"Geen twee zonder drie" We waren nog maar goed en wel gestart of Hilde speelde het klaar om voor de derde dag op rij tegen dek te gaan. Het was opnieuw een banale struikelpartij zonder gevolgen. Met een indrukwekkende tijgersprong was Chuda er opnieuw als de kippen bij om haar recht te helpen. Ik denk dat hij al bij haar moet geweest zijn nog voor ze helemaal de grond raakte... De dag begon nochtans veelbelovend. De hemel was volledig opengetrokken en om zes uur stonden we samen met alle andere gasten te wachten op de zonsopgang. Wat volgde was gewoonweg schitterend. Stilletjes kon je zien hoe de Annapurna South van boven naar beneden toe belicht werd. Het aantal foto's dat door de toeristen werd genomen was niet te tellen. Toen de zon aan het Oosten boven de bergen helemaal aan de horizon verscheen ontstond er een spontaan applaus... We waren er dus vroeg bij vandaag en dat was ook nodig. We hadden immers een behoorlijk pittige tocht voor de boeg van Tadapani naar Sinuwa : geschatte staptijd : 6u. Eigenlijk moesten we van 2630 m naar 2360. Niemendalletje zou je denken. Niets minder waar dus. Een oneindig aantal trappen op en neer in een broeierige hitte waren vandaag ons deel. Van 2630 naar 1860 terug naar 2140 dan terug naar 1900 enz...Om finaal dus op 2360 te arriveren. Voor de lunch stopten we bij de lodge die we bij onze terugkeer zouden aandoen om te overnachten. Het was een hele leuke en verzorgde met een terras met een mooi uitzicht. De gids wees ons de kamer aan die hij nu reeds geboekt had. Het was een van de allermooiste. Dat gaf ons alvast goede moed. De lastigheidsgraad van vandaag werd in hoge mate gecompenseerd door het wondermooie parcours met mooie vergezichten en mooie paden. Dag vier was dus een zware maar wel een leuke. Het mooie weer dat we al lang verdienden had daar natuurlijk een belangrijk aandeel in. Eenmaal aangekomen in de lodge volgden de ondertussen routine geworden activiteiten.
Het is gelukt. Vandaag kon Hilde de ganse tocht afwerken zonder valpartij. Het dient gezegd dat Chuda daar ook heel hard zijn best voor deed. Bij iedere moeilijke passage sprong hij naar voor om haar de hand te reiken. Ik denk dat Hilde dat in het begin wat gênant vond maar na een tijdje liet ze zich zijn dienstbaarheid welgevallen. Vandaag startten we om 7 u bij een stralende hemel. Het parcours was ronduit schitterend. Op een hoogte variërend tussen 2300 m en 3200 m drongen we de diepste kloof ter wereld binnen. Van top tot rivier zo'n 7000 m. De tocht was opnieuw behoorlijk pittig; We sloegen dit keer een volledige overnachtingsplaats over. Zo eindigde ons dagelijks "wandelingetje" in Deurali op 3230 m hoogte. Bedoeling was dat we morgen van hieruit het Annapurna Base Camp (ABC) op 4130m bereiken en dan terug keren naar Deurali. De gids raadde ons af om in het ABC zelf te overnachten. Velen krijgen er ' s nachts door de grote hoogte hoofdpijn en het comfort is er alles behalve (extreem koud en weinig of geen faciliteiten) Als dat comfort inderdaad nog minder is dan dat wat we hier in Deurali aantroffen, denk ik dat dit een goede beslissing was. In Deurali was het na 15 u al behoorlijk koud. Toen ik er douche wou nemen was ik bovendien de pechvogel van de dag. Alleen maar ijskoud water! Hilde die mijn probleem had opgemerkt riep er de gids en de lodgeverantwoordelijke bij en deze deden gedienstig als altijd hun uiterste best om het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Resultaat was dat alle personen na mij een warme douche konden nemen. Hilde heeft ondertussen meer en meer te doen met Suman, onze drager. Waarschijnlijk maakt ze de vergelijking hoe zwaar de tocht voor ons is en wat dat dan niet voor hem moet zijn. Suman is een schuchtere jongen. Hij zegt geen woord en durft je nauwelijks aan te kijken als je hem bedankt. Bovendien staat hij steeds klaar om ons te dienen....We zijn er beiden af en toe door gegeneerd. Nooit willen ze iets aanvaarden. Bij ons aan tafel zitten mag kennelijk niet en zélf eten doen ze pas als wij klaar zijn...Het went wel natuurlijk maar dit zijn we toch niet gewoon en voor ons hoeft dit niet. Op den duur moesten we dit wel aanvaarden. We merkten ook dat ze een beetje ongemakkelijk werden als we te veel aandrongen. Ondertussen kwam onze gids vertellen dat we morgen om 6u! onze tocht zouden starten. We moesten tegen 10 u in ABC geraken omdat het in de namiddag vaak bewolkt wordt. Dus vanavond nog maar eens vroeg in onze lekkere warme slaapzak. Diep in onze slaapzak konden we nog wat gezellig napraten over de voorbije dag en luidop mijmeren over wat we hier allemaal meemaakten. Net toen we de neiging hadden de slaap te vatten, hoorden we iets ritselen langs onze hoofden. Goed geraden : een muis. Van rustig en knus slapen was vanf dat moment niet veel sprake meer. En zeggen dat we hier morgen opnieuw moesten overnachten.. Hopelijk waren we morgen moe genoeg zodat we er niet veel belang meer aan zouden hechten.
God schiep de wereld in zeven dagen. Hij rustte op de zevende dag en zag (na de zesde dag) dat het goed was. En of het goed was! Ook wij hebben dit op de zesde dag van onze trekking met onze eigen ogen kunnen zien. Zoals afgesproken stonden we om 5u45 klaar voor het ontbijt. Dit lijkt misschien ontiegelijk vroeg maar na zo'n slechte nacht waren we eigenlijk blij om op te staan. Voor ontbijt kregen we een soort broodpapje. Lekker, voedzaam maar ook zeer heet. Om 6u10 startten we dan ook onze zesde trektocht richting ABC, de hoofdbestemming van onze trekking. De hemel was volkomen helder dus was de dagtocht veelbelovend en de verwachtingen ook hoog gespannen. Hilde was vaandaag bijzonder gemotiveerd. Ze vertrok als een pijl uit een boog en in geen tijd bereikten we langs een opnieuw ronduit schitterend parcours het MBC-kamp. Het ABC-kamp bereikten we om 8u45 na welgeteld 2u35 stappen. Vanuit de reisorganisatie was voor deze tocht 5à6 u voorzien. Het voordeel van onze snelle rit was dat we langer konden genieten van wat we in ABC aantroffen. Een mens kan het zich zo mooi niet inbeelden. ABC ligt te midden van bergtoppen van 7 en 8000m en allemaal waren ze in volle glorie te bewonderen. Ten minste als je zoals wij geluk hebt er onder een stralende hemel aan te komen. Ons vroeg aankomstuur stond daar echter garant voor. Gewoonlijk wordt het er na de middag bewolkt. Vanuit de vallei stijgen de waterdampen langs de flanken van de bergreuzen omhoog. We verbleven een goede 3u op het ABC en genoten met volle teugen. Onder de volle zon was het ook helemaal niet koud zoals we hadden verwacht. Ik kon er zelfs even in T-shirt zitten. We namen foto's rond onze oren, nu al wetende dat we nooit de beleving zouden kunnen weergeven van wat we hier ervaarden. We maakten van de gelegenheid gebruik ook nog eens een foto van Chuda en Suman te nemen. Rond 12 u vatten we dan onze terugtocht naar Deurali aan. Bij Hilde was dat merkbaar met tegenzin.....Moesten we nu al zo'n mooie plek definitief achter ons laten ? Ja dus. Het afdalen gaat ons kennelijk heel wat minder goed af dan het klimmen. We deden er namelijk bijna even lang over. We waren nog geen half uur in Deurali aangekomen of de hemel trok inderdaad dicht en op slag werd het beestig koud. Wat volgde was een herhaling van de vorige dag(hopelijk zonder de muizen) Ik had ondertussen een dafalgan genomen omdat ik toch wat hoofdpijn had. Beginnende hoogteziekte of een lichte zonneslag ? In ieder geval was ik na een uurtje van mijn hoofdpijn verlost.
Chuda had ons voor vandaag nog maar eens aangeraden er vroeg bij te zijn. En met vroeg bedoelde hij dat we om 6u30 zouden moeten aan het stappen zijn. Dat betekende : wake up at 5:30- packing- breakfast at 6:00 and start to walk at 6:30 am. Door het feit dat we telkens zo vroeg gaan slapen bleek dat ritme ons ook wel te bevallen. We hadden ondertussen ook wel door dat de voormiddag de beste periode is om te wandelen. Dan is er steeds een stralende zon en heldere hemel. Vandaag was voor Hilde misschien wel de etappe waar ze het meest tegenop zag. We moesten van 3200 m naar 2170 m. Vergis u echter niet. Het gaat hier niet zomaar over 1000 m dalen. Tussenin zitten er zones waar we terug zo'n 300 à 400 m stijgen. Telkens bijzonder steil. Volgens Chuda was het echter de laatste zware tocht. De komende dagen waren de tochten merkelijk korter of zeker ook minder zwaar. Dat gaf Hilde dan weer wat moed + het feit dat er ons op het eind van de dag een bijzonder fraaie lodge te wachten stond. De tocht zelf verliep vlekkeloos. Eigenlijk was het een retour van het traject dat we al op de heenweg hadden afgelegd. We wisten dus wel min of meer wat ons te wachten stond. Toch waren de uitzichtpunten en de beleving opnieuw anders. We betrapten er ons zelf op dat we achteloos voorbijgingen aan neerdonderende watervallen, pittoreske brugjes en ander fraais. De toeristen die op de heenweg waren, bleven op al die plaatsen nog staan om foto's te maken. Dit hadden wij trouwens ook gedaan. De lodge bij aankomst lag helemaal bovenop het dorp Chomrong. Chomrong is een behoorlijk groot dorp met talrijke prachtige lodges. Ook de onze was er dus zo eentje. We bereikten ze na een klim van ik weet echt niet meer hoeveel treden. De "onderbroekentraining" van Hilde bewees hier ten volle zijn nut. In de voorbereiding van onze trekking zette Hilde als ze kookwas had gedaan de wasmand beneden aan de trap. In plaats van met de wasmand naar boven te gaan droeg ze daarna de slipjes en handdoeken een voor een naar boven. We dachten echt dat ze gek geworden was... Onze lodge was dus in vergelijking met wat we in Deurali hadden een luxeresort. Vanuit onze nette kamer had je een machtig uitzicht op de bergen. Op het open terras met hetzelfde uitzicht konden we genieten van een kop koffie en aan het dagboek werken. Eenmaal aangekomen haastten we ons om een douche te nemen- een en ander uit te wassen om nadien volop te genieten van het moois dat de lodge ons te bieden had. Op dat moment was ik al bijna zeker dat Hilde hier morgen opnieuw met tegenzin zou vertrekken.
VRIJDAG 25/10/2013 (trek naar Himalpani-Newbridge 1340m)
Ontwaken, het gordijn opentrekken, door het venster gluren en meteen met uw neus op de bergreuzen gedrukt staan. Heerlijk is dat. We konden het ons permitteren om wat langer te blijven liggen omdat we vandaag toch maar een korte afstand moesten afleggen. We genoten dan ook volop vanuit ons luie bed. Nog heerlijker werd het toen we later ons ontbijt op het dakterras van de lodge konden nemen. In de volle zon, slurpend aan onze koffie, met een heerlijke bananenpannenkoek, in alle rust met een fenomenaal uitzicht ontbijten ; moet er nog zand zijn.... We hadden er gerust nog wel een poos kunnen vertoeven maar we moesten nu eenmaal ons programma verder afwerken. We begonnen dus aan de afdaling vanuit Chomrong richting Jhinudanda dat op 1780 m gelegen was. In een van de plaatselijke lodges hielden we even halt om onze bagage te deponeren en ons zwemgerief boven te halen. Dicht bij dit dorpje zijn er immers warmwaterbronnen waar je als toerist kunt in baden. Om ze te bereiken moet je vanuit het dorpje een redelijk steile afdaling nemen. Volgens Chuda zijn er soms veel toeristen. Toen we op de single track achter zo'n groep terecht kwamen raadde hij mij aan om ze samen met Suman voorbij te steken. Samen met Suman deed ik eerder een sprintje naar beneden dan een afdaling. Suman losstte me van geen vin. Toen we beneden kwamen zag ik dat Suman , net als ik er blijkbaar had van genoten. Op zijn anders emotieloze bijna meewarige gezichtsuitdrukking verscheen een brede glimlach alsof hij gelukkig was zich even te hebben mogen uitleven. Vlug vlug ontkleedde ik mij en gaf mijn spullen aan Suman die er voor zou zorgen. Ik denk dat hij zijn leven op het spel zou gezet hebben om onze spullen te bewaken. De hot springs zelf waren een nieuwe heerlijke ervaring. Midden de wilde natuur kon je er baden in een ruim bad van naar schatting 35 à 40°. Ik zat al een tijdje in het bad toen ook Hilde me kwam vergezellen. In die omstandigheden overviel ons een gevoel van romantiek.... In het bad ontmoetten we ook toevallig de belgen die via het Zuiderhuis de groepsreis boekten. Dit was de reis die wij ook aanvankelijk van plan waren te boeken. We zagen hier uiteindelijk van af en boekten een individuele reis. De kennismaking met deze groep overtuigde ons van de juistheid van die beslissing. Een heterogene kleine groep : een vlotte juffrouw van 28, een madam van +50 en een 65-plusser. Een was er blijkbaar al naar pokhara teruggekeerd omdat hij niet kon aarden in de groep..... Na de hotsprngs keerden we terug naar de lodge waar we onze spullen hadden achter gelaten. We gebruikten er het middagmaal om nadien onze tocht verder te zetten richting Himalpani op 1340 m. De lodge was dit keer langs de befaamde Khola rivier gelegen. In vergelijking met de vorige lodge was het opnieuw naar af wat luxe en comfort betrof. We hadden echter al geleerd dat dit er nu eenmaal bijhoorde. In ieder geval hadden we vandaag toch al een heerlijk bad genomen. Door dat we zoveel gezakt waren was de temperatuur ook bijzonder aangenaam.
We hadden nog maar eens het klokje rond geslapen. Ipv vermoeidheid door de slopende tocht voelden we ons eigenlijk met de dag fitter. Gisterenavond drong onze gids er op aan om eens een plaatselijk gestookte wijn te proeven. Wijn was dit geenszins. Veeleer geleek het op een soort gedestilleerd alcoholbrouwsel. Geen spek voor onze bek dus. Beleefdheidshalve dronken we het wel uit.Naar verluidt is het voor veel nepalezen de enige mogelijkheid (financieel) om zich een alcoholhoudend drankje te kunnen permitteren. In al hun ellende is het ook voor velen hun ondergang.(alcoholisme) Ik zal me vanavond alvast terug tot mijn biertje bekeren. We konden dus uitslapen en vertrokken rond 8u30 richting Tolka. Het was een bijzonder korte trekkingsdag want ondanks een theestop in Landruk waren we nog voor 11 u in Tolka. Dit keer troffen we er opnieuw een mooie lodge aan met mooi uitzicht, deftige douche en toilet, internet, en mogelijkheid om onze was te doen. Het was er dus aangenaam vertoeven. We hadden de tekking eigenlijk ook in 1à twee dagen minder kunnen doen en een dag langer in Chitwan voorzien..... volgende keer misschien.... In de lodge ontmoetten we enkele leuke Nederlanders waarmee we aan de praat geraakten (wat op zich niet zo moeilijk is natuurlijk..) Het ene jonge koppel hadden we al eerder ontmoet. Ze wisten ons te vertellen dat toen zij op het base camp waren ze ' s nachts een belgisch koppel hadden moeten evacueren omwille van hoogteziekte. Ze waren bezorgd dat wij dat zouden geweest zijn wat op zich wel sympathiek was. Het andere koppel waren twee gepensioneerde leerkrachten die al ruim een maand op reis waren. Eerst India en dan Nepal. Ze hadden al heel wat van de wereld gezien en nu ze op pensioen waren gingen er nog heel wat moglijkheden voor hen open. Ze zagen er beiden erg fit uit (Mr reed vroeger dagelijks 16 km met de fiets op en neer naar zijn werk) De toekomst kan er dus goed uitzien als je gezond blijft alhoewel ook zij niet hadden gewacht van het leven te profiteren tot ze in pensioen waren. We maakten even een korte wandeling in het dorpje Tolka. Het bleek een soort landbouwersdorp te zijn. Hilde maakte de vergelijking dat zij als educator in een huis kwam waar de kippen zomaar rond liepen. In Belgie is dat een signaal om allerlei instanties in te schakelen om aan de mensonterende toestand tegemoet te komen. Hier is dit dus overal zo. Zo zie je maar. Tijdens onze wandeling merkten we dat Chuda en Suman ons op zo'n 100 m volgden. We vroegen ons af of het hier misschien een gevaarlijke buurt zou zijn. We stelden er ons verder niet veel vragen bij. Ondertussen had Hilde ook aangeboden om de teen van Suman te verzorgen. Die had zich op een of andere manier gekwetst. Waarschijnlijk mocht dit niet. Hilde gaf dan maar het antisepticum aan Chuda die zijn makker verder verzorgde. In de namiddag trok de hemel dicht. Het leek er op dat we opnieuw wat regen te verwerken zouden krijgen.
ZONDAG 27/10/2013 (trek naar Australian Camp 2000m)
Dag 10 van onze trekking. Bedoeling was om vandaag vanuit Tolka het Australian Camp op 2000 m hoogte te bereiken. Gezien het korte traject, de gids sprak van 4u maar ondertussen weten we al dat we daar gewoonlijk een uur mogen van afdoen, zouden we nog een ommetje maken via Buchuck. Daar is er nog maar eens een mooi uitzicht op de bergen. Het was opnieuw aan te raden om er vroeg bij te zijn omdat we dan het meeste kans maakten op een heldere hemel. Dus vertrokken we om 7u30. Dit keer echter tevergeefs. Nog voor we in Bitchuck en later in Pitam Deurali waren, was de hemel al dicht getrokken en zaten we in de mist. Niks mooi zicht dus. In de wetenschap dat we de voorbije dagen het allermooiste wel gezien hadden, lieten we het ook niet aan ons hart komen. Omdat we onderweg niet zoveel zagen stapten we dan ook maar gewoon door. Resultaat was dat we reeds om 10u30 in het Australian Camp aankwamen. Dit was een mooie aaneensluiting van lodges die iets indianenachtigs uitstraalde. Alle lodges hadden ook een groot grasplein. De kamers waren uiterst comfortabel naar nepalese normen.(er was zelfs douche en toilet op de kamer zelf) Alhoewel het water dat uit die douche kwam maar lauwtjes aanvoelde.... We moesten dus een ganse namiddag zien op te vullen. Hilde haar boek was ondertussen uitgelezen. Beetje verkennen van de omgeving, douchke, beetje schrijven, koffietje waren de traditionele ingrediënten geworden. En verder "wachten" Op den duur beginnen we veel weg te hebben van de nepalezen. Je kunt je de vraag stellen waarom zo vroeg opstaan als er dan toch zoveel tijd over is maar dat is hier gewoon zo. Reeds van ' smorgens vroeg (dus ook vandaag op zondag) liep iedereen hier al druk heen en weer.(ook de locals en de kinderen die al zeer vroeg op straat aan het spelen waren) Net zozeer als het leven hier bij het krieken van de dag op gang komt is het ' s avonds ook heel vroeg terug stil. Leven op het ritme van de natuur heet dat en dat ritme leken we al goed te pakken te hebben. Tijdens ons plaatselijk wandelingetje gingen we even zitten bij de viewpoint (waar vandaag dus niets te zien was) Het was ook voor de eerste keer in tien dagen dat we in de verte het toeteren van een auto konden waarnemen. Het Australian kamp ligt aan de rand van het nationaal park en niet zover van de autoweg vandaan. Het voelt behoorlijk vreemd aan om 10 dagen met niets dat gemotoriseerd is te maken hebben gehad; In de namiddag was het dus uitkijken naar het avondmaal. De maaltijden waren eigenlijk wel steeds lekker. Hoewel ik geen rijsteter ben, bestelde ik reeds verschillende keren een mixed rice. Dan krijg je rijst in een olie-achtige sausje met groentjes, stukjes kip en perfect van kruiding. Het is een wonder hoe ze dit allemaal in hun primitieve keukentjes voor elkaar krijgen. De menukaarten zijn wel beperkt. Er zijn pizza's, spaghetti's, maccaronis, rijstbereidingen. Veel bereidingen met eieren ook. Uiteindelijk kom je, gezien je zowel een lunch als diner eet, toch regelmatig bij hetzelfde uit. Zonder uitzondering was alles wat we aten wel lekker. Alleen van het ontbijt had ik een grotere hoeveelheid aangekund, zeker als je daarna op pad moet. In die zin kwamen de koekjes die we meenamen wel goed van pas. Vandaag had Hilde een beetje een dipje. Ik weet niet of het suiker te kort was of het biertje dat ze net als ik gisterenavond had gedronken. Of was de motivatie een beetje aan het wegebben? In ieder geval beterde het nadat we onderweg in een plaatselijk winkeltje een bounty hadden gekocht (zelfs dat is hier dus mogelijk) We hoopten dus om ' sanderdaags op te staan bij een heldere hemel zodat we alsnog konden genieten van het mooie uitzicht.
MAANDAG 21/10/2013 (trek naar Sinuwa 2360 m)
WOENSDAG 23/10/2013 (trek : Deurali 3230- ABC 4130- Deurali 3230)
DONDERDAG 24/10/2013 (trek naar Chomrong 2170m)
VRIJDAG 25/10/2013 (trek naar Himalpani-Newbridge 1340m)
ZATERDAG 26/10/2013 (trek naar Tolka)
ZONDAG 27/10/2013 (trek naar Australian Camp 2000m)
