Gisteren had ik op TV één een bericht gezien dat er vandaag een concert was om 15.25 u.

Het was het Sommernachtskonzert van de Wiener Philharmoniker aan het Schloss Schönburg.

Onvoorstelbaar mooi met muziek van Tsjaikowski, Debussy, Strauss en als afsluiter een stuk

uit een Spaanse Operette van Gimenez. 100.000 toeschouwers. Onvoorstelbaar.

Ook een ballet en overwegend waterballet. De dansers dansten werkelijk in het water. Nooit

gezien.

Er werd o.a. ook Wienerblut gespeeld van Strauss en dit deed me wel wat, want als jonge 

dertienjarige knaap heb ik het verschillende keren gespeeld op het podium en bij  privé-mensen, 

weliswaar een verkorte en vereenvoudigde uitgave. 

Het voordeel ook, dat ik me deze keer niet moest verplaatsen om van dit unieke concert te 

genieten.

Dit was dan het vrolijke op een zondag.

Vrijdag was het niet zo aangenaam.

Toen had ik een afspraak met de uroloog die me op 12 juni in het Middelheim had onderzocht.

Het was hij die me erop wees dat zijn nieuwe therapie niet voor mij van toepassing was.

Nadat hij me de resultaten van PSA en Testosteron had meegedeeld (ik had ze wel per e-mail

moeten opvragen), nodigde hij me uit voor een onderhoud vrijdagnamiddag.

Blijkbaar is mijn vroegere behandeling (decapeptyl) weeral wat verouderd en heeft hij mij een 

nieuwe behandeling voorgeschreven. Hij raad me dit aan en ik kan eventueel beslissen om niet 

voortdurend hiermee door te gaan, na controle van de PSA. De nevenverschijnselen (vapeurs 

en nog iets !) van deze medicatie zijn wel dezelfde van de decapeptyl. Er komen, buiten de spuiten, 

nog pillen bij te pas. 

Het blijft dus afwachten.

Het gaat over een verhaaltje dat toch de moeite waard is om te vertellen en hoe men op het Openbaar Vervoer kan rekenen.

Op 30 mei laatstleden had ik gepland een concert bij te wonen in De Singel om 20.00 u. Het ging om een kwartet, eerste en tweede viool, 

altviool en cello dat werken uitvoerde van Mozart, Schubert  en Tsjaikovski.

Rond vijf over zeven verliet ik dus mijn woning en wandelde naar de Sint-Pietersvliet om tram 7 te nemen.

Daar aangekomen zag op het bord dat de volgende tram nog 15 minuten op zich liet wachten. Dus besloot ik om dan maar te

voet naar te Meirbrug te stappen om vandaar de premetro tram 2 te nemen tot op de Jan Van Rijswijcklaan. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

Omdat ik nog een hele poos op tram 2 moest wachten was het al 19.40 u. voor ik de tram kon nemen. 

Toen die aankwam ter hoogte van de Belgiëlei kondigde de watman aan dat er een ommetje moest gedaan worden maar dat

de reizigers met bestemming Hoboken, op het rijtuig konden blijven.

Toen wij aan de halte Harmonie aankwamen verlieten een groot deel van de passagiers het rijtuig en de tram reed verder langs 

de Grote Steenweg richting Mortsel. Met een hele boel opstoppingen aan de Singel reed de tram tot aan de Brilschans om 

rechtsomkeer te maken richting Harmonie. Toen wij daar aankwamen, kon ik zien dat er een tramstel van lijn 2 stilstond en daarom

onze tram niet verder kon richting Hoboken. Trams kunnen mekaar niet inhalen, hé?

Nu de tram uit de andere richting kwam kon hij wel richting Hoboken verder en met meer dan 20 minuten vertraging kwam ik in 

De Singel toe. Snel naar de kassa waar de dame aan het loket, met de vinger op de mond, een ticket gaf en ik aan niemand iets

hierover mocht vertellen. Ik kreeg het ticket namelijk gratis (€ 14,00 gespaard).

Vervolgens snel richting Blauwe Zaal waar het concert plaats vond. Maar, net als verschillende andere mensen, mochten wij niet 

naar binnen omdat het concert inmiddels al lang bezig was. Terwijl ik wachtte, kon ik vernemen dat er eveneens treinreizigers 

waren die te laat waren aangekomen. Nadat het kwartet een korte pauze nam, konden wij eindelijk rond 

20.45 u. naar binnen. Oef! Eindelijk kon ik plaats nemen. 

Of hoe men kan afzien door het nemen van het Openbaar Vervoer. 

Het enige positieve was dat ik uiteindelijk een gratis concert kon bijwonen. Toch enige compensatie. En de muzikanten 

(Kwartet Quatuor Ebené) waren fantastisch. Als ik me niet vergis was de eerste viool, Pierre Colombet, een laureaat van de 

Koningin Elizabeth-wedstrijd een paar jaar geleden. Hij had wel een speciale "tic". In het vuur van zijn prestatie verplaatste hij zijn voeten 

beurtelings onder zijn stoel, precies of hij aan het stappen was! 

Einde verhaal.

Ondertussen zijn we weeraal 24 mei en is het weer een tijd geleden dat ik nieuws gaf.

Na mijn antibioticakuur van 10 dagen en na een nieuw onderzoek van de urine door het labo is gebleken dat nu alles weer in orde is.

En nu maar hopen dat we een beetje gespaard mogen blijven van zulke onaangename gebeurtenissen.

Toch is het een kwestie van voorzichtig zijn want ik voel wel dat ik niet 100% fit ben. Dit stel ik vast wanneer ik een tijdje te voet wandel.

Nog steeds problemen met pijn in mijn voeten. En redelijk snel moe. Ik zal dus nog wel een tijd moeten recupereren alvorens ik me voel zoals voorheen. Maar ja, wat wil je. Binnen exact 2 maanden (als we het uiteraard halen), word ik 83!!! Toch al wel een respectabele ouderdom.

Dat is het voorlopig.

Groetjes

Het is nu al meer dan een maand geleden dat ik nog iets aan mijn blog heb toegevoegd

En de reden: sukkelen met de gezondheid.

Enkele weken geleden voelde ik me al niet meer zo goed in mijn sas en waarschijnlijk zat ik toen al op iets te broeden dat niet deugde.

Uiteindelijk naar de dokter om te melden dat ik toch nog veel hoestte.

Daarvoor kreeg ik dan medicatie, speciaal bereid door de apotheker, op voorschrift.

So far, so good.

Tot ik me vorige zaterdag toch wel zeer belabberd voelde. En natuurlijk, voor het lange weekend, wanneer geen dokters ( buiten de spoed) ter

beschikking waren.

Dus heb ik moeten wachten tot woensdagmorgen voor een afspraak en de dokter had me gevraagd om een urinestaal mee te brengen, nadat ik mijn ongemakkelijkheden had uitgelegd.

Na controle van het urinestaal moest de dokter vaststellen dat ik een urinaire infectie had opgelopen. 

Dus alweer tien dagen antibiotica.

Ondertussen voel ik mij zeer zwak. Ik heb zelfs moeite om mijn boodschappen te doen. Bij wijze van spreken moet ik me bijna voorslepen.

Gevolg: mijn geplande reis van volgende week naar Korea gaat niet door.

Gisteren heb ik het formulier van de dokter ingediend om het annulatiedossier bij mijn reisagent in te dienen, die het nodige zal doen bij de verzekering waarbij ik de anulatieverzekering had afgesloten.

Gelukkig maar dat ik het gedaan heb. Hiermede zullen de kosten voor het ticket vergoed worden voor 100% (zo heeft de bediende van het reisagentschap me verzekerd). Bijkomende dossierkosten en verzekeringspremie worden uiteraard niet terugbetaald.

En nu, dus maar weer hopen dat, na de medicatie, weer stilaan weer de oude mag worden.

Verder, geen speciale nieuwsjes

Zo, tot de volgende keer

Dit doet me denken aan een geval in Slowakije.

Daar zat iemand in de gevangenis en had er ook een job gevonden.

Van het geld dat hij verdiende, maakte hij een deel over aan zijn vriendin die alleen woonde met haar dochtertje.

Bij ons zouden zij de veroordeling die hij opliep voor diefstal in bendevorming (zij waren met zijn drieën) van een wagen als verwaarloosbaar beschouwen. Hij was echter gevlucht en na enkele jaren toch opgepakt wanneer hij terug in Slowakije aankwam.

Hij werd veroordeeld tot 8 jaar gevangenisstraf maar wegens goed gedrag na 5.1/2 jaar vervroegd vrijgelaten.

De vriendin, die de relatie verbrak, moest echter alle gestorte bedragen die zij via de gevangenisdirectie gekregen had, terugbetalen.

Gaan ze dat hier ook doen?

 Dat zal wel niet gebeuren, denk ik.

Zo zie je maar hoe het ergens anders wel op een heel andere manier aangepakt wordt.

Dit is ondertussen tweemaal gebeurd eb er is beterschap.

De therapie bestaat erin om luidop teksten te lezen met ingetrokken buik. Een beetje zoals beroepszangers moeten doen bij het zingen.

Voor een buitenstaander, niet zo gemakkelijk maar het lukt wel.

Bij mijn laatste bezoek heb ik een hele tijd hardop meten praten en ik moet zo nog een tijdje voortdoen. De logopediste schat dat ik er na 5/6 weken mag mee stoppen.

Wij zullen zien.

Verder las ik deze week in de krant een artikeltje dat mij wel een beetje verwonderde om de commentaar van een politieker te horen over de bijdragen van de gesyndiceerden. Hier volgt het:

"MR-Kamerlid: "Hef taks op stakersgeld"

"Olivier Destrebecq, Kamerlid van de MR, vindt dat werknemers die staken een belasting moeten betalen op de vergoeding die ze daarvoor "krijgen van de vakbond. Het gaat om 30 euro per dag, waarop momenteel geen taks wordt geheven. Destrebecq stelt ook de afrekbaarheid van "de syndicale bijdrage in vraag. Hij vindt dat de staat op die manier de vakbonden "sponsort". 

Hier kan ik mij volledig mee akkoord verklaren. Ik was steeds van mening dat die fameuze syndicale premie een discriminatie was tegenover de niet-gesyndiceerden. Nu is er dan toch eindelijk een politieker die hierover durft te reageren. "Chapeau".

Tot de voldende keer.

Nogal begrijpelijk als ik u vertel dat er allerhande gebeurtenissen hebben plaats gevonden, hoofdzakelijk met dokters.

Sedert ik (na mijn opname in het ziekenhuis einde vorig jaar) nu dagelijks driemaal puffers en een inhaler moet gebruiken om  de inhoud van mijn longen een beetje op peil te houden, moest ik na enkele weken vaststellen dat mijn stem hees werd.

Na het bezoek aan mijn huisarts ben ik naar een specialist gegaan die zei dat dit het gevolg is van het gebruik van die puffers.

Blijkbaar moet men na het gebruik ervan iets drinken. Dit heeft men mij in het ziekenhuis waarschijnlijk vergeten te zeggen. Zodoende.

Verder onderzoek van mijn stembanden heeft aangetoond dat deze niet goed sluiten bij bepaalde geluiden.

Dat er iets niet in orde was had ik zelf al vastgesteld want ik kan al lang niet meer zingen. Niet dat ik dit dikwijls doe maar ik wist het toen ik toevallig iets mee wou zingen met de radio. 

Zodoende.

Nu moet ik contact nemen met een logopedist waarmee ik deze namiddag een afspraak heb. Benieuwd wat het zal worden. 

Ga ik terug kunnen zingen?

Verder ben ik geplaagd geweest met pijn aan mijn grote teen. 

Na een tijdje was die pijn niet meer te harden, dus naar de huisarts. Die stelde vast dat mijn nagel in mijn teen aan het groeien was.

Hij begon met het wegknippen van de nagel (met helse pijn en kreten tot gevolg) en dat was het dan.

Nochtans, na een week had ik nog steeds pijn en ging ik terug naar de huisarts die vaststelde dat er nog een stukje nagel in de hoek van mijn teen zat. Ik moest 's anderdaags terugkomen en toen heeft hij mijn teen verdoofd. Gelukkig. Nu is alles voorbij.

Enkel afwachten wat de logopedist te vertellen zal hebben. Terug leren klappen?

Vorige week vrijdag, 17 februari, was ik op een feestje (komische opvoeringen) georganiseerd door WOGA (gerund door Peter METTEN) in de zaal THEADRÔME  in Wilrijk.

Het ging er zeer leuk aan toe en was gecombineerd met een maaltijd (koud en warm buffet + dessert). 

In de zaal waren een vijftal artiesten die allerhande grappen verkochten. Bovendien waren er nog twee excellente zangers, onbekend bij het grote publiek maar zeer vakkundig.

Het was een zeer aangename avond en voor mij was er ook een zekere nostalgie aan verbonden.

Tijdens mijn jeugd, ik spreek nu over de jaren 1949/1950, was deze zaal "Cinema Trianon"  waar ik regelmatige klant was. Ik kende, via een vriend de eigenaar Pol en zijn broer Fernand die om de hoek Café Trianon uitbaatte dat verbonden was met de cinema. Zo konden de klanten tijdens de pauze een pint drinken. Aan de kant van de cinema zelf was een ijssalon verbonden.

De zaal is nu dus volledig omgebouwd tot een feestzaal en prachtig geïnstalleerd. Het is echt aangenaam vertoeven en het balkon is er nog steeds.

Een aanrader voor iedereen die de gelegenheid krijgt om er eens een voorstelling bij te wonen.

Dan is men blijkbaar de winter 1962/1963 vergeten.

Toen is het in oktober 1962 beginnen sneeuwen en vriezen en dit heeft geduurd tot einde april 1963.

De Schelde zou dicht gevroren zijn indien niet regelmatig sleepboten over en weer vaarden om de schepen

door te laten tot aan de Scheldekaaien.

Toen was de binnenvaart op het kanaal Charleroi/Antwerpen  onmogelijk gedurende ca. 6 weken.

Volledig dichtgevroren.

Wij woonden toen op de Linkeroever in een appartement op de derde verdieping. Geen dakisolatie,

enkel glas met een raam van 5 meter naar het noorden gericht. We konden niet meer naar buiten kijken

door het ijs dat op de ramen stond (0,5 cm). Toen kregen wij van de eigenaar een butagas-vuur en toen

wij het op het raam richtten, kregen we een streepje van maximum 5 cm. ontdooid. Binnen was de tem-

peratuur maar 16/17 graden en onze gasketel (berekend op min. min 10 graden) brandde vrijwel constant.

Op twee maanden hadden wij een gas-factuur van meer dan 5.000 frank. Een heel bedrag in die tijd.

Ja, dat was de winter 1962/1963.

Het heeft een beetje langer geduurd dan eerder gedacht, maar uiteindelijk zijn we er weer.

Eerst wou ik toch even terugkomen op mijn commentaar over de fameuze "subsidies" van de NMBS voor de vakbonden.

Wel, het antwoord stond in de krant van 9 februari. De 5,5 miljoen euro bestaat voor het overgrote deel uit de syndicale premie,

125 euro per werknemer per jaar. Als het kind maar een heeft, hé!

Een Indiër die blijkbaar onterecht veroordeeld was voor vijf jaar wegens mensensmokkel ging hiertegen in beroep, won en krijgt nu 

20.405 euro schadevergoeding. 35 euro per dag. Heeft men er dan wel rekening mee gehouden dat hij ondertussen genoot van een 

excellent Belgisch gevangenisregime, kost en inwoon en allerhande voordelen bovenop? Dat had men wel als tegenprestatie mogen

aftrekken, vind ik.

En dan, in de krant van vandaag, zaterdag;

Men heeft ontdekt dat onze "geliefde" ABVV-leider een fiscaal poortje ontdekt heeft omdat hij een onroerend goed in een patrimonium-

vennootschap heeft ondergebracht. Die genoot overigens, omdat om Rudy De Leeuw een goede boekhouder heeft,  van de notionele 

interesten, waartegen hij, met veel poeha, zo  tegen van leer trok.

Ge moet maar durven. Och die vakbondsmensen zijn toch zo'n sukkelaars.

Voor de goede orde: als  ik van de krant spreek, is het altijd De Nieuwe Gazet/Het Laatste Nieuws. Straks moet ik nog auteursrechten

betalen als ik nieit oppas. 

Voor iedereen die wist waar ik aan toe was tijdens de eindejaarsfeesten, het is nu stukken beter. Dus als het wat meevalt, kunt ge mijn

commentaren nog beoordelen.

Dat was het dan weer.

Na een paar testen ben ik erin geslaagd om mijn persoonlijke blog te installeren.

Wat ik er precies ga mee doen zal de toekomst uitwijzen. Mededelingen die de moeite waard zijn, zullen de "wereld" ingestuurd worden.

Of er uiteindelijk iemand dit zal lezen, is koffiedik kijken.

Na de verdeling van mijn biografie "Mijn Leven" werd mij gevraagd wat ik nu ging doen. 

Even heb ik eraan gedacht om een tweede boek te schrijven, met name, "Dagboek van een ouwe knar". Vond het uiteindelijk toch niet

zou leuk. 

Het is misschien beter om nu en dan commentaar te geven over bepaalde gebeurtenissen en artikelen uit de krant.

Zo las ik vandaag in "De Nieuwe Gazet" dat de vakbonden van de NMBS, jaarlijks 5,5 miljoen euro subsidie krijgen voor hun werking.

De ACOD krijgt meer dan 3 miljoen, het ACV een kleine 1,8 miljoen en de rest is voor het kleine grut.

Als ik zoiets lees, daar word ik toch wel misselijk van. Die vakbonden worden dus betaald om te staken en het land plat te leggen.   

Wie is verantwoordelijk voor zulke idiote subsidies? En dat allemaal met het geld van de belastingbetaler.

Ter info, de vraag waarom organisaties gesubsidieerd worden, werd gesteld door Kamerlid Jean-Marie Dedecker. Terecht, vind ik.

Benieuwd welke uitleg men daaraan ga geven.

Tot de volgende keer. Wanneer? Weet ik nog niet. Hangt af van de nieuwsjes.