Uit gewoonte zijn we tijdig wakker, maar we hoeven ons niet te haasten. We gaan op zoek om uit te vinden hoe we terug thuis kunnen geraken. Maar we onderbreken deze zoektocht om naar de pelgrimsmis te gaan om 12u. We vinden een goed plaatsje en omdat we goed op tijd zijn bidden we nog een rozenkrans voor onze familie, vrienden en kennissen maar vandaag vooral voor juf. Maddy en Glenn, een jongen van de ijshockey, die deze week veel te jong overleden zijn en die vanmorgen begraven worden. We bidden heel speciaal voor hun familie die met een lege plaats verder moeten en hun verdriet een plaats in hun leven moeten zien te geven. De mis is heel mooi en ontroerend voor ons. Daarna komen we onze beloften na en branden een kaarsje voor iedereen die er om gevraagd heeft en meer. We eten 's middags een broodje en dan gaan we verder op zoek naar een manier om thuis te geraken. Na heel wat zoeken op het internet geraken we aan een heel goede prijs voor een vlucht met Ryanair van Madrid naar Charlerloi, dus moeten we nog met de bus van SdC naar Madrid en onze fietsen laten thuis brengen met de firma Soetens, dat lijkt ons uiteindelijk de beste deal. Daarna werk ik onze blog bij en daarna gaan we naar de 5 sterren parador "Los Reyes Católicos" waar elke morgen om 9u, 's middags om 12u en 's avonds om 19u, 10 pelgrims een gratis maaltijd krijgen. We zijn bij de eerste 10 en worden binnen gelaten in het prachtige hotel. Ok we eten wel in een klein kamertje en moeten ons eten in de keuken halen, maar het is een unieke belevenis en het is lekker. Daarna bespreken we wat we de volgende dagen nog gaan doen en doen inkopen. Oh ja, toen we stonden te wachten om binnen gelaten te worden voor ons gratis maal, wie komen daar plots voorbij bij hun binnenkomst van SdC? Ingrid en Wim, het nederlandse stel dat we in Frankrijk zo vaak gezien hadden. Het was een blij weerzien, zij hadden nogal wat pech gehad met de fietsen en waren daarom wat achter geraakt, maar ze waren er en dat is het belangrijkste. We zien ze morgen hopelijk weer, zij fietsen nog verder naar Portugal, waar een broer van Ingrid woont en waar hun mobilhome staat waar ze dan mee naar huis rijden. Daarna gaan we naar ons bedje.
Wat is het zalig om niet vroeg te moeten opstaan en even te kunnen uitslapen. Ok, je wordt toch vroeger wakker door anderen die opstaan en we moeten om 9.30u buiten zijn, maar toch. We fietsen vanmorgen naar het busstation om te informeren naar de busdienst naar Madrid en eventueel het ticket al aan te kopen. Ook om de weg al te verkennen zodat we weten waar we dinsdag moeten zijn. Het is geen probleem en we kopen ons ticket voor de bus van 16.00u aanstaande dinsdag. We verkennen het busstation even om te zien waar we moeten zijn en informeren naar een bus om ons van onze verblijfplaats naar het station te brengen. Als dat allemaal gebeurd is, fietsen we terug, deponeren onze fietsen in het rek en wandelen de stad in om naar de mis van 12u te gaan. Blijkbaar is het op zondag extra druk want om 11.15u vinden we slechts een plaatsje achteraan, maar we zitten nog, wat zeer veel anderen niet kunnen. En op het einde van de dienst zien we het grote wierookvat, de botafumeiro, door 8 man aan het touw heen en weer door de kerk geslingerd worden. Dit gebeurd enkel op zon- en feestdagen en het is waarlijk een spectaculair zicht. Daarna gaan we een broodje eten en dan gaan we op souvenirjacht. Er zijn een aantal aandenken die we toch mee naar huis willen nemen. We slenteren winkel in en winkel uit en als we geslaagd zijn in onze opzet gaan we al eens kijken waar we vanavond willen eten en gaan we een terrasje doen. Bij het rondslenteren ontmoeten we nog de duitse man en zijn dochter die we een paar dagen voordien ontmoet hadden en waarvan Rob hun beider kettingen gesmeerd had. Zonder helm en fietsertenue herkennen ze ons niet meteen maar dan "ah ja, der ölman", zo konden ze ons herinneren. Als we even later op een terrasje zitten, staan plots Ingrid en Wim voor onze neus. Ze waren vanmorgen op ons logeeradres langs geweest om nog hun E-mailadres ed. na te laten om nog eens contact met elkaar op te kunnen nemen. We nodigen ze aan ons tafeltje uit en drinken samen een flesje wijn en daarna besluiten we om samen te gaan eten om onze behouden aankomst in Compostela te vieren en om hen een behouden verderzetting van hun reis te wensen. Ze vertrekken morgen verder met de fiets naar Portugal. We hebben een heel gezellige avond, het zijn werkelijk heel aangename mensen en later voor hun hotel nemen we afscheid met de belofte om later nog eens met elkaar contact op te nemen. Het was werkelijk een zeer aangename dag en rustig wandelen we terug en gaan slapen.
Vanochtend ruimen we alles op en onze fietstassen definitief in en deponeren ze na het ontbijt in een kastje waar we het kunnen laten tot deze namiddag. We slenteren naar de stad maar onderweg komen we langs de overdekte markt Abastos en lopen daar nog eens rond en kijken onze ogen uit naar de vele verschillende soorten vis, schaal- en schelpdieren en de vleessoorten die hier allemaal verkocht worden. Hier verkopen ze werkelijk elk deel van een dier zoals kippe-, varkens- en runderpoten, varkensoren, varkensneuzen, hele varkenskoppen, kortom je kan het je niet voorstellen wat er hier allemaal verkocht wordt. Mensen staan hier buiten de overdekte markt met groenten, fruit en bloemen uit eigen tuin. Er staan hier mensen met een grote kruiwagen en daar liggen dan kleding allerhande in die zo verkocht worden, ook ondergoed en BH's. Je kan je je dat bij ons niet voorstellen. 's Middags eten we nog een warme maaltijd en daarna kopen we nog een broodje voor tijdens de reis. Tegen 14u gaan we onze bagage ophalen en zeulen die 67 en nog eens 78 trappen naar beneden en een zeer steile straat naar boven om daar de bus te nemen naar het busstation. Nog even meegeven dat we telkens als we de stad ingingen, we 67 en dan 78 trappen naar beneden moesten, dan dus die steile straat naar boven, vervolgens 36 trappen naar boven en dan weer 51 trappen naar beneden voor we aan de kathedraal waren. Om terug te gaan alles weer in de omgekeerde volgorde. We zijn tijdig in het busstation en ontmoeten daar nog even de Duitse man en zijn dochter die net terugkomen van een 2daagse bustrip naar Finisterre. Om 16u vertrekken we met een zeer luxueuze bus, lederen, ruime en zeer comfortabele zetels. We zien 3 films tijdens onze reis (spaans oversproken) en regelmatig komen ze rond met drinken, snoepjes, koekjes, nootjes en broodjes. Deze iets meer dan 8u durende reis lijkt veel sneller voorbij dan de 2u in het vliegtuig die volgen. We arriveren even na middernacht in Madrid en gaan op zoek naar de metro. Het duurt bijna 1½u voor we tegen 02.00u op het vliegveld aankomen waar we om 06.15u met Ryanair vertrekken richting Charlerloi. Om 08.30u beginnen we aan de landing en we zien de huizen en velden al als het vliegtuig terug optrekt en terug boven de wolken gaat vliegen. Na een kwartier krijgen we het bericht dat wegens te veel mist (wij hadden er niets van gezien en ons Vake die in C. stond te wachten ook niet) het vliegtuig niet kon landen en naar Luik zou vliegen. Daar ging de landing vlot en het ontschepen en recuperen van de bagage ook en na een half uur zat iedereen op de bus richting Charlerloi, behalve wij want ondertussen was Vake op weg naar Luik om ons daar te komen ophalen. Het was een blij weerzien en even na 11u kwamen we aan in Zandhoven waar er aan ons huis een groot en een klein bord hing om ons te verwelkomen. Het grote van Vake en de kinderen, het kleine van de buren, heel leuk en zeer gewaardeerd. Een mooie afsluiter van een mooie reis. Ik wil hierbij ook alle mensen bedanken die van thuis onze reis gevolgd hebben en ons moreel gesteund hebben met SMSjes en andere berichten, met hun gebeden en het branden van kaarsjes of alleen maar met hun gedachten. Je kan je niet voorstellen wat een deugd het doet te weten dat zoveel mensen met je meleven. Maar ik wil vooral Rob danken, die deze tocht met mij wilde doen en zonder wiens steun het zeker niet gelukt zou zijn. Hij heeft vaak op mij moeten wachten en we hebben uiteraard onze meningsverschillen gehad, maar hij heeft nooit geklaagd en altijd veel rekening met mij gehouden. Het is een unieke belevenis om dit als echtpaar te doen en het heeft onze relatie zeker goed gedaan. We hebben er elk op onze manier van genoten, maar ook samen genoten van kleine dingen, het landschap, de bezoeken aan monumenten, de toevallige ontmoetingen met medepelgrims, het onderweg zijn. Het was een zware tocht voor mij, voor Rob eerder een plezierreisje, maar ik heb er toch van genoten en het was een enige belevenis maar zoals ik me nu voel zal het bij deze ene keer blijven. Ik ben blij dat ik het gedaan heb maar voor mij hoeft het niet meer. Misschien dat ik er over enkele jaren anders over denk (Rob kan nogal overtuigend zijn) maar voorlopig blijft het voor mij bij een éénmalige belevenis.
Hetzelfde als gisteren, eerst rustig wakker worden, ontbijten en dan fietsen we naar een winkelcentrum waar we rondslenteren om onze tijd te verdrijven. We (vooral Rob) vergelijken nogal eens graag wat er hier te koop is in vergelijking met thuis. We vinden op de boekenafdeling een gids van Madrid en meteen weten we ook waar we morgen zullen aankomen en hoe we naar het vliegveld kunnen geraken, met de metro dus. We doen inkopen om vanavond in de keuken klaar te maken, kopen een broodje voor nu en tegen 15.30u zijn we terug, deponeren alles naast ons bed en dan nemen we onze fietsen en leveren ze in bij de firma Soetens die ze bij ons thuis zal afleveren. Het terugsturen van de 2 fietsen kost meer dan de terugreis voor ons beiden samen, maar we liggen er niet van wakker. Dan wandelen we weer de stad in. We bezoeken het kathedraalmuseum en dat is werkelijk de moeite waard, behoorlijk groot en zeer indrukwekkend, een heel mooie collectie. Tegen 20u zijn we terug, maken onze maaltijd klaar en eten die smakelijk op. We maken onze fietstassen in orde voor morgen en na een rustige avond gaan we slapen, onze laatste nacht in Compostela.
Hallo, ik ben Marleen Zeinstra. Ik ben gehuwd met Rob en we hebben 3 kinderen, Jan, Dorien en Evelien. Ik ben onthaalmoeder te Zandhoven. Op 24 augustus 2008 vertrekken Rob en ik met de fiets naar Santiago de Compostela. Rob heeft het in 2006 reeds gedaan met zijn kameraad Willy maar wilde het graag met mij nog eens overdoen. Het is een uitdaging die ik graag wil aangaan, zowel lichamelijk als geestelijk. Zo'n 3 weken voor het vertrek begint het stilaan te kriebelen maar ik heb lang schuldgevoelens gehad en het idee dat ik onze kinderen en mijn onthaalkindjes in de steek liet door zo lang van huis te gaan. Maar onze kinderen hebben er geen probleem mee en we weten dat ze bij mijn schoonvader, die hier zolang komt logeren, in goede handen zijn. Hoewel zij vinden dat ze geen oppas nodig hebben, is het toch belangrijk voor onze gemoedsrust en het klikt goed met Vake. Ook de ouders van mijn onthaalkindjes gunnen me deze vakantie en ik weet dat ze allen een noodopvang gevonden hebben, maar het blijft toch een beetje knagen. Ook het feit dat ik geen inkomen heb terwijl ik weg ben, geen vakantiegeld, is een bittere pil maar hé, er zijn erger dingen in het leven en ik heb een fantastische man en dat maakt alles goed. Ik probeer regelmatig deze blog aan te vullen en kijk ook uit naar jullie reacties. Ik weet dat vele familieleden en vrienden in gedachten met ons meereizen en dat geeft ons steun. U HOORT NOG VAN ONS!
