Colombia 2013/2014

Relaas van mijn laatste reis van 12.12.2013 tot 08.01.2014.

Rond juli/augustus 2013 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan het

huwelijksfeest  van Karem Jimenez MORALES. Het feest was voorzien op

21 december 2013 in Cartagena. 

Voor zij die het niet weten, Karem was in 2007, de secretaresse van het kan-

toor  van Gunter Pauli en partner in Bogota en we hebben altijd het contact

onderhouden. In 2007 was ik voor het eerst in Colombia voor het huwelijk

van Gunter Pauli met Katherina Bach.

Dus, op 12 december 2013 voerde Karine me naar de vlieghaven om de

onderneming aan te vatten.

Het was de eerste keer dat ik er bij de boeking van de vlucht bij Joker aan dacht

om bijstand van een rolstoel aan te vragen in de vlieghavens. En dat heb ik me

zeker niet beklaagd. Voor iemand op ouderdom is het zeker aan te raden.

De vlucht ging via Atlanta (VSA) en daar ondervond ik al direct welke de voor-

delen zijn wanneer op de boarding-passen “wheelchair requested” vermeld staat.

Men stond mij al op te wachten aan de uitgang van het vliegtuig en reed mij

onmiddellijk naar de politie- en douanecontrole. Bij beide diensten, een “special

desk”.  Dus geen aanschuiven.

Van Atlanta ging het naar Bogota waar ik om 22:30 u. plaatselijke tijd aankwam.

Voor mij was het al 4:30 u. Toen moest ik nog de congtrole passeren en mijn bagage

ophalen. Dat werd voor mij allemaal gedaan en men reed mij tot aan de uitgang

waar Karem en Fredy (verloofde van Karem) mij stonden op te wachten. Ze

brachten me naar het Andes Plaza Hotel waar ik ook in 2007 verbleef. Prima hotel.

Karem en Fredy wonen en werken in Bogota zowel als Karem’s zus Karla die bij

hen inwoont. Karem werkt niet ver van het hotel en zij heeft me ‘s anderdaags voor

de lunch uitgenodigd om wat bij te praten.

In Bogota was voor mij niet zo veel te beleven buiten de voorlaatste dag wanneer de

broer van Katherina mij had uitgenodigd voor de lunch bij zijn moeder. Een van de

zussen van Myriam, de moeder, was ook aanwezig. 

Het was een hele aangename namiddag en vooravond en de Belgian Chocolates en

de Elixir d’Anvers werden onmiddellijk aangesproken na de lunch.

Op 17 december was de vlucht van Bogota naar Cartagena. 

Ik kwam aan in de vroege namiddag en was dus vrij vroeg in mijn Hotel Bella Vista.

Het hotel op zich was niet zo denderend. Geen telefoon op de kamer en alleen de

elementaire zaken aanwezig.

Een paar dagen later leerde ik de eigenares van het hotel kennen. Ze was van een franse moeder en een spaanse vader. Ze sprak dus frans en was blij om met mij te converseren.

Het was de tweede of derde dag van mijn verblijf in Cartagena toen ik met Magali

(de moeder van Karem) onderweg was naar de omwalde stad, dat het begon te re-

genen.  Gelukkig duurt het daar niet lang. Na ca. 2.1/2 uur was het over. 

Ondertussen had ik wat geld gewisseld en een brillenhoes (om aan de broeksriem te hangen) gekocht.

Nadien maakte ik ook kennis met sommige familieleden die aangekomen waren bij

Magali  Teveel om allemaal op te noemen.

Er werden een aantal eenpersoonsmatrassen ergens opgehaald met de wagen en ergens anders een tweepersoonsmatras die bovenop de wagen werd vastgebonden.

Dit was dus paljasse-par-terre voor een aantal bezoekers. Alles stond in het teken vqn het aankomende huwelijk.

Op het avondmaal werd ik ook uitgenodigd om met alle andere aanwezigen de kook-kunsten van moeder uit te proberen. Uiteraard allemaal lekker.

Na die fameuze regenbui, moest ik wel een akkevietje verteren.

Op het bed dat, gezien de warmte, slechts een laken had, stelde ik twee vlekken vast. Toen ik voelde, was het vocht en wanneer ik erop duwde kwam het water naar boven. Blijkbaar was er een lek in het dak. Mij werd een andere kamer aangewezen en kon ik verhuizen. Deze kamer was veel dichter bij de lobby en receptie, er was zelfs een raam (met draperie) waardoor ik naar de receptie kon kijken. Gevolg: ‘s avonds, en soms redelijk laat, harde dialogen.

Nochtans had ik geen zin om na de herstelling van het dak terug naar mijn oude kamer te verhuizen zoals mij door de eigenares was voorgesteld. Ik zag er echt tegenaan en ik heb dan ook op het punt gestaan om ergens anders onderkomen te vinden. Alleen de vriendelijkheid van de eigenares en haar broer en bepaalde tewerk-gestelden  deden mij besluiten om uiteindelijk te blijven.

Op 21 december vond dan het huwelijk plaats. 

Het burgerlijk huwelijk was in het Hotel Monterey in de binnenstad en na de plechtigheid, verhuisde het hele gezelschap naar het dak van het hotel waar het diner ging plaatsvinden. Er waren ongeveer een 45/50tal genodigden. 

Aan tafel had ik naast mij een dame uit Puerto Rico. Het was een vriendin van Karem en was eigenlijk ook een beetje voorzien om mij gezelschap te houden en eventueel een uitstapje mee te doen. Maar het klikte niet. Het was mijn type niet. Dus hield ik wel de nodige afstand.

Tijdens het diner speelde een combo met zangeres, de aangepaste muziek (à la Colombiana). Het eten was fijn.

Nadien werd er natuurlijk gedanst, maar daaraan heb ik niet veel kunnen meedoen. Mijn benen konden niet zo goed meer mee. De ouwe dag zeker. Maar het was plezant en van zodra het diner genuttigd was kwamen een vijftal obers met grote plateaus aangerukt vol met voorgevulde glazen whisky. Ik wist niet dat die drank zo populair was in Colombia. Karem’s papa Carlos had mij ook al verrast met 12-jarige whisky Buchanans. Mij was die whisky niet bekend maar in Colombia vindt men het merk in de supermarkten. Ik had er trouwens een fles gekocht (samen met een fles Pina Colada voor de moeder, blijkbaar haar lievelinsdrank).

Nadien was er een tweede combo aan de beurt dus aan goede Colombiaanse muziek geen gebrek.

Rond drie uur was ik weer in het hotel.

Een paar dagen later moest ik me paraat houden, zei Magali, want er was iets voorzien. Ze kwam me oppikken en we reden naar een bepaalde plaats in de stad met zicht op de zee. Carlos, haar echtgenoot en Boni, de Puerto Ricaanse, waren er ook bij.

Wij namen een motorboot en voeren naar een eiland. 

Daar stonden verschillende open tenten opgesteld vlak bij een restaurant.

Na een biertje werd ons de vis voorgesteld die pas gevangen was. Het waren vijf verschillende soorten. Men mocht kiezen naar welke vis onze voorkeur ging. Gelukkig had ik gevraagd om mijn vis te fileren want de Colombianen hebben de gewoonte om vis te frituren en hem nadien met de handen op te peuzelen. Niets voor mij. Ik koos dezelfde vis (red snapper) wat het ook moge wezen, mijne filet was heerlijk. En ik liet de anderen maar peuzelen.

Terwijl wij aan ‘t wachten waren op de maaltijd had ik al in ‘t oog dat een van de varenden die niet tot onze club hoorde en enkel als bemanning kon aanzien worden, geregeld water aan ‘t scheppen was uit de boot. Ik vroeg mij in stilte af of we wel terug aan de overkant zouden geraken. Blijkbaar geen probleem en geen natte voeten.

Karem en haar verse echtgenoot kregen niet veel verlof zodat ze maar een paar dagen konden genieten van een samenzijn op een ander eiland waar ze dan de wittebroodsdagen (3) doorgebracht hebben.

Het volgende feest had plaats, een tien-/twintigtal kilometers buiten Cartagena. Op die plaats stond een grote rotonde met open keuken/barbecue met strooien dak. Daar  begonnen de vrouwen van alles te bereiden en zo ongeveer anderhalf uur later, was iedereen aan ‘t eten. Ook natuurlijk op de tonen van de Colombiaanse muziek. Daar wordt altijd voor gezorgd. En de nodige whisky ook. Er was een dokter bij de genodigden en die had zijn stestoscoop bij en nam bijna van iedereen de bloeddruk.

Bij mij, 170/70. Niet zo slecht, hé! De dokter was familie van Karem langs vader’s kant.

De meeste van de genodigden die bij Karem’s moeder logeerden,  bleven blijkbaar allemaal tot na Nieuwjaar en dus werd er op tijd en stond gefeest. Dit was zeker het geval van Oud naar Nieuw toen wij verwacht werden bij familie van de dokter waar de grootmoeder van Karem verbleef. Er werden wel enkele flessen whisky gekraakt.

En de muziek. Vele van de woningen in bepaalde wijken hebben allemaal een voorterras, afgemaakt met metalen hekken. Daar wordt veel op schommelstoelen gezeten. Iedere bewoner die zich respecteert heeft keiharde muziek, drank en snacks.

En de ene buur naast de andere doet niet onder voor de muziek. Moest dit hier in onze

kontreien gebeuren, had men gegarandeerd ambras met de buren en de politie. Ginder is dat allemaal normaal, gezien de feestdagen.

Omdat Karem’s ouders zich toch wel over mij ontfermden had ik ze op een avond uitgenodigd voor een diner in een van de beste visrestaurants in de stad. Ondertussen was Boni, de Puerto Ricaanse vertrokken naar Bogota vanwaar ze verder naar Ecuador ging reizen.

Dit restaurant mocht er wezen. Heel lekker en al bij al niet zo duur, vergeleken met onze eigen restaurants. Minder dan 100 euro, alles erop en eraan voor 3 personen.

De laatste dagen van mijn verlof ging ik meestal ‘s namiddags te voet naar de binnenstad. Dit was een wandeling van ca. 35 minuten. En dan kon ik ergens zitten om wat uit te rusten. Daarna trok ik verder de stad in om de sfeer op te snuiven. Heel aangenaam. Ambiance overal en veel volk. Ergens een bakker binnengekopen. Ja, deuren moet ge niet openen, ‘t is er allemaal open. En eens een zoetigheid geprobeerd. Zeker lekker en vers. Terug met de taxi, 2 à 3 euro.

In ‘t hotel heb ik natuurlijk regelmatig gegeten, maar daarvoor niet altijd uitgebreid. Het kwam zelfs regelmatig voor dat ik voor de lunch enkel een groot bord fruit at. Dit was heerlijk: papaia’s, mango, ananas, druiven, banaan, aardbeien appel en peren. Normaal waren er ook nog stukken mandarine bij maar omdat ik van Zhao liever geen appelsienen eet, werd het “sin manderina”. Maar met zo’n bord had zeker genoeg.

Een paar dagen voor eindejaar, vertelde Magali dat er op zaterdag 4 januari weer

een huwelijksfeest gin plaatsvinden. En ik was ook uitgenodigd.

Blijkbaar vond iedereen mij een speciaal geval omdat ik, voor feesten, bijna altijd een vlinderdasje draag. 

Wanneer ik opgekleed in de lobby aan ‘t wachten was tot wanneer men mij kwam ophalen, kwam de broer van de eigenares voorbij. Waw, zei hij. En hij wou absoluut op de foto met mij.

Deze keer had het huwelijk plaats in de kerk.

Een jonge dame aan de overkant had al een paar keer naar mij geglimlacht en toen de plechtigheid gedaan was vroeg ze of iemand van ons  beiden een foto mocht maken. 

Ik had geen bezwaar. Ik was een speciaal geval zeker?

Nadien zijn wij tot even buiten de stad naar een plaats gereden waar het eigenlijke feest begon. En aan whisky ontbrak het niet. De fles op tafel. 

En de nodige live muziek.

Zo kwam 6 januari stilaan naderbij en ik had nog wel eens zin om goed te eten en liefst in een Italiaans restaurant. Magali had raad gevraagd aan Karem en die had een restaurant aangeraden “Milenium” op de Plaça Domingo. Een vrij groot plein en vol met tafels. Fantastisch en volop ambiance. Muzikanten die aan tafel komen spelen.

Daar hebben wij van een goeie maaltijd genoten alhoewel Magali klaagde dat het volgens haar zo duur was. Dit wuifde ik weg want het was een van de laatste dagen van mijn verblijf.

Toen wij opstonden om naar de wagen te wandelen, viel ik plots op de grond. In mijn linkerhand hand had ik de geopende camera vast en ik viel op mijn camera. Gevolg:  een kromme lens. Niets meer mee aan te vangen. Het was donderdagavond en maandag ging ik vertrekken. Magali zei dat ze ‘s anderdaags wel naar een reparatiewinkel ging om te zien of er iets aan te doen was. Dit bleek het geval. Voor 60.000 pesos (ca. 25 euro) zou het euvel verholpen kunnen worden. Het toestel zou klaar zijn zaterdag voormiddag.

Zo gezegd, zo gedaan en zaterdag zijn wij het toestel gaan ophalen. Alhoewel Magali mijn geheugenkaart uit het toestel had gehaald, was het toch mogelijk om nog foto’s te maken, wat ook gebeurd was wanneer Magali het toestel had afgehaald. Ik heb zelf nog een foto genomen van Magali en Carlos samen op een bank niet ver van de winkel.

Wanneer ik in het hotel kwam ging mijn camera niet meer open. Eerst dacht ik dat het misschien aan de leeggelopen batterijen kon liggen maar ‘s anderdaags, na het opladen, ging het ook niet. Dan maar terug naar die winkel (de zondag) maar het was gesloten. En maandag ging ik vertrekken. Ik heb besloten een nieuwe camera te kopen maar de geheugenkaart van de oude camera paste er niet in. Ik heb dan het oude toestel maar in Cartagena gelaten en Magali kon de lader voor de batterijen goed gebruiken in de school waar ze tewerkgesteld is.

Dit was dus het verhaal;

Op 8 januari was ik terug thuis iets na de middag.

Het is weeral voorbij.

Tot de volgende?