Dit blog kun je op twee manieren lezen. Kort en zakelijk, maar ook wat uitgebreider en wellicht minder zakelijk. Kies je voor manier 1, lees dan alleen de dikgedrukte stukken. Voor manier 2 lees je gewoon van boven naar beneden het hele stuk. Succes en veel leesplezier!
Ai ai ai Afscheid nemen bestaat niet.. Zeggen ze.. Nou ik heb het zojuist anders ervaren. Nog geen uur geleden is Nerije weer terug gegaan richting Nederland. Een uurtje eerder dan gepland, om haar iets meer speling met overstappen te geven hier en daar, maar ook om ons een uur tranen te besparen. Sommige mensen zeggen dat het halen van de opleiding tot psychomotorische therapie een kwestie is van zelf kunnen huilen. Ik ben het daar uiteraard niet mee eens, maar als het wel zo was, kan ik nu naar Nederland om mijn diploma te halen.
Goed, door dit nare momentje van afscheid nemen zou ik haast vergeten aan twee dagen avontuur, lol, gezelligheid. Deze twee dagen stonden voor Nerije en mij in het teken van sjouwen. Het begon vrijdag avond. We sjouwden (na heerlijk gegeten te hebben bij Van de Valk in Amersfoort met paps en mams) onze bagage van de parkeergarage naar het perron. Op de fotos hieronder kun je zien dat het met 4 man op zich goed te doen was. Als je bedenkt dat Nerije slechts 1 tas bij zich had kun je op diezelfde fotos ook zien dat kiezen wat wel en wat niet in te pakken niet een sterke kant van mij is.
De reis verliep voorspoedig, geen vertragingen, alle aansluitingen (bijna één niet) gehaald.
De rit in de nachttrein kan ik kort over zijn. Het was knus, we hadden aparte medereizigers die gingen skiën zonder sneeuw, en de bedjes zijn veel te klein.
Goed terug naar ons thema. Sjouwen. Met 2 man was er aanzienlijk meer planologie maar vooral meer krachtnodig om alles mee te krijgen. Eelt op de handen, schouders zo hard als beton en net zo buiten adem als menig astmapatiënt (die ik overigens morgen ga ontmoeten (denk ik).
In de laatste trein die we pakten moesten we letterlijk een kwartier bijkomen van het gesjouw. Tja, daar gaat je idee dat je een redelijke conditie hebt.
De omgeving werd mooier en mooier, de bergen witter en witter en wij flauwer en flauwer van het gereis. Eenmaal aangekomen in Davos Dorf stond mijn stagebegeleidster (verder Ilja genoemd) met twee collegas (Ruurd en Evelien) ons op te wachten in ski-outfit (rechtstreeks van de piste).
De bus naar hochgebirchtsklinik, en daar waren we. Slechts 1 klim nog verwijderd van mijn toekomstige kamer, kamer 310 van het Personalhaus. Een heerlijk schone kamer met alles wat ik in 4 maand nodig heb. Kijk ook vooral even de fotos voor een kleine impressie van mijn crib.
We zijn heerlijk thuis gekomen inmijn nieuwe huisje, tassen uitgepakt (allemaal? Ja, allemaal!) en op weg gegaan naar Davos Dorf voor het inslaan van de nodige boodschappen. In de winkel verviel een aantal ideeën dat we hadden. We hadden ten eerste het idee dat ik nog wel wat bij kon sparen voor onze bruiloft. Het werd ons al gauw duidelijk dat, met de prijzen die we zagen, dat op zn zachts gezegd een uitdaging wordt. Daarnaast verviel het idee dat ik, met mijn bekwaamheid op het gebied van de Duitse taal, makkelijk zou kunnen communiceren met de locals. Bij deze wil ik een misverstand rechtzetten: mooi Zwitsers is nog geen Duits. Zelfs het Zwitsers in het Duitssprekende gedeelte van Zwitserland is praktisch niet te verstaan.
Gelukkig was er één woord dat we allebei kenden, en zeker wisten dat dat altijd goed is! Ik hoor een aantal van jullie nu denken: MC Donalds! Ik zou willen dat dat waar was, alhoewel het woord pizzeria op dat moment ook erg welkom was. We hebben daar grof gebruik van gemaakt en ons te goed gedaan aan een Grosse Pizza. Net op tijd, want ik begon in redelijke staat van flauwheid te verkeren.
s Avonds een filmpje kijken (met dank aan Timon), en lekker slapen! Heerlijk! Een echt matras, waar mijn benen volledig oppasten zonder mijn hoofd tegen een bagagerek aan te duwen.
Dag twee in Zwitserland. Wat een weer! Strakblauwe lucht, stralende zon en eindeloos verreikende, witte bergen. Het is moeilijk niet onder de indruk te komen van Gods schepping bij het zien van zulke schoonheid! Wauw! Zie ook de fotos!
Dag twee was ski-dag! Skis voor Nerije opgehaald en geïnformeerd naar een geschikte plek om te leren skiën. Deze informatie klopte redelijk. De eerste 100 meter van de afdaling. Nerije bleek een briljante leerling en betere ski-omstandigheden konden we ons niet wensen (zie fotos). Op de 2e 100 meter van de afdaling na. Dit bleek zo steil te zijn, dat het ondoenlijk was om iemand te leren skiën. We zagen het niet zitten om elke keer 100 meter omhoog te sjouwen om de 1e 100 meter weer te doen, dus we zijn 1 keer 200 meter omhoog gesjouwd (daar is het thema weer!) om plaats te nemen op het ligterras. Dit terras was zeer welkom, want 200 meter omhoog sjouwen met skischoenen schreeuwt om verkoeling!
Wat een dag. Heerlijk.
Het was tijd om naar beneden te gaan. Want het vertrek van Nerije kwam in zicht. Thuis aangekomen hebben we heerlijk gedouchet, een filmpje gekeken en spullen ingepakt. Na een paar hapjes in het stationsrestauratie heb ik geprobeerd de eigenaar duidelijk te maken dat het niet aan zijn kookkunsten lag, maar dat we gewoon zenuwachtig waren voor het afscheid van onze geliefden. Gelukkig vatte hij het niet persoonlijk op en vertelde hij ons dat de komende 4 maanden voorbij zouden vliegen. Dat hoopten we dan maar, want inmiddels stonden we dus met zn tweeën te janken op het station.
Gelukkig kwam de trein snel, en zag ik dat Nerije een plaatsje had gevonden in de best wel drukke trein. Na onze gebruikelijke handkusjes vertrok de trein richting Landquarte.
En nu Nu zit ik op mijn bed dit verhaal te typen onder het genot van een heerlijk muziekje, een zak blauwe m&ms en de wetenschap dat Nerije haar 1e aansluiting inmiddels gehaald heeft. Ik ga zo een filmpje kijken (bedankt he, Timon), en wachten op een telefoontje van Nerije dat ze in het nachttrein zit naar Arnhem. Na dat telefoontje ga ik me richten op waar ik hier eigenlijk voor kom. Mijn stage. Morgen begin ik om half 9 met, en nu quote ik Evelien, mijn introductieprogramma. Ik heb zin om een nieuwe uitdaging aan te gaan, lekker aan de slag te gaan, te gaan leren en vooral mensen te helpen!
Zo dat was weer een (korte en zakelijke) lange en minder zakelijke update.
Tot de volgende knoop, en de groeten vanuit een prachtig, moe en voldaan Davos Wolfgang!
Op dit blog zal ik proberen jullie op de hoogte houden van mijn zoektocht naar de edelweis, mijn jodelkunsten en de skiavonturen. Kortom, dit is mijn reisblog!
Ik ga namelijk (en wel vrijdag!) vier maanden in Zwitserland wonen om mijn eindstage te lopen in het Nederlands Astmacentrum Davos. Het zal jullie niet verbazen dat dit centrum in Davos ligt.
Voel je welkom om mijn verhalen te lezen, maar voel je niet bezwaard het niet te doen of alleen de plaatjes te bekijken!
Bijgaand wat foto's die ik kreeg van mijn stagebegeleidster, zodat jullie net zo op de hoogte zijn als ik van hoe het er daar uit ziet!
Jullie reacties zijn vanzelfspreken meer dan welkom!
