De Sunrise en het beloofde uitzicht voor deze morgen was een maat voor niets : mist Tijdens het ontbijt konden we nog wat napraten over onze zondagavond van gisteren. Of hoe we na de maaltijd in een barak op zondagavond op café zaten met een groep nepalezen. Een groepje fransen die zich afzijdig gedroegen niet te na gesproken. In het midden van de barak stond er een houtkacheltje waartegen iedereen een voor een zijn voeten kwam warmen. Best gezellig, alleen was je op het einde van het gelach zo goed als uitgerookt. Na de mislukte aanschouwing van de Sunrise stond vandaag de voorlaatste tocht naar Sarangot op het programma. De route was veel minder toeristisch dan de voorgaande. Dit keer geen nette restaurants of drankgelegenheden. Voordeel was dat je een realistischer beeld kreeg van het echte landelijke leven in Nepal. En dat is behoorlijk schokkend.Veel mensen wonen in bijeengeschoten hokken waarvoor je bij ons de dierenbescherming op je dak krijgt mocht je er je dieren in huisvesten. Vele bedelende kinderen kruisten ons pad. Het doet soms pijn maar je kan niet aan ieder kind dat er om vraagt iets geven. De noden zijn niet te lenigen. Het parcours zelf was minder dan wat we de voorbije weken voorgeschoteld kregen; Er zat zelfs een stuk gewone weg in. Toch werd het ondertussen in de stand van de valpartijen 3-1. Op een glibberige afdaling was ik voordien al een aantal keer uitgegleden maar kon ik telkens nog net het evenwicht bewaren. Sneller dan ik het kon denken , zat ik plots toch op mijn poep. Net als bij Hilde zonder erg. Zij had wel telkens een schone jongen in de buurt om haar recht te helpen. Voor mij was er niemand....Misschien maar beter ook. Het is toch weer telkens een stuntelige en genante bedoening wanneer je op je bek gaat. Dus was ik al blij dat niemand het echt heeft zien gebeuren. Dit keer kwamen we na pakweg 15à20 km wandelen tegen de middag in Sarangot aan. Sarangot hadden we nog iets meer geciviliseerd verwacht. Ons hotel had een mooi terras met mooi uitzicht op het meer van Pokhara. Voor morgen werd ons hier nog maar eens een spectaculaire Sunrise beloofd. Als het weer meewilde ten minste -afwachten dus. Verder was het ondanks de ongezellige dinerhall toch nog een avond om te herinneren. Het was onze laatste avond samen met Chuda en Suman en stilaan groeide het besef dat we op het einde van onze trekking waren gekomen. Eindelijk lukte het me om Chuda en Suman een biertje te trakteren. De sfeer was hartelijk. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hen hun fooi te geven (wat in Nepal zeer gebruikelijk is.) We wisselden telefoonnummers en e-mailadressen uit. Chuda zou in januari voor het eerst buiten Nepal op vakantie gaan. Het wordt een trip naar het verre Europa waar hij onder andere Belgie aandoet. Een en ander heeft wel met zijn werk te maken. Hier in Belgie wordt een nieuwe organisatie opgericht die zich zou specialiseren in Himalayreizen. Het eerder gebrekkig engels van Chuda zorgde er wel voor dat ik er niet alles van begreep maar dat was ook bijkomstig. In ieder geval gaven we hem mee dat als hij in Belgie vertoeft hij steeds bij ons welkom was. Tijdens de voorbije 12 dagen waren we immers wel in die mate op elkaar gesteld geraakt. Ik heb er het raden naar of het ook effectief zover komt. Hij gaf toch de indruk oren te hebben naar ons voorstel.
Voor deze morgen was dus een aanschouwing van de Sunrise op het hoogste punt van Sarangot voorzien. Dat vroeg was deze keer wel erg vroeg. Opstaan om 5u om om 5u30 de heuvelkam van Sarangot te bestijgen. De verwachtingen waren niet echt hoog. In het duister zagen we al de nevel en her en der een wolkje hangen. De temperatuur was aangenaam. Het beklimmen van die heuvel met onze hoofdlichtjes op had best wel iets sfeervols. We waren als eersten op de top en dan was het wachten, wachten op de zon.... Het eerste wat we zagen waren vooral massa's mensen die toestroomden. Niet te schatten waar die allemaal kwamen uitgekropen; Plots, tegen alle verwachtingen in, verschenen langzaam maar in toenemende mate de contouren van de bergreuzen. Hoewel een lichte nevel het allerklaarste zicht wat belemmerde, was dit toch een meevaller. De allerlaatste gelegenheid om de Himalaya te bewonderen, was dan toch gelukt. Wat ook enigszins belemmerend was, was dat ik ondertussen ferme honger had gekregen. Net zozeer als we als eersten waren aangekomen, waren we dan ook een van de eersten om terug af te dalen. We namen ons ontbijt in ons hotel in Sarangot en vertrokken richting Pokhara. Chuda en Suman waren enigszins gehaast. Zij moesten tussen 9u30 en 10u de bus richting Kathmandu halen. Wij hadden nog een overnachting in Pokhara alvorens we zouden verder reizen richting Chitwan Park. Vanwege de tijdsdruk regelde Chuda voor het allerlaatste deel een taxi. Hij liet ons een staaltje Nepalees onderhandelen over de prijs zien en met succes. Hilde en ik durven dit niet zozeer. Alles is hier al zo goedkoop dat we bezwaarlijk nog durven af te dingen. In het hotel aangekomen zorgde Chuda nog voor een allerlaatste service door onze transfer voor ' s anderdaags naar het Chitwanpark te regelen. Daarna volgde het afscheid. Nog een laatste foto gevolgd door een welgemeende knuffel. Hilde werd er zowaar wat emotioneel van. Daar stonden we dan. Terug alleen in Pokhara. Zonder het echt af te spreken hadden we beiden het voornemen opgevat om het er nog eens goed van te nemen. Ongelofelijk hoeveel deugd de douche op onze hotelkamer deed. Deze oogde nu plots veel luxueuzer dan voorheen alhoewel het net dezelfde was als voor de trekking. Na de douche hielden we ons nog even bezig met het verpakken van onze bagage en bekeken we met trots het soort bergdiploma dat Chuda ons gisterenavond overhandigde. Dit wordt zeker een relikwie. Verder zochten we vandaag de allermooiste terrasjes op om er te eten en drinken naar hartenlust. Tijdens het rondwandelen en shoppen stapten we in een impuls een barbier- en haircutshop binnen. We hadden zoiets gezien in de reportages van Vlaanderen Vakantieland. Met het grootste vakmanschap werd ik achtereenvolgens de baard geschoren, het haar geknipt, kreeg ik een gezichts- en nekmassage. Ik heb hem echt moeten zeggen dat het genoeg was of ik denk dat hij zou blijven doorgaan. Hilde was ondertussen wellicht jaloers geworden van zoveel verwennerij. Ze zat er natuurlijk ook maar op te kijken. Veel was er dan ook niet nodig om haar in de stoel te krijgen voor dezelfde massages die mij te beurt vielen. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat die verwennerij na de trekking wel deugd deed. Op die manier verliep de tijd natuurlijk heel snel. Hilde had het plan opgevat om na onze trekking in de "mama mia" een cocktail te drinken. Ze had over deze drank- en eetgelegenheid gelezen dat ze aan te bevelen was en vond dat ze na de geleverde inspanningen zichzelf wel eens mocht trakteren. Mij niet gelaten natuurlijk. Mama mia was in de buurt van het kapsalon gelegen waar we ons in de namiddag hadden laten verwennen. Ik zag aan Hilde dat ze eigenlijk ook een "haircut" had willen laten doen door die handvaardige kapper. Ze stond voortdurend te twijfelen en had dan ook maar een klein zetje nodig om terug in de kappersstoel plaats te nemen. De kapper leverde vakwerk. In een handomdraai had ik een fris ogende verschijning naast me die straalde van contentement. En dat voor 2,5 euro.... Op naar mama mia dus waar we zoals gepland een cocktail bestelden. Bleek dat er een soort h"happy hour" was en we elke twee cocktails kregen. Na het eten slenterden we nog wat rond en dronken nog een wijntje en een biertje. We waren dan ook vrij "Happy" toen we onze hotelkamer opzochten.
Gisterenavond kon ik eindelijk telefonisch contact hebben met Elisabeth van het Chitta Mayaproject dat we steunen. Er waren nogal wat complicaties om een bezoek te regelen. Wij arriveren pas vrijdag 1/11 terug in Kathmandu terwijl Elisabeth onverwachts terug naar Belgie moet reizen omdat ze een operatie moet ondergaan. We maakten dan ook afspraken met een van haar medewerksters ipv met Elisabeth zelf. Hopelijk lukt dit alles. Vandaag stond de transfer van Pokhara naar Chitwan Park op het programma. Om 7u werden we naar het busstation gebracht waar we in een "touristbus" mochten plaatsnemen. Dit had Chuda nog zo geregeld. Die bus was weer zo'n overjaars geval die bij ons geen enkele keuring zou overleven. Ofwel waren de schokdempers stuk-ofwel was het wegdek erbarmelijk-ik denk dat het wellicht beide waren-maar comfortabel was de rit in ieder geval niet. Na veel gehots en gebots in een overhete bus waar het opwaaiende stof door de ramen de bus binnendrong, kwamen we aan in het Chitwan Park. Een van de gidsen van het Park Side Hotel stond ons aan het busstation op te wachten. We mochten meteen plaats nemen in het overdekte laadgedeelte van een Pick-Up. Op slag hadden we een "safari-gevoel" te pakken. Normaal stond in de namiddag alleen een kennismaking en het doornemen van het programma gepland. Na de lunch stond er echter een groep klaar voor een "jungle walk" en we werden uitgenodigd om aan te sluiten. Met dezelfde Jeep als daarnet reden we richting park. Te voet staken we de brug over de rivier over en we vertrokken voor een anderhalf uur durende wandeling in de jungle. En we hadden al vlug geluk. Op nauwelijks 25 m afstand werden we geconfronteerd met een in het wild levende neushoorn. Erg opwindend was dat. Links en rechts konden we nog wat apen spotten en onze wandeling werd beëindigd in het "olifanten-geboortecentrum" Daar staan vrouwelijke olifanten die als enige taak hebben om jongen ter wereld te brengen. Op het moment dat ze bronstig zijn worden ze in het wild los gelaten om zich door een wilde stier te laten dekken. De jongen die daar uit voorkomen worden op 4-jarige leeftijd getraind om dienst te doen voor de safaritrips. Blij dat we alvast al dit allemaal gezien hadden keerden we naar ons hotel terug. Dit keer waren we in een bijzonder luxueus resort gelogeerd. De manager was een vriendelijke man die zijn uiterste best deed om zijn zaak te runnen zoals hij dacht dat zijn doelpubliek dat wenste (de westerlingen) Hij sprak vloeiend Nepalees uiteraard maar evenzeer Duits, Engels en een beetje Frans. Ten behoeve van zijn clienteel was hij nog Spaans en Chinees aan het leren(omdat die geen vreemde talen kennen) Na het avondmaal werden we nog mee genomen naar een culturele avond met dans en andere folkloreactiviteiten. We stonden versteld van de hoeveelheid volk die daar op afkwam(zowel toeristen als lokale bevolking) Voor ons was het een beetje een rare bedoening. Verschillende groepen kwamen dansen met en zonder stokken op muziek die ons niet echt vlot in de oren klinkt. Wetende dat het geheel hooguit 45' zou duren bleven we uit respect wel zitten. De nepalezen zelf gingen ,voor ons totaal onbegrijpelijk, helemaal uit de bol. De aanwezige chinezen leggen blijkbaar niet dezelfde beleefdheid en respect aan de dag als de westerlingen. Halfweg de vertoning verliet het merendeel van hen zonder gène de zaal. Raar volkje is me dat.... Tevreden over de voorbije dag zochten we in onze luxueuze kamer ons bed op onder het muskietennet (malariagebied)
De dag begon opnieuw vroeg. Het programma was dan ook behoorlijk opgevuld. Beginnende met een ontbijt tussen 6u30 en 7u stonden we om 8u klaar om in een kano te stappen om samen met een gids en een peddelaar de rivier af te varen. We zagen een enorme diversiteit aan vogelsoorten. De meeste soorten waren ons vreemd en de namen ook niet te spellen. Stuk voor stuk waren het echter pareltjes en de ervaring om ze vanuit een kano midden de jungle te kunnen observeren was zeer intens. Nadat we diep in de jungle waren binnengedrongen, stapten we uit onze kano om onze wandeling verder te zetten. De ervaringen en sensaties die volgden waren onbeschrijflijk. Geruggesteund door drie gidsen drongen we steppe en oerwoud binnen. Een van de gidsen was net wat algemeenheden aan het vertellen over het park toen het plots alle hens aan dek was. Op nauwelijks 10 m van ons passeerde er een kolos in het struikgewas. Het was een neushoorn op weg naar zijn modderbad. Door onze aanwezigheid hadden wij hem verstoord. Dit bleek een bijzonder gevaarlijke situatie te zijn en de gidsen gingen dan ook met de grootste omzichtigheid te werk om ons enerzijds een glimp van het dier te laten opvangen en er ons anderzijds veilig voorbij te loodsen. Enkele tetterende nepalezen die voordien de draagwijdte en ernst van de situatie niet schenen te snappen , waren nu op slag ook wel stil geworden. Deze confrontatie was voor de gids aanleiding om ons toch een aantal veiligheidstips mee te geven : 1: Aanvallende neushoorn * klim in een boom * schuil achter een dikke boom * laat rugzak of andere kledij vallen en ren weg 2: Beer * Blijf in groep en maak lawaai 3: Tijger * Loop NOOIT weg. Dit stimuleert zijn jachtinstinct 4: Wilde olifant *PRAY TO GOD..... Dat wisten we dan ook weer. Met een bang hartje maar toch genietend van het avontuur zetten we onze weg verder. Op sommige momenten waanden we ons in de avonturen van Jommeke. Tijdens de jungle walk waren wilde kippen, tal van reeën, wilde zwijnen, apen, en een aantal soorten krokodillen ons deel. De grootste sensatie was er echter toen de gidsen tussen het struikgewas en de bomen een wilde olifant hadden opgemerkt. Afwisselend moesten we allemaal achteruit vluchten en mochten we terug naderbij komen. De gidsen waren ondertussen aan het uitzoeken hoe we onze weg konden verder zetten. Wij hebben de olifant zelf niet gezien maar het moet hooguit op 10 m geweest zijn. Wat ik wel kon zien was hoe de bomen om en rond hem heen en weer bewogen. De spanning was echt te snijden. Na een poos was de kust blijkbaar opnieuw veilig en konden we onze weg verder zetten. Bijna op het einde van onze jungle walk moesten de kousen en schoenen uit omdat we de rivier moesten oversteken. Het water was ondiep(kniehoogte) zodat de oversteek niet voor noemenswaardige problemen zorgde. De stroming was wel sterk en de keien waren eerder pijnlijk aan de voeten. Onverwacht stelde de gids op het einde van de wandeling voor of we zin hadden in een olifantedouche. Zonder goed te weten wat dat inhield zeiden we maar ja op zijn voorstel. En of dit plezant was! Na de wandeling in de broeierige hitte waren we helemaal bezweet. Aan de rand van de rivier vleide zich een getrainde olifant neer waardoor we relatief eenvoudig op zijn rug konden plaats nemen. Eenmaal plaats genomen richtte de olifant zich op en stapte enkele meters in de rivier. Reagerend op een aantal commando's van de menner vulde hij zijn slurf vol met water en spoot dit over ons heen. Geweldig was dat. Het moet telkens meer dan een volledige emmer geweest zijn. Natuurlijk werden we kletsnat. In het hotel moesten we dan ook nog eens een echte douche nemen. Door het nog meepikken van deze olifantedouche hadden we in de namiddag niet zo veel tijd over vooraleer we op olifantensafari vertrokken. Hiervoor konden op 1 olifant 4 mensen plaats nemen. Eenmaal plaats genomen vertrok de olifant richting jungle. Wij zaten samen met een jong nederlands koppeltje dat wel begrepen had dat als je wild wil zien je stil hoort te zijn. Het merendeel van de overige olifantenvaarders beleefde dit echter meer als een pleziertochtje zodat de hele bedoening eerder als een toeristische attractie kon worden beschouwd. Toch konden we een reeks herten, apen en wilde zwijnen waarnemen. Op een olifant rijden is in ieder geval een wiebele bedoening. Niettemin waren we weer een ervaring rijker en hadden we al bij al een prettige namiddag beleefd. Ook ' savonds was het best gezellig tafelen in het open restaurant. Het geheel straalde iets uit van een luxueus afrikaans resort alhoewel we daar natuurlijk nog nooit geweest zijn.
Vandaag is ons Elien jarig. Het was even rekenen vanaf welk uur we een berichtje konden sturen. Toch vergisten we ons nog halvelings. We deden een inschatting van welk uur zij ongeveer opstaat. We hadden echter uit het oog verloren dat 1 november in Belgie geen werkdag is. Wanneer je op vakantie bent, en zeker hier waar jaartelling, feestdagen en vrije dagen anders liggen, dan vervaagt het verschil tussen de dagen. Tijdens deze vakantie hadden we dan ook vaak moeite om de dagen uit elkaar te houden. Dat het programma dan ook nog af en toe wijzigde was daar ook al niet bevorderlijk voor. Maar de verjaardag van ons dochter vergeten... Dat zeker nooit! Vandaag stond het laatste deel van ons Chitwan Park bezoek op het programma. We zouden vroeg in de morgen aan de rand van de rivier vogels spotten. Voor dag en dauw waren we dan ook terug op pad. Als volleerde ornitologen wandelden we met fototoestel en verrekijker in aanslag de oever van de rivier af. Het resultaat was niet zo spectaculair. Vooreerst was het net iets te mistig. Kwam daar nog bij dat wat we wel te zien kregen dit eigenlijk ook al gezien hadden tijdens de kanotocht. Uiteindelijk was het wel goed dat we ' smorgens voor het ontbijt nog een uurtje hadden gewandeld. Daarna moesten we immers de bus op voor een transfer naar Kathmandu. Die was zo mogelijk nog minder comfortabel en vooral langer dan die tussen Pokhara en het Chitwan. Eigenlijk hadden we met Elisabeth al min of meer afgesproken om het Chitta Maya project bij onze aankomst in Kathmandu te bezoeken. Dit voornemen ging echter helemaal de mist in door de vertraging die de bus opliep. Toen we Kathmandu naderden za het verkeer er helemaal in de knoop. Op 1/11 is er het lichtfeest en dan wil blijkbaar iedere Nepalees die het zich kan veroorloven in Kathmandu zijn. Door het niet doorgaan van het bezoek werd ik wel wat nerveus. Morgen was immers onze vertrekdag en ik kon het toch niet maken na al mijn inspanningen terug te keren naar Belgie zonder het project bezocht te hebben. Er restte ons dus nog enkel een halve dag en dan moest het lukken. 's Avonds genoten we van een laatste diner. Ik had nog wel wat Nepalees geld over waar je in Belgie niets mee kunt aanvangen. Dus lieten we ons (een beetje) gaan. Cocktail-biertje-menuutje-dessert-... Dan vraagt een mens de rekening en betaal je omgerekend nauwelijks 22 euro voor twee personen. Na het diner kuierden we nog wat rond in de verlichte en voor de gelegenheid blijkbaar geveegde straten. We keerden wel vroeg terug naar ons hotel. Hilde voelde zich wat moe en zag er wat tegenop ten gevolge onze gemiste afspraak opnieuw niet te kunnen uitslapen.
Hilde had het inderdaad wat lastig deze morgen. Keelpijn, krampen gehad ' s nachts,... Vermoedelijk wat naweeën van die verschrikkelijke busreis van gisteren. Om 8u30 na ons ontbijt kwamen we ons hotel buiten. Een overijverige taxichauffeur bood ons onmiddellijk zijn diensten aan. We slaagden erin om voor 600 roepies (ongeveer 4.5 euro) een rit van 6à8 km te verzilveren. Ann van Chitta Maya vertelde ons dat het eigenlijk voor 500 roepies zou moeten kunnen. Ons onderhandelingstalent is dus niet onze sterkste kant. Misschien hebben we wel die chauffeur zijn dag goed gemaakt. We waren alvast blij dat we eindelijk bij het project zouden geraken. De taxichauffeur had wel enige moeite om de juiste locatie te vinden en zette ons aanvankelijk af in het monnikenklooster net naast de home. We werden ontvangen door Ann een collega van Elisabeth(die dus voor een operatie onverwachts naar Belgie moest terugkeren.) Doordat er tegen de middag een circus was uitgenodigd voor alle verwante homes samen beperkte ons bezoek zich tot het shangrila home. Voor ons was dit wel voldoende. Al de homes steunen min of meer op dezelfde principes en doelstellingen en het was ook niet onze bedoeling om overal te apegapen. We werden dus rondgeleid en konden ons zeer goed een beeld vormen van het schitterende werk dat hier wordt geleverd. De individuele verhalen van de kinderen zijn stuk voor stuk zeer aangrijpend. De kinderen zijn zeer spontaan en lief. Ze vertonen een extreme aanhankelijkheid alsof ze op zoek zijn naar wat warmte, liefde en genegenheid. Ze lieten zich ook gewillig fotograferen, iets waar we aanvankelijk zelf voorzichtig mee waren. Ze leken het wel leuk te vinden. Een gelukzalig gevoel overviel mij. Onze inspanningen zijn voor elk van deze kinderen zeker zeer nuttig geweest. We keerden na anderhalf uur met dezelfde taxi terug naar het hotel; De gluiperd wou ons 100 roepies extra doen betalen omdat hij een ommetje maakte om het stof te vermijden. Dit keer trapten we daar echter niet in. We leren dus toch een beetje bij. Na de middag werden we door een chauffeur van Himalaya Leaders naar de internationale luchthaven van Kathmandu gebracht. Terwijl ik dit deel van ons dagboekje schrijf zitten we al op het vliegtuig naar Abu Dhabi. Tenzij er dus zoals in de heenreis spectaculaire verwikkelingen zouden zijn, wat ik dus niet hoop, eindigt hier ons verhaal. Ik hoop dat dit dagboek je een beeld kan geven van wat wij in deze weken hebben beleefd. Voor wie "open-minded" is en zich even de luxe en comfort kan ontzeggen is deze reis een echte aanrader. Graag bewegen, tegen een duwtje kunnen en een dosis relativeringsvermogen zijn een must.
OP zondagmorgen 3 november om 7u 10 landde ons vliegtuig in zaventem.
MAANDAG 28/10/2013 (trek naar Sarangot 1590m)
DINSDAG 29/10/2013 (terugkeer naar Pokhara)
WOENSDAG 30/10/2013
DONDERDAG 31/10/2013
VRIJDAG 1/11/2013
ZATERDAG 2/11/2013
