Ponferrada, Sarria, Melida naar Santiago de Compostela.)
11 juli10
- Santiago de Compostela (11u10) Madrid (12u15)
- Madrid (15u45) Charleroi (18u)
- Charleroi De Haan (Het blije weerzien van "mijn mustie" en samen met de auto naar De Haan)
Dat ik de camino francés zal stappen staat al een tijdje vast en dat ik er 3 weken zal voor uittrekken ook.(Dezeperiode vertrekt "mijn mustie" op Taptoe reis naar Halifax.) Dit is één van de dingen die ik zo graag eens wou doen.Ik wil de weg ervaren en beleven met de tijd als bondgenoot, niet als het vijandig getik van de haast.Zie het niet als één of andere sportieve prestatie. Natuurlijk wil ik en is het belangrijk ook aan te komen in Compostela maar de stappen naar het einddoel zijn dat nog meer: stil stappend en stappend stilstaan over paden van meer dan 1000 jaar vragen. Een avontuur, geen avontuurtje, zeg ik jullie . Dit is geen Temptation Island, geen Robinsonsoap, adrenalinekick noch late roeping.Al evenmin een postmidlifecrisis en vergeet ook maar dat premenosyndroom.Creatieve veronderstellingen, dat wel Dit is geen bevlieging, geen zweverig dromen, geen waanzinnig plan of vlucht uit de werkelijkheid, geen één nacht ijs.Dit is wat ik zo graag wil.
No hay camino, er is geen weg. De weg is er wel, toch? Neen, de weg is er niet, de weg maak je zelf
(Tot op de dag van vandaag zullen ze een constante aanwezigheid vormen bij mijn voorbereiding.)
Een trage pelgrim wil ik zijn: stil stappend en stappend stilstaan. Ik bereid me goed voor, lees veel over de pelgrims route. Hoeveel stappen per dag? Dat weet ik echt niet. 20 km of misschien maar 5 of 25... of ter plaatse trappelen, gewild of uit noodzaak? Dat zal de tijd wel uitmaken. Hiervoor heb ik geen echt plan en geen schema. De ene keer zal ik flink doorstappen omdat ik er zin in heb of omdat de omgeving het vraagt. Een andere keer zal ik halt houden om stil te staan, te luisteren, te schrijven of gewoon te genieten. En misschien is er ook die keer dat ik het niet haal om de ene voet voor de andere te zetten. Ik wil me overgeven aan de tijd die tikt op het ritme van de dag van het leven. Avondbriefje voor jullie...
Eindelijk is het zover, de kogel is door de kerk. Op 24 juni'10 vertrek ik vanuit Roncesvalles(750 km) naar Santiago de Compostela te voet, en eindig mijn tocht op 11 juli'10.... inderdaad ... Het is een droom dat ik al heel lang koester. Compostela laat ik naar mij toekomen. Ik wil langzaam weg groeien van " een verleden". Ergens zoek ik vergeving voor " niet mooie" dingen...maar vooral zoiets als vergeving naar mezelf toe... en dat wordt misschien wel moeilijk.
Ik zal de "camino Francés" stappen : de sterrenroute, de weerspiegeling op aarde van de melkweg, waar de Kelten de Christenen jaren zijn voorgegaan. Het is een druk bewandelende weg, met soms overvolle herbergen ( refugios). (Refugios zijn eenvoudige herbergen op de route, meestal door vrijwilligers " hospitaleros" uitgebaat, waar je voor een kleine bijdrage kan overnachten.) Op cultureel vlak een ongelooflijke interessante route. Neem daarbij de schoonheid van de natuur en laat nu net de aanwezigheid van die vele mensen een stukje garantie zijn voor mijn veiligheid als vrouw alleen.
