Oke we zullen er is aan beginnen, als ik het nu niet doe komt het er nooit van en ik moet jullie toch wel dingen meedelen die ik niet meer wil vergeten!:)

Ik ben gaan reizen, en niet zomaar, ik ben gaan reizen met mijn familie en ik heb mij goed geamuseerd! 

Nadat de eerste reis met hen een beetje tegensloeg, door het gebrek aan warmte en het teveel aan geklaag en shoppingcenters, was ik al bang dat het deze keer niet zoveel beter zou zijn. Maar ik zat ernaast...

De reis was gepland naar de staat Minas gerais naar de hoofdstad Belo Horizonte. Voor diegenen die geinteresseerd zijn in een beetje Braziliaanse achtergrond. Minas is gekend door zijn overvloed aan goud(dit is natuurlijk verleden tijd, de drang naar rijkdom heeft ook daar toegeslagen), de prachtige verscheidene stenen die er te vinden zijn, potten en pannen en natuurlijk de wereldberoemde Braziliaanse cachaça. 

We zouden met het vliegtuig om 7uur 'smorgens in Rio vertrekken waardoor we dus verplicht waren om een dag vroeger naar Rio de Janeiro af te reizen. Na de gewoonlijke ruzies die veroorzaakt worden door het gebrek aan rijtalent van mijn vader,de slechte humor die mijn zussen daar inzien (wat leidt tot een gekrengt mannelijk ego), kwamen we eindelijk aan in het huis van mijn oma. 

Niet direct de plaats om de spanningen te breken aangezien deze uiterst zuinige dame geen energie verbruikt aan airco en we dus terecht kwamen in een levensgrote oven. Als dit dan nog niet het ergste was hadden we natuurlijk ook nog mijn oudere zus die in Rio zou blijven omwille van de examens, resultaat, een slecht humeur voor iedereen!

Aangekomen op de luchthaven ging het beter, we begonnen  te beseffen dat we op vakantie gingen, we zouden ontsnappen aan de dagelijkse sleur. 

Mijn eerste indruk over de stad, lelijk, dit was niet echt een verrassing aangezien ik maar weinig steden in Brazilië als mooi beschouw. Om dit gebrek aan stedelijke schoonheid te compenseren hebben ze dan wel de kilometers ongecontroleerde natuur te bieden. Wanneer je hier op de top van een berg het landschap waarneemt, besef je dat het leven mooi is, dat niets er toe doet, niet geld, niet de dagelijkse problemen die het geluk beinvloeden,.. Nee wanneer je dit aanschouwt kan je alleen maar denken, ik wil hier niet meer weg!

Belo Horizonte heeft dus misschien geen schoonheid te bieden, maar een stedelijk heuvellandschap kom je er zeker tegen. Dalen, stijgen, dalen, stijgen, doodgaan, rusten, stijgen en dalen. Zo vonden we na 25keer verdwalen eindelijk onze weg naar a praça da liberdade (of het plein van de vrijheid), het hart van Belo Horizonte. Wanneer we over het hart spreken, gebruiken we de mooiste woorden en denken we aan de prachtigste dingen. Zo voelde ik mij ook daar in a casa da liberdade(het huis van de vrijheid, het antieke huis van de regering.) Het was er fantastisch, vol prachtige schilderingen, houtuitsnijding, gedetailleerde afwerking, kleur,... Ik werd er toch wel stil van, al dat harde werk dat er is ingestoken... Al dat geld dat er is ingestoken, Een unieke trap van België, europese materialen,.. Dan denk je toch eventjes aan de miljoenen mensen die geholpen konden worden als niet glorie en pracht de basisbehoeften van het volk overschaduwden.(dit is nog steeds geen verleden tijd) Ondanks dit is het toch een historische schat die zeker bewaard moet worden. 

De volgorde van mijn dagen ben ik ondertussen helemaal vergeten, ik zal dus maar gewoon mijn dagdagelijkse dag beschrijven. Na de zoektocht naar ontbijt was het tijd voor de eerste uitdaging, de kaart lezen om zo onze weg te vinden naar musea. Hier liep het al direct mis hé, ik kan mij niet één keer herinneren dat we van de eerste keer juist zaten, of toch we konden na drie dagen toch zonder problemen naar het shoppingcenter wandelen! De musea die we telkens na deze verbazend langere wandeling bezochten zijn: het museum van minas en metalen(museu da minas e metais) waar we meer te weten kwamen over de geschiedenis van de staat Minas en natuurlijk de schatten van dit gebied(goud en stenen). Verder was er ook nog een planetarium. Het tweede cultureel/artistieke dat we hebben bezocht is een expositie van moderne kunst over o.a Brazilie. (zwart gat), het museum dat het verhaal vertelde over het begin van de aarde en het leven tot het punt waarop we nu zijn aanbeland.

Wat ik mij nog wel herinner is dat ik daar de ideale supermarkt heb ontdekt(mercado central). Het heeft iets weg van een overdekte markt waar je echt het beste van de streek kan vinden en nog zoveel meer, het is een ware doolhof waar je je wel 3uur in kan verdwalen! 

Na de basisbehoefte aan slaap vervuld te hebben(voor de brazilianen dan toch) was het dan tijd om 's avonds naar het shoppingcenter te vertrekken voor jantar(avondeten), de verplichte winkelmarathon en dan uiteindelijk te bevriezen in de filmzaal.(wat ik 4keer hebben mogen overdoen)

De meest uitzonderlijke dag, was de dag dat we een citytrip hebben gemaakt naar Ouro preto(zwart goud) en Mariana, twee historische steden die in tegenstelling tot Belo Horizonte wel heel mooi zijn. Hier vind je nog steeds de kleine huisjes terug, smalle straatjes, bewoners die herenigen op het straat,... Het leek wel of we in een ander land terechtkwamen.

Ouro preto was oorspronkelijk de hoofdstad van Minas, maar doordat het zo slecht gelegen was en de structuur van de stad er niet toe diende werd het uiteindelijk Belo Horizonte. Maar goed ook, anders zou er een heel deel van dit stadje verloren zijn gegaan door de massa mensen en het verstorende verkeer. 

Wat deze steden siert zijn de tientallen kerken. Het opvallende aan deze igrejas is dat je er telkens twee naast/over elkaar tegenkomt. De reden hiervoor is dat ondanks dat ze in dezelfde God geloven en in het idee dat iedereen gelijk en geliefd is ze toch maar niet overeenkwamen. Hierbij werd er dus één oorspronkelijk door portugezen opgericht en de andere door brazilianen.

Naast al die kerken was er ook nog een antiek treinstation te aanschouwen waarvan de treinen in het weekend nog steeds reden!(niet de moderne treinen zoals we ze nu kennen, maar de oude versie met houte banken geen fatsoenlijke ramen en maar weinig veiligheidsmaatregelen). Naast het treinstation was er ook nog een kinderspeeltuin te vinden. Op zich niet echt spectaculair, maar als je weet dat elk onderdeel muziek produceert, wordt het al veel interessanter. Zo zaten we al snel met de hele familie muziekstukken te componeren!

Er werden ons allemaal verschillende artesanato van de streek getoond waaronder zwart goud waarin al voor miljoenen jaren een druppel water in vastzit en die druppel beweegt nog steeds.

Na dit alles hebben we een museum bezocht waar je allemaal kerkstukken kon bewonderen zoals muurschilderingen, kandelaars, kleding,.. Zo was er ook nog een kelder die je kon bezoeken met allemaal van die horrorschilderijen en angstaanjagende muziek. Ik werd mij er ineens weer van bewust waarom ik NIET van al dat kerkgedoe hou!

Het ergste van allemaal was dat er in bijna al die kerken mensen onder de vloer gegraven liggen. je ziet dan ook verschillende nummers in de grond gekerfd en van die gaten precies of al die doden hebben nog wat frisse lucht nodig! Waar ik ook enorm door verontwaardigd was, is dat al die kerken altijd maar geld vragen. Een kerk is echt zijn waarde aan het verliezen, het gaat niet meer over het feit dat je mensen moet verenigen, nee nu is het een touristische attractie geworden die geld moet binnenhalen. Mijn geloof(of juist het niet geloven) is hier in Brazilie enorm veranderd.

Vroeger geloofde ik in niets, we gaan dood, we hebben geleefd, maar nu... Door al die mensen die hier rondom mij geloven word ik met twee dingen geconfronteerd, mijn eigen ideëen over de waarheid en mijn afschuw voor wat geloof met mensen kan doen.

Mijn mama heeft mij gezegd dat geloven niets te maken heeft met wat er misgaat in de kerken, moskees,... Maar hoe de mensen het geloof interpreteren. Toch kan ik maar moeilijk geloven dat geloof een oplossing biedt voor de problemen die er in de wereld zijn. Misschien is het een steun voor de mensen die lijden, een geruststelling wanneer het allemaal tegenzit, maar een oplossing? 

Het maakt mensen passief doordat velen niet meer geloven in eigen wil en nog steeds verblind worden door het idee dat het lot vastligt. Ik vind geloof zoiets tegenstrijdig dat ik niet denk dat het mensen gaat samenbrengen. 

Religie is iets cultureel, zo is het in de braziliaanse cultuur vanzelfsprekend dat je gelooft in God en je bij een of andere kerk/doutrine/.. aansluit. Wie dit niet doet wordt gezien als een foute persoon( iemand die het allemaal niet weet en dus wel slecht terecht gaat komen na de dood) 

Ik die niet geloof was geirriteerd door het idee dat ik niet naar een tweede leven gaat of naar de hemel of weet ik veel waar als ik sterf gewoon omdat ik verkies om niet te geloven in iets waar geen enkel bewijs voor bestaat. Omdat ik beslist heb dat ik geloof niet nodig heb om gelukkig te zijn, goed te zijn voor mezelf en voor anderen? 

Na deze uiteenzetting denken jullie waarschijnlijk dat ik mij heb bekeerd ofzo, maar dit is zeker nog niet het geval. Toch hoop ik ergens dat er een God bestaat, gewoon om te weten dat al die opofferingen die er al zijn gedaan het tenminste dan toch nog voor iets zijn geweest.

Heel deze kerkelijke discussie die ik zowel luidop als in mijn gedachten heb gevoerd was in het gezelschap van de praatzieke taxichauffeur die ons de hele trip heeft vergezeld en gegidst. Dat praten van hem was ook nog zo iets cultuur, je moest het zelfs niet vragen, je kon zo al raden dat hij uit het noordoosten kwam!:D

Om terug te komen op de reis naar Belo Horizonte. 

Natuurlijk konden we het na nog drie kerken in Belo Horizonte zelf bezocht te hebben toch niet laten om ook nog eens iets te doen wat minder denkwerk vereist zoals naar de zoo gaan, de japanse tuin(die er in overvloed te vinden zijn in Brazilie), het park, nog eens een prachtig park waarin we de benen vanonder ons lijf hebben mogen wandelen, maar het was wel de moeite als je dan eindelijk de top bereikt en vanuit het hoogste punt bijna de hele stad kan overzien.

Zo hierbij zal ik het onderwerp Belo Horizonte laten vallen, op naar de volgede trip...