Hola... hier ben ik weer, fris en vol moed neem ik afscheid van de familie en stap 10 km verder om de bus te nemen tot Léon. (Mijn voetjes en de rest van mijn lichaam zijn absoluut aan een opknapbeurt toe.) Léon schittert in zijn schoonheid, bezoek de kathedraal en stap verder. Deze stad wil ik beslist eens opnieuw doen met mijn man...de moeite waard, maar nu geen tijd. De tocht leidt me verder naar Rabanal tot Ponferrada, 32,7 km over 9 uren. Slapende verloren dorpjes, zo weggeplukt uit één of ander feuilleton. Veel bloemen, fris en jong, oleanders, wilde orchideën, een verloren paradijs in de zon. En dan ... hét hoogtepunt van de Camino... Cruz de Hierro... hier leg ik mijn intenties neer, schrijf op de stenen mijn emoties weg. De machteloze frazen van genegenheid en liefde voor mijn kinderen laat ik hier los. Mijn hart is net zoals een ader die stroomt waar liefde uit vloeit voor hen, maar de ader is stilaan weggeslipt, vernauwd... ik laat los! Ik rust even uit op deze toch wel héél speciale plek, en stap verder tot Ponferrada... bloedend heet, maar steeds dichterbij Compostella. Nog 222 km te gaan... tot morgen...slaapwel...
Het gevoel dat mij op deze tocht overkomt, heeft echt te maken met schoonheid, rust in het hoofd, het goede, het zinvolle. Aan iedereen die iets voelt om eraan te beginnen, hoe lang of hoe kort ook, op eender welke manier, één raad: doen! Ik bezoek Astorga, met zijn prachtige Gaudi kathedraal...en neem de bus 100 km verder, om morgen de laatste vier etappes te stappen(108 km). Ook de busreis is een welgekomen afwisseling, rust voor het lichaam. Nog 9 km gestapt in de late namiddag tot in Barbadelo.
Uiteindelijk geen oog dicht gedaan vannacht in de refugio, door de voortdurende te lawaaierige Spanjaarden, menslief wat kunnen die kwebbelen zeg. Maar ik was héél erg opgewonden om de laatste vier etappes te kunnen stappen. Er is geen weg terug, want nu is het stappen van dorpje tot dorpje, waar alleen maar pure stilte te ontdekken valt. Verloren dorpjes ...altijd verder ...ultreia...het is 5u30 in de morgen, wat een belevenis... er overkomt me een gevoel van gelukzaligheid, dankbaarheid. Vandaag 25,3 km stappen van Balbadelo tot Gonzar , de geur in het bos ruikt overweldigend, de Kelten zijn ons voorgegaan en dit was overal te voelen. Ik waande mij in een toverbos, en op de stop plaatsjes hoorde ik al van ver de Keltische muziek door het bos heen. Wat een zalig gevoel... in de vroege namiddag slaat de vermoeidheid ongelooflijk toe, en de laatste 9 km waren weer moordend. Ik ga gewoon niet meer vooruit...en om 18u vond ik mijn slaapplaats in een refugio, doodop, douche genomen, en bedje in, maar het duurde niet lang of ik verhuisde met pak en zak naar de keuken, waar ik dan toch de slaap heb kunnen vatten...weliswaar veel te kort...want morgen is het vroeg vroeg...
6 uur in de morgen en mijn Camino gaat verder van Gonzar naar Melide. Vandaag 31,7 km en een zware dagtocht van ongeveer 10 uur stappen. Gedurende de tocht geraak je zo in een trance van stappen, de beentjes gaan vooruit samen met de wandelstok die mijn benen leiden door berg en dal, zonder nadenken, altijd verder...Compostella als doel. De eenzaamheid steekt weer de kop op, het verlangen om mijn man terug te zien maakt me melancholisch... ik moet me terug vermannen... en stappen en stappen...tot in Melide, waar ik een pension vindt. Vanavond wil ik absoluut kunnen slapen in een éénpersoonskamer. Ik moet kunnen slapen, nog 52,5 km te gaan... go with the flow Marijke. Ik wordt er verwend in dit kleine pension die eruitziet als in de jaren 60. De vrouw des huizes maakt mij een omeletje met een stuk keihard brood, en een glaasje huiswijn. Het smaakt met volle teugen, kruip onder de wol, en droom van het verlangend terugzien naar mijn man op 11 juli . Buonas noche
Geslapen als een roosje, en om 6 uur de deur van het pension achter mij gelaten. Dank je wel mensen, om deze zalige nachtrust... Ik kan weer bergen verzetten...letterlijk en figuurlijk dan. Vandaag de voorlaatste etappe...van Melide tot Pedrouzo. 32,4 km over 10 uur stappen. Dit wordt een dagtocht om U tegen te zeggen, want de eucalyptuswouden is één van de hoogtepunten van de Camino. En ja hoor, het is er wondermooi, en wat een hoge ranke witte stammen. De geur van het Eucalyptusblad is niet hard te ervaren, het is er volop zomer, bloedheet, en dan kan het niet geuren zoals in de tussen seizoenen. Spijtig, maar pure schoonheid... ik verlies mij ondertussen in mijn hoofd, en voel dat alles wat voorbij is, echt voorbij is. Het is niet weg, maar ik laat wel los. Alles wat ik wil vergeten is er wel nog, dat blijft altijd. Misschien ligt het te wachten, stil te wachten...want het verleden slaat door het heden, dat blijft bestaan. Stappen...stappen...trance...trance... douchen...bedje in...
Yes.... de laatste dag en nog 20 km stappen van Pedrouzo zo Compostella binnen stappen. Ik hoop om 12 u bij de kathedraal te zijn. Dat moet lukken, want ik ben al weer heel vroeg uit de veren 5u30... nog een laatste stuiptrekking...de tocht valt wat tegen, want na Pedrouzo is alle natuur schoonheid verdwenen. Ik wandel werkelijk 20 km de stad in , langs drukke wegen, ronde punten enz... wat een tegenvaller vind ik toch wel, voor de laatste grote inspanning verwacht je echt véél meer...en dan... zie je het topje van de kathedraal, nog een uurtje stappen en dan ben ik er...go with the flow Marijke... de benen worden gedragen door de wandelstok...je voelt terug de trance en toch de opgewondenheid om er bijna te zijn. Een fluittrio met de sonates van Bach verwelkomt mij...ja tranen stromen... de imposante kathedraal en daarbij Bach horen is natuurlijk een héél emotioneel moment... ik huil van moeiheid, fierheid, dankbaarheid en verlangen naar mijn manlief...mens toch wat heb ik mustietje gemist. Ik kom in een massa volk terecht waar mensen aanschuiven om de kathedraal binnen te gaan, om hun getuigschrift af te halen, en ook deze wachtrij trotseer ik in de hitte van de zon...Zo veel mensen, wat een eigenaardig gevoel...ik wil hier zo snel mogelijk weg...mijn hotelletje...wat lezen.... wat eten ...en slapen....en morgen is het de grote dag...terug naar huis, naar mijn allerliefste man...ik zou mustie kunnen opeten van liefde...mijn oneindige liefdesvitamine... ik heb leren aanvaarden dat "dingen die niet verandert kunnen worden" ook niet te proberen te veranderen, de moed te hebben om de dingen die veranderen te aanvaarden, en de wijsheid om het één van het ander te kunnen onderscheiden. Dit is voor mij de Camino... de weg
Bedankt lieve vrienden, om te lezen, om te begrijpen. Het was de moeite waard.
