Ik herinner mij al lang niet alles meer van wat er de voorbije maand is gebeurd maar het moet wel leuk geweest zijn want ik zou niets liever willen dan in Brazilië blijven!

Wat ik nog wel weet, is dat AFS een moeilijk schepsel is dat mij enorm heeft laten afzien i.v.m mijn laatste reis. 

Toen het idee voor een mini-uitwisseling naar het noordoosten eindelijk wat vorm begon te krijgen, kreeg ik te maken met verschillende obstakels: bureaucratische problemen, communicatiefouten en geweigerde bankkaarten,... die mij bijna van het idee hebben doen afzien. Gelukkig heb ik toch mijn meest kenmerkende karaktereigenschap getoond(waar denk ik velen het mee eens zullen zijn), die zowel positief als negatief beschouwd kan worden, koppigheid. Ondanks dat er velen waren die mij zeiden dat ik het misschien toch beter opgaf, ben ik blijven proberen. Waarom opgeven als je al zover bent geraakt?

En ja hoor ik heb het noordoosten gezien!! Ik heb altijd veel dingen gehoopt, gewenst en verwacht voordat ik naar Brazilië was vertrokken en vanaf ik hier was aangekomen en er zijn maar weinig dingen gebeurd zoals ik het mij had ingebeeld(daarom was het zeker niet slechter!). Maar toen ik besloot dat ik niet weg zou gaan uit Brazilië voordat ik iets van het noordoosten gezien zou hebben(desnoods zou ik als illegaal onderduiken) was ik daar volledig overtuigd van!

NU, de reis!

Ik heb nog nooit alleen met het vliegtuig gereisd wat dus al direct voor de gewoonlijke zenuwen zorgde. Ineens was ik twee uur te vroeg in de plaats van de gewoonlijke 2uur te laat! 

Toen ik João Pessoa begon te naderen besefte ik nog iets, ik zou bij een andere familie verblijven, wat dus betekent, andere mensen, andere gewoontes, ander huis,... Ik heb er nog aan gedacht om het vliegtuig uit te springen, de luchthaven uit te vluchten,... maar dan toch uiteindelijk besloten dat ik mij wel zou kunnen aanpassen. Aangekomen op de luchthaven van JP begon ik onzeker lachend aan mijn zoektocht naar mijn host family.

Elke familie is uniek, dit vergeet je al snel wanneer je aan iets went, tot op de moment natuurlijk dat je in een andere moet overleven. De familie was leuk, ik had 3zussen(19,20 en 24jaar), ouders, een zotte hulp(ze geloofde echt dat de wereld zou vergaan, ondertussen zouden we normaal gezien al een maand vliegende stofdeeltjes in het heelal moeten zijn) en een nichtje. De zussen waren super, ze hebben mij de toeristische trekplijsters laten zien en natuurlijk ook het dagelijks leven;). Ze studeren allemaal aan de unief, waardoor ik de kans kreeg om dat ook eens te beleven. De jongste, Juliana, heeft mij meegenomen naar haar lessen van recht, interessant?? Ja, de eerste 15minuten.... juist op de moment dat ik de verveling begon te voelen, werd mij iets veel spannenders getoond, een lijk! Ik had heb nog nooit een lijk gezien dus voor mij was dien grote zwarte met een gat in zijn keel meer dan eng!! 

de eerste dag begon al direct goed, ik zou het nieuwe ontbijt moeten proberen. Aangezien Brazilië zo groot is, is alles heel streekgebonden, dialect, eten, gewoontes,... Zo werd het gewoonlijke brood vervangen door, couscous, gebakken banaan, gebakken kaas, fruit,... Zoals altijd als je hier iets nieuws probeert, wordt het eten met een verwachtingsvolle blik in uw mond gekeken en vervolgens volgt de vraag "hoe vond je het??" Ik was al bijna vergeten hoe vaak ik die vraag nog zou moeten horen in die komende twee weken!

Ik hou van het strand, de zon, de zee, de sfeer, het overweldigende uitzicht,..! Ik kon dus mijn geluk niet op wanneer ze zeiden dat we al ineens naar het strand zouden gaan!(de mooiste stranden zijn in het noordoosten) Nog beter, we zouden op de jetski gaan rijden, iets wat ik nog nooit had gedaan, tot die dag dan. Het was zo geweldig!! 

Hierna volgde het tweede experiment, hoe ga ik een krab eten zonder volledig vol te hangen... Ik heb gefaald, die krab eet je niet volgens de schoonheidsregeltjes, maar dat maakt het juist nog lekkerder!

In de avond zijn we dan zoals we dat hier in Brazilië wel meer doen, samen niks gaan doen, wat ik eigenlijk nu toch leuk ben beginnen vinden:)!

Al vanaf het begin besefte ik weer hoe het was om op een nieuwe plaats gedropt te worden waar niets vertrouwd is. Zowel de familie, de stad als het eten was voor mij een uitdaging. Zo moest ik weer nieuwe dingen uitproberen: carajé, zoete aardappelen, type maisbrood,... me aanpassen aan de gewoontes van een nieuwe familie en uiteindelijk mijn weg vinden in een andere stad. De city ontdekken heb ik samen gedaan met mijn zoveelste zus, juliana en haar vriendinnen gedaan. De culturele plekken waren niet alleen nieuw voor mij, dat werd mij al snel duidelijk, maar gelukkig wisten ze mij dan wel weer de meest prachtige dingen te tonen zoals een afgelegen strand wat mij het gevoel gaf dat ik eindelijk het paradijs had gevonden wat je er zovelen van op tv te zien krijgt, maar zelf nooit tegenkomt, of het snorkelen tussen de vissen, stranden, zonsondergang,het historische deel van de stad,... Er was één zonsondergang die ik zo graag zou hebben willen gezien, maar waar ik spijtig genoeg niet de kans toe heb gekregen, o pôr de sol na lagoa. Daar aan het meer speelt er elke dag op exact het zelfde tijdstip een man op een bootje exact hetzelfde liedje. Hij komt er dan uit het niets aangevaren en laat dan de prachtige klanken van zijn saxofoon weerklinken over het water... Het kan toch niets romantischer zijn dan dit?!

Als ik van elke week een dagoverzicht geef, zal ik nog lang bezig zijn en zal zelfs ik het niet volhouden om te lezen, dus uit medeleven zal ik het gewoon samenvatten.

Zoals elke uitwisseling zijn saaie momenten heeft, had ook deze mini-uitwisseling zo zijn nietsdoen-uren. Gelukkig had ik daar na een week al een remedie tegen gevonden, bezoekjes aan de markt van artesanaten! Ik hou er van om prulletjes van andere landen te bekijken die voor niets dienen, maar die elke tourist voor veel te veel geld koopt. Het dringt maar niet tot hen door dat de dingen geen 10euro, maar enkel 1real waard zijn.

Dit deed ik dan vooral in de voormiddagen als er niemand thuis was. 

In de namiddagen en avonden was het altijd iets anders, strand, shopping, touristische plekken, vrienden ontmoeten,... Zo had ik al snel kennis gemaakt met een groot deel van de vrienden van mijn zus en stond ik weer eens op een andere plaats in Brazilië bekend als 'a belga'. Mijn leven in João pessoa zag er uit zoals een normaal leven. Buiten dan dat ik weer nieuwe dingen heb gezien en gedaan,zoals snorkelen in de zee en het gaan eten in een restaurant met typisch eten van daar, zo zalig!!

In één van de weekenden dat ik daar was, ben ik naar Campina Grande geweest waar een orientatie plaats zou vinden voor alle studenten van het noordoosten die binnekort terug naar hun land zouden keren. Ik hoor eigenlijk niet bij die groep, maar omdat ik er toch voor 2 weken zou wonen mocht ook ik mee. Ik kwam daar aan en werd al direct teleurgesteld door de kou(blijkbaar is niet heel het noordoosten warm!), maar dit was dan ook de enige teleurstelling!

Tijdens de orientatie heb ik weer veel nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld, zelfs een paar die in JP wonen waar ik me dan de week er op nog mee heb kunnen amuseren . Natuurlijk werd er ook op deze orientatie veel gesproken en verteld, maar op de een of andere manier was dit juist leuk aangezien je veel te weten komt over de ervaringen van anderen. Iedereen denkt soms toch eens "Moet dit nu juist met mij gebeuren?" of "zoiets overkomt echt alleen maar mij hé!" , maar als je dan van de andere studenten te horen krijgt hoe hun uitwisseling er uit ziet/zag en wat ze al allemaal hebben meegemaakt, kom je te weten dat we allemaal ongeveer dezelfde obstakels tegenkomen, met dezelfde onzekerheden geconfronteerd worden en op dezelfde momenten onze dipjes hebben. 

Het leukste deel van dit weekend was de são joão-avond. São joão is een feest dat vooral in het noordoosten gevierd wordt omdat er daar vooral veel boerderijen en platte land is. Er wordt een soort volksdans(quadrilha) gedanst wat voor ongelooflijk veel sfeer zorgt! Ik wou zo graag dat die traditionele dansen nog IN waren, al dien electronica enzo is nog wel leuk, maar echt plezier maak je toch alleen met dit soort dansen!:D Ik had mij zelf ne mooie partner toegewezen gekregen, nen thai die blijkbaar zelfs nog een verborgen hiphop talent bezat. Spijtig genoeg was hij wel te bang om met mij te dansen...Echt naast van die thaise mensen voel ik mij altijd een gigantisch europees monster!

Na nog een week in João Pessoa was het dan zover, terugkeren. De vakantie eindigde nog goed, ik ben bijna letterlijk van de bar met de beste cachaça ooit(en ik die dacht dat dat niet te drinken was) naar de luchthaven gevlogen! In Rio aangekomen had ik nog juist genoeg tijd om wat bij te slapen, naar het strand te gaan en dan... ja ja nog eens een orientatie.

Deze orientatie was iets anders dan de vorige omdat het met mijn eigen comité was en ik dus wel al alle studenten kende. Wat wel hetzelfde was, was het gepraat en de moeilijke momentjes. Op een bepaald punt hebben ze zelfs ongeveer alle studenten laten wenen door het er eens effe goed in te duwen met deprimerende muziek en te eindigen met het zinnetje, het is over en het zal nooit meer hetzelfde zijn.(oke we hebben het door...) 

Zo moeilijk om op te schrijven hoe goed ik het hier heb, hoe ik mij amuseer, hoe ik alles zie, denk, voel, beleef... Het liefst zou ik jullie allemaal weer terug meenemen naar dit prachtige land om jullie alles met jullie eigen ogen te laten aanschouwen. Brazilië is het zeker waard, net zoals de hele wereld eigenlijk. Er bestaat geen één land zonder mooie plekken, interessante verhalen, uitzonderlijke mensen. Waarom leef ik nu geen honderden jaren?? Waarom moet ik tot aan mijn 70jaar werken? waarom moet ik studeren tot mijn 25?? Waarom zal ik te versleten en oud zijn voor avontuurlijke reizen?? Waarom kan ik niet gewoon o mundo en a vida ontdekken zonder obrigaçãos? Het leven brengt zoveel verpichtingen en druk met zich mee dat we vergeten om er van te profiteren!