Hij had me meegenomen naar een groot park waarin het beeldhouwwerk funky bones van Joep van Lieshoudt zich bevond. Joep klink heel Nederlands zei ik hem en op zijn mond kwam een geniepig lachje. Ik ben geen dom meisje, dus wist ik wel dat er iets aan de hand was. Gus had iets achter de hand en gaf voldoende hints dat ik het ook wel half door had.  Toen we eindelijk begonnen met picknicken gaf hij me een droge boterham met kaas ertussen. Het kwam me allemaal heel duidelijk, Gus zou me meenemen naar Nederland. Ik werd heel enthousiast vanbinnen, maar besloot om te wachten tot hij erover zou beginnen. De boterham ging moeizaam door mijn keel terwijl ik afwachtend naar Gus aan het kijken was.

Hij zag mij blik en schraapte zijn keel.Hij begon toen aan wat een zeer lange monoloog zou. Omdat ik jullie 30 minuten lezen wil besparen zal ik het samenvatten. Het kwam erop neer dat kinderen die ernstige kanker hebben een wens krijgen. Ik zelf had mijn wens verspild aan Disneyland. Ik weet wat je nu denkt: 'Waarom zou je je wens verspillen aan Disneyland?'. Maar in mijn verdediging, ik kon toen ieder moment sterven en het was er best wel fijn.

Gus heeft door zijn botkanker een been moeten afstaan en in ruil daarvoor kreeg hij een wens. Zoals je nu waarschijnlijk al kan voorspellen, heeft hij voorgesteld om zijn wens in te ruilen voor reis naar Amsterdam om zo Van Houten te ontmoeten. Er komt veel kijken bij zo een reis, maar diep vanbinnen wist ik dat deze reis heel speciaal zou worden.

Hazel Grace