Morgen is het de grote dag, ik loop er zowat bij als een kip zonder kop. De laatste voorbereidingen worden getroffen, allerlei kleinigheden zoals nog een briefje hier en daar voor mijn Mustietje die thuiskomt van Halifax (Canada) op 10 juli'10. Gsm goed opladen, fototoestel met batterijen goed opladen, rugzak klaarmaken...bloemetjes water geven enz... Ik weet niet echt in hoeverre ik kan internetten onderweg, maar ik zie wel. Dat zal wel lukken.
Wat een toestand, zo alleen op de wereld, en zovéél lieve wensen van de vrienden, moed en kracht toegewenst. Ben best wel fier op mezelf, en dat is mijn man ook, zeker weten... De twee-uur durende vlucht met bestemming Zarragoza was precies een "kiekenkot". Spaanse jongeren onderweg naar hun thuisfront vanuit Nederland... Was ik niet van plan de stilte op te zoeken??? Wat een vreemde ervaring te reizen met een rugzak, je blijft steeds zoeken naar dingen en spullen die je uiteindelijk niet bij je hebt.. 19u30 en ik heb mijn eerste stempel binnen, slaap als een roosje in een Auberge in Zarragoza en vertrek vroeg in de ochtend met de bus naar Pamplona... wat een avontuur...
Pamplona is super. Ik zoek er een refugio Jezu é Maria ( 130 bedden) wat zal dat worden deze nacht. Ondertussen is het bloedheet, en mijn Deutertje (rugzak) blijft maar wegen... is dat de ballast dat ik meedraag? Ik zoek een bed uit en hoop op buren zonder dikke buiken, anders kan ik de nachtrust wel vergeten. Ga nog even de stad in , en voel meteen het gebrek aan communicatie, heb nog niemand aangesproken...voel het alleen zijn, en daarbij besef ik meteen wat een geluksgevoel communicatie wel kan zijn, wanneer je omringd bent met fijne, lieve mensen.Om 20u lig ik al in mijn bedje, en de nacht valt hoe dan ook wel mee.
Ja ja... om 6u in de morgen wakker en vertrekkensklaar om vandaag 35 km te stappen. Het aller-noodzakelijkste op mijn schouders, en al 20 graden. Het belooft een schroeiende hitte te worden. De weg zindert in de hete Julizon. Ik stap stapje per stapje , nog 650 km te gaan... Ik zie pelgrims alleen, soms gezinnen, soms jeugdige groepjes... maar iedereen gaat zijn weg... Ik ga voor de 35 km , de weg laat mij geen keuze, altijd verder, over berg en dal. het wordt zwaar, de hitte eist zijn tol, nog 15 km te gaan en het is 13u30. Mijn voetjes doen het opperbest, maar mijn schouders zijn precies vermorzelt en er komen zonneblaasje op. De etherische olie van lavendel wordt mijn redding en het verzacht de pijn. "ULTREIA "wat wil zeggen "altijd verder." Precies een bergtocht uit de oude doos, klimmen, afzien, zweten, prachtige vergezichten, schroeiende zon, bloemen en kruiden... 17u30 mijn slaapplaats:" Punta de la Reina". Ik zoek er een éénpersoonskamer op, ga douchen, te moe om te eten en om 19u slaap ik als een roos, en droom van mijn man in het verre Canada. Tot morgen
Geslapen tot 9 uur vanmorgen, en 9 km gestapt, dan de bus op richting Burgos. Wat een prachtige stad, met zijn imposante kathedraal, zoveel impressies, dit is één van de hoogtepunten van de Camino. Ik woon er een gregoriaanse mis bij, en het is of ik terugvloog naar mijn kindertijd, toen ik nog in het kerkkoor meezong en de Gregoriaanse mis wekelijkse kost was. Vandaag zong ik terug uit volle borst en geluksgevoel overkwam me. Nog even in de stad flaneren en dan slapen gaan, want morgen wordt het zwaar... héél zwaar.
6 uur in de morgen en na een uurtje stappen laat ik de prachtige stad die Burgos absoluut is achter mij. Van hier tot aan de bergen rond Léon moet ik door de hoogvlakte van de Meseta. Iedereen die deze tocht gedaan heeft, weet wat dat betekent. Moordend in de hitte van de zon. Een zon die je vlugger doet stappen om er zo vlug mogelijk uit te zijn, nergens geen schaduw, en de absolute eenzaamheid. ( Meseta is een soort woestijn, hier en daar bezaaid met graan, die echt wel moeilijk groeit.) Het enige dat je moed geeft is de zekerheid dat je na 10 uren stappen ergens een bed zal hebben om te slapen. Uren zie je niks, geen enkel teken van leven, en dan plots in een putje van het dal, ligt een dorp waar je moet zijn. Wie kwam in Godsnaam op het idee om hier een dorpje te bouwen. In het dorp staan 8 huizen en wonen er 15 mensen. Ik slaap er bij een Spaanse familie en wordt er met open armen ontvangen. Mijn God, wat heb ik me alleen gevoeld vandaag. Om 19u30 val ik doodmoe op mijn bedje in slaap.
