Tja... Er zijn bepaalde dingen waar ik gewoon geen woorden voor heb. Dit zijn dingen die je een bepaald gevoel geven, maar wat je niet kunt uitleggen. Ik zal het dan ook kort houden, en de foto´s voor zichzelf laten spreken. Ik hoop dat jullie je in kunnen beelden hoe ik daar klein sta te zijn met mijn cameraatje... Dan voelen jullie dezelfde kick als ik...
Om even in het thema van `geen woorden´ te blijven zal ik de afgelopen paar dagen uiteenzetten aan de hand van getallen.
8 (dagen stage gelopen) 72 (dagen stage te lopen) 175 (minuten geskypet met Nerije) 2 (eigen patiënten momenteel) 305 (kilometer skipistes) 16 (verschillende pistes al gehad) 78 (km per uur, hoogst gemeten snelheid van mij op ski's) 0 (filialen van MCDonalds gesignaleerd) 1371 (seconden gebeld met het thuisfront)
Hmz.. Het leek me een leuk idee om een heel blog in getalletjes te doen... Nu ik hier zit blijkt het toch moeilijker dan gedacht.. Toch maar even in woorden dan... Het schijnt dat ik net te laat ben gekomen.. Ik hoorde van mijn stagebegeleider namelijk dat de MC Donalds in Davos Dorf failliet is gegaan.. Ik weet natuurlijk niet het hoe en wat hiervan, maar 1 ding weet ik zeker.. Dat was niet gebeurd als ik hier was geweest..
Ik dacht overigens dat de WEF afgelopen weekend was, maar het blijkt dit weekend te zijn. En dat merk ik.. Helikopters vliegen af en aan om de bobo's, businesexecutives, wereldleiders en filmsterren naar hun peperdure hotels te brengen. Heel het dorp is veranderd in een oorlogsgebied en is praktisch afgesloten. Winkels zijn alleen bereikbaar door zichtblokkerende schermen met rollen prikkeldraad er bovenop, en de veiligheid van de hooggeeerde gasten wordt gewaarborcht door militairen, politieagenten en sluipschutters op daken. Heel apart.
Dan het volgende... Duitse televisie.. In Nederland wordt een engelse film netjes engels uitgezonden. Om het niet zo engelssprekende gedeelte van de Nederlandse bevolking een handje te helpen komen er Nederlandse woordjes onder in beeld. Ondertiteling zeg maar.. Nederlands.. Nou, dat kennen ze hier niet hoor.. Als ze hier een engelse film uitzenden, huren ze niet 1 poppetje in die snel de duitse woordjes er bij typt, maar huren ze een hele duitse filmcrew in die allemaal met een microfoon voor hun neus de tekst van de hoofdrolspelers inspreken... Heel apart... Zo heb ik laatst de break-up gezien. Ik moet eerlijk zeggen, de ruzies tussen Vince Vaughn en Jennifer Aniston werden er in het Duits zeker niet gezelliger op...
Maar goed, ik ga stoppen, want ik moet de laatste aflevering van boer zoekt vrouw nog zien. Uitzending gemist: bedankt!
Tot de volgende knoop en om in het thema van de getallen af te sluiten:
1 (groetje vanuit een vers besneeuwd maar nu rustig Davos)
Weekend.. Wat een woord.. Heerlijk.. Al vanaf maandag ochtend kijk ik uit naar het weekend. Niet omdat de stage saai of niet leuk is. Ook niet omdat ik vervelende collegas heb. Maar wel omdat ik eindelijk kan skiën. Vanaf woensdag sneeuwde het hier flink, dus je kunt je voorstellen hoe de pistes er momenteel bijliggen. Daarnaast was ik vanmorgen al bijna een week in Zwitserland met nog maar 1 piste afdaling in de benen.
Om 12 uur was ik vrij. Omdat ik officieel nog geen Zwitser ben, moest ik eerst naar het Rathaus voor een einheimischer karte. Hiermee kon ik een seizoenspas krijgen voor alle bergen en alle liften in de omgeving. Ook kan ik met die pas met de bus en (een aantal stations) met de trein. Kort samengevat is deze pas eigenlijk best wel handig.
Ik naar het Rathaus. Een beetje spannend, want officieel moet ik nog 2 weken wachten op mijn bewilligung, een bewijs dat ik hier daadwerkelijk woon en werk. Een mooi moment om gebruik te maken van speltip 2, weet wanneer je moet bluffen. Nadat ik mijn einheimischer karte bij elkaar had geblufd, liep ik vrolijk als een klein kind het rathaus uit op zoek naar mijn skipas!
Om een lang verhaal kort te maken; om 3 uur stond ik op de latten, boven aan een geweldig uitziende blauwe.
(Overigens heb ik gemerkt dat speltip 2 niet overal inzetbaar is, want na nog geen 30 meter knallen lag ik voluit op mn plaat. Geen probleem, niks kon mij deren). Ik was letterlijk en figuurlijk on top of the world.
Wat een feest. Ik geloof dat ik nog straal. Als een malle van de berg geknald en weer met de trein naar boven. Ik heb heerlijk geskiet!
Maar even ter zake. Ik ben hier natuurlijk niet alleen maar om te skiën. Ik heb zeker een aantal doelen dat ik wil halen de periode dat ik hier ben. Ik kwam er vandaag achter dat het nogal veel doelen zijn. Vandaag dat ik ze onder verdeel in 3 categoriën; blauw, rood en zwart. Na vandaag kan ik 3 doelen afvinken.
(Voor de mensen die het niet zo goed snappen, verzoek ik even te googlen op afbeeldingen van pistemap davos klosters, en te kijken naar de kleuren van de lijntjes).
Nu echt even serieus alle gekheid op een stokje. Ik ben hier ook voor een stage. Een stage waarvan de eerste week voorbij is. Afgelopen week heb ik het inwerkprogramma gevolgd, wat neer komt op veel meekijken bij veel verschillende diciplines. Mijn indruk van mijn stageplek is goed. De sfeer tussen collegas is relaxt, de sfeer met patiënten is erg relaxt en ik heb een stagebegeleidster die me lekker vrij laat om mijn eigen wensen uit te voeren. Dit betekent dat ik volgende week ga beginnen met het bijwonen/geven van psychomotorische therapie, het geven van gymles/bewegingsagogie aan kinderen en het lekker badderen/geven van zwemles aan kinderen en ouderen. Ik heb zin om lekker aan de slag te gaan!
Ook heb ik vandaag mijn eerste wasje gedraaid. Geen idee waarom ik dit in dit blog type, maar misschien vinden jullie het wel barre-interessant.
Dit weekend staat Davos-dorf in het teken van de WEF (World Economy Forum). Nu wil het geval dat ze mij niet hebben uitgenodigd, dus ik ben lekker vrij. Wel ervaar ik een enorme drukte in het dorp in de vorm van een militaire bezetting. Alsof je in Normandië landt. Stalen hekken, rollen prikkeldraad, langsrijdende legervoertuigen, overvliegende helikopters en wachthoudende soldaten inclusief geweren.
Ik zal proberen wat belangrijke mensen op de foto te zetten en mocht Obama nog komen doe ik hem de groetjes uit Nederland.
Zo. Dat was weer een verhaaltje. Ik ga nu lekker skypen met Nerije, iets waar ik gigantisch veel zin in heb! Ik hoop dat jullie mijn blogs een beetje leuk vinden, en dat jullie mij het ontbreken van de fotos deze keer willen vergeven; ik heb het gewoonweg te druk gehad met genieten om aan fotos maken te denken.
Dit blog kun je op twee manieren lezen. Kort en zakelijk, maar ook wat uitgebreider en wellicht minder zakelijk. Kies je voor manier 1, lees dan alleen de dikgedrukte stukken. Voor manier 2 lees je gewoon van boven naar beneden het hele stuk. Succes en veel leesplezier!
Ai ai ai Afscheid nemen bestaat niet.. Zeggen ze.. Nou ik heb het zojuist anders ervaren. Nog geen uur geleden is Nerije weer terug gegaan richting Nederland. Een uurtje eerder dan gepland, om haar iets meer speling met overstappen te geven hier en daar, maar ook om ons een uur tranen te besparen. Sommige mensen zeggen dat het halen van de opleiding tot psychomotorische therapie een kwestie is van zelf kunnen huilen. Ik ben het daar uiteraard niet mee eens, maar als het wel zo was, kan ik nu naar Nederland om mijn diploma te halen.
Goed, door dit nare momentje van afscheid nemen zou ik haast vergeten aan twee dagen avontuur, lol, gezelligheid. Deze twee dagen stonden voor Nerije en mij in het teken van sjouwen. Het begon vrijdag avond. We sjouwden (na heerlijk gegeten te hebben bij Van de Valk in Amersfoort met paps en mams) onze bagage van de parkeergarage naar het perron. Op de fotos hieronder kun je zien dat het met 4 man op zich goed te doen was. Als je bedenkt dat Nerije slechts 1 tas bij zich had kun je op diezelfde fotos ook zien dat kiezen wat wel en wat niet in te pakken niet een sterke kant van mij is.
De reis verliep voorspoedig, geen vertragingen, alle aansluitingen (bijna één niet) gehaald.
De rit in de nachttrein kan ik kort over zijn. Het was knus, we hadden aparte medereizigers die gingen skiën zonder sneeuw, en de bedjes zijn veel te klein.
Goed terug naar ons thema. Sjouwen. Met 2 man was er aanzienlijk meer planologie maar vooral meer krachtnodig om alles mee te krijgen. Eelt op de handen, schouders zo hard als beton en net zo buiten adem als menig astmapatiënt (die ik overigens morgen ga ontmoeten (denk ik).
In de laatste trein die we pakten moesten we letterlijk een kwartier bijkomen van het gesjouw. Tja, daar gaat je idee dat je een redelijke conditie hebt.
De omgeving werd mooier en mooier, de bergen witter en witter en wij flauwer en flauwer van het gereis. Eenmaal aangekomen in Davos Dorf stond mijn stagebegeleidster (verder Ilja genoemd) met twee collegas (Ruurd en Evelien) ons op te wachten in ski-outfit (rechtstreeks van de piste).
De bus naar hochgebirchtsklinik, en daar waren we. Slechts 1 klim nog verwijderd van mijn toekomstige kamer, kamer 310 van het Personalhaus. Een heerlijk schone kamer met alles wat ik in 4 maand nodig heb. Kijk ook vooral even de fotos voor een kleine impressie van mijn crib.
We zijn heerlijk thuis gekomen inmijn nieuwe huisje, tassen uitgepakt (allemaal? Ja, allemaal!) en op weg gegaan naar Davos Dorf voor het inslaan van de nodige boodschappen. In de winkel verviel een aantal ideeën dat we hadden. We hadden ten eerste het idee dat ik nog wel wat bij kon sparen voor onze bruiloft. Het werd ons al gauw duidelijk dat, met de prijzen die we zagen, dat op zn zachts gezegd een uitdaging wordt. Daarnaast verviel het idee dat ik, met mijn bekwaamheid op het gebied van de Duitse taal, makkelijk zou kunnen communiceren met de locals. Bij deze wil ik een misverstand rechtzetten: mooi Zwitsers is nog geen Duits. Zelfs het Zwitsers in het Duitssprekende gedeelte van Zwitserland is praktisch niet te verstaan.
Gelukkig was er één woord dat we allebei kenden, en zeker wisten dat dat altijd goed is! Ik hoor een aantal van jullie nu denken: MC Donalds! Ik zou willen dat dat waar was, alhoewel het woord pizzeria op dat moment ook erg welkom was. We hebben daar grof gebruik van gemaakt en ons te goed gedaan aan een Grosse Pizza. Net op tijd, want ik begon in redelijke staat van flauwheid te verkeren.
s Avonds een filmpje kijken (met dank aan Timon), en lekker slapen! Heerlijk! Een echt matras, waar mijn benen volledig oppasten zonder mijn hoofd tegen een bagagerek aan te duwen.
Dag twee in Zwitserland. Wat een weer! Strakblauwe lucht, stralende zon en eindeloos verreikende, witte bergen. Het is moeilijk niet onder de indruk te komen van Gods schepping bij het zien van zulke schoonheid! Wauw! Zie ook de fotos!
Dag twee was ski-dag! Skis voor Nerije opgehaald en geïnformeerd naar een geschikte plek om te leren skiën. Deze informatie klopte redelijk. De eerste 100 meter van de afdaling. Nerije bleek een briljante leerling en betere ski-omstandigheden konden we ons niet wensen (zie fotos). Op de 2e 100 meter van de afdaling na. Dit bleek zo steil te zijn, dat het ondoenlijk was om iemand te leren skiën. We zagen het niet zitten om elke keer 100 meter omhoog te sjouwen om de 1e 100 meter weer te doen, dus we zijn 1 keer 200 meter omhoog gesjouwd (daar is het thema weer!) om plaats te nemen op het ligterras. Dit terras was zeer welkom, want 200 meter omhoog sjouwen met skischoenen schreeuwt om verkoeling!
Wat een dag. Heerlijk.
Het was tijd om naar beneden te gaan. Want het vertrek van Nerije kwam in zicht. Thuis aangekomen hebben we heerlijk gedouchet, een filmpje gekeken en spullen ingepakt. Na een paar hapjes in het stationsrestauratie heb ik geprobeerd de eigenaar duidelijk te maken dat het niet aan zijn kookkunsten lag, maar dat we gewoon zenuwachtig waren voor het afscheid van onze geliefden. Gelukkig vatte hij het niet persoonlijk op en vertelde hij ons dat de komende 4 maanden voorbij zouden vliegen. Dat hoopten we dan maar, want inmiddels stonden we dus met zn tweeën te janken op het station.
Gelukkig kwam de trein snel, en zag ik dat Nerije een plaatsje had gevonden in de best wel drukke trein. Na onze gebruikelijke handkusjes vertrok de trein richting Landquarte.
En nu Nu zit ik op mijn bed dit verhaal te typen onder het genot van een heerlijk muziekje, een zak blauwe m&ms en de wetenschap dat Nerije haar 1e aansluiting inmiddels gehaald heeft. Ik ga zo een filmpje kijken (bedankt he, Timon), en wachten op een telefoontje van Nerije dat ze in het nachttrein zit naar Arnhem. Na dat telefoontje ga ik me richten op waar ik hier eigenlijk voor kom. Mijn stage. Morgen begin ik om half 9 met, en nu quote ik Evelien, mijn introductieprogramma. Ik heb zin om een nieuwe uitdaging aan te gaan, lekker aan de slag te gaan, te gaan leren en vooral mensen te helpen!
Zo dat was weer een (korte en zakelijke) lange en minder zakelijke update.
Tot de volgende knoop, en de groeten vanuit een prachtig, moe en voldaan Davos Wolfgang!
Op dit blog zal ik proberen jullie op de hoogte houden van mijn zoektocht naar de edelweis, mijn jodelkunsten en de skiavonturen. Kortom, dit is mijn reisblog!
Ik ga namelijk (en wel vrijdag!) vier maanden in Zwitserland wonen om mijn eindstage te lopen in het Nederlands Astmacentrum Davos. Het zal jullie niet verbazen dat dit centrum in Davos ligt.
Voel je welkom om mijn verhalen te lezen, maar voel je niet bezwaard het niet te doen of alleen de plaatjes te bekijken!
Bijgaand wat foto's die ik kreeg van mijn stagebegeleidster, zodat jullie net zo op de hoogte zijn als ik van hoe het er daar uit ziet!
Jullie reacties zijn vanzelfspreken meer dan welkom!
