertussen een dafalgan genomen omdat ik toch wat hoofdpijn had. Beginnende hoogteziekte of een lichte zonneslag ? In ieder geval was ik na een uurtje van mijn hoofdpijn verlost.
Het is gelukt. Vandaag kon Hilde de ganse tocht afwerken zonder valpartij. Het dient gezegd dat Chuda daar ook heel hard zijn best voor deed. Bij iedere moeilijke passage sprong hij naar voor om haar de hand te reiken. Ik denk dat Hilde dat in het begin wat gênant vond maar na een tijdje liet ze zich zijn dienstbaarheid welgevallen. Vandaag startten we om 7 u bij een stralende hemel. Het parcours was ronduit schitterend. Op een hoogte variërend tussen 2300 m en 3200 m drongen we de diepste kloof ter wereld binnen. Van top tot rivier zo'n 7000 m. De tocht was opnieuw behoorlijk pittig; We sloegen dit keer een volledige overnachtingsplaats over. Zo eindigde ons dagelijks "wandelingetje" in Deurali op 3230 m hoogte. Bedoeling was dat we morgen van hieruit het Annapurna Base Camp (ABC) op 4130m bereiken en dan terug keren naar Deurali. De gids raadde ons af om in het ABC zelf te overnachten. Velen krijgen er ' s nachts door de grote hoogte hoofdpijn en het comfort is er alles behalve (extreem koud en weinig of geen faciliteiten) Als dat comfort inderdaad nog minder is dan dat wat we hier in Deurali aantroffen, denk ik dat dit een goede beslissing was. In Deurali was het na 15 u al behoorlijk koud. Toen ik er douche wou nemen was ik bovendien de pechvogel van de dag. Alleen maar ijskoud water! Hilde die mijn probleem had opgemerkt riep er de gids en de lodgeverantwoordelijke bij en deze deden gedienstig als altijd hun uiterste best om het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Resultaat was dat alle personen na mij een warme douche konden nemen. Hilde heeft ondertussen meer en meer te doen met Suman, onze drager. Waarschijnlijk maakt ze de vergelijking hoe zwaar de tocht voor ons is en wat dat dan niet voor hem moet zijn. Suman is een schuchtere jongen. Hij zegt geen woord en durft je nauwelijks aan te kijken als je hem bedankt. Bovendien staat hij steeds klaar om ons te dienen....We zijn er beiden af en toe door gegeneerd. Nooit willen ze iets aanvaarden. Bij ons aan tafel zitten mag kennelijk niet en zélf eten doen ze pas als wij klaar zijn...Het went wel natuurlijk maar dit zijn we toch niet gewoon en voor ons hoeft dit niet. Op den duur moesten we dit wel aanvaarden. We merkten ook dat ze een beetje ongemakkelijk werden als we te veel aandrongen. Ondertussen kwam onze gids vertellen dat we morgen om 6u! onze tocht zouden starten. We moesten tegen 10 u in ABC geraken omdat het in de namiddag vaak bewolkt wordt. Dus vanavond nog maar eens vroeg in onze lekkere warme slaapzak. Diep in onze slaapzak konden we nog wat gezellig napraten over de voorbije dag en luidop mijmeren over wat we hier allemaal meemaakten. Net toen we de neiging hadden de slaap te vatten, hoorden we iets ritselen langs onze hoofden. Goed geraden : een muis. Van rustig en knus slapen was vanf dat moment niet veel sprake meer. En zeggen dat we hier morgen opnieuw moesten overnachten.. Hopelijk waren we morgen moe genoeg zodat we er niet veel belang meer aan zouden hechten.
"Geen twee zonder drie" We waren nog maar goed en wel gestart of Hilde speelde het klaar om voor de derde dag op rij tegen dek te gaan. Het was opnieuw een banale struikelpartij zonder gevolgen. Met een indrukwekkende tijgersprong was Chuda er opnieuw als de kippen bij om haar recht te helpen. Ik denk dat hij al bij haar moet geweest zijn nog voor ze helemaal de grond raakte... De dag begon nochtans veelbelovend. De hemel was volledig opengetrokken en om zes uur stonden we samen met alle andere gasten te wachten op de zonsopgang. Wat volgde was gewoonweg schitterend. Stilletjes kon je zien hoe de Annapurna South van boven naar beneden toe belicht werd. Het aantal foto's dat door de toeristen werd genomen was niet te tellen. Toen de zon aan het Oosten boven de bergen helemaal aan de horizon verscheen ontstond er een spontaan applaus... We waren er dus vroeg bij vandaag en dat was ook nodig. We hadden immers een behoorlijk pittige tocht voor de boeg van Tadapani naar Sinuwa : geschatte staptijd : 6u. Eigenlijk moesten we van 2630 m naar 2360. Niemendalletje zou je denken. Niets minder waar dus. Een oneindig aantal trappen op en neer in een broeierige hitte waren vandaag ons deel. Van 2630 naar 1860 terug naar 2140 dan terug naar 1900 enz...Om finaal dus op 2360 te arriveren. Voor de lunch stopten we bij de lodge die we bij onze terugkeer zouden aandoen om te overnachten. Het was een hele leuke en verzorgde met een terras met een mooi uitzicht. De gids wees ons de kamer aan die hij nu reeds geboekt had. Het was een van de allermooiste. Dat gaf ons alvast goede moed. De lastigheidsgraad van vandaag werd in hoge mate gecompenseerd door het wondermooie parcours met mooie vergezichten en mooie paden. Dag vier was dus een zware maar wel een leuke. Het mooie weer dat we al lang verdienden had daar natuurlijk een belangrijk aandeel in. Eenmaal aangekomen in de lodge volgden de ondertussen routine geworden activiteiten.
Vandaag is het gelukt. Bij het ochtendgloren ontrafelde de Himalaya zich in zijn volle glorie. De gids kwam om 6u aan onze kamerdeur kloppen : "breakfast at 7 am ; nice view" Als een schicht gingen allebei ons hoofdjes uit onze slaapzak en zaten we met de neus aan het venster. Dit was geweldig. Een panorama van zes-, zeven- en achtduizenders was zomaar door ons venster te bewonderen. Zelden hebben we zo snel ingepakt en ons klaargemaakt. Binnen het kwartier, nog voor het aangekondigde ontbijt van 7 uur, stonden we plaatjes te maken op het terras. Ook voor het ontbijt namen we dit keer niet zoveel tijd, zo verrukt als we waren. We wilden zo snel mogelijk op stap. En dat was maar best ook. Het eerste deel van de tocht was een klim naar 3160 m waar je normaal een 360° panorama had over de bergen. Toen we daar aankwamen waren er toch al een aantal bergen terug in de wolken verdwenen. We bleven er eventjes verpozen en een gevoel van geluk was ons deel. De rest van de tocht was opnieuw een "forestwandeling" maar dan wel een van het betere soort. Langs een onstuimige bergrivier doorkruisten we een diepe kloof. Het parcours ging op en neer en eidnigde in Tadapani op 2680 m hoogte. We waren dus zo'n 200 m gezakt. Hilde tekende vandaag ook voor haar tweede valpartij. Dit keer was ze echter veel minder spectaculair. Eigenlijk gleed ze gewoon uit en kwam ze op haar poep terecht. Ze was natuurlijk opnieuw zeer gegeneerd en werd op slag nog onzekerder bij het afdalen. Wat wel opviel is dat onze gids wel heel toegewijd was....Nog voor ik enigszins kon reageren, sprong onze gids al over mij en reikte hij Hilde de hand om recht te komen.... Onze lodge was dit keer veel rudimentairder Het was een aaneenschakeling van barakken en koterijen. Ook hier weer was het uitzicht naar verluidt indrukwekkend. Tegen de tijd dat we er aankwamen was de hemel echter alweer dicht getrokken. Ondertussen hadden we het ritme al wat te pakken voor de verdere daginvulling : douche en verfrissing-bespreking programma volgende dag-koffietje-dagboek schrijven-even in het dorpje rondkuieren- spullen drogen(eventueel wat uitwassen)-contact maken met andere trekkers-... Zo zat dag drie er ook al op. Tijdens de bespreking van het programma bleek dat we wat voorop lagen op het schema. Liever zo natuurlijk dan dat zou blijken dat we het niet zouden halen. Alles OK dus ; Als Hilde er nu ook nog in slaagt om de komende dagen recht te blijven en het weer eindelijk wil omslaan ziet het er goed uit....
Tweede dag van onze trekking. Gezien we gisteren een uur verder waren geraakt moesten we vandaag eigenlijk maar vier uur stappen naar Ghorepani. Bij het opstaan was het zonnig en konden we al meteen een glimp opvangen van de Machhapuchhre met zijn 6997 m hoogte zowat de tweelingbroer qua vorm van de Matterhorn. Vol goede moed begonnen we om 8u richting Ghorepani te stappen. De tocht verliep dwars door een rhododendronbos dat veel weg had van een tropisch regenwoud. Langs kabbelende rivieren en watervallen baanden we ons een weg naar onze volgende bestemming. Geleidelijk aan verdween de zon om opnieuw plaats te maken voor mist. De vochtigheidsgraad moet dicht tegen de 100% hebben gelegen. De "tropische oerwoud-of junglesensatie" werd hierdoor nog intenser. Op dat moment was de mist ook niet zo erg. Midden het bos waren er toch geen vergezichten. En dan...plots zou de "regenwoudsensatie" plaats maken voor echte sensatie. Ten gevolge het overmatig rondkijken struikelde Hilde onverwachts over een steen. Met haar loopstokken in de hand had ze geen enkele reactie in huis en viel ze pardoes eerst languit op haar buik en vervolgens op haar gezicht. Zo vlug ze gevallen was, zo vlug krabbelde ze ook weer recht en zei dat het niet erg was. Alsof ze gegeneerd een poging ondernam om te verdoezelen wat er gebeurd was. Als bij wonder viel het ook al bij al nog mee. Behalve wat kleine schaafwonden aan hand en knie vielen er geen letsels te bespeuren. De twee ter hulp snellende mannen (de gids en ik) bleven dus werkloos. Een hondertal meter verderop was er stromend water en konden we bekomen bij een kop thee en koffie op een mooi terrasje. We konden dus gewoon onze weg verder zetten en om 11u bereikten we Ghorepani, ondanks de valpartij alweer een uur vroeger dan voorzien. Onze gids loofde ons voor onze sterke conditie en ik merkte dat dit zeer veel deugd deed aan het zelfvertrouwen van Hilde dat met de valpartij een deuk had gekregen. Ghorepani bleek een druk bezochte locatie te zijn waar verschillende paden elkaar kruisten. Het was een wirwar van allemaal lodges die best de vergelijking met de berghutten in de alpen konden doorstaan. Daarnaast was er ook nog wat commerce wat de trekkers toeliet zich opnieuw te bevoorraden. Hoe ze hier alles tot op 2860m hoogte brengen is toch indrukwekkend. Voor zover we gezien hebben gebeurt dit allemaal met ezeltjes. Dat we opnieuw een uur voorsprong hadden is wel ons geluk geweest. We waren immers nog maar goed en wel aangekomen en geinstalleerd of de mist veranderde in regen Al snel regende het pijpestelen. De soep en warme maaltijd deden dan ook veel deugd. Naar verluidt is het uitzicht in Ghorepani prachtig. Onze gids had ook voor een kamertje met mooi uitzicht gezorgd. Voorlopig echter tevergeefs. Door het snel beëindigen van onze tocht en het slechte weer zaten we voor de rest van de dag een beetje vast in onze lodge. Hoewel het er best gezellig was, was dat eigenlijk niet de bedoeling. Tijd dus om de gezelschapspelen boven te halen. Een spelletje yatzee en wat kaarten verdreven de tijd. Zodra het ophield met regenen gingen we toch nog eens Ghorepani verkennen. We moesten ons goed induffelen want het was ondertussen behoorlijk koud geworden. We slenterden wat rond in het dorp maar zochten al vlug terug de gezellige warmte van de lodge op. De bazin had ondertussen het houtkacheltje aangestoken en was er zelf languit bij gaan liggen. Bij het avondmaal kwam Chuda nog eens het programma voor de komende dagen bespreken. Hij had even voordien telefoon gekregen van zijn baas van Himalaya Leaders. Hij moest van hem de telefoon doorgeven. De baas wilde weten of we tevreden waren in het bijzonder over onze gids en drager. Natuurlijk waren we dat. Zij konden het toch ook niet helpen dat het weer wat tegenzat. Het was wel even schrikken toen hij kwam melden dat er telefoon was van de organisatie. In een eerste reflex dachten we dat er iets ernstig gebeurd was op het thuisfront. Dat was gelukkig niet het geval en dus konden we vanavond alweer in alle rust met de kippen op stok. Hopend op "clear wheather" zoals Chuda het zo vaak herhaalde.
Eindelijk! Het is zover : vandaag startten we onze trekking waar we zolang naar uitgekeken hebben. Stipt om 6u waren we uit de veren. Snel een douchke genomen-snel een (te)beperkt ontbijt... Om 7 u vertrokken we samen met Chudo en Suman met een taxi naar onze startplaats in Nayapul. Stel je van die taxi vooral niet te veel voor.Een kleine Suzuki die bij ons niet eens gegeerd zou zijn als stadsautootje. Maar kom, we hadden vervoer en we waren vertrokken....Het werd een dolle rit van anderhalf uur over afwisselend goede-redelijke-mindere en zeer slechte wegen. In Nayapul gingen we dus van start. Onze gids hield er meteen een stevig tempo op na. Ik vermoed dat hij ergens wou inschatten welk vlees hij in de kuip had. Hilde, en ik na Hilde, volgden redelijk gezwind. Ook onze drager hield gelijke tred. Kanttekening is dat deze wel met een indrukwekkende last rond zijn hoofd en op zijn rug liep. Moesten wij ons nu schuldig voelen of niet-we wisten het niet zo goed. We hadden de indruk dat hij niet graag had dat wij ons al te empathisch opstelden. We hadden een grote drukte van trekkers verwacht maar dat viel al bij al mee. Vandaag was een opeenvolging van dorpjes met eet- en slaapgelegenheden afgewisseld met schitterende stukjes natuur. We geraakten meer en meer in onze nopjes....Her en der ontmoetten we boeren-kinderen en andere trekkers. Allen waren ze even vriendelijk. De keren dat wij "namaste" hoorden en zegden waren niet bij te houden. Rond 11 u stopten we om iets te eten en te drinken in zo'n restaurantje langs ons pad. Hilde at twee pannenkoeken en ik een mixed-spaghetti. Eenvoudig maar lekker. Het moet zijn dat we goed aan het stappen waren want tijdens de lunch kwam de gids bespreken tot waar we vandaag zouden stappen. Het werd uiteindelijk Banthanti op 2210 m hoogte.(we startten op 1070m). We kwamen er aan om 14u15. Dit was na 5u45. In de planning was 6u stappen voorzien tot in Ulleri. We waren dus een uur verder in minder tijd. Hilde was dus in topconditie ! De blijdschap was nauwelijks te onderdrukken bij onze aankomst in Banthanti. Een prachtige locatie, een prachtig guesthouse (machupichare) met een droomterrasje. Onze gids zorgde ervoor dat we een kamertje met uitzicht op de Machupichare (( Fishtail) kregen. Die hing voorlopig jammer genoeg in de wolken maar zou zich misschien morgen bij het ontwaken laten zien. Na een douchke en wat verfrissing genoten we van een koffie op het terras. Niettegenstaande het de ganse dag bloedheet was geweest , begon de temperatuur al snel te dalen en hadden we een trui vandoen. Plots zaten we zelfs volop in de mist. Om 18 u was het etenstijd. Het was ondertussen al volop donker. Het eten was opnieuw bijzonder lekker. Na het avondeten was het enige wat ons nog te doen stond, ons kaf opzoeken. Om 19u30 zaten we onder de wol, lees in onze slaapzak.
Vandaag dus rustdag in Pokhara. Het woord "rustdag" is voor Hilde altijd het signaal om in de boeken en brochures te gaan neuzen wat er allemaal mogelijk is. Zo bezochten we een bekende waterval "devin falls" en een grot. In de namiddag deden we nog een boottochtje op het meer met een persoonlijke roeier. Alles spotgoedkoop (nauwelijks 3 euro) Ook in de namiddag ontmoetten we voor het eerst onze gids en drager. Bizar en lachwekkend moment was dat. Zowel zij als wij zaten in de hall van het hotel te wachten op elkaar. Letterlijk naast elkaar zonder van elkaar te weten dat we op elkaar wachtten. Tot ik het wachten moe was en ik de receptioniste aansprak.....Dit hadden Chudo en Suman, dat zijn de namen van onze gids en drager, gehoord en al snel volgde een warme en hartelijke ontmoeting. De enige afspraak was eigenlijk dat we ' s anderdaags om 6u30 zouden ontbijten en we om 7u zouden opgehaald worden om ons naar de startplaats van onze trekking te laten voeren. De rest zouden we van dag tot dag bespreken... 's Avonds zijn we nog druk bezig geweest om onze bagage op de juiste manier in te pakken. Een deel zouden we achterlaten in het hotel waar we na onze trekking voor een nacht terug zouden keren. Kwestie dat onze drager niet door zijn pootjes zou zakken , hoewel deze bijzonder stevig oogden.... We sloten de dag af met een diner. De voorbije dag was warm maar jammer genoeg opnieuw bewolkt zodat de mooiste vergezichten hun geheimen nog niet hadden prijs gegeven. De verwachtingen bleven dus hoog gespannen voor de komende dagen.
Vandaag stond een transfer naar Pokhara op het programma. Bedoeling was dat wij om 11u45 een transfer vanuit het hotel naar de luchthaven zouden krijgen om daar om 13u een lijnvlucht naar Pokhara te nemen. Om 11u45 werden we inderdaad naar de luchthaven gebracht. We kregen onder gesloten omslag alle papieren mee die we in Pokhara aan onze gids moesten afgeven. Wat we op de luchthaven zagen tart alle vebeelding : complete chaos. Een massa mensen die elk op een of andere manier een binnenvlucht wou bemachtigen. Door het slechte weer van de voorbije dagen waren heel wat trekkings een aantal dagen uitgesteld tot vandaag. Reservaties en tijdstippen van vertrek waren niet echt van tel. Ze dienden enkel om de volgorde van instappen te regelen.(50 per vlucht). Ook onze mechelse vrienden die vier uur eerder naar de luchthaven waren vertrokken voor een andere vlucht, doolden er nog rond. Men had ze zelfs een peperdure helikoptervlucht proberen aan te smeren als alternatief. Wij hadden dan nog relatief geluk. Ons vliegtuig van 13u steeg uiteindelijk op om 14u15. De vlucht verliep goed. Alleen jammer dat er geen open hemel was. Het uitzicht moet prachtig geweest zijn. Bij aankomst stelde er zich een nieuw probleem. De persoon die ons zou opwachten met ons naambordje was nergens te bespeuren. Onmiddellijk werden we overspoeld door een allegaartje van obscure taxichauffeurs die opdringerig hun diensten aanboden. We wisten maar half waar we naartoe moesten. Bellen lukte niet - altijd de melding "wrong number". Daar stonden we dan.... De wacht van de luchthaven kwam ons uiteindelijk ter hulp en regelde een taxi voor ons. Ook in het hotel leken ze niet echt goed geïnformeerd over onze komst maar soit, we waren ter plaatse en dat was het voornaamste. Ondertussen konden we contact leggen met onze gids met wie we een afspraak voor morgen tussen 13 en 14 u maakten. Onze trekking was door de weersomstandigheden met een dag uitgesteld. We zouden die dag op het einde inhalen door de rustdag na de trekking te schrappen. 's Avonds gingen we eten in een gezellig restaurantje. Hilde een gebakken vis met frietjes en voor mij een steak met frietjes en voor elk opnieuw 75 cl bier. Kostprijs : 7 euro per persoon. Vandaag hebben we Nepal alweer een beetje beter leren kennen. Gelukkig stonden we niet onder tijdsdruk
De wekker stond op 7u45. We werden om 8u30 verwacht in "de office" van Himalaya Leaders. Dat lag vlak naast ons hotel. Dat uur haalden we net niet. Eerst was er nog het ontbijt in het hotel. Niet super maar wel OK. De bespreking van het programma was een beetje op zijn Nepalees ; "Het zal te zien zijn wat het weer doet","Misschien is er morgen een vliegtuig naar Pokhara-misschien ook niet"; "Misschien doe je de rustdag in Pokhara beter voor de trekking-misschien ook niet ".... Vandaag zouden we wel sightseeing in Kathmandu. We kregen een gids en een chauffeur toegewezen en om 10 u waren we op pad. We bezochten achtereenvolgens Swyanbhinath,Pashupouthinath en Boudhinath. Het was een opeenvolging van tempels en religieuze symbolen waarvan sommige tot het werelderfgoed behoren. Overal liepen er loslopende honden, apen en her en der koeien. Jammer genoeg werden we ook overal geconfronteerd met bedelende mensen. Velen in Kathmandu proberen toch te overleven in wat naar onze normen mensonterende omstandigheden zijn. De stad straalt wel een heel bijzondere sfeer uit. De religie is werkelijk overal. Vooral de lijkverbrandingen aan de rand van de rivier die uitmondt in de Heilige Rivier de Ganges waren bijzonder aangrijpend. ' 's Middags aten we in een gezellig restaurantje op hoogte met uitzicht op Boudhanat. Voor nauwelijks 14 euro hadden we met ons beiden lekker gegeten. Rond 16 uur zat onze city-trip erop. We spraken met het mechels koppel, dat ons ook op de sight-seeing vergezelde , af om ' savonds om 18u30 samen nog iets te gaan eten. Dat etentje was lekker en gezellig. Het mechels koppel bleken ervaren globetrotters te zijn die al heel wat trekkings op hun palmares hadden. Hoe meer pintjes Everestbier ze dronken hoe indrukwekkender hun verhalen werden....Een medewerker van de Himalaya Leaders zat bij ons aan tafel en kon ons nog heel wat vertellen over cultuur, religies en gebruiken in Nepal. Dag 3 zat erop en het was goed geweest....
De vlucht naar Abu Dhabi verliep vlekkeloos. Het uurwerk mocht ondertussen twee uur vooruit zodat het toch al 6 u in de ochtend was toen we in deze poepchique luchthaven aankwamen. Veel geslapen hebben we niet op het vliegtuig. Daarvoor was de beenruimte net iets te krap. We moesten 3 u wachten voor we onze volgende vlucht naar Kathmandu konden nemen. Ook dat verliep aanvankelijk allemaal vlekkeloos. Totdat we echter moesten landen in Kathmandu. De weersomstandigheden waren niet goed : regen, mist, onweer...Zo'n tweetal minuten voor de landing op nauwelijks een paar honderd meter hoogte begon het vliegtuig plots terug uit volle kracht op te stijgen. Na enige tijd meldde de piloot dat het landen door het slechte weer was mislukt en hij een tweede poging zou ondernemen. Na ongeveer een half uur deed hij dit ook maar hetzelfde scenario herhaalde zich. Na nog eens een half uur om en rond Kathmandu rond te cirkelen kwam de melding dat de landing niet zou lukken en we moesten uitwiijken naar een regionale luchthaven in India. Deze had de toepasselijke naam "Lucknow" Bedoeling was om daar het vliegtuig opnieuw vol te tanken en af te wachten wat het weer zou doen. Dat wachten duurde behoorlijk lang. Na het tanken stegen we opnieuw op. In de tussentijd moesten we op het vliegtuig blijven zitten. We vlogen opnieuw richting Kathmandu en dit keer lukte de landing wel. Wat een opluchting! Op de luchthaven moesten we eerst aanschuiven voor ons visumaanvraag en andere grensformaliteiten. Bij het buitenkomen van de luchthave werden we opgewacht door iemand van "Himalaya Leaders" een lokale organisatie die instond voor de organisatie van onze reis. Het regende inderdaad oude wijven. Samen met een ander mechels koppel, dat ook bij hen reserveerde, stapten we in hun minibusje. Wat volgde was al onmiddellijk een cultuurshock. Vooreerst reden we links tussen een mengelmoes van toeterende auto's en bromfietsen. Verkeersregels zijn er nagenoeg niet evenals verkeersborden.. Het wegdek heeft op veel plaatsen meer weg van een MTB-parcours dan van een openbare weg. Toch reed de chauffeur handig steegjes in en uit. We dwarsten auto's met nauwelijks 1 cm overschot. Uiteindelijk kwamen we toch veilig en wel aan in ons hotel "Holy Himalaya" zei het met zo'n 4 uur vertraging. We werden vriendelijk ontvangen maar moesten vlug nog op zoek om iets te gaan eten. Ook dat was niet zo vanzelfsprekend. Daar waar Kathmandu normaal bruist van het leven met ontelbare winkeltjes en restaurantjes, was er nu blijkbaar een collectieve sluiting omwille van een of ander festival. In het donker en enigszins onzeker gingen we toch op pad. Eigenlijk stapten we de eerste beste gelegenheid op goed geluk binnen. Het viel mee. Het was lekker maar wel aan de kruidige kant. We dronken ook nog elk 75 cl bier. Dat leek ons het veiligst. Van water waren we immers een beetje bang als dat niet uit flessen zou komen. Omdat ik nog geen Nepalese Roepies had betaalde ik met 20 euro (fooi inbegrepen). Ik maakte de omrekening zelf van wat we zouden betalen. We hadden al een beetje ondervonden als je zoeiets aan de nepalezen overlaat je er dan gegarandeerd opgelegd wordt. We leren dus vlug bij.... Moe maar voldaan keerden we teug naar het hotel. De kamers waren niet luxueus maar wel netjes. Op de kamer gekomen was ons enige doel nog de gemiste slaap zo vlug mogelijk inhalen. Zelfs een korte knuffel kostte enige moeite hoewel hij na deze vermoeiende tweedaagse wel deugd deed. Het was ondertussen 22u30 lokale tijd
Om 17u02 vertrokken we met de trein vanuit Wevelgem. We lieten er het autootje van het WGK achter op de parking van het station. De voorbije week was er een van zenuwachig inpakken maar vooral ook voor zowel Hilde als ik een van veel werken. We hadden dus nog niet het echte "vakantiegevoel" te pakken. Overal waar we deze week kwamen, hadden zowel wij als de mensen die wij ontmoetten de neiging om "afscheid" te nemen.... Als dat maar geen slecht voorteken zou zijn... In Zaventem verliep alles alvast op wieltjes
DONDERDAG 24/10/2013 (trek naar Chomrong 2170m)
WOENSDAG 23/10/2013 (trek : Deurali 3230- ABC 4130- Deurali 3230)
MAANDAG 21/10/2013 (trek naar Sinuwa 2360 m)
ZONDAG 20/10/2013 (trek naar Tadapani 2680m)
ZATERDAG 19/10/2013 (trek naar Ghorepani 2860 m)
VRIJDAG 18/10/2013 : Trek naar Banthanti : 2210 m
DONDERDAG 17/10/2013
WOENSDAG 16/10/2013
DINSDAG 15/10/2013
MAANDAG 14/102013
