Hij had me meegenomen naar een groot park waarin het beeldhouwwerk funky bones van Joep van Lieshoudt zich bevond. Joep klink heel Nederlands zei ik hem en op zijn mond kwam een geniepig lachje. Ik ben geen dom meisje, dus wist ik wel dat er iets aan de hand was. Gus had iets achter de hand en gaf voldoende hints dat ik het ook wel half door had.  Toen we eindelijk begonnen met picknicken gaf hij me een droge boterham met kaas ertussen. Het kwam me allemaal heel duidelijk, Gus zou me meenemen naar Nederland. Ik werd heel enthousiast vanbinnen, maar besloot om te wachten tot hij erover zou beginnen. De boterham ging moeizaam door mijn keel terwijl ik afwachtend naar Gus aan het kijken was.

Hij zag mij blik en schraapte zijn keel.Hij begon toen aan wat een zeer lange monoloog zou. Omdat ik jullie 30 minuten lezen wil besparen zal ik het samenvatten. Het kwam erop neer dat kinderen die ernstige kanker hebben een wens krijgen. Ik zelf had mijn wens verspild aan Disneyland. Ik weet wat je nu denkt: 'Waarom zou je je wens verspillen aan Disneyland?'. Maar in mijn verdediging, ik kon toen ieder moment sterven en het was er best wel fijn.

Gus heeft door zijn botkanker een been moeten afstaan en in ruil daarvoor kreeg hij een wens. Zoals je nu waarschijnlijk al kan voorspellen, heeft hij voorgesteld om zijn wens in te ruilen voor reis naar Amsterdam om zo Van Houten te ontmoeten. Er komt veel kijken bij zo een reis, maar diep vanbinnen wist ik dat deze reis heel speciaal zou worden.

Hazel Grace

 Toen hij dan eindelijk mijn lievelingsboek had uitgelezen belde hij me terug. Gus vond het niet kunnen dat het boek geen einde had, maar dat vind ik juist zo goed aan het boek. Het geeft een eerlijk beeld over de dood, je sterft midden in je leven, midden in een zin. Maar ik zal eerlijk zijn, ik vraag me al jaren af hoe de auteur het boek zou laten eindigen. De auteur ontmoeten en mijn vragen kunnen stellen zou een droom zijn die eindelijk uitkomt, maar hij is zowat verdwenen van de wereld nadat zijn boek uitkwam. Dus een adres had niemand en al mijn brieven die ik stuurde via fanmail werden nooit beantwoord.Mijn vragen hadden dus nooit de kans om beantwoord te worden tot Gus me vertelde dat hij het e-mailadres van de secretaresse van de auteur wist te bemachtigen. En zo gaf hij me 1 van de mooiste geschenken ooit.

 Ik stuurde een goed geformuleerde mail naar Van Houten ( de auteur) en na enkele dagen lang wachten kreeg ik een antwoord van hem. Hij zei me dat hij de antwoorden op al mijn vragen uitsluitend persoonlijk kan vertellen, omdat ik anders een vervolg zou kunnen publiceren op het boek. Hij nodigde me ook uit om hem om langs te komen als ik ooit eens in Amsterdam ben. ''Ik moet er naartoe'', zei ik meteen, maar mijn moeder zei me meteen dat we daarvoor niet de middelen hebben. Ik moest toegeven, dat het idee zelf al onnozel was geweest.

 

 

Hazel Grace

Mijn moeder heeft besloten dat ik depressief ben, ze denkt dat omdat ik altijd mijn tijd doorbreng in bed en nooit naar buiten ga. Ook is depressief worden een bijwerking van mijn kanker, maar dat is niet juist. Depressief worden is een bijwerking van doodgaan. 

Ik ben graag thuis omdat ik dan niemand ontmoet. Je zal dit waarschijnlijk zeer associaal vinden, maar laat het me uitleggen. Ik ga dood, dat staat vast. Waarom zou ik dan anderen meetrekken in het verdriet van de dood? Juist ja, ik ben een granaat en ik kan ieder moment ontploffen. Het allerliefste raak ik zo weinig mensen mogelijk.

Ik ben verplicht om naar een praatgroep gegaan, het zijn allemaal jongeren die ziektes hebben. Ik ben geen voorstander van al dat gedoe, gelukkig is Isaac er ook nog. Isaac is een magere jongen met een lang gezicht. Hij heeft een of andere bizarre oogkanker. 

Zoals ik al zei is een praatgroep niet echt mijn ding, daarom probeerde ik er die woensdag dan ook onderuit te komen. Geluk bij ongeluk heeft mijn moeder me verplicht te gaan en leerde ik daar Augustus Waters kennen. 

Hij is 17 jaar en had botkanker waarvan hij nu genezen is. Hij is zeer intrigerend, bij de eerste blik was er al een klik.

Toen we eindelijk buiten kwamen praatte hij met me, hij vroeg me ofdat ik een film wou gaan kijken bij hem thuis. Toen ik twijfelde om te antwoorden stak hij een sigaret in zijn mond. Aangezien ik zelf amper kan ademenen en dat heel klote vind, werd ik boos dat hij rookte. Dan zei hij: '' Het is een metafoor, je stopt het ding dat je dood kan maken gewoon tussen je tanden maar je geeft het niet de macht om je te doden''. Hij laat zijn leven leiden door metaforen. Op dat moment had ik door dat Augusuts Waters niet zoals de anderen is. Ik accepteerde zijn uitnodiging en kroop naast hem in de auto.

Zijn huis is 2 verdiepingen hoog en in koloniale bouwstijl. Hun hele huis was versierd met spreuken. De maat van de liefde is liefde zonder maat stond er zo op een kussen geborduurd. Augustus legde uit dat zijn ouders het aanmoedigingen noemen en dat ze die over het hele huis verspreid hebben. Zijn ouders waren ook thuis en zijn moeder vroeg of ik bleef eten. En zo heb ik Augustus Waters leren kennen.

Hazel Grace.